Κραυγάζοντας με φόντο τη Novartis

Το εύκολο όταν υπάρχει οποιοδήποτε επίδικο είναι να φωνάζεις. Έτσι οι χαχόλοι ένα γύρο υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να θεωρήσουν ότι κάποιο δίκιο έχεις αφού “σε πνίγει η αγανάκτηση”. Βάσει μάλιστα του τρόπου που μας έχουν συνηθίσει να πορεύονται οι πολιτικοί, οι οπαδοί είναι έτοιμοι να χειροκροτήσουν τις κραυγές θεωρώντας τες “δυναμική αντίδραση”.

Με τις κραυγές βέβαια απωθείται η ουσία και επιχειρείται να σταματήσει η συζήτηση πριν καλά καλά αρχίσει. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους οπαδούς όλων των αποχρώσεων.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι και συγκροτημένος και οξύνους. Έτσι παρότι γνωρίζει -και ίσως μάλιστα επειδή γνωρίζει- ότι οι περισσότεροι πλέον κρατούν πολύ μικρό καλάθι όταν μιλάει, φωνάζει μήπως κάποιοι τον θεωρήσουν αδικημένο αλλά κυρίως για να κρύψει όποιες αλήθειες δεν τον βολεύουν.

Ωρύεται λοιπόν ότι κακώς εδόθη το καθεστώς του προστατευόμενου μάρτυρα στους τρεις που κατέθεσαν για το πάρτι με τις μίζες της Novartis ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι ήταν η κυβέρνηση… Σαμαρά – Βενιζέλου που έθεσε την δωροδοκία και την βλάβη του δημοσίου συμφέροντος στα αδικήματα για τα οποία μπορεί να υπάρξει καθεστώς προστασίας των μαρτύρων.

Αυτό σημαίνει ότι τότε, το 2012, οι ηγέτες της συγκυβέρνησης επιχείρησαν να εμφανιστούν στο πόπολο ως αρχάγγελοι της κάθαρσης (!) που ελάμβαναν μέτρα για να θωρακιστεί το σύστημα από τα λαδώματα και τους λαδιάρηδες, ενώ τώρα, που ο νόμος που ψήφισαν εφαρμόζεται, παριστάνουν τα θύματα και καταγγέλλουν σκευωρίες, αποφεύγοντας όμως τα ουσιαστικά πολιτικά επιχειρήματα.

Γιατί δεν είναι πολιτικό επιχείρημα αλλά απειλή και μάλιστα διόλου συγκαλυμμένη, να δηλώνεις -όπως ο Βενιζέλος- ότι “οι μάρτυρες είναι θύματα που νομίζουν ότι εσαεί θα είναι προστατευμένοι”. Όπως, βέβαια, καραμπινάτη απειλή είναι να δηλώνει ο επίσης γνωστός και μη εξαιρετέος Μάριος Σαλμάς ότι «Η Ελλάδα είναι μικρή, οι προστατευόμενοι μάρτυρες θα βρεθούν και θα τιμωρηθούν”.

Το καθόλου ηθικό δίδαγμα βγαίνει εύκολα: Αν δεν υπήρχε ο νόμος προστασίας των μαρτύρων, αν δεν είχαν μια υποτυπώδη έστω προστασία τι θα συνέβαινε; Θα διαδήλωναν έξω από την πόρτα τους αγανακτισμένοι “ψηφοφόροι” της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και θα ζητούσαν την κεφαλήν τους επί πίνακι;

Αν οι μίζες, η διαφθορά και οι υπόγειες δραστηριότητες της Novartis είναι η μια όψη της υπόθεσης, η απειλητική για τους μάρτυρες στάση μερίδας των αναφερομένων στη δικογραφία είναι η άλλη. Και δυστυχώς -ως δύο όψεις του ιδίου προβλήματος- δείχνουν ότι το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να νοσεί και μάλιστα βαριά.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι Διευθυντής Σύνταξης στο Έθνος