12 ΙΟΥΛΙΟΥ 1962: 60 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΩΝ ROLLING STONES

Ο Αλέξις Κόρνερ, ο “πατέρας των βρετανικών blues”, στις αρχές των ’60s είχε σχηματίσει ένα από τα πιο επιδραστικά γκρουπ -θα αποδεικνυόταν αυτό στη συνέχεια- για τη βρετανική νεολαία, τους Blues Incorporated. Πέρασαν πολλοί από τις τάξεις τους και ακόμη περισσότεροι “διδάχθηκαν” απ’ αυτόν, σε εκείνη την αρχικά αφιλόξενη για τον μαύρο ήχο πλευρά του ατλαντικού.

Στην ουσία ήταν ένα προσωποπαγές σχήμα, και δίπλα στον Κόρνερ στάθηκαν άνθρωποι όπως ο Τζακ Μπρους και ο Τζίντζερ Μπέηκερ, τα ⅔ των μελλοντικών Cream δηλαδή, ενώ υπήρξαν και άλλοι που, καμιά φορά και όχι τόσο σε σταθερή βάση, ανέβαιναν στη σκηνή και έπαιζαν μαζί του -από τον Τζίμι Πέιτζ και τον Τζον Μάγιαλ μέχρι τον Ροντ Στιούαρτ και τους βασικούς ήρωες αυτών των γραμμών που διαβάζεις: τον Μικ Τζάγκερ, τον Κιθ Ρίτσαρντς και τον Μπράιαν Τζόουνς.

Οι Blues Incorporated εμφανίζονταν κάθε Πέμπτη σε ένα μυθικό λονδρέζικο μαγαζί, το Marquee Club στην Oxford Street, το οποίο στις επόμενες δεκαετίες θα άνοιγε την αγκαλιά του, μεταξύ άλλων, στο πανκ και στο New Wave of British Heavy Metal.

Υπήρξε όμως και μία Πέμπτη του 1962 όπου η μπάντα του Κόρνερ δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί, καθώς το BBC Radio και η εκπομπή του Jazz Club τους είχε καλέσει να παίξουν ζωντανά. Ήταν μεγάλη ευκαιρία, δεν μπορούσαν να πουν “όχι” -προφανώς- αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι και ο ιδιοκτήτης του κλαμπ συμμεριζόταν τον καλλιτεχνικό τους ενθουσιασμό.

“Αν δεν παίξετε αυτήν την Πέμπτη, δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι θα ξαναπαίξετε ποτέ στο μαγαζί μου”, τους είπε με μανατζερίστικη ψυχρότητα και η μπάντα γύρισε το βλέμμα της στους φίλους της, αναζητώντας βοήθεια. Έπρεπε κάποιοι να τους αντικαταστήσουν και γρήγορα.

Μικ Τζάγκερ, Κιθ Ρίτσαρντς, Μπράιαν Τζόουνς, ο πιανίστας Ίαν Στιούαρτ και ο μπασίστας Ντικ Τέιλορ, δέχτηκαν να παίξουν στη θέση τους στο Marquee και έτσι στις 12 Ιουλίου του 1962 έγινε και τυπικά η πρώτη εμφάνιση των Rolling Stones.

Λίγο πριν το λάιβ, η πρώτη δήλωση του Μικ Τζάγκερ στον Τύπο θα μεταφερθεί από την τοπική εφημερίδα Jazz News και θα λέει “ελπίζω να μην πιστεύουν ότι είμαστε Rock ‘n Roll μπάντα”. Ακούγεται κάπως ειρωνικό σήμερα, αλλά τότε απλώς ήθελαν να ξεκαθαρίσουν ότι παίζουν rhythm ‘n’ blues και όχι αυτό που καταλάβαινε ο κόσμος ακόμα ως αμερικανικό ’50s rock ‘n’ roll.

Στην ίδια εφημερίδα, ο Μπράιαν Τζόουνς θα πρωτοσυστήσει στο κοινό και το όνομα της μπάντας -“Mick Jagger and the Rollin’ Stones” για να είμαστε πιο ακριβείς.

Παραμένει όμως αδιευκρίνιστο ποιος έκατσε πίσω απ’ τα τύμπανα εκείνη τη βραδιά. Κάποιοι φίλοι της μπάντας λένε ότι ήταν ο Τόνι Τσάπμαν, ο οποίος έπαιζε συχνά μαζί τους στα πρώτα χρόνια, όμως ο Κιθ Ρίτσαρντς στην αυτοβιογραφία του θα γράψει ότι ήταν ο φίλος του Μικ Έβορι, ο μετέπειτα ντράμερ των Kinks.

Σύμφωνα με τον Guardian, η μπάντα έπαιξε μπροστά σε 110 άτομα (80 άντρες και 30 γυναίκες) για 50 λεπτά και τα σχόλια ήταν μάλλον θετικά, παρά τον ελάχιστο χρόνο που είχαν περάσει τα μέλη της, προβάροντας.

