Το πιο ασφαλές σημείο στην πόλη βρίσκεται στην καρδιά των Εξαρχείων

Τέσσερα πρόσωπα και ένα μυστηριώδες “Μηχάνημα” αναζητούν ασφάλεια μέσα στο χάος. Μια διαφορετική παράσταση στην καρδιά των Εξαρχείων.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΕΜΕΤΗΣ
11 Οκτωβρίου 2025 07:14

Τα λόγια έχουν εξαντληθεί, ο χρόνος έχει χαθεί, η γεωγραφία έχει γίνει χίλια κομμάτια. Τέσσερα πρόσωπα αναζητούν την ασφάλεια μέσα στην καταστροφή. Συμβιώνουν, συνομιλούν με άλλους κόσμους και επινοούν τις δικές τους προσευχές. Μαζί τους ζει κι ένα Μηχάνημα που μιλά μια ξένη, άγνωστη γλώσσα και προσκαλεί να αποκρυπτογραφήσουν την λειτουργία του, να επικοινωνήσουν μαζί του και να φτιάξουν κάτι που τους δίνει χαρά.

Δεν έχουν πολύ χρόνο. Στο τέλος, το πιο ασφαλές σημείο στην πόλη, θα γεμίσει με νερό.

«Το πιο ασφαλές σημείο στην πόλη» φτιάχτηκε από μια ομάδα καλλιτεχνών που αναζητούν τρόπους να αντιστέκονται στην πλημμυρισμένη πραγματικότητα. «Το πιο ασφαλές σημείο στην πόλη» είναι μια κιβωτός ή ένα δωμάτιο προσευχών ή ένας τόπος-σωσίβιο. Για την ώρα, το πιο ασφαλές σημείο στην πόλη είναι ένα ισόγειο στην οδό Οικονόμου δίπλα στην πλατεία Εξαρχείων.

Στην παράσταση που έρχεται στο Στούντιο από 11/10, παίζουν επίσης η Κατερίνα Νταλιάνη, η Ανδρομάχη Φουντουλίδου, ο Εμμανουήλ Κοντός και η Γρηγορία Μεθενίτη.

Με αφορμή την πρεμιέρα, το NEWS 24/7 συνομίλησε με τον Εμμανουήλ Κοντό περί ασφαλειών, ανασφαλειών και ελπίδων.

View this post on Instagram

A post shared by Emmanuel Kontos (@emmanuel_kontos)

Τι σας ενέπνευσε να γράψετε το συγκεκριμένο έργο και πώς προέκυψε η ιδέα;

Το 2022 , με την Σοφία Ιωάννου ξεκινήσαμε μαζί μια έρευνα που και για τους δυο, κατά μόνας, είχε ξεκινήσει καιρό πριν, πάνω στο θέμα της προσευχής στην ποίηση , στην λογοτεχνία και στον κινηματογραφο.

Η Τετάρτη των τεφρών του Έλιοτ , ο πεθαμένος και η Ανάσταση του Πεντζίκη, το Στάλκερ του Ταρκόφσκι, ο Λάζαρος και η αγαπημένη του του Γκιμπράν, το Εκείνος της Ελεονώρας Σταθοπούλου, η κυρία Τασία και ο Γουλιέλμος Καταβάθος της Μαρίας Μήτσορα και άλλα, είναι έργα που έχουν επηρεάσει την δημιουργικη μας πορεία και είναι παρόντα στο έργο μας.

Η ιδέα και η συνθήκη του έργου, προέκυψε στις αρχές της εργασίας μας με την Σοφία ,θέλοντας να δημιουργήσουμε έναν φανταστικό τόπο ανακούφισης από την αγωνία και το άγχος.

