Νικόδημος Μάινα Κινύουα: Να γκρεμίσουμε τα τείχη του διχασμού, του φόβου και της μισαλλοδοξίας

Το όνομά μου είναι Νικόδημος Μάινα Κινύουα κι είμαι υποψήφιος βουλευτής στην Α’ Αθηνών με τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.

Εργάζομαι στο μεταναστευτικό και προσφυγικό πεδίο για πάνω από 20 χρόνια. Γεννήθηκα στο Νιέρι της Κένυας κι ήρθα στην Ελλάδα και στην Κάλυμνο σε ηλικία 8 ετών μαζί με το δίδυμο αδερφό μου. Εκεί μεγαλώσαμε κι εκεί μάθαμε να μην αποστρέφουμε το βλέμμα μας στην αδικία και στον πόνο του άλλου.

Μεγάλωσα σε μία ανοιχτή και θερμή κοινωνία όπου η αλληλεγγύη κι η υποστήριξη των πιο ευάλωτων ομάδων ήταν προαπαιτούμενο της κοινωνικής αποδοχής. Με αυτά τα εφόδια μετακόμισα στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 κι ενώ η πόλη κι η χώρα διερχόταν μέσα από ιστορικές μεταβάσεις.

Απέκτησα την ελληνική ιθαγένεια μετά από περίπου τρεις δεκαετίες, το 2013. Ήμουν, βέβαια, κοινωνικά και πολιτικά ενεργός από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Για εμένα η έγνοια κι η αδυναμία αποστροφής του βλέμματος σου στην αδικία είναι το ισχυρότερο κίνητρο ενασχόλησης με την πολιτική.

Δεν ήμουν ο μόνος που ταλαιπωρήθηκε τόσο πολύ να αναγνωριστεί ως ισότιμος πολίτης στα μάτια της ελληνικής πολιτείας. Στις γειτονιές της Αθήνας, αλλά και σε όλη τη χώρα, θα βρείτε πολλούς ανθρώπους που διεκδικούν με επιμονή, εντιμότητα κι αγωνία την απόδοση των δικαίων. Πολλές φορές οι ίδιοι νιώθουν πως η φωνή τους δεν ακούγεται κι άλλοτε πνίγεται. Η δεύτερη κι η τρίτη γενιά, παιδιά μεταναστών που ήρθαν στην Ελλάδα με σκοπό να ορίσουν τη μοίρα τους καλύτερα, σήμερα υποφέρουν από μία αναμονή που είτε τους μαραζώνει, είτε τους ωθεί να φύγουν μακριά.

Αντίστοιχα, υπάρχουν κι οι άνθρωποι μεταναστευτικής καταγωγής που περιμένουν καρτερικά, μάλλον, τρέμει το φιλοκάρδι τους για την ανανέωση ή μη της άδειας παραμονής τους. Έχουν τις εργασίες τους, τις επιχειρήσεις τους, θέλουν να προγραμματίσουν και να σχεδιάσουν τη ζωή τους σε μία φυσιολογική κι ισορροπημένη βάση και δεν τα καταφέρνουν. Ενώ προσφέρουν σημαντικά στην εθνική οικονομία. Η ψυχολογία των ανθρώπων τσακίζεται σε αυτήν την αδιάλειπτη αναμονή.

Έπειτα, είναι οι αιτούντες άσυλο, αυτοί που αναζητούν πρόσβαση στη διεθνή προστασία. Σκεφτείτε πως οι ανθρώπινες κοινότητες στην ιστορία αντιμετώπιζαν τον ικέτη πάντοτε με σεβασμό και τη διαδικασία του ασύλου ως κάτι ιερό. Αυτό το κεκτημένο, σήμερα, βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο.

