ΟΤΑΝ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΤΙΣ ΜΠΑΛΑΝΤΕΣ ΤΟΥ

Οι γνώριμοι ήχοι της “Σφεντόνας” άρχισαν να παίζουν λίγο μετά τις 21.00 στο κατάμεστο -από κόσμο όλων των ηλικιών θέατρο Βέμπο- και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στα μαύρα ντυμένος, κάθισε στο σκαμπό του, πήρε το μικρόφωνο και με τη χαρακτηριστική φωνή του μας τραγούδησε το τραγούδι αυτό που είναι τόσο συνδεδεμένο με την ίδια του τη ζωή.

Ακολούθησαν οι “Διάφανες Καρδιές” και αμέσως μετά μας καλωσόρισε προσκαλώντας μας να ακούσουμε μαζί τους στίχους των ποιητών που έχει τραγουδήσει αυτά τα 50 χρόνια πορείας μέσα από τις θρυλικές του μπαλάντες.

Μία βραδιά μοναδικά ηλεκτρισμένη και φορτισμένη

Η βραδιά της πρεμιέρας του στο θέατρο Βέμπο κύλησε με τρόπο μοναδικό. Γιατί στον Βασίλη πηγαίνει η εγγύτητα του θεάτρου και μάλιστα πολύ.

Ο ίδιος μάλιστα στη συνέντευξη που έδωσε στο NEWS 24/7 το καλοκαίρι του ’23, λίγο πριν τη μεγάλη του συναυλία στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο όπου γιόρτασε τα 50 χρόνια του στο τραγούδι, ανέφερε χαρακτηριστικά πως “οι μεγάλες συναυλίες στα γήπεδα και στα φεστιβάλ είναι κάτι σαν γιορτή. Είναι κι αυτό αδρεναλίνη και του κοινού και δικιά μας. Ο κλειστός χώρος, ο μικρός, είναι κάτι σαν μυσταγωγία. Εκεί ξεβρακώνεσαι πραγματικά. Γιατί ο άλλος σε ακούει, σε προσέχει, σε έχει απέναντί του. Και εκεί πρέπει να τα δώσεις όλα. Τα έχω και τα δύο ανάγκη βέβαια. Για να επιβεβαιώνομαι και να παίρνω το διαβατήριο να συνεχίζω…”

Πάνω από όλα πρόκειται για έναν καλλιτέχνη πέρα ως πέρα αυθεντικό, που δεν παριστάνει κάτι άλλο από αυτό που είναι, που από την πρώτη στιγμή “ρίχνει άγκυρα” στο κοινό του και δημιουργεί μία αλλόκοτη σύνδεση με αυτό.

 

Αυτή τη φορά είδαμε έναν Βασίλη διαφορετικό, πιο εσωτερικό, πιο ευαίσθητο. Έναν Βασίλη απλό, γλυκό και ρομαντικό, που με τρυφερότητα και αγάπη μάς πήρε αγκαλιά και μάς πήγε ένα πολύ μακρινό ταξίδι συναισθημάτων και αναμνήσεων με όχημα τις θρυλικές του μπαλάντες. Και στο ταξίδι αυτό μας μίλησε για τη σύγχρονη μοναξιά, για τον έρωτα, για τη φιλία, για το όνειρο και την ελπίδα.

Συνοδοιπόροι του μία ομάδα εξαιρετικών μουσικών: ο Ανδρέας Αποστόλου σε πιάνο-ενορχηστρώσεις, ο Βαγγέλης Πατεράκης στο ηλεκτρικό μπάσο, η Μαίρη Μπρόζη στο βιολί και στο τραγούδι (μας χάρισε μία εξόχως φορτισμένη ερμηνεία τραγουδώντας το “Κι αν είμαι Ροκ”), ο Απόστολος Μόσιος στις κιθάρες και στο τραγούδι (απίθανος όταν τραγούδησε το “Κρύψου”), ο Θύμιος Παπαδόπουλος στα πνευστά και η Ειρήνη Αναστασίου στο τσέλο.

Τα είπε… όλα

Αρχής γενομένης από τον Μάνο Λοΐζο, από εκεί που ξεκίνησαν όλα, όπως χαρακτηριστικά είπε, την “Πρώτη Μαϊου” και τον “Τσε Γκεβάρα”, αλλά και το πιο σπάνιο “Γερνάς και Σκοτεινιάζει” σε στίχους του Τάσου Λειβαδίτη. Σειρά πήραν οι στίχοι του αγαπημένου Οδυσσέα Ιωάννου και οι “Μικρές Νοθείες”, το τραγούδι που είναι γραμμένο για τον ποιητή Άλκη Αλκαίο, η “Όμορφη Πόλη” του Μίκη Θεοδωράκη, η “Πιρόγα” του Θάνου Μικρούτσικου, τα τραγούδια του Νικόλα Άσιμου, αλλά και τραγούδια εκπλήξεις, όπως το “Πρωινό Τσιγάρο” του Νότη Μαυρουδή και τα “Μαλαματένια Λόγια” του Γιάννη Μαρκόπουλου.

“Βράδυ Σαββάτου”, “Σ΄ακολουθώ”, “Πάρε με”, “Στέλλα”, το “Τρενάκι”: Όλες τις μπαλάντες του τις είπε, κανείς μας δεν έμεινε παραπονεμένος, αλλά και ασυγκίνητος. Καθόλου τυχαίο πως όσο τραγουδούσε, πίσω του προβάλλονταν πίνακες ζωγραφικής της κόρης του, Νικολέττας Παπακωνσταντίνου. Η σειρά αυτή συναυλιών είναι άλλωστε βαθιά προσωπική…

Η πιο συγκλονιστική στιγμή της βραδιάς ήταν αυτή που ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγούδησε με τρόπο σπαρακτικό το “Άνθρωποι Μονάχοι” του Γιάννη Σπανού, που το έχει ερμηνεύσει τόσο μοναδικά η Βίκυ Μοσχολιού, αφιερώνοντάς το σε όλους τους ανθρώπους είναι μόνοι. Και η πιο συγκινητική όταν τραγούδησε το “Αστέρι μου Φεγγάρι μου” του Μ. Θεοδωράκη που πρωτοακούσαμε από τη Μελίνα Μερκούρη εξηγώντας μας πως με αυτό νανούριζε την κόρη του, Νικολέττα, όταν ήταν μικρή.

Συμπέρασμα

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στη σειρά αυτή συναυλιών του κάνει πιο αισθητό από ποτέ το γιατί τον χρειαζόμαστε πάνω στη σκηνή να τραγουδά. Γιατί είναι ένας από τους τελευταίους μεγάλους που μπορούν να μετουσιώνουν τη μουσική σε ποίηση. Πού μπορούν να σταματούν τον χρόνο με νότες και στίχους ταξιδεύοντάς την καρδιά και το μυαλό σε τόπους βουτηγμένους στο όνειρο. Η φωνή του μιλά απευθείας στην καρδιά όλων, στις αναμνήσεις και στα βιώματά μας και είναι τρομερά συγκινητικό πως ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης, ακόμη και σήμερα, συνεχίζει να εμπνέει τις νέες γενιές.