Ο ‘οδικός χάρτης’ της αναλγησίας

Συγκινήθηκε όπως φαίνεται ο Γερούν Ντάιζελμπλουμ από την επικείμενη θεσμοθέτηση του αυτόματου κόφτη δαπανών που θα επιτρέψει (επιτέλους!) στους δανειστές να ελέγξουν απολύτως τους τομείς κοινωνικής προστασίας και να βάλουν -όπως διακαώς επιθυμούν- χέρι στους μισθούς και τις σχέσεις εργασίας (και) στο δημόσιο και αποφάσισε να το παίξει… καλός.

Παραδέχτηκε λοιπόν ότι “αυτό που κάνουμε στην Ελλάδα είναι σκληρά μέτρα” αλλά (τι άλλο θα έλεγε;) “χρειάζεται να γίνουν για να οικοδομηθεί μια χώρα”. Αυτό που δεν είπε είναι ότι αυτός και οι όμοιοί του περιμένουν από εμάς, τους ιθαγενείς, να τους στήσουμε και ανδριάντες, μιας που όλα τα κάνουν για το… καλό μας!

Ο στόχος βέβαια είναι προφανής: να γίνουμε η χώρα που “οραματίζονται”, δηλαδή ένας… χώρος όπου όλα θα αποφασίζονται αυτομάτως, χωρίς καν αποφάσεις της Βουλής, όσο πρόθυμοι κι αν είναι οι βουλευτές, και με τους υπουργούς να κάνουν τον… τροχονόμο των μέτρων που θα αποφασίζονται “έξω”, σύμφωνα με κανόνες που θα ορίζουν κάποιοι ειδικοί, χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση και χωρίς καμιά δυνατότητα ελέγχου.

Δεν το κρύβουν άλλωστε: όλες οι αποφάσεις που παίρνουν -και το αναφέρουν ρητώς και στο επίσημο κείμενο του Eurogroup- είναι πολιτικές, απλώς τις καλύπτουν πίσω από ραπόρτα “τεχνικών κλιμακίων” για να παριστάνουν ότι είναι “αντικειμενικές” και αναπόφευκτες.

Αλλά αν είναι να μιλήσουμε με αριθμούς πρέπει να σταθούμε στους αριθμούς που κρύβουν οι τεχνοκράτες και το κουαρτέτο και οι οποίοι αποκαλύπτουν πού οδηγεί η καταστροφή των υποδομών μιας χώρας και τι σημαίνει στην πράξη η παραγωγή πλεονασμάτων που αποφασίστηκαν με αποφασίζομεν και διατάσσομεν.

Οι μισοί λοιπόν μαθητές των απομακρυσμένων και αγροτικών περιοχών της Ελλάδας και το ένα τρίτο του συνόλου των μαθητών της χώρας, βιώνουν “επισιτιστική ανασφάλεια με ύπαρξη πείνας”, όπως λένε -μάλλον κομψά- οι εκθέσεις των ειδικών επιστημόνων. Και αυτό γιατί σε “ευάλωτες κοινωνικοοικονομικά περιοχές” της Θεσσαλονίκης, της Ημαθίας, της Πιερίας, της Ξάνθης και της Ροδόπης, το 34% των οικογενειών των μαθητών δεν έχει καμία (!) πηγή εισοδήματος.

Στο δρόμο δηλαδή που χαράζουν οι Σόιμπλε και οι Ντάιζελμπλουμ και οι Λαγκάρντ και οι Τόμσεν για να “οικοδομηθεί μια χώρα”, το ένα τρίτο της νέας γενιάς βρίσκεται ένα βήμα από το να χαρακτηριστεί “παράπλευρη απώλεια” του “οδικού χάρτη” που μας ετοίμασαν. Και αυτό χωρίς να προσμετρήσουμε τι εκπαίδευση μπορεί να παρέχεται σε αυτές τις συνθήκες και ποια περίθαλψη προσφέρεται στους κάθε κατηγορίας ευάλωτους.

Πλέον όμως, όποια πέτρα και να σηκώσεις βρίσκεις ακόμη ένα πρόβλημα, ένα έλλειμμα που δεν μπορεί να καλυφθεί και αποκαλύπτει την απαξίωση του κόσμου της εργασίας. Όπως όταν απαλλάσσονται από την υποχρέωση τήρησης βιβλίων όσοι “εργάζονται με σύμβαση μίσθωσης έργου στο Δημόσιο και σε ΝΠΔΔ” και αποκαλύπτεται ότι αφορά, κατά κύριο λόγο, εργαζόμενους στις υπηρεσίες καθαριότητας των δήμων που αμείβονται με μπλοκάκι.

Μαζεύεις δηλαδή τα σκουπίδια, καθαρίζεις τα κτίρια των υπηρεσιών, μαζεύεις τα ασυμμάζευτα, και θεωρείσαι… επιτηδευματίας. Οι τωρινοί δηλαδή Κατρούγκαλοι, αλλά και οι προηγούμενοι που δεν απαλλάσσονται των ευθυνών τους επειδή πλέον είναι στην αντιπολίτευση, σε τοποθετούν με το ζόρι στο “κίνημα της γραβάτας” για να μπορούν ευκολότερα να αρνούνται να αναγνωρίσουν τα δικαιώματά σου!

Αλλά όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα και για το Eurogroup και για την ΕΕ και για το ΔΝΤ και για τις “διατλαντικές συμφωνίες” των πολυεθνικών που κάνουν πάρτι με τις θυγατρικές και τις offshore τους στα σαλόνια της… νόμιμης φοροαποφυγής, αλλά είναι όλοι τους αποφασισμένοι να μάς κάνουν μια “κανονική χώρα”, που δεν θα έχει λόγο σε οτιδήποτε αφορά τη ζωή μας.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.