Πώς είναι να φτιάχνεις νοσοκομεία στην καρδιά της Αφρικής

Ποιος λόγος φέρνει μία αρχιτέκτονα μηχανικό σε μία αποστολή των Γιατρών Χωρίς Σύνορα; Πώς είναι να κατασκευάζεις νοσοκομεία στην καρδιά της Αφρικής. Η Τατιάνα Αναγνωστάκη έχει κάνει τρεις αποστολές με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στο Μπουρούντι, την Σιέρα Λεόνε και την Ινδία και αυτή την εμπειρία δεν θα την άλλαζε με τίποτα.

Ο λόγος που με έφερε στην οργάνωση

Στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα ήρθα γιατί ήθελα το αντικείμενο της εργασίας μου να έχει νόημα. Με πραγματικό κοινωνικό αντίκρισμα ώστε να αισθανθώ χρήσιμη με την ουσιαστική έννοια της λέξης. Την περίοδο που έκανα αίτηση στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα σχεδίαζα ξενοδοχεία και βίλες στα νησιά. Θυμάμαι να σχεδιάζω μια υπόσκαφη βίλα – δίνει διπλό συντελεστή δόμησης – στην Ίο και ένιωθα συνένοχη για την καταστροφή του φυσικού πλούτου της Ελλάδας. Και όλα αυτά για να έχει ο πελάτης 60 τμ κρεβατοκάμαρα και 200 τμ σαλόνι. Ματαιοδοξία. Μέχρι στιγμής έχω κάνει τρεις αποστολές: Μπουρούντι, Σιέρα Λεόνε και Ινδία. Ανήκω στο τεχνικό τμήμα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και είμαι υπεύθυνη για την υποδομή της αποστολής και του εκάστοτε προγράμματος. Από τα γραφεία της οργάνωσης ως την κατασκευή των ιατρικών μονάδων. Και να μην ξεχνάμε και τα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης που είναι σημαντικότατα για την διατήρηση της υγιεινής ειδικά σε ένα νοσοκομείο.

Πώς αντέδρασαν οι δικοί μου

Τη θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Πρώτη φορά που είχα εκδηλώσει επιθυμία στην μητέρα μου με αφορμή τον πόλεμο στη Συρία το 2017, μου είχε πει χαριτολογώντας ότι είμαι τρελή. Θυμάμαι να της λέω πως έτσι γίνεσαι γνώστης της ζωής και ότι είμαστε απομονωμένοι στον κόσμο μας. Ακριβώς μετά έστειλα την αίτησή μου. Κανείς δεν με είχε στηρίξει ούτε οικογένεια, ούτε φίλοι. Τους φαινόταν μια τρέλα και η αλήθεια είναι ότι έχει δυσκολίες, ρίσκο και ξεβόλεμα. Τώρα ξέρω ότι οι γονείς μου είναι περήφανοι και ο αποχαιρετισμός στο αεροδρόμιο έχει καταλήξει σε ρουτίνα. Έχουν συνηθίσει πια και ο φόβος είναι μικρότερος.

Πώς είναι να φτιάχνεις από την αρχή ένα νοσοκομείο στην καρδιά της Αφρικής

Το λέω συνέχεια στους κοντινούς μου ανθρώπους. Είναι η πιο αξιοσημείωτη και αναντικατάστατη εμπειρία της ζωής μου. Οι συνθήκες του εργοταξίου είναι πολύ πιο αντίξοες από την Ελλάδα: υπερβολική ζέστη μετά από κάποια ώρα, υγρασία, σκόνη και έντονες βροχοπτώσεις, την περίοδο των βροχών. Επομένως εκεί θέλει άλλη προσοχή και σχεδιασμό. Ωστόσο κάθε πρωί ξυπνάς με ένα χαμόγελο και πολλή όρεξη να ξεκινήσεις τη δουλειά. Έχεις πραγματικό κίνητρο. Φυσικά κινητοποιείσαι και από τους συναδέλφους σου, το ντόπιο προσωπικό και την αναγκαιότητα της εργασίας σου. Όλα αυτά δημιουργούν μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα που σου δίνει τεράστια ώθηση και όρεξη για εργασία, ακόμη και όταν αυτή γίνεται στους 50 βαθμούς Κελσίου, σχεδιάζοντας σε μια πλαστική καρέκλα.

Η μεγαλύτερη έκπληξη που με περίμενε σε αποστολή

Εκπλήξεις υπάρχουν πολλές στις αποστολές. Ευχάριστες και δυσάρεστες. Μία από αυτές ήταν η διαδικασία θηλασμού στη μαιευτική κλινική στη Σιέρα Λεόνε. Πρόκειται για μια διαδικασία συλλογική που γίνεται συγκεκριμένη ώρα μέσα στην μέρα ταυτόχρονα από όλες τις μανάδες και τις μαίες με συλλογικό τραγούδι.

Δεν αποχωρίζομαι ποτέ από τις αποστολές μου…

Το βιολί μου. Αυτό με έχει σώσει σε δύσκολες συνθήκες, με έχει φέρει κοντά με συναδέλφους μου, διοργανώνοντας μουσικές βραδιές, αλλά και με το ντόπιο προσωπικό. Στο Μπουρούντι δεν είχαν δει ποτέ βιολί. Κάποια στιγμή μαζί με δυο νοσηλευτές και νοσηλεύτριες που τους είχα ακούσει να τραγουδούν μέσα στο νοσοκομείο ετοιμάσαμε μια μικρή συναυλία για να γιορτάσουμε τα 25 χρόνια δράσης των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη χώρα.

Η στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ

Στη Μπουζουμπούρα στο Μπουρούντι είχα εξοντωθεί στη δουλειά για να κλείσω το φάκελο της μελέτης για την επέκταση του νοσοκομείου και να τον δημοσιεύσω. Βυθισμένη στο άγχος μου και άυπνη για να ολοκληρώσω την εργασία μου ήρθε η επικεφαλής της αποστολής και μου ζήτησε να κάνουμε μια επίσκεψη στο νοσοκομείο. Εγώ μέσα στο στρες αρνήθηκα σκεπτόμενη πως θέλει πάλι να δούμε επί τόπου ζητήματα του εργοταξίου που θα στηνόταν. Εκείνη επέμεινε. Τελικά πήγα και εκείνη με πήρε αγκαλιά, λέγοντάς μου: «Τι μούτρα αγχωμένα είναι αυτά;» Και μου ζήτησε να πούμε μια καλημέρα σε κάθε ασθενή. Περάσαμε λοιπόν από κάθε έναν ασθενή και του είπαμε μια καλημέρα. Έτσι το άγχος μετατράπηκε σε νόημα και ένα τεράστιο χαμόγελο. Και έκλεισα έτσι τη μελέτη την επόμενη ημέρα.

Η εμπειρία των αποστολών με έχει αλλάξει…

Αναπόφευκτα και πολύ. Ακόμη παλεύω με αυτό. Το να δεις κατάματα δυσκολίες και σε τέτοια έκταση είναι και μια τραυματική εμπειρία και το αποτύπωμά της δεν είναι αμελητέο. Σε παγκόσμια κλίμακα μια μειοψηφία έχει την υγειά της και πρόσβαση σε βασικά αγαθά (υγεία, διατροφή, φάρμακα). Αυτό δεν είναι μια καινούργια ιστορία φυσικά. Αλλά όταν αυτό γίνεται βίωμα από αφήγηση αναγκαστικά αλλάζεις. Πλέον ιεραρχώ τα πράγματα διαφορετικά, δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο, και βλέπω κάποιες αφηγήσεις και στάσεις ορισμένων ανθρώπων από μια προνομιούχα θέση που έχουν. Παραδείγματος χάριν, στη Σιέρα Λεόνε υπάρχει μεγάλη θνησιμότητα σε τοκετούς και το χτίσιμο του νοσοκομείου έδωσε ελπίδα στην περιφέρεια της Κενέμα, ενώ στον δυτικό κόσμο αναπτύσσεται μία εναλλακτική τάση τοκετού στο σπίτι. Το ίδιο και με τα εμβόλια. Είναι σημαντικό να βλέπουμε τη θέση μας μέσα από την ιστορία που μας έχει δώσει τη δυνατότητα να μην μας απασχολούν ασθένειες, όπως η διφθερίτιδα κτλ. Είναι σημαντικό να βλέπουμε αυτά που έχουμε και αυτά που δεν έχουμε μέσα από το πρίσμα της ιστορίας της κοινωνίας.

Γιατί να βοηθήσεις τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα

Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί για να βοηθήσει κάποιος/κάποια τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Η δράση τους εξασφαλίζει τη ζωή ανθρώπων σε διάφορα μέρη ανά τον κόσμο. Μέρη δυσπρόσιτα, εμπόλεμες ζώνες, σε κοινωνίες με διατροφικό έλλειμμα. Η ανθρωπιστική κρίση έχει τεράστια έκταση και εκεί δρουν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Πάντα στην πρώτη γραμμή.

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr.