Πικρή μαστίχα

Ύποπτα και επικίνδυνα πράγματα συμβαίνουν στο όμορφο νησί της μαστίχας, με τους κινδύνους να ξεκινούν από μία συμφωνία για το προσφυγικό εξ αρχής προβληματική.

Το πρόβλημα στη Χίο ξεκινά από το γεγονός ότι μετά τη συμφωνία ΕΕ- Τουρκίας οι καταυλισμοί στο νησί εξελίχθηκαν σε χώρους μόνιμης ουσιαστικά εγκατάστασης. Οι πρόσφυγες και μετανάστες που φτάνουν εκεί είναι εγκλωβισμένοι στην πραγματικότητα, καθώς δεν γνωρίζουν εάν και πότε θα φύγουν. Οι αιτήσεις προχωρούν με πολύ αργούς ρυθμούς και έτσι ζουν σε μία αβεβαιότητα, η οποία τροφοδοτεί το φόβο και την απελπισία. Και η απελπισία είναι επικίνδυνη πρώτη ύλη.

Υπάρχουν ανάμεσα στους και άτομα με παραβατικές συμπεριφορές; Φυσικά, όπως υπάρχουν και μεταξύ των Ελλήνων ή οποιασδήποτε ομάδας.

Είναι η απάντηση σε αυτό οι τραμπουκισμοί φασιστών; Φυσικά και όχι. Δε λύνουν κανένα πρόβλημα οι μολότωφ που πέφτουν ανάμεσα σε μωρά παιδιά. Δημιουργούν απλώς αυτοεκπληρούμενες προφητείες, βολικές μόνο για όσους θέλουν να κλέψουν την ψήφο των πολιτών, προσφέροντας τους έναν εύκολο, καθότι αδύναμο, στόχο για οργή.

Η στάση της Αστυνομίας είναι τουλάχιστον περίεργη. Από τη μία ισχυρίζονται ότι δεν μπορούν να παρέμβουν για να αντιμετωπίσουν παραβατικές συμπεριφορές, από την άλλη εμφανίζονται ως θεατές όταν χρυσαυγίτικα στοιχεία με την ανοχή τους προκαλούν επεισόδια και επεμβαίνουν μόνο για να περιορίσουν τους πρόσφυγες και μετανάστες μέσα στους χώρους του καταυλισμού.

Δημιουργεί η ίδια δηλαδή τις συνθήκες για να εμφανίζονται οι “αγανακτισμένοι πολίτες” που καθοδηγούνται σαφώς από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους ως αυτόκλητοι υπερασπιστές μίας υποτιθέμενης τάξης και ασφάλειας.

Και κάπως έτσι όταν στο τέλος Μουζάλας και Τόσκας προτείνουν κέντρα κλειστού τύπου, θα φαντάζουν ως “λύση”.

Οι ροές όμως δεν προβλέπεται να σταματήσουν. Και ενώ το ανθρωπιστικό και λογικό θα ήταν οι άνθρωποι αυτοί όταν φτάνουν στα ελληνικά νησιά να γνωρίζουν ότι σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα θα εξεταστεί η αίτηση τους και μετά θα έχουν συγκεκριμένες επιλογές ή να προχωρήσουν ή να γυρίσουν πίσω, οι καταυλισμοί μετατρέπονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βολικό στόχο για όσους κραυγάζουν περί πατρίδας προς άγραν ψήφων.

Αλλά όσοι ενοχλούνται με το κάψιμο της ελληνικής σημαίας, πρέπει πολύ περισσότερο να ενοχλούνται όταν την εκμεταλλεύονται οι ιδεολογικοί απόγονοι αυτών που την πρόδωσαν.

*Η Βίκυ Σαμαρά είναι αρχισυντάκτια του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247