ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΕΙΔΟΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΤΕΛΑΒΕ ΤΗ ΣΥΡΟ ΓΙΑ 6 ΗΜΕΡΕΣ

Για έξι ολόκληρες ημέρες στη Σύρο συνέβη κάτι μαγικό. Το ένιωθες όταν περπατούσες στο λιμάνι και στα σοκάκια της Ερμούπολης, όταν καθόσουν κάπου να φας ή να πιεις κάτι, ακόμη και στις παραλίες όπου ο κόσμος είχε πια αραιώσει και μπορούσες να απολαύσεις ένα ήρεμο μπάνιο.
Υπήρχε κάτι στην ατμόσφαιρα της κυκλαδίτικης πρωτεύουσας, μια μυστήρια αρμονία που ένιωθες πως είχε πάνω σε όλους μία καταπραϋντική επίδραση.

Δεν είχα ξαναπάει ποτέ στο Animasyros, παρόλο που πρόκειται για ένα Διεθνές Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων και λαμβάνει χρόνια επί 16 συναπτά χρόνια. Και παρόλο που δεν ήμουν φανατική του animation, έγινα. Γιατί μέσα σε ένα τριήμερο είδα πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες, παρακολούθησα επίκαιρες συζητήσεις, βίωσα την πάντα όμορφη εμπειρία του VR, βρέθηκα ένα βράδυ να ξεναγούμαι σε μία πανέμορφo συριανό αρχοντικό στο κέντρο της Ερμούπολης και συμμετείχα σε μία οικογενειακή γιορτή, όπου όλοι και όλες γίναμε ένα.

100 καλλιτέχνες και εκατοντάδες επισκέπτες μία παρέα

Η φετινή διοργάνωση – που έλαβε χώρα υπό την επιμέλεια/ επίβλεψη του Βασίλη Κ. Καραμητσάνη, Πρόεδρου του Φεστιβάλ και της Μαρίας Ανεστοπούλου, διευθύντριας του Φεστιβάλ- τα είχε όλα: 6 γεμάτες μέρες, 270 ταινίες – την αφρόκρεμα του παγκόσμιου ανιμέισον – 8 διαγωνιστικά τμήματα, παραδοσιακά το Διεθνές Πανόραμα, τρία αφιερώματα (Ανιμέισον & Αρχαία Ελλάδα, Ιβηρική χερσόνησος και Λατινική Αμερική & Πολωνία), ταινίες ειδικά επιλεγμένες για παιδιά, πρωτότυπα εργαστήρια για όλες τις ηλικίες, την καθιερωμένη Αγορά, τόπο συνάντησης της παγκόσμιας δημιουργίας με καλεσμένους περισσότερους από 100 επαγγελματίες από 16 χώρες και επισκέπτες από όλο τον κόσμο που επισκέφθηκαν πρώτη φορά την Ελλάδα με αφορμή το ANIMASYROS αλλά και αγαπημένους φίλους του Φεστιβάλ που κάθε Σεπτέμβριο, εδώ και 16 χρόνια, δίνουν ραντεβού στο νησί της Σύρου.

Οι επισκέπτες εκατοντάδες. Όλοι γινόμασταν μία τεράστια παρέα, που συγκεντρωνόμασταν στην πλατεία έξω από το Δημαρχείο, στον κινηματογράφο Παλλάς, στο Θέατρο Απόλλων και στο απέναντι πολιτιστικό κέντρο είτε για να δούμε ταινίες, είτε για να παρακολουθήσουμε συζητήσεις είτε για το μεγάλο αποχαιρετιστήριο πάρτυ.

Σέργιος Κοτσόβουλος: “Το Animasyros πια έχει γίνει ένα παγκόσμιο πράγμα που αν δεν καταστραφεί ο πλανήτης από τα πυρηνικά τις φωτιές και τις πλημμύρες θα δούμε κάτι υπέροχο στο μέλλον”

