Στα χέρια του κράτους

(Φωτογραφία: Sooc.gr)

Η πρώτη αντίδραση, των περισσότερων, στην ανακοίνωση της παράδοσης του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο ελληνικό δημόσιο, ήταν ότι αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την παρακμή του.

Στα μάτια του Έλληνα, που ιστορικά θεωρεί ότι έχει το κράτος απέναντί του, όχι ανευ λόγου φυσικά, βλέπει ότι όταν κάτι τόσο όμορφο καταλήγει στα χέρια του κράτους, αυτό δεν είναι κέρδος για όλους, αλλά ευκαιρία για να αξιοποιηθεί το “ελληνικό δαιμόνιο”. Δηλαδή ευκαιρία για ελλείμματα, βολέματα και παντός είδους λαμογιές και εξυπηρέτησης των “δικών μας παιδιών”.

Σαφώς και η εικόνα του ΚΠΙΣΝ, αλλά και το πώς χειρίζεται το δημόσιο ό,τι πέφτει στα χέρια του, είναι λογικό να προκαλούν ανησυχία για το μέλλον, για το πώς δηλαδή θα μοιάζει σε 5-10 χρόνια από σήμερα.

Ωστόσο, η γκρίνια, οι διαπιστώσεις και οι μετά Χριστόν προφήτες, δεν προσφέρουν τίποτα πια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα πρέπει φυσικά όσοι χειριστούν τις τύχες του Ιδρύματος στο εξής να είναι στο μικροσκόπιο, καθώς η σύγκριση ανάμεσα στο τώρα και στο όποιο αύριο, θα είναι σκληρή.

Πέρα όμως από αυτό, ίσως κάποια στιγμή θα ήταν χρήσιμο να αναρωτηθούμε πότε θα θεμελιωθεί μια νέα σχέση του Έλληνα με το δημόσιο, που θα ξεφεύγει από το “πουλώ την ψήφο μου και διορίζομαι”, αλλά και από τον μέχρι σαδισμού βασανισμό, όποιου μπλέξει με τις υπηρεσίες του.

Και η συζήτηση αυτή όσο και αν έχουμε συνηθίσει τον πολίτη να βρίζει το δημόσιο και το δημόσιο να μην εξυπηρετεί τον πολίτη, είναι αναγκαίο να γίνει και η νέα αυτή σχέση να δημιουργηθεί.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε θα φτάσουμε στο σημείο, να θεωρούμε ότι όταν κάτι επιστρέφει στο κράτος, δεν σημαίνει ότι κινδυνεύει, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να αρχίσουμε κινούμαστε προς αυτή την κατεύθυνση.

*Του Μάνου Χωριανόπουλου, Διευθυντή Σύνταξης του NEWS 247