Ή ταν ή συνδικαλιστάν

Όταν στα μέσα του μήνα ο Γιώργος Κατρούγκαλος διαβεβαίωνε ότι η Κυβέρνηση δεν πρόκειται να δεχθεί τις ομαδικές απολύσεις που ζητά το ΔΝΤ, ήταν περισσότερο από βέβαιο ότι οι ομαδικές απολύσεις θα γινόταν το επόμενο βατερλό της Κυβέρνησης. Μαζί με μια σειρά από άλλα θέματα ζωτικής σημασίας για το συνδικαλιστικό παρακράτος, βρίσκονται σήμερα κιόλας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και ήρθε η ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναμετρηθεί με το οργανωμένο κομμάτι της κοινωνίας που αρνείται να απεμπολήσει τα “κεκτημένα”.

Στην πραγματικότητα οι Έλληνες συνδικαλιστές οχυρώνονται πίσω από το αξίωμα ότι “ο συνδικαλισμός είναι καλός”. Δέχονται μόνο αυτή την άποψη και όποιος δεν την ενστερνίζεται απολύτως, κατατάσσεται αυτόματα στους εχθρούς. Ανεξαρτήτως αν οι πρακτικές που ακολουθούν οι επαγγελματίες συνδικαλιστές είναι ηθικές ή ανήθικες. Αν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εργαζομένων ή αν βάζουν πλάτη στους εργοδότες ή την Κυβέρνηση. Εξ’ ορισμού απαιτούν από την κοινωνία να τους σέβεται και να τους υποστηρίζει. Ειδάλλως τραμπουκίζουν όποιον δεν συμμορφώνεται, στο όνομα μάλιστα της εργατιάς.

Πρόκειται συνήθως για ανθρώπους που αφιερώνονται στον συνδικαλισμό για να απολαύσουν τα οφέλη που τον συνοδεύουν. Οι περισσότεροι εξ’ αυτών δεν έχουν εργασθεί από τη στιγμή που συνδικαλίστηκαν. Άλλοι έχουν κάνει λεφτά βάζοντας χέρι στα πλουσία συνδικαλιστικά ταμεία και τις επιχορηγήσεις του κράτους. Δεν τολμά να τους κατηγορήσει κανείς για οτιδήποτε. Ακόμη και αν τους καταγγείλει για υπεξαίρεση, η απάντηση είναι πάντα η ίδια. Όποιος βάλλει κατά των συνδικαλιστών είναι εχθρός του λαού και των εργαζομένων. Μια επιχειρηματολογία που υιοθέτησαν από τους λαϊκιστές πολιτικούς.

Το ιερό δισκοπότηρο κάθε συνδικαλιστή άλλωστε είναι ένα βουλευτικό έδρανο. Αποτελεί κανόνα οι “καλοί” συνδικαλιστές να “παίρνουν προαγωγή” για το κοινοβούλιο. Τα κόμματα τους αντιμετώπιζαν ανέκαθεν σαν πλασιέ, μεταξύ της πραμάτειας τους και της κομματικής πελατείας. Η Έδρα ήταν κάτι σαν μπόνους παραγωγικότητας.

Η Τρόικα το είχε καταλάβει εξαρχής. Για αυτό και ζητούσε τροποποιήσεις στον ισχύοντα  συνδικαλιστικό νόμο που ψηφίστηκε το 1982. Οι Κυβερνήσεις αντιστάθηκαν σφόδρα στην Κατάργηση της συνδικαλιστοκρατίας. Γνώριζαν ότι θα χάσουν το “δίκτυο πωλήσεών” τους. Ιδίως στο δημόσιο όπου ο συνδικαλισμός ασκεί ουσιαστικά και τη διοίκηση. Θυμηθείτε τους συνδικαλιστές της Ολυμπιακής που μας τρομοκρατούσαν ότι δεν θα ξαναπετάξει αεροπλάνο αν κλείσει ο “εθνικός αερομεταφορέας” . Ο οποίος μας έβαζε μέσα 1 εκατ. ευρώ την ημέρα. Τα ίδια έκαναν και στον ΟΤΕ παλαιότερα. Οι συνδικαλιστές του ΟΤΕ μάλιστα κοκορεύονταν παλαιότερα ότι ρίχνουν κυβερνήσεις. Δυστυχώς ήταν αλήθεια.

Και δεν περιορίστηκε στις εποχές των παχέων αγελάδων. Μια χούφτα συνδικαλιστές στη Θεσσαλονίκη απαγορεύουν ακόμη και σήμερα στους υποψήφιους επενδυτές να δουν το λιμάνι. Μια χούφτα ανθρώποι καταργούν στην πράξη μια κυβερνητική απόφαση. Επιβάλλουν στην κοινωνία τη δική τους θέση με τρόπο φασιστικό. Φέρονται σαν να τους ανήκει η επιχείρηση. Όπως ακριβώς κάνουν και οι εργαζόμενοι στην πολιτική αεροπορία που απαγορεύουν στους ιδιοκτήτες -πλέον- να δουν την περιουσία τους.

