ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ: “ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΟΛΟΣΧΕΡΗ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΜΕΘΗ”

Ο Φίλιππος Πλιάτσικας και η φωνή του σίγουρα δε χρειάζονται συστάσεις. Η γλυκιά του φωνή έχει συνοδέψει εφηβείες πολλών γενιών, έχει λειάνει τα ερωτικά τους τραύματα, έχει δώσει άλλη διάσταση στη μοναξιά μας, έχει “αφήσει” παλιές αγάπες να αναπαυθούν στους παραδείσους του μυαλού μας και μας έχει κάνει να μπορούμε να νομίζουμε πως θα ξανακάνουμε γαλάζια τη θάλασσα.

Από το 1989 ήταν ιδρυτικό μέλος του δημοφιλούς συγκροτήματος «Πυξ Λαξ» και μέχρι το 2004, όταν το συγκρότημα διαλύθηκε, έγραψε πολλά από τα εμβληματικά τους τραγούδια. Η σόλο σταδιοδρομία του από το 2004 είναι εξίσου εντυπωσιακή και τα άλμπουμ του συνεχίζουν να φτάνουν σε χρυσές και πλατινένιες πωλήσεις. Το 2011, οι Πυξ Λαξ επανενώθηκαν. Αυτοί οι παλιοί φίλοι συναντήθηκαν στη σκηνή για μια σειρά συναυλιών που έκαναν θραύση. Από το 2018, το συγκρότημα επαναδραστηριοποιήθηκε και κάθε του συναυλία αποτελεί γεγονός.

“Αυτό που με επίμονο τρόπο αναφέρουμε εδώ και καιρό στις συναυλίες μας είναι πως «Μόνο οι παρέες μπορούν να μας σώσουν». Και απ ‘το 2018 που οι Πυξ Λαξ έχουν επαναδραστηριοποιηθεί αυτό γίνεται πράξη σε κάθε συναυλία, σε κάθε επαφή με τον κόσμο” αναφέρει ο Φίλιππος Πλιάτσικας στο NEWS 24/7.

Εδώ και 35 χρόνια, δηλώνει πάντα παρών στις συναυλιακές πιάτσες, ακάματος και ανεξάντλητος δημιουργικά, δε σταματά να μας εκπλήσει ευχάριστα.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από την Cobalt ολοκληρωμένο το νέο του άλμπουμ «Αφιερωμένο», το οποίο προέκυψε έχοντας στο μυαλό του τα σύγχρονα αστικά αδιέξοδα, το άγνωστο που όλο τρέχουμε να φτάσουμε και την αγάπη που μαλακώνει τις πληγές. Το άλμπουμ περιέχει 12 τραγούδια που αλληλοσυμπληρώνονται και στα οποία συμμετέχουν εξαιρετικοί καλλιτέχνες – φίλοι του δημιουργού, όπως ο Νίκος Πορτοκάλογλου, η Νατάσα Μποφίλιου, o Bαγγέλης Γερμανός, η Μελίνα Κανά, ο Αντώνης Ρέμος, η Στέλλα Κονιτοπούλου και η Μυρτώ Βασιλείου.

Αυτήν την περίοδο εμφανίζεται ζωντανά κάθε Σάββατο -μέχρι τις 10 Φεβρουαρίου- παρέα με τον Κώστα Τουρνά στο Θέατρο Άλσος.

Ασχολήθηκε με τη μουσική από την ηλικία των 12 ετών. Στην ερώτησή μας για το ποια είναι η ανάμνηση από την παιδική/εφηβική ηλικία στην οποία επιστρέφει όταν ψάχνει έναν τρόπο να “ανέβει” ψυχολογικά, απαντά πως “στο μέρος που μεγάλωσα είχαν χτίσει κυρίως αυθαίρετα σπίτια, άνθρωποι από όλη την Ελλάδα που είχαν έρθει στην Αθήνα για να βρουν δουλειά ως οικονομικοί μετανάστες, διεκδικώντας μια καλύτερη ζωή.