Στην ατμοσφαιρική αυλή του θεάτρου Απόλλων μετά τις ενδιαφέρουσες προβολές του διεθνούς διαγωνιστικού, συνάντησα τον πολυβραβευμένο Σέργιο Κοτσόβουλο, έναν από τους Έλληνες πρωτοπόρους στο ελληνικό ανιμέισον, καθώς έχει συμμετάσχει σε φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό και τώρα στο φεστιβάλ είχε και ρόλο συντονιστή σε διάφορα πάνελ. Το τελευταίο του έργο, η ταινία animation μικρού μήκους «Echo» -συμπαραγωγή Ελλάδας, Ιράν και Καναδά- έχει αποσπάσει σημαντικά βραβεία τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη, ενώ τη μουσική της ταινίας υπογράφει ο Αντώνης Παλάσκας (γνωστός και ως Αλφα-Πίαπο τους Στέρεο Νόβα). Κάνουμε μαζί μία συζήτηση για τον ίδιο και την πορεία του, αλλά και για το ελληνικό ανιμέσιον.

Ο Σέργιος είναι στον χώρο του ανιμέισον για περισσότερα από 20 χρόνια. Ξεκίνησε το ανιμέισον στην ΆΚΤΟ, αλλά τη μεγαλύτερη προσπάθεια την έκανε μόνος με τη βοήθεια του Γιάννη Βάμβουρα που θεωρεί και μέντορά του και του θρυλικού Μάνου Αρώνη (της γνωστής εταιρείας Αρώνης – Ευθυμιάδης) που δημιούργησε και το πρώτο στούντιο ανιμέσιον. Ο Στέφανος είναι ένας καλλιτέχνης απόλυτα συνειδητοποιημένος και ρεαλιστής, πράγμα σπάνιο.
Το ανιμέισον γι΄αυτόν είναι “τραύμα και πόνος”, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. Αλλά είναι κάτι απόλυτα συλλογικό και συνεργατικό. “Στη δική μου ταινία, το Echo, δούλεψαν γύρω στις 40 Ιρανές που πραγματικά ταλαιπωρήθηκαν πολύ λόγω της κατάστασης που επικρατεί στο Ιράν. Οι χαρακτήρες είναι όλοι σχεδιασμένοι από την Έφη Θεοδωροπούλου και σημαντική ήταν η συμβολή του Αντώνη Φαεινού”. Μιλάμε για μία δουλειά συλλογική, δηλαδή αλλά και για έναν χώρο που δε χωρά ανταγωνισμούς.
Το ίδιο μάλιστα βράδυ έμαθε πως έχασε το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ του Μεξικού από τον Πορτογάλο João Gonzalez που ήταν επίσης παρών στο Animasyros. “Ο João μου είπε λίγο διστακτικά πως του ζήτησαν να στείλει έναν ευχαριστήριο λόγο γιατί κέρδισε το βραβείο και εγώ αμέσως τον αγκάλιασα”.

Πώς βλέπει το ελληνικό ανιμέισον; “Γίνονται τρομερά βήματα και υπάρχουν τρομερά ταλέντα. Ο Δημήτρης Αρμενάκης, η ¨Εφη Παππά, ο Φωκίων Ξένος που έχουν ανοίξει τα φτερά τους το εξωτερικό και κάνουν θαύματα. Στο πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, υπάρχει μία καθηγήτρια η Ελένη Μούρη που ενδιαφέρεται τρομερά για τα παιδιά και δεν είναι τυχαίο που αποτελεί πόλο έλξης για τους φοιτητές της. Κατά τα άλλα, όλοι είμαστε περισσότερο αυτοδίδακτοι με την έννοια πως παίρνουμε τις βάσεις και μετά εξερευνούμε μόνοι μας”.

Λατρεύει επίσης το Animasyros και τη δουλειά που γίνεται στο Φεστιβάλ. “Είναι ασύλληπτο πως μιλάμε με την οσκαρική Joanna Quinn για το αν το βράδυ θα φάμε στο Λαουτάρι ή το σε ποιο μπαρ θα πιούμε ποτό. Πια έχει γίνει ένα παγκόσμιο πράγμα που αν δεν καταστραφεί ο πλανήτης από τα πυρηνικά τις φωτιές και τις πλημμύρες έχουμε να δούμε κάτι υπέροχο”.

Στέφανος Πλέτσης: “Οι animators είμαστε ένα ιδιαίτερο είδος ανθρώπων”

Το Animasyros έριξε αυλαία την Κυριακή 1η Οκτωβρίου σε μια πανηγυρική τελετή λήξης που πραγματοποιήθηκε σε κλίμα χαράς αλλά και συγκίνησης στο ιστορικό Θέατρο Απόλλων. O Στέφανος Πλέτσης (Stefanos Pletsis) ήταν αυτός που απέσπασε το βραβείο Best Agora Pitching Forum Project με τη μικρού μήκους ανιμέισον ταινία του “The Fall”. Λαμβάνοντας τη διάκριση, ο Στέφανος κερδίζει τη συμμετοχή του στην επόμενη διοργάνωση του International Animation Film Market (MIFA) του Φεστιβάλ του Annecy, ενώ το βραβείο αυτό σηματοδοτεί την έναρξη της τριετούς συνεργασίας του ANIMASYROS με το μεγαλύτερο φεστιβάλ κινουμένων σχεδίων στον κόσμο, με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου της Ελλάδας.

Για τον Στέφανο το Αnimasyros είναι σαν οικογένεια, σαν ένα τραπέζι που πάντα βρίσκεις έναν γνωστό και κάθεσαι. “Οι animators είμαστε ένα ιδιαίτερο είδος ανθρώπων. Δε χωρούν ανταγωνισμοί μεταξύ μας. Είμαστε όλοι φίλοι, κανέναν δεν νοιάζει η νίκη. Όλοι έχουμε άγχος, όλοι δουλεύουμε, αλλά όχι για το ποιος θα κερδίσει. Έχω πάει 3 φορές στο φεστιβάλ, αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά πηγαίνω με δικό μου πρότζεκτ” σημειώνει στο NEWS 24/7 και ανυπομονεί τώρα, στην Αθήνα πια, να υλοποιήσει την ταινία του, το “Τhe fall” για το οποίο έχει ήδη επιδοτηθεί, περιμένει απάντηση από το Κέντρο Κινηματογράφου και ψάχνει συμπαραγωγούς.

“Από το Animasyros, παίρνεις πολύτιμα εφόδια. Κάνεις φιλίες με ανθρώπους από όλο τον κόσμο και αυτό σου ανοίγει τους ορίζοντες. Είναι σαν να πέφτεις σε μία μεγάλη και άμεση αγκαλιά μετά, κάθε φορά που συναντιέστε. Φέτος στο Φεστιβάλ ήρθαν σπουδαίες διεθνείς προσωπικότητες, όπως ο Τζον Μάσκερ και ο Ρον Κλέμεντς της Disney και ήταν απίστευτο το πόσο απλοί και προσιτοί ήταν” συνεχίζει.

Αναφορικά με το τοπίο του ελληνικού ανιμέισον ο Στέφανος πιστεύει πως στην Ελλάδα τώρα σιγά σιγά χτίζεται το τοπίο. “Ακόμη και σήμερα, στην Ελλάδα σε όποιον πεις πως ασχολείσαι με το ανιμέισον, δεν καταλαβαίνει τι κάνεις. Πιστεύει πως κάνεις Μίκυ Μάους. Δυστυχώς δεν έχουμε τις κατάλληλες υποδομές προκειμένου να βοηθηθούν τα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το ανιμέισον. Και υποδομές να υπήρχαν, εκεί κάνεις μόνο τα πρώτα βήματα, αυτά που σχετίζονται με το τεχνικό αποτέλεσμα. Μετά, όλα έχουν να κάνουν με πολλή προσωπική δουλειά. Δεν είναι τυχαίο που τα μεγαλύτερα ταλέντα είναι λίγο πολύ αυτοδίδακτοι”.

Ένα φεστιβάλ- εμπειρία

Animasyros λοιπόν. Ένα εξαήμερο φεστιβάλ που αποτελεί εμπειρία για όποιον, έστω και κατά τύχη, βρεθεί στην Ερμούπολη της Σύρου τις τελευταίες ημέρες του Σεπτεμβρίου, καθώς ολόκληρο το νησί δονείται από τους ρυθμούς του. Αλλά και ένα φεστιβάλ που συστήνει με τον καλύτερο τρόπο την τέχνη του ανιμέσιον στο ευρύ κοινό και κυρίως στη νεότερη γενιά που σήμερα ψάχνει τις δικές της διεξόδους.

Ραντεβού λοιπόν το 2024, από τις 24 μεχρι τις 29 Σεπτεμβρίου στο 17ο πια Animasyros.