Το έργο που παρουσιάζεται σήμερα προέκυψε φυσικά από την ζύμωση του χρόνου και την συνδρομή των πολύτιμων συνεργατριών που μας συνοδεύουν και συνδιαμορφώνουν τις ιδέες μας, στην δημιουργική μας περιπέτεια. Την Κατερίνα Νταλιάνη, την Ανδρομάχη Φουντουλίδου, την Καλλιόπη Γερακιανάκη και την Γρηγορία Μεθενίτη.

Ποιο είναι το πιο “ασφαλές σημείο” για την κοινωνία σήμερα, κατά τη γνώμη σας;

Σκέφτομαι πως η κοινωνία σήμερα μοιάζει με ένα απορρυθμισμενο νευρικό σύστημα. Είναι άρρωστη. Αναζητά ασφαλή σημεία και ευτυχώς τα βρίσκει σε ιδέες, συλλογικότητες, κοινότητες και πρακτικες.

Παράλληλα η ασφάλεια,ως έννοια,ενέχει και μια αρνητική διάσταση, που δημιουργεί στασιμότητα.

Τα πιο ασφαλή σημεία της σημερινής κοινωνίας είναι αρκετά, για να μπορεί να λουφάξει και να μουδιάσει τον πόνο της, αλλά πιθανά να κρύβουν έναν κίνδυνο, αυτόν της αφομοίωσης από την ίδια της τη “νόσο”, αναισθητοποιώντας τα συμπτώματα της, σαν ναρκωτικό.

Εύχομαι, το πιο ασφαλές σημείο μας, να γίνουν τα ρίσκα και οι αλλαγές.

Ο Εμμανουήλ Κοντό Κατερίνα Σοφίανη

Οι αυτοοργανωμένες πολιτιστικές δράσεις είναι κάτι που λείπει σήμερα;

Οι αυτοοργανωμένες πολιτιστικές δράσεις ή ο ανεξάρτητος χώρος στην τέχνη, είναι αυτό που θα λέγαμε, οι ρίζες των πολιτιστικών βιομηχανιών, που εργάζονται , αφανώς και δίνουν καρπούς και χυμούς στο δέντρο της πολιτιστικής παραγωγής, εν γένει.

Ο άλλος πόλος αυτού του χώρου είναι οι δημόσιοι φορείς, οι χρηματοδοτούμενοι και ιδιωτικοί θεσμοί κ.ο.κ που καλώς υπάρχουν, εννοείται, αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, προτεραιότητα τους, γίνεται το οικονομικό όφελος. Τούτο, εκ των πραγμάτων ελαχιστοποιεί τον κίνδυνο και την πιθανότητα της αποτυχίας, οπότε και την ερευνητική πρόθεση, την δοκιμή νέων πρακτικών, άρα και την απόκτηση νέων αξιών.

Για να μην μακρηγορώ , βρίσκω ότι αυτό που λείπει είναι, η υποστήριξη αυτών των δράσεων που, παρά το μεγάλο κόστος τους και τις αντιξοότητες, συνεχίζουν και υπάρχουν. Η παράσταση μας, είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή που δεν θα μπορούσε να συμβεί χωρίς το ψυχικό μας απόθεμα , την συμβολική ανταλλαγή και την ευεργετική σπρωξιά που μου έδωσε η Μυρτώ Ράις, να παρουσιάσω το έργο μας, στο “Στούντιο”, που υπάρχει για να φιλοξενεί αυτές τις ψιθυριστές καλλιτεχνικές χειρονομίες.

Σε τι ελπίζεις δεδομένων των συνθηκών που ζούμε; Τι πρέπει και τι μπορούμε να αλλάξουμε, και με ποιον τρόπο;

Επειδή δεν ελπίζω
Χαίρομαι, επομένως, έχοντας να κατασκευάσω κάτι, που να μου δίνει χαρά.
Και προσεύχομαι στο Θεό, να έχει έλεος για μας.
Μακάρι η κρίση να μην είναι πολύ βαριά πάνω μας .

T.S. Eliot, Ash Wednesday, σε ελεύθερη μετάφραση