Οι γονείς μου Θεσσαλοί που βρέθηκαν εκεί στην άκρη της πόλης, όπου η δόμηση ήτανε εξαιρετικά αραιή και καθώς μεγάλωνα θυμάμαι ότι περιστοιχιζόμασταν από μικρούς λοφίσκους με χαμηλή βλάστηση και πετρώδες έδαφος, που στο βάθος του ορίζοντα επέτρεπε να δεις το μεγάλο βουνό: την Πάρνηθα. Όταν ήμουν σκασμένος, περπατούσα με τις ώρες σ’ αυτούς τους λόφους κοιτώντας την ανοιχτωσιά του ορίζοντα. Κάποιες φορές, όταν ανέβαινες σε λίγο πιο ψηλό σημείο, δεν σου έκοβε τη θέα τίποτε και το μάτι σου έφτανε ως τη θάλασσα. Εκεί σ’ αυτές τις βόλτες ανατρέχω ακόμα και τώρα νοητά κάποιες φορές”.

Σε ποιον θα αφιέρωνε τη μέχρι τώρα πορεία του; Ποιος είναι αυτός που τον έχει καθορίσει σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη;
Σαφέστατα ο πιο καταλυτικός άνθρωπος στη μουσική μου πορεία -κι όχι μονάχα σ’ αυτήν- ήταν ο Μάνος Ξυδούς. Πρόσφατα θυμήθηκα κι ένα τραγούδι που είχα γράψει γι αυτόν (δεν ήταν το μόνο) και το είχα ξεχάσει.

Δεν έγινε ποτέ γνωστό γιατί γράφτηκε το 2010 που κατά κάποιο τρόπο ήταν η στιγμή που το μουσικό λόμπι στην Ελλάδα αποφάσισε να μεταστρέψει την μουσική οικουμενικότητα των 90’s σε μια βουκολική, περιχαρακωμένη, γοητευτική κατά τα άλλα ντοπιολαλιά, που οι ευρύτερες μουσικές αναφορές που κοιτούσαν προς τον μεγάλο παγκόσμιο χάρτη, πράγμα που ο Μάνος σε όλη του την ζωή συμβόλιζε και πάλευε γι’ αυτό, αντιμετωπίζονταν εχθρικά ή στην καλύτερη περίπτωση δε χωρούσαν.

Τραγική η συγκυρία ότι την ίδια χρονιά μάς έφυγε και μας άφησε μόνους. Τα λόγια του τραγουδιού μεταξύ άλλων έλεγαν:

Τα όνειρα σου ακούμπησες
στην άκρη της αγχόνης,
θεατρίνος μιας σκηνής
τόσο μόνης
Χιλιάδες ήταν δίπλα σου
γιατί κρυώνεις;
Όποιον έπεφτε στη γη
να σηκώνεις.
Τα οράματα μας έγιναν
οι πιο μεγάλοι μύθοι.
Αγάπη δίνεται παντού
μα η αγάπη λείπει.
Και ’συ τους έγραψες στο φως τις απαντήσεις
μα έκρυβε το σκοτάδι τους
τις ερωτήσεις.
Γεννήθηκες στη μέση μιας σκηνής
τόσο μόνης
και πάντα πάλευες να βρεις
κάποιον να μην κρυώνεις

Στη νέα σας δουλειά σας απασχολούν τα σύγχρονα αστικά αδιέξοδα, το άγνωστο που όλο τρέχουμε να φτάσουμε και η αγάπη που μαλακώνει τις πληγές… Τι είναι αυτό που σήμερα σας κάνει αισιόδοξο και τι απαισιόδοξο; 
Αισιόδοξος υπήρξα πάντα κι ας ακούγεται κάπως αντιφατικό σε σχέση με το ύφος των τραγουδιών μου. Και εξακολουθώ να είμαι, γιατί πιστεύω στη ζωή και στον απρόβλεπτο ανθρώπινο παράγοντα, που η ιστορία διδάσκει ότι είναι αήττητος απέναντι σε οποία μορφή εξουσίας, αδικίας, αυτοκρατορίας ή συνωμοσίας.

Πώς κρίνετε το ελληνικό μουσικό τοπίο; Αν ισχύει πως η μουσική και οι στίχοι αντικατοπτρίζουν κάθε φορά τη γενικότερη κατάσταση και την ψυχολογία του κοινού, τι θα λέγατε πως απασχολεί σήμερα τον κόσμο; Μπορεί να βρει καταφύγιο στη μουσική;
Η μουσική ήταν και θα παραμείνει ένα από τα καταφύγια της ανθρώπινης ψυχής και της ελεύθερης έκφρασης. Δε δαμάζεται, δε χειραγωγείται.

Πάντα θα βρίσκει τρόπο να έχει φωνή και να υπάρχει. Ακόμα και την πλάνη ή τη χειραγώγηση των συστημάτων εξουσίας και του αντιθέτου της πόλου, καθώς και τα μαγαζάκια που ιδρύουν, θα βρίσκει τρόπο να τα υπερβαίνει και να ακουμπάει τα μεγάλα και τα ακριβά οράματα για τα οποία φτιάχτηκε και που τόσο ανάγκη τα έχει η ψυχή μας.

Θα αλλάζατε κάτι στη μέχρι τώρα πορεία σας; Μετανιώνετε για κάτι;
Ο φίλος μου ο Κωστας Τουρνάς με τον οποίο μοιραζόμαστε εντυπωσιακά αυτόν τον χειμώνα στο θέατρο Άλσος λέει: «Για ό,τι έχω κάνει δεν μετανιώνω» και λέω να τον ακούσω.

Στο νέο σας album με τίτλο ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ κάνατε πολλές συνεργασίες- έκπληξη. Πώς προέκυψαν αυτές;
Τα τραγούδια έχουν φωνή και σου ζητάνε αυτό που έχουν ανάγκη για να ανθίσουν. Εγώ αυτό που κάνω απλώς, εδώ και 30 κάτι χρόνια, είναι να προσπαθώ να ακούω τη φωνή τους χωρίς παρωπίδες, στεγανά και φοβικά, μικροαστικά σύνδρομα.

Έτσι προέκυπταν κι έτσι θα προκύπτουν πάντα οι συνεργασίες. Είτε σου ζητάνε (τα τραγούδια ) τον Βασίλη Καρρα, τον Sting, τον Eric Burdon, τον Αντώνη Ρέμο, τη Στελλα Κονιτοπούλου, την Μελινα Κανά ή τον Gordon Gano των Violent Femmes, πρέπει να τα σέβεσαι και να τα ακούς.

Στο “Κύριε Θάνο” ακούμε το: «Κύριε Θάνο παίρνω θάρρος /Απ’ το θάρρος σου/Πόσα βραδιά βρίσκω ανάσα/Απ’ το κουράγιο σου/ Στην ωραία σου παρέα ένα χαιρέτισμα/Το φευγιό σας στις ζωές μας καλωσόρισμα».
Τι ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος για εσάς; Και η στάση ζωής του τι σημαίνει για εσάς;
Με τον Θάνο δεν είμαστε ποτέ στενοί φίλοι. Όμως, από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα, μοιραστήκαμε κάποιες κουβέντες και μου άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του, σε πολλές δύσκολες μου στιγμές χωρίς να το ξέρει με βοηθούσε.

Έστελνα το μυαλό μου στην θετικότητα της σκέψης του, στην οξυδέρκεια του, στον τρόπο που μαθηματικά ανέλυε τα πάντα και στα έκανε πιο εύκολα, πιο βατά στην πραγματική τους διάσταση κι έπαιρνα θάρρος.

Για ποιον θα λέγατε σήμερα μια “Προσευχή” όπως είναι ο τίτλος του τραγουδιού σας;
Για όλους μας. Την έχουμε ανάγκη. Ζούμε σε μια ολοσχερή αυτοκαταστροφική μέθη απ την οποία χρειάζεται άμεσα να ξυπνήσουμε.