Συνέχισαν τη βραδιά τους στο Tottenham pub, όπου συνέχισαν να πίνουν μπράντι και ουίσκι, ό,τι ακριβώς δηλαδή κατέβαζαν και προηγουμένως πάνω στη σκηνή για να μαλακώσουν το άγχος τους. Στην παρέα τους ήταν και Τσάρλι Γουότς, ο οποίος έξι μήνες αργότερα θα έπαιρνε μόνιμη θέση πίσω από τα ντραμς τους.

Στην αυτοβιογραφία του, ο Ρίτσαρντς θα θυμηθεί ότι εκείνο το βράδυ πέρασε τα δάχτυλα του πάνω απ’ τις νότες των “Dust My Broom”, “Confessin’ the Blues”, “Got My Mojo Working” και μερικών ακόμη blues κομματιών, της μουσικής που τον έφερε ξανά κοντά στον Τζάγκερ, έναν παλιό του συμμαθητή που τον είχε ψιλοχάσει για κάποια χρόνια.

“Κάθεσαι με κάποιους τύπους και παίζεις και λες ‘Ω, ναι!’. Αυτό το συναίσθημα αξίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο”, θα γράψει. “Υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι στην πραγματικότητα άφησες τον πλανήτη για λίγο και ότι κανείς δεν μπορεί να σε αγγίξει… Είναι μία πτήση χωρίς άδεια”.

Το 2012, όταν η μπάντα γιόρταζε ακόμα τα 50 χρόνια απ’ το πρώτο τους live, το Rolling Stone τους βρήκε και τους πέρασε μία βόλτα απ’ το Marquee για να φωτογραφηθούν. Στην κουβέντα που προηγήθηκε, ο Τζάγκερ παραδέχτηκε ότι αισθάνεται κάπως άβολα με τον “εορτασμό” της 12ης Ιουλίου.

“Ένα μέρος του εαυτού μου, μού λέει: ‘Κοροϊδεύουμε ελαφρώς”, θα πει με απολογητικό ύφος. “Ξέρεις, επειδή δεν είναι η ίδια μπάντα. Είναι, βέβαια, ακόμα το ίδιο όνομα. Μόνο ο Κηθ και εγώ είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι από εκείνη την μπάντα, νομίζω. Προσπάθησα να μάθω πότε ήταν το πρώτο λάιβ του Τσάρλι και κανείς από εμάς δεν μπορεί να θυμηθεί. Κανείς μας δεν ξέρει πραγματικά. Αλλά είναι ένα εκπληκτικό επίτευγμα και νομίζω ότι είναι φανταστικό. Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό”.

Ο Ρίτσαρντς δεν το παίρνει και τόσο βαριά το θέμα, αν και στην ουσία φαίνεται να συμφωνεί με τον Τζάγκερ.

“Φίλε, δεν μετράω!”, θα πει γελώντας στον δημοσιογράφο του περιοδικού. “Οι Stones θεωρούν ότι τα 50 χρόνια αρχίζουν και μετρούν απ’ το 1963, γιατί ο Τσάρλι δεν έγινε μέλος πριν από τον Ιανουάριο. Επομένως, θεωρούμε το 2012 ως το έτος σύλληψης, αλλά η γέννηση είναι του χρόνου”.

Για όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι, η μπάντα θα συνεχίζει να γυρνά τα λονδρέζικα κλαμπς, παίζοντας το ένα blues cover μετά το άλλο, από Μπο Ντίντλεϊ και Έλμορ Τζέημς μέχρι Τζίμι Ριντ και -φυσικά- Μάντι Γουότερς. Τον Αύγουστο, ο Τζάγκερ, ο Ρίτσαρντς και ο Τζόουνς θα μετακομίσουν όλοι μαζί σε ένα μικρό διαμέρισμα στον δεύτερο όροφο του 102 Edith Grove στο Τσέλσι, το οποίο θα μείνει ιστορικό, όχι μόνο γιατί έκανε τον πυρήνα της μπάντας να δεθεί ακόμη περισσότερο, αλλά και για τη -σόρι γι’ αυτό- βρωμιά του. Ήταν δύο δωμάτια όλα κι όλα χωρίς μπάνιο, και με τα βρώμικα πιάτα και τις άδειες μπίρες να κάνουν ακόμη μικρότερη τη διαθέσιμη για περπάτημα επιφάνεια του πατώματος.

“Οι Rolling Stones πέρασαν τον πρώτο χρόνο της ζωής τους αράζοντας σε διάφορα μέρη, κλέβοντας φαγητό και κάνοντας πρόβες”, θα θυμηθεί μεταξύ άλλων ο Ρίτσαρντς.

Είναι το ίδιο διαμέρισμα, που λίγους μήνες αργότερα, ο Μικ μετά από ένα λάηβ στο Crawdaddy Club, θα καλέσει τους Beatles για να αράξουν και εκείνοι θα έχουν να θυμούνται για χρόνια το πόσο βρώμικο ήταν.

Λίγο αργότερα θα στριμώχνονταν ακόμη περισσότερο προκειμένου να χωρέσει στο διαμέρισμα και ο Τσάρλι Γουότς. Και τα πράγματα θα έπαιρναν οριστικά τον δρόμο τους.