Τα τελευταία χρόνια έχει δυσχεράνει ακόμα κι η δυνατότητα της πρόσβασης στο αίτημα που αποτελεί θεμέλιο ανθρώπινο δικαίωμα στο διεθνές δίκαιο. Νόμιμη κι ασφαλής διέλευση δεν υφίσταται, ειδικότερα, μετά την αλλαγή του πολιτικού κλίματος το 2016 στην Ευρώπη, αλλά και την επικράτηση της αρχιτεκτονικής αντίληψης της “Ευρώπης – φρούριο”. Οι επαναπροωθήσεις απασχολούν και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, μαζί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όσο κι αν αποφεύγουμε να δούμε κατάματα τον ελέφαντα στο δωμάτιο, ενώ οι συνθήκες ζωής στις δομές φιλοξενίας θυμίζουν, πλέον, κανονικά στρατόπεδα.

Με την αφορμή της ημέρας της Ευρώπης, είναι η στιγμή να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες με τις οποίες οι πολίτες θέλουμε να πορευτούμε προς την πρόοδο. Κι είναι εξίσου σημαντικό να σεβαστούμε το νόημα και την έννοια των λέξεων. Δε μπορεί να συνιστά πρόοδο η ύψωση ενός τείχους, ορίζοντας ως εχθρούς δυνητικούς ικέτες, αιτούντες διεθνούς προστασίας. Δε μπορεί να συνιστά πρόοδο, η κοινωνική περιθωριοποίηση κι ασφυξία αναγνωρισμένων προσφύγων και μεταναστών που επιδιώκουν να οργανώσουν τη ζωή τους κοντά μας, μαζί μας. Δε μπορεί να συνιστά πρόοδο, η ολοένα κι αυξανόμενη μετανάστευση των νέων, γηγενών και μη, βλέποντας πως η χώρα γίνεται ολοένα και πιο εσωστρεφής. Το εμπόριο της ασφάλειας έχει καταπιεί τα κεκτημένα των αξιών βάσει των οποίων δομήθηκε η Ευρώπη μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έχουμε ευθύνη να αντιστρέψουμε αυτήν την επικίνδυνη στροφή.

Δεν πρέπει να αποστρέψουμε το βλέμμα μας στην αδικία. Δεν πρέπει να ενδώσουμε στο φόβο. Δεν πρέπει να αφήσουμε σπιθαμή στο διχασμό και στη μισαλλοδοξία, εργαλεία στα οποία προσβλέπουν τα τεχνητά τείχη.

Με αφορμή την ημέρα της Ευρώπης, σκέφτομαι πώς η χώρα μας θα γίνει παράδειγμα προς μίμηση, ξανά. Κι όσο περισσότερο κάνω αυτήν τη σκέψη, τόσο τρέχει ο λογισμός μου σε προσωπικότητες που μου λείπουν. Σε ανθρώπους όπως ο Διονύσης Αρβανιτάκης, ο φούρναρης των προσφύγων της Κω, οι τρεις θρυλικές γιαγιάδες από τη Σκάλα Συκαμνιάς της Λέσβου, η Μαρίτσα κι η Ευστατία Μαυραπίδου μαζί με την Αιμιλία Καμβύση, ο παπα – Στρατής της αγάπης, η Παναγιώτα Βασιλειάδου, η Ελληνίδα γιαγιά των προσφύγων.

Η αλληλεγγύη κι η έγνοια για τον άλλο οφείλουν να γίνουν, εκ νέου, κεντρικά στοιχεία της πολιτικής. Να γίνουμε τα παραδείγματα που μας εμπνέουν. Με αυτά να πορευτούμε προς την πολιτική αλλαγή.

Να επενδύσουμε στην ελπίδα, στην αγάπη. Όχι στο φόβο και στο μίσος.

*Ο Νικόδημος Μάινα – Κινύουα είναι υποψήφιος Βουλευτής στην Α’ Αθηνών με το ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, Επικεφαλής Στρατηγικής και Συντονισμού στο Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων και Πρόεδρος της οργάνωσης ASANTE για τη δεύτερη γενιά.

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις