Αζναβούρ: Όταν ο Γαλλοαρμένιος αρνήθηκε να υπογράψει για την αποφυλάκιση Θεοδωράκη από τη Χούντα
Οι διαδρομές του διάσημου καλλιτέχνη που σχετίζονται με την Ελλάδα και η απολιτίκ στάση του που επικρίθηκε πολύ την περίοδο της Χούντας.
- 01 Οκτωβρίου 2018 17:11
Ο Σαρλ Αζναβούρ είναι ένας θρύλος της παγκόσμιας μουσικής. Με τραγούδια που έχουν γίνει τεράστιες επιτυχίες στην Γαλλία, τις ΗΠΑ, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, ο Γάλλος με την αρμένικη καταγωγή, που έφυγε από τη ζωή το βράδυ της Κυριακής σε ηλικία 94 ετών, βρέθηκε αρκετές φορές στη χώρα μας. Η τελευταία το 2016, όταν του απονεμήθηκε το βραβείο λογοτεχνίας Νίκος Γκάτσος σε ειδική εκδήλωση στην γαλλική πρεσβεία στην Αθήνα. Όμως, η σχέση του με την ελληνική πραγματικότητα είναι πολύ πιο βαθιά και χάνεται στο χρόνο.
Ανοίγοντας κανείς τη βιογραφία του καλλιτέχνη, θα παρατηρήσει πως η οικογένειά του έρχεται από τα εδάφη της παρακμάζουσας οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι παππούδες του από την πλευρά της μητέρας του υπήρξαν δεινοί έμποροι, ενώ ο πατέρας του διετέλεσε μάγειρας στην αυλή μιας άλλης παρακμάζουσας αυτοκρατορίας, της τσαρικής Ρωσίας. Η οικογένεια Αζναβουριάν διέφυγε της γενοκτονίας των Αρμενίων από τους Νεότουρκους, ενώ στον δρόμο για το Παρίσι πέρασε και από την Ελλάδα. Εκεί γεννήθηκε η αδερφή του Αΐντα, μια ακόμη πτυχή της ζωής του που τον συνδέει με τη χώρα μας.
Η Χούντα, ο Θεοδωράκης και ο “ουδέτερος” Αζναβούρ
Αναζητώντας περισσότερα για τον Γάλλο καλλιτέχνη και την Ελλάδα, πέσαμε πάνω σε ένα περιστατικό, το οποίο περιγράφεται στην βιογραφία του Σαρλ Αζναβούρ, Aznavour «Non, je n’ai rien oublie» που κυκλοφόρησε το 2011. Σε αυτήν γίνεται αναφορά στην γενικότερα κινητοποίηση που έλαβε χώρα στη Γαλλία, όταν ο Έλληνας μουσικοσυνθέτης φυλακίστηκε από την Χούντα των συνταγματαρχών. Ήταν Αύγουστος του 1967.
Εκτός φυσικά από τους εξόριστους και αυτοεξόριστους στο Παρίσι, σε μια επιστολή προς το καθεστώς, όπου συγκεντρώνονταν υπογραφές για την απελευθέρωση του συνθέτη, που βρισκόταν κρατούμενος για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, συμμετείχαν σημαντικές προσωπικότητες της γαλλικής μουσικής σκηνής. Ανάμεσά τους ο Ζακ Μπρελ, ο Ιβ Μοντάν, η Σιμόν Σινιορέ, ο Ζακ Ντεμί, ο Ζαν Λουί Μπαρό και άλλοι. Όταν η επιστολή δόθηκε στον Σαρλ Αζναβούρ, εκείνος αρνήθηκε να την υπογράψει.
Είμαι καλλιτέχνης, δεν είμαι πολιτικός. Προσπαθώ να τηρήσω την απόλυτη ουδετερότητα
«Είμαι καλλιτέχνης, δεν είμαι πολιτικός. Προσπαθώ να τηρήσω την απόλυτη ουδετερότητα. Δεν θέλω να είμαι το όπλο σε κανένα πολιτικό κόμμα. Αν είχα υπογράψει θα υπηρετούσα τα συμφέροντα της ελληνικής αντιπολίτευσης» σχολίαζε στον γαλλικό Τύπο πριν από 51 χρόνια, προφανώς μη έχοντας κατά νου πως στην χώρα μας το πολίτευμα είχε καταλυθεί και φυσικά δεν υπήρχε αντιπολίτευση. «Από την άλλη δεν δέχτηκα να τραγουδήσω στην Ελλάδα: Αυτό θα ήταν σαν να παίρνω θέση υπέρ της παρούσας κυβέρνησης» συμπλήρωνε, αφήνοντας να εννοηθεί πως το καθεστώς της Δικτατορίας τον είχε πλησιάσει για μια συναυλία στην ταραγμένη Ελλάδα.
Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Είμαι εκτός. Δεν είναι τρόπος αποφυγής. Είναι στάση ζωής
Σε κάθε περίπτωση, ο Γαλλοαρμένιος δήλωνε πλήρη άγνοια για την πολιτική και την επικαιρότητα. «Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Είμαι εκτός. Δεν είναι τρόπος αποφυγής. Είναι στάση ζωής».
Το ντουέτο με την Αλέκα Κανελλίδου
Αναζητώντας περισσότερα για τον καλλιτέχνη, με αφορμή την είδηση του θανάτου του, ανακαλύψαμε πως υπήρξε καλεσμένος της ελληνικής δημόσιας τηλεόρασης προκειμένου να συμμετέχει σε μια μουσική εκπομπή Από αυτή, από το μακρινό 1988, ανακαλύψαμε ένα κομμάτι που ερμήνευσε μαζί με την αγαπημένη μας Αλέκα Κανελλίδου συνοδεία πιάνο.
Δείτε το βίντεο:
