Ο πολιτισμός των προσφύγων και η βαρβαρότητα της Ευρώπης

Το ευτύχημα ήταν πως είχαμε γλυκό χειμώνα. Το δυστύχημα είναι ότι ο Μάρτιος βάλθηκε να αποδείξει πόσο σωστή είναι η παροιμία “Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης”. Γιατί με αυτές τις βροχές και αυτό το κρύο, τα πράγματα για τους πρόσφυγες που ήταν ήδη ζόρικα γίνονται χειρότερα. Και η αλληλεγγύη των απλών ανθρώπων δεν μπορεί να δώσει λύσεις σε όλα τα προβλήματα επιβίωσης. Κι ούτε μπορεί να λύσει τα πιο κρίσιμα: να σταματήσει τον πόλεμο στη Συρία και να ανοίξει τις πύλες της Ευρώπης.

Για την κοινή απόφαση των 28 δεν υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία, ό,τι κι αν ειπώθηκε επικοινωνιακά. Σχεδίασαν επί χάρτου μια Ευρώπη φρούριο και άνοιξαν την τάφρο του φρουρίου τους, και μάλιστα πραγματικά, όχι επί χάρτου, στα βόρεια σύνορα της χώρας μας. Και έτσι νομίζουν ότι ξέμπλεξαν με την ιστορία και το προσφυγικό. Σαν η ιστορία να είναι η πόρτα του εργοστασίου που ανοίγει και κλείνει όποτε πει ο διυθύνων σύμβουλος ή σαν να είναι η πύλη του στρατοπέδου που την ανοιγοκλείνουν οι στρατονόμοι.

Σαν να μπορούν οι τάφροι και τα κάστρα να αντέξουν στον αιώνα τον άπαντα. Τίποτα δεν κατάλαβαν από τα χαλάσματα που υπάρχουν σε όλες σχεδόν τις γωνιές της Ευρώπης και μας μιλούν για σιδερόφραχτους που έχασαν τη μάχη και αυτοκρατορίες που έσβησαν στη λήθη. Σαν να μην άναψαν οι προπάτορες αυτών που σήμερα κανοναρχούν τις τύχες της Ευρώπης τις φωτιές του 20ού αιώνα. Σαν να μην περπάτησαν αυτοί που τώρα παίρνουν τις αποφάσεις και οι πατεράδες και οι μανάδες τους, στα αποκαϊδια, μετρώντας χαμένες ζωές. Σαν να μην έμαθαν ποτέ ότι εδώ, στα δευτέρας διαλογής για αυτούς Βαλκάνια, μια σπίθα εύκολα ανάβει φωτιά.

Χαμένη υπόθεση αυτή η “Ενωμένη Ευρώπη”. Οι αστυνομικοί που τσουβαλιάζουν τους κυνηγημένους που… μόλυναν τα άγια χώματα της FYROM, είναι εντεταλμένοι αυτής της Ευρώπης, ενσαρκώνουν την υποτιθέμενη ενότητά της και εκπροσωπούν τα “κεκτημένα” της. Οι στρατοί που απλώνονται στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας, από τη Βουλγαρία μέχρι την Αλβανία, την ουσία των αποφάσεων της ΕΕ υλοποιούν και στη “δημοκρατία” της ομνύουν, χωρίς να έχει την παραμικρή σημασία ποιο εθνόσημο φοράνε στο στήθος. Τον “πολιτισμό” και τις “αρχές” της ΕΕ επιδεικνύουν στους κυνηγημένους, με ξυλοδαρμούς, άγρια σκυλιά, προτεταμένα όπλα και το δάχτυλο πάνω στην σκανδάλη.

Μακριά νυχτωμένοι και αυτοί και η Ευρώπη τους. Γιατί πολιτισμός, νέτα σκέτα, χωρίς εισαγωγικά και επιφυλάξεις, είναι να περνάς το ποτάμι κι αντί να τρέξεις να βρεις την επόμενη τρύπα στα σύρματα για να πας παρακάτω και να γλιτώσεις, εσύ να μένεις και να δίνεις το χέρι σου στους άλλους που έρχονται. Πολιτισμός, πραγματικός πολιτισμός χωρίς αστερίσκους, είναι να βάζεις πλάτη για να περάσει και ο ανάπηρος, κι όχι να εφευρίσκεις δικαιολογίες για να τον αφήσεις πίσω. Όπως πολιτισμός είναι να φορτώνεσαι, όντας κυνηγημένος, υποσιτισμένος και ταλαίπωρος, τον γέροντα ή τον γερόντισσα, και να μην τους εγκαταλείπεις στη μοίρα τους, όπως κάνει η… πολιτισμένη Ευρώπη των αγορών που στήνει Καιάδες.

Αυτός ο πολιτισμός, που οι πρόσφυγες κουβαλάνε στο είναι τους, είναι προ πολλού εξοστρακισμένος από την ΕΕ, γιατί δεν χωρούσε στα λογιστικά κατάστιχα των Βρυξελλών. Ποια Ευρώπη, λοιπόν;

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας