Ο Γιώργος Σταυρόπουλος ήταν πολλά περισσότερα από “Μίστερ Μπούτιας”

Έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Σταυρόπουλος που έγινε γνωστός τη δεκαετία του ’90 μέσα από τη συμμετοχή του σε τηλεοπτικές εκπομπές. Την απώλειά του αποκάλυψε με ανάρτησή της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η Πέπη Τσεσμελή.

“Αντίο φίλε Γιώργο Σταυρόπουλε με τα απίστευτα πόδια από εκεί βγήκε και το παρατσούκλι Μίστερ μπούτιας θα σε θυμόμαστε πάντα με χαμoγελο. Μας έδωσες απίστευτες χιουμοριστικές στιγμές. Ήσουν ψυχούλα και χαρούμενος άνθρωπος. Καλο παράδεισο, καλό ταξίδι στο φως” έγραψε η ίδια, ενώ πολλοί χρήστες των social είπαν το δικό τους “αντίο”.

Η Τσεσμελή πρόσθεσε πως “εκείνος ήταν η αιτία που με έβαλε στην εκπομπή ο Βαγγέλης Ναούμης δίπλα στο Λεωτσάκο. Καλός άνθρωπος πάντα γελαστός”.

Ο Γιώργος Σταυρόπουλος ήταν μια εκκεντρική περσόνα, που ο ίδιος είχε δημιουργήσει, κινούμενος εκουσίως επιτηδευμένα ανάμεσα στο κιτς και την αμεσότητα. Πρακτικά, δημιούργησε στα 90s έναν τηλεοπτικό χαρακτήρα που ως καρικατούρα, έπαιζε με τα όρια των στερεοτύπων της εποχής.

Συνδέθηκε με τις απαρχές της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης και τα πρώτα της χρόνια και έγινε περισσότερο γνωστός μέσα από τις εμφανίσεις του στο “Ερωτοδικείο” και τις “κόντρες” του με τον “Εθνικό Σταρ” Ανδρέα Ευαγγελόπουλο.

Στην αυτοβιογραφία του “Πιστοποιητικό Αγνότητας” ανέφερε χαρακτηριστικά:

“Το βιβλίο αυτό είναι κατάθεση ψυχής. Είναι το στίγμα της ζωής που με οδήγησε στο Σύμπαν. Είναι το ερωτηματικό που με βασανίζει από τότε που ανυποψίαστο παιδάκι πέντε ετών έπεσα θύμα διαστρέβλωσης της γενετήσιας ορμής. Άραγε, αν δεν με τράβαγαν οι φωτογραφίες, τα πράγματα θα ήταν τώρα διαφορετικά; Θα ήμουν τώρα ένας καλοβολεμένος οικογενειάρχης δίπλα σε μια στρουμπουλή νοικοκυρά και ανάμεσα σε μερικά ζωηρά κουτσούβελα; Ή μήπως ο δρόμος μου θα ήταν ο ίδιος, κι εγώ απλώς βιάστηκα να τον διαβώ από μόλις πέντε χρονών; Ένα ερώτημα που θα μείνει αναπάντητο για πάντα!”.

Ένα από τα πιο πρόσφατα βίντεό του ήταν αυτό:

Ο Γεώργιος Σταυρόπουλος μπορεί αν χαρακτηριστεί ως μια από τις πρώτες drag queens της χώρας μας που βρήκαν ορατότητα, έστω κι αν αυτό έγινε με έναν αντισυμπεριληπτικό τρόπο. Τα drag show εμφανίστηκαν δειλά – δειλά στις αρχές των 80s στη Μύκονο, ενώ σε μαγαζιά κάποιες πρώτες εμφανίσεις έγινα στα μέσα του ’90, όταν και ο Σταυρόπουλος εμφάνισε τη δική του περσόνα σε prime time.

Ο Σταυρόπουλος ξεκίνησε την καριέρα του ως φωτομοντέλο του Γιάννη Τσαρούχη, ενώ είχε αναπτύξει σχέσεις με προσωπικότητες όπως η Μερκούρη, η Νάνα Μούσχουρη και ο Αλέξανδρος Ιόλας. Ήταν στενός φίλος και με τη Ζωζώ Σαπουτζάκη. Η πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση ήταν στο “Χρυσό Κουφέτο” της Ανίτας Πάνια, στην πρώτη εκδοχή του το 1995 στο Μακεδονία TV. Σταδιακά άρχισε να εμφανίζεται και σε άλλα show αλλά και στις αθηναϊκές πίστες.

Στα 00s συμμετείχε στο Made in Greece (2006) ως σχολιαστής. Να σημειωθεί πως το βιβλίο του, “Πιστοποιητικό αγνότητας”, είναι εξαντλημένο και πλέον δυσεύρετο. Σε αυτό, περιγράφει πως είχε γνωρίσει και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, σε μια επίσκεψή του στον Τσαρούχη. Άγνωστο αν αυτό έγινε στην πραγματικότητα.

Τα τελευταία χρόνια ο Γ. Σταυρόπουλος είχε αποτραβηχτεί από τα φώτα της δημοσιότητας, ωστόσο το όνομά του παρέμεινε στη “σφαίρα” των social και των memes. Άνθρωποι που τον γνώριζαν προσωπικά, έγραψαν πως ήταν ένας πολύ τρυφερός και ευαίσθητος άνθρωπος, που προσπάθησε, μεγαλώνοντας, να ζήσει στη “σκιά” της εφήμερης προβολής που είχε λάβει.

