Μια εικόνα χίλιες λέξεις: Η δεξιά πανστρατιά διαλύει τις ψευδαισθήσεις…

Από καιρού εις καιρόν ο πέραν της ΝΔ πολιτικός κόσμος ποντάρει σε «πονοκεφάλους», που ενδέχεται να προκαλέσουν στον Κυριάκο Μητσοτάκη οι πρώην πρωθυπουργοί Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς. Για την ακρίβεια, αυτή προσδοκία καλλιεργείται περισσότερο από τα, λιγοστά έτσι κι αλλιώς, αντιπολιτευόμενα μέσα ενημέρωσης, αλλά ενδέχεται να την πιστεύουν και ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και (λιγότερο) του ΠΑΣΟΚ.

Αυτή η προσδοκία είναι κάτι σαν αυτό που λένε οι αγγλοσάξονες wishful thinking (ευσεβής πόθος) παρά απηχεί κάποιου είδους πραγματικότητα. Φυσικά, ο Καραμανλής και ο Σαμαράς δεν συμφωνούν σε όλα με τον Μητσοτάκη, μπορεί και να θυμώνουν με ορισμένες επιλογές του.

Για παράδειγμα, ο Καραμανλής αποδοκίμασε τις παρακολουθήσεις και ο Σαμαράς ενίοτε δείχνει ότι διαφωνεί-από ούλτρα εθνικοπατριωτική σκοπιά-με κάθε απόπειρα συνεννόησης με την Τουρκία ή με την πρόθεση του νυν πρωθυπουργού να προχωρήσει τις σχέσεις με τη Βόρεια Μακεδονία, παρά τις λαϊκιστικές εξάρσεις του απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών, όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση.

Όμως, όλα αυτά απέχουν πολύ από το να προκαλούν προβλήματα στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Δεν γνωρίζουμε αν το θέλουν αυτό Καραμανλής και Σαμαράς, αλλά το βέβαιο είναι ότι δεν το μπορούν.

Ο κ. Μητσοτάκης είναι κυρίαρχος στη ΝΔ και τα περί «καραμανλικού» κόμματος είναι αστειότητες. Τη ΝΔ ίδρυσε ένας Καραμανλής, αλλά δυο φορές την «κατέλαβε» ένας Μητσοτάκης(1985-1993 ο πατέρας και από το 2016 μέχρι σήμερα ο γιος). Ενδιαμέσως την «κατέλαβε» και ο («εχθρός» των Μητσοτάκηδων) Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος, όμως, ανέδειξε, ως κυβερνητικό στέλεχος, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, δίνοντάς του και τα φόντα να γίνει(«καταπίνοντας» τη Ντόρα) αρχηγός και μετέπειτα πρωθυπουργός.

Δεν κινδυνεύει, λοιπόν, καθόλου σήμερα ο Μητσοτάκης από «δυσαρεστημένους» πρώην. Η παράδοση στη ΝΔ έχει εμπεδωθεί, οι αρχηγοί της φεύγουν όταν χάνουν. Έτσι έγινε με όλους: Ράλλης(1981), Αβέρωφ(1984), Μητσοτάκης(1993), Έβερτ(1996), Καραμανλής(2009), Σαμαράς(2015).

Το ίδιο θα γίνει με τον σημερινό Μητσοτάκη. Όχι μόνο δεν έχει κάποιο σημαντικό πρόβλημα σήμερα, που να το προκαλούν οι πρώην, αλλά δεν θα έχει και μετά τις εκλογές, εφόσον τις κερδίσει. Ακόμα κι αν δεν πετύχει την αυτοδυναμία, θα είναι δύσκολο να «ανατραπεί» και πιθανότατα θα βρει κάποιον συνεταίρο, για να κυβερνήσει και δεύτερη τετραετία.

Μόνο τα γεγονότα απειλούν την κυβέρνηση και τον νυν πρωθυπουργό. Μόνο αυτά-και όχι οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι, που μάλλον δεν υπάρχουν ή είναι ανίσχυροι-μπορούν να του χαλάσουν τις «βεβαιότητες» και να τον «ανατρέψουν». Για να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται: αν η ΝΔ κερδίσει καθαρά τις εκλογές, έστω χωρίς αυτοδυναμία, ο κ. Μητσοτάκης θα παραμείνει ακλόνητος.

Αντίθετα, θα τεθεί θέμα ηγεσίας, αν το ποσοστό της είναι πολύ χαμηλό και αδυνατεί να σχηματίσει εκ νέου κυβέρνηση. Αυτά τα γνωρίζουν καλά ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ, γι’ αυτό φοβούνται τις παρενέργειες της απλής αναλογικής(χαλαρή ψήφος κ.α). Αν στις πρώτες εκλογές η ΝΔ πάρει ποσοστά αντίστοιχα με εκείνα του 2012(κάτω από 30%), τότε ο κ. Μητσοτάκης θα ανησυχήσει πραγματικά.

Η χτεσινοβραδινή εικόνα, στα εγκαίνια του Ιδρύματος Σαμαρά, με σύμπασα τη ΝΔ παρούσα και η κοινή παρουσία Μητσοτάκη-Καραμανλή-Σαμαρά διαλύει τις(όποιες) ψευδαισθήσεις των άλλων. Η «όλη ΝΔ» θα πάει έτσι στις εκλογές, ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει τίποτα να φοβάται από Καραμανλή-Σαμαρά.

Έχει να φοβάται από τα γεγονότα και από τους ψηφοφόρους, που δεν καταπίνουν αμάσητη την προπαγάνδα ότι η Ελλάδα πετάει και κατοικείται από ευτυχισμένους ανθρώπους.

Αλλά ο κ. Μητσοτάκης και πάλι θα έχει πλεονέκτημα, αν οι αντίπαλοί του, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, συνεχίσουν να πελαγοδρομούν και δεν παρουσιάζουν συνεκτικό κυβερνητικό αφήγημα, το οποίο θα παραμερίσει και θα υπερβεί το δικό του.

Αν το καταφέρουν, μαζί με τα γεγονότα, τότε δεν θα χρειάζονται καμιά «βοήθεια» από ανίσχυρους πρώην. Αν όχι, θα ψάχνουν νέες ψευδαισθήσεις στη νέα τετραετία…