Αριστοτέλης Σαρρηκώστας: Ο Γιάννης Μπεχράκης είναι εδώ – Θα μας το θυμίζουν για πάντα οι φωτογραφίες του

“Για το φίλο και συνάδελφό μου Γιάννη Μπεχράκη, γράφτηκαν τόσα πολλά στα Media σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, αμέσως μετά την είδηση της τραγικής απώλειάς του, η οποία ήταν τόσο θλιβερή, άδικη και απρόσμενη.

Εκείνο που θέλω να προσθέσω είναι τα ειλικρινή συλλυπητήριά μου στην γυναίκα και τα παιδιά του.

Γνώριζα για την μάχη που έδινε τον τελευταίο καιρό με την υγεία του, αλλά επειδή ήξερα ότι ήταν μαχητής πίστευα ότι θα έβγαινε νικητής και θα το ξεπερνούσε, όπως ξεπέρασε τόσες άλλες μεγάλες δυσκολίες στο διάστημα της καριέρας του, με αποκορύφωμα το τελευταίο γεγονός στην Sierra Leone, όπου είδε να σκοτώνονται δίπλα του συνάδελφοί του από το ίδιο το πρακτορείο όπου εργαζόταν (το Reuters) αλλά και το Αssociated Press. Εκείνος ωστόσο γλύτωσε ως εκ θαύματος.

Για πρώτη φορά συναντήθηκα με τον Γιάννη το 1988, όταν άρχισε να δουλεύει για το Reuters και νομίζω ότι στο πρόσωπό μου βρήκε τον συνάδελφο με τον οποίο μπορούσε να μοιραστεί πράγματα και παράλληλα να μάθει αρκετά μυστικά του δύσκολου και πολύ επικίνδυνου επαγγέλματος που είχε αποφασίσει να ακολουθήσει.

Εγώ ήμουν ήδη στο Associated Press από το 1964, ως ο πρώτος Έλληνας φωτορεπόρτερ που εργάστηκε σε ξένο ειδησεογραφικό πρακτορείο και πρόθυμα και χωρίς την παραμικρή σκέψη ότι είναι σε «αντίπαλο» πρακτορείο, μοιράστηκα μαζί του όλες μου τις εμπειρίες μεταξύ αυτών των διαδηλώσεων, των επαναστάσεων, ακόμη και αυτών των πολέμων που ήδη είχα καλύψει στα 24 χρόνια στο Associated Press. Θυμάμαι ακόμη όταν του έλεγα να κάνει τα expenses accounts, τα έξοδα δηλαδή εντός και εκτός Ελλάδος και γελούσε λέγοντας: “Είναι κι αυτό μέσα στα θέματα που πρέπει να μάθω;” και του έλεγα “Πρωταρχικό”, γελώντας και εγώ μαζί του.

Εκείνες τις στιγμές μου θύμιζε τον εαυτό μου, αφού και εγώ έκανα το ίδιο όταν πρωτοξεκίνησα. «Στραβάδι» καθώς ήμουν, ήθελα να μάθω τα πάντα, τα μυστικά της δουλειάς από τους βετεράνους συναδέλφους, οι οποίοι και αυτοί με περιέβαλαν με αγάπη, θετική σκέψη και ειλικρίνια και ήταν αυτό που με βοήθησε να μπω γρήγορα στο κλίμα και στο νόημα της δουλειάς και να κάνω τις σωστές κινήσεις, χωρίς πολλούς δισταγμούς.

Υπήρχε αλληλοσεβασμός και δεν το έκρυβε να το λέει. Μάλιστα στην τελευταία του ομιλία στο στάδιο Ταε Κβο Ντό στο Φάληρο πριν μερικούς μήνες, όπου είχα παρευρεθεί, με κάλεσε δυο φορές να πάω κοντά του, όταν την τρίτη φορά σηκώθηκα και πήγα στην εξέδρα που μιλούσε, με αγκάλιασε και γύρισε συγκινημένος προς το ακροατήριο και είπε από το μικρόφωνο “ο Τέλης είναι ο Μέντορας μου” και του απάντησα λέγοντας του: «Εσύ δεν χρειάζεσαι Μέντορα, γιατί ήσουν και είσαι πολύ καλός σε αυτό που κάνεις”. Ακόμα θυμάμαι την φιλική θέρμη με την οποία με αγκάλιασε.

Αυτός ήταν ο Γιάννης Μπεχράκης και όταν έβλεπα τις φωτογραφίες του από τα γεγονότα των μεταναστών και των προσφύγων, εκείνος με ρωτούσε από το τηλέφωνο αν μου άρεσε κάποια φωτογραφία και κάναμε συζητήσεις που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Βλέποντας στη συνέχεια τα εύσημα που έπαιρνε από διάφορες εφημερίδες, του έλεγα ότι οι φωτογραφίες σου αξίζουν κάτι περισσότερο και δεν άργησε να έρθει το βραβείο Pulitzer.

Ο Γιάννης είχε καλύψει μια μεγάλη γκάμα πολύ σημαντικών γεγονότων με τις αμέτρητες αποστολές στο εξωτερικό και κυρίως σε εμπόλεμες και επικίνδυνες αποστολές και παρότι έκανε ριψοκίνδυνες ενέργειες πολλές φορές κατά την διάρκεια της δουλειάς του, βγήκε αλώβητος από όλες.

Οι φωτογραφίες του ξεχώριζαν γιατί ήταν ο καθρέφτης των γεγονότων και το έκανε με μεγάλο ρίσκο για να «μη μπορούμε να πούμε ότι δεν γνωρίζαμε», όπως είχε πει σε κάποια συνέντευξή του.

Για μένα ο Γιάννης δεν έφυγε, ο Γιάννης είναι εδώ μαζί μας και αυτό θα μας το θυμίζουν για πάντα οι ζωντανές φωτογραφίες του.

Όπως άλλωστε έγραψε και ο γιος μου Κωνσταντίνος, «οι ουρανοί ζήλεψαν τα καρέ του…». Μπορεί να είναι και έτσι…

Αριστοτέλης Σαρρηκώστας