Ο θάνατός του επανέφερε τις αναμνήσεις μιας άλλης τηλεοπτικής εποχής, που σίγουρα ήταν το λιγότερο, αμφιλεγόμενη, ως προς τον τρόπο που αντιμετώπιζε τέτοιους χαρακτήρες. Ο ίδιος ο Σταυρόπουλος προσπάθησε να “εκμεταλλευτεί” αυτό το πλαίσιο, γοητεύτηκε από την αναγνωρισιμότητα, συνδέθηκε με το καλτ, αλλά όπως είχε αποκαλύψει σε μεταγενέστερη συνέντευξή του, ήταν κάτι το οποίο εν πολλοίς μετάνιωσε.

Επιβεβαιώνοντας πως όλα όσα έκανε, ήταν σχεδιασμένες επιλογές του.

“Αντί να προβάλω τα «εθνικά μπούτια» μου, μπορούσα να προβάλω το ταλέντο μου που αξίζει περισσότερο. Μπορεί αυτά που έκανα παλιά να μου άνοιξαν κάποιες πόρτες και να με έκαναν ευρύτερα γνωστό. Πάντως μπορούσα να είχα ασχοληθεί με κάτι άλλο. Ξεκίνησα από μοντέλο του Τσαρούχη και γνώρισα πολλούς επώνυμους. Θα μπορούσα να είχα φτάσει πολύ ψηλά. Λόγω όμως του νεαρού (ή του άμυαλου αν θέλετε) της ηλικίας δεν μπόρεσα να κρατήσω πολλά πράγματα. Δυστυχώς καμιά φορά δεν κράτησα και την αξιοπρέπειά μου. Καμιά φορά ορισμένα πράγματα στην ψυχή και στο κορμί σε προδίδουν. Ίσως να είμαι προδομένος από αυτά”, έλεγε.

“Οπωσδήποτε η τηλεόραση με βοήθησε και μου έδωσε αναγνωρισιμότητα. Αλλά η αναγνωρισιμότητα αυτή, δεν ήταν ο Γιώργος Σταυρόπουλος. Αυτό που βγήκε ήταν ένα παξιμάδι που το περιτυλίγουμε με σοκολάτα. Αλλά μέσα παραμένει σκληρό και σταρένιο. Ίσως αυτό να ήταν το λάθος μου και το πληρώνω συνέχεια. Ευτυχώς υπάρχει και ο κόσμος που έχει κάποια παιδεία, ή κάποια τρέλα με κορδέλα, – δεν ξέρω τι από τα δύο – που εκτιμά τον Γιώργο Σταυρόπουλο. Ο κόσμος αυτός καταλαβαίνει ότι ο Γιώργος Σταυρόπουλος δεν είναι «δήθεν». Αυτό με εξιτάρει για να συνεχίσω όσο μπορώ”.

“Εγώ τους άνδρες τους είχα για εξυπηρέτηση. Τις γυναίκες, για αγάπη και λατρεία” δήλωνε επίσης ενώ συμπλήρωνε:

“Το καινούριο αίμα, η νεολαία, είναι πιο ανοιχτόμυαλη πιστεύω. Εμείς περάσαμε πια στην ωριμότητα. Όταν εμείς ήμασταν νεολαία και βλέπαμε ένα άτομο με ιδιαιτερότητα, κάναμε «ου». Τώρα τα άτομα με την ιδιαιτερότητα είναι άρχοντες. Αυτό τα λέει όλα”. Στην ίδια συνέντευξη, ανέφερε πως είχε εμφανιστεί και στο “Η κόρη μου η σοσιαλίστρια”, χωρίς να δίνει περισσότερες λεπτομέρειες.

Για το Ερωτοδικείο και το Αυτόφωρο έλεγε πως “ήταν μοντέρνες, νεόφερτες από το εξωτερικό εκπομπές που εντυπωσίασαν του Έλληνες. Ξεσκέπασαν το δήθεν και σκέπασαν το μη-δήθεν”. Στην ίδια συνέντευξη είχε δηλώσει πως για πολλά χρόνια εργαζόταν ως ηλεκτρολόγος στη ΔΕΗ, σε θέση προϊσταμένου.

Τέλος, για τις κόντρες με τον Ευαγγελόπουλο, είχε δηλώσει πως δεν ήταν προσχεδιασμένες.

Σε κάθε περίπτωση, ο θάνατος του “Μίστερ Μπούτια” μας φέρνει αναμνήσεις εκπομπών που έφεραν στις οθόνες μας ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που άλλοι τους έλεγαν “τρελούς”, άλλοι τους έβλεπαν ως “εκκεντρικούς”, αλλά πολλοί βρίσκαμε κάτι για να “συνδεθούμε” με κάποιον τρόπο μαζί τους. Γιατί από τη μια επιβεβαίωναν το πώς η ίδια η κοινωνία τους έβλεπε μέσα από το μικροαστικό της πρίσμα, ενώ από την άλλη αναδείκνυαν έναν αυθορμητισμό που λείπει στις μέρες μας, αλλά και την αμφισημία και την αντιφατικότητα της ίδιας της ζωής μας, που  – τις περισσότερες φορές –  κάνουμε πως αρνούμαστε.