Πού το πάνε οι Tame Impala και τι θέλει να μας πει η Rosalía;

Δύο από τα τελευταία βαριά χαρτιά με νέο υλικό. Καινούριο άλμπουμ Tame Impala και καινούριο κομμάτι (προπομπός του δικού της αναμενόμενου LP) η Rosalía μέσα σε ιντερνετικό χαμό. 

Άραγε, πού το πάει ο Αυστραλός και το θέλει να μας πει η Καταλανή;

A SIDE

Tame Impala, Deadbeat
(Columbia, 2025)

Εκείνες τις μέρες ήμασταν χαμένοι στο λαβύρινθο των μουσικών blogs, μοναδικός μας χάρτης (θυμάστε;) το Hype Machine. Κατεβάζαμε λαίμαργα remixes/ re-edits/ covers, γράφαμε για κάτι όρους ξεχασμένους σήμερα -και λίγο αστείους- όπως nu rave και fidget house, ζούσαμε στο απόγειο αυτού που ανακυκλώνεται τα τελευταία 2-3 χρόνια ως ανάμνηση, αισθητική και vibe (κρατήστε τη λέξη, θα μας χρειαστεί σήμερα), αναβαπτισμένο σε Indie Sleaze. 

Τέλος πάντων, ακούσαμε πολύ σκουπίδι, αλλά κάπου μέσα στο χαμό, εμφανίστηκαν κάτι τύποι από την Αυστραλία. Λίγο χίπηδες, αρκετά μακρυμάλληδες, σαφώς organic μέσα στον συνθετικό χαμό. 2008-2009, το περίεργο όνομα Tame Impala χτίζει hype και το ντεμπούτο LP, Innerspeaker, το 2010 δεν απογοητεύει. Είναι φτιαγμένο με την πατροπαράδοτη συνταγή: τραγανές μελωδίες, παναρισμένες πρώτα στην ψυχεδέλεια και μετά στην παραμόρφωση. 

Κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε ότι τελικά δεν είναι ακριβώς γκρουπ, αλλά το προσωπικό όχημα ενός ηλιόλουστου τύπου που λέγεται Kevin Parker – οι υπόλοιποι είναι απλά οι μουσικοί που τον συνοδεύουν στις περιοδείες. Και πριν καλά καλά το χωνέψουμε, έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια, τα άλμπουμ έχουν γίνει έξι (με το φετινό), γεμάτα με ψυχεδελική ποπ και το μοντέρνο «AOR για hipsters» που λάτρεψαν τα ραδιόφωνα σε όλον τον πλανήτη. Ο Κevin Parker έχει συνεργαστεί με Rihanna, Lady Gaga, Kanye West, Travis Scott, the Weeknd και, φυσικά, Dua Lipa, το πιο δημοφιλές κομμάτι των Tame Impala (“The Less I Know The Better”) έχει πάνω από 2 δισεκατομμύρια ακροάσεις στο Spotify, έχει κερδίσει Grammy και βρίσκεται ο ίδιος στην κορυφή της λίστας των πιο πλούσιων Αυστραλών κάτω από τα 40 (θα τα κλείσει τον προσεχή Ιανουάριο).

Οπότε, τώρα τι; Που θέλουν να το πάνε οι Tame Impala; Έχει κι άλλο το άγγιγμα του μίδα Kevin; 

Το έκτο άλμπουμ, Deadbeat, προτείνει μια αφήγηση. Σύμφωνα με τον Parker είναι εμπνευσμένο από τα “bush doοf” ρέιβ πάρτι που γίνονται στα δάση της δυτικής Αυστραλίας. Και όντως στο σύνολο των 12 κομματιών τουλάχιστον τρία-τέσσερα παίζουν άνετα στο πεδίο της χορευτικής μουσικής, «μπιστάνε» four to the floor, μπορείς άνετα να τα φανταστείς μιξαρισμένα σε κάποιο μοντέρνο χορευτικό dj set (ειδικά το πανέμορφο δεύτερο μισό του “End of Summer” που κλείνει τον δίσκο, θα μπορούσε να σημαίνει και το τέλος της βραδιάς στο κλαμπ). 

Στην ερώτηση «τόσοι διαπιστευμένοι dance παραγωγοί υπάρχουν εκεί έξω, γιατί να αγοράσω τα beats μου από τον Kevin Parker;» δεν έχω άλλη απάντηση από το «και γιατί όχι;», όμως τα φρύδια κάπως σηκώνονται όταν αντιλαμβάνεσαι ότι όσο και να «πουλάει κόνσεπτ» το Deadbeat, στην πραγματικότητα η καλοδουλεμένη ραδιοφωνική ποπ είναι και πάλι το δυνατό σημείο των Tame Impala. Το “Dracula” είναι ένα φανταστικό single που μοιάζει σαν όντως να γράφτηκε για την Dua Lipa (κι αυτό το εννοώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο), στο αφιερωμένο στην κόρη του “Piece of Heaven” η σφραγίδα Tame Impala είναι αναγνωρίσιμη ακόμα κι από άλλο γαλαξία, η ανατολίτικη υπόνοια στο “Loser” είναι πέρα από καλοδεχούμενη. 

Το Deadbeat καταλήγει κάπως έτσι να μην έχει ένα ξεκάθαρο κέντρο βάρους. Κι αυτό είναι κακό; – θα αναρωτηθεί εύλογα κανείς. Όχι δεν είναι, στην εποχή της streaming αποσπασματικής ακρόασης, στην οποία τα άλμπουμ (ακόμα και των top ονομάτων) κυκλοφορούν ακόμα και με μισοτελειωμένες ιδέες, επειδή όλοι συνομολογούν ότι κανείς δεν τα ακούει από την αρχή ως το τέλος (τα fillers είναι πιο αποδεκτά από ποτέ). Κι αυτό το ξέρει και ο Kevin Parker, ένας από τους τελευταίους που η βιομηχανία υποστηρίζει με τον παλιό πατροπαράδοτο τρόπο. 

Γι’ αυτό μας υποσχέθηκε κόνσεπτ. Στην πραγματικότητα, βέβαια, μας έδωσε έναν τυπικό Tame Impala δίσκο. Με λίγο ρέιβ βάιμπ…

Aκούστε το Deadbeat

B SIDE

Rosalía feat. Björk & Yves Tumor, “Berghain”

Η Rosalía γυρίζει σπίτι, κατσούφικο ύφος, δύσκολη μέρα στο γραφείο; (Ωραίο σπίτι by the way, ψηλοτάβανο με τα πατώματά του, με τα όλα του.) Ανοίγει τις κουρτίνες να μπει λίγο ρημαδοφώς κι αυτόματα ξεκινά η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου με τα βιολιά σε απόλυτο οίστρο. Κοντινό στα Alexander McQueen πέδιλα, προχωράμε. Με το που πιάνει σίδερο, να η  χορωδία που τραγουδά στα γερμανικά: «Ο φόβος του είναι ο φόβος μου/ Ο θυμός του είναι ο θυμός μου / Η αγάπη του είναι η αγάπη μου / Το αίμα του είναι το αίμα μου». Να κι ένα φόρεμα Alexander McQueen, προχωράμε. 

Βγαίνουμε από το διαμέρισμα, συναντάμε τη Rosalía στο ιατρείο, στο κοσμηματοπωλείο, στο πεζοδρόμιο, στο λεωφορείο – η φιλαρμονική μαζί της, το ίδιο και οι McQueen δημιουργίες. Την ακούμε, ως ποπ υψίφωνο, να τραγουδά: «Είμαι απλώς ένα κομμάτι ζάχαρης / Ξέρω ότι η ζέστη με λιώνει».

Επιστροφή στο διαμέρισμα. Σκούρα χρώματα, ιμπρεσιονισμός. Μπουμ! Η γνώριμη φωνή της Björk συντροφεύει τη μετατροπή της πρωταγωνίστριας από Σταχτοπούτα σε Χιονάτη. Το ξωτικό από την Ισλανδία τραγουδά: «Ο μόνος τρόπος για να σωθώ είναι η θεϊκή παρέμβαση». Να κι ένα ελάφι, μια κουκουβάγια, ένας κοκκινολαίμης, σχεδόν όλη η κιβωτός του Νώε, να κι ένα Balenciaga.

Κι αλλο μπουμ! Yves Tumor, βιολιά σε κρεσέντο, όνειρα, κλινοπάλη, “Ι’ll fuck you till you love me”.
The end. 

Η Rosalía έχει νέο κομμάτι και βίντεο που σκηνοθετησε ο Nicolas Méndez, «το ίντερνετ παραληρεί». Γιατί; Για την αισθητική, για τις ποπ αναφορές, για αυτό το ποπ υπερθέαμα διάρκειας 206 δευτερολέπτων. ΓΙΑ ΤΑ VIBES. Α, μέσα σε αυτόν τον καταιγισμό homage, το κομμάτι λέγεται “Berghain” (όπως το διάσημο techno club του Βερολίνου).

Οι ποπ ντετέκτιβ δουλεύουν υπερωρίες τα γκρουπ στο Reddit το ίδιο, τι θέλει να μας πει η Rosalía; Θέλει να μιλήσει για το φως και το σκοτάδι; Για τις ρευστές ταυτότητες της εποχής; Μήπως να κάνει κριτική στην σκληρή πόρτα του Berghain και στις πολιτικές αντιπαραθέσεις που έχει προκαλέσει σχετικά με τη Γάζα και τους Άραβες DJs; Μήπως να φλεξάρει για πρώτη φορά την κλασική της παιδεία; Να παντρέψει το techno με την κλασική μουσικη; Να βαρύνει το ελαφρύ Motomami; Να μας βάλει απλά ένα ποπ κουίζ;

Μάλλον όλα αυτά μαζί. Το παραλήρημα βέβαια θα διαρκέσει όσο ο συνηθισμένος ιντερνετικός κύκλος. Σε λίγες μέρες θα το έχουμε ξεχάσει. Αλλά, τότε θα έχει βγει το άλμπουμ…

Το Lux κυκλοφορεί στις 7/11

 

 

 

Και μιας και το μελετήσαμε το Blitz club, αυτή είναι η «επίσημη» λίστα με τη μουσική που ακουγόταν στο νο. 4 της Great Queen Street, έτσι όπως την έχει επιμεληθεί ο ίδιος ο Rusty Egan που τη διάλεγε και τότε. Σχεδόν 300 κομμάτια, με διάρκεια πάνω από 24 ώρες για να το ζήσετε «νεορομαντικά»…