Αυτό που ζητούν οι δανειστές δεν είναι η κατάργηση του συνδικαλισμού. Δεν θα τολμούσαν να το κάνουν άλλωστε σε μια ευνομούμενη κοινωνία. Συνδικαλισμός άλλωστε υπάρχει παντού και κανείς δεν μπορεί να επιχειρηματολογήσει υπέρ της κατάργησής του. Ζητούν απλώς να εξορθολογιστεί το καθεστώς παράλογων προνομίων. Που αλλού ακούστηκε μια επιχείρηση να χρηματοδοτεί τις απεργίες του συνδικάτου όπως συνέβαινε στη ΔΕΗ; Που αλλού τόσοι πολλοί συνδικαλιστές δεν εργάζονται ποτέ και οι εργαζόμενοι σταματούν τη λειτουργία ακόμη και των δημόσιων σχολείων ή των μέσων μεταφοράς για να ασκήσουν τα συνδικαλιστικά τους καθήκοντα;

Η τρόικα ζητά για παράδειγμα να εφαρμοστεί το lock out. Ήτοι ο εργοδότης να έχει τη δυνατότητα να μην πληρώνει τους εργαζόμενους αν παρεμποδίζεται -λόγω απεργίας ή κατάληψης- η λειτουργία της επιχείρησης. Μέχρι πρότινος τουλάχιστον οι απεργοί ακόμη και στο ελληνικό δημόσιο πληρώνονταν σχεδόν κανονικά μέσω διάφορων ευφάνταστων πρακτικών. Ζητά επίσης να αλλάξει ο τρόπος απόφασης και προειδοποίησης που σχετίζεται με μια απεργία. Όπως επίσης και ο αριθμός των εργαζομένων που δικαιούνται συνδικαλιστικές άδειες. Δεκάδες στελέχη χρυσοπληρώνονται χωρίς να εργάζονται. Επιπλέον ζητούν να μπορεί να απολυθεί κάποιος συνδικαλιστής για σημαντικούς λόγους. Σήμερα οι συνδικαλιστές απολαμβάνουν ασυλίας ακόμη και αν πιαστούν με τη γίδα στην πλάτη.

Αυτές οι αλλαγές του συνδικαλιστικού νόμου, θα συμπέσουν με το αίτημα για ομαδικές απολύσεις. Παρά το γεγονός ότι το θέμα των απολύσεων “σέρνεται” από το 2014, θα συναντήσει λιγότερες αντιδράσεις από ότι οι αλλαγές στα προνόμια των συνδικαλιστών. Η Κυβέρνηση θα κληθεί όχι μόνο να προδώσει όσους την εμπιστεύθηκαν για να διατηρηθεί το φαύλο καθεστώς. Θα κληθεί να τα βάλει με τους συνδικαλιστοπατέρες που καυχώνται ότι “έκαναν το ΣΥΡΙΖΑ Κυβέρνηση”. Απειλεί την ίδια την ύπαρξή τους.

Ο πρόεδρος μερικών φαρμακοποιών, κος Λουράντος, σίγουρα θα μετανιώνει την ώρα και τη στιγμή που μετέτρεψε τα φαρμακεία σε εκλογικά κέντρα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πρόεδρος μερικών ταξιτζήδων το μετάνιωσε ακόμη νωρίτερα. Παρά τον πόλεμο που έκαναν στην προηγούμενη Κυβέρνηση, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να επιστρέψουν στη ΝΔ χωρίς να ντρέπονται για τον καιροσκοπισμό τους. Το χειρότερο είναι ότι στη ΝΔ τους υποδέχθηκαν ξανά σχεδόν με ανοιχτές αγκάλες. Σημασία όμως δεν έχει τι θα κάνει μόνο η αντιπολίτευση αλλά τι θα κάνει και η Κυβέρνηση. Θα τολμήσει να σπάσει το συνδικαλιστικό απόστημα;

Αν δεν το κάνει, δεν θα λάβουμε την δόση του Σεπτεμβρίου, οπότε όλο το αφήγημα περί πακτωλού και σταθερότητας θα καταρρεύσει. Αν το κάνει, θα πρέπει να αντιμετωπίσει ορδές ασύδοτων συνδικαλιστών που έχουν αποδείξει ότι δεν σέβονται τη νομιμότητα αλλά και τίποτε άλλο αν κινδυνεύουν να χάσουν τα “κεκτημένα”. Δεν θα είναι απλώς μια δύσκολη μάχη. Θα είναι η μητέρα όλων των μαχών για την αλλαγή των συσχετισμών στην ελληνική κοινωνία. Οι συνδικαλιστές θα κάνουν λόγο για οπισθοδρόμηση, “χούντα” και “μεσαίωνα”. Μόνο και μόνο για να καλύψουν τη “χούντα” που οι ίδιοι έχουν επιβάλλει σφετεριζόμενοι τις αγωνίες των εργαζομένων.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).