ΧΑΜΑΣ, ΜΟΣΑΝΤ, ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ, ΧΕΖΜΠΟΛΑΧ- ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΞΕΣΠΑΣΕ

Ακριβώς δίπλα μας έχει ξεσπάσει πόλεμος που ενδέχεται να αλλάξει τη Μέση Ανατολή. Για αυτό προειδοποίησε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου, μετά τον αιφνιδιασμό της χώρας που έχει στις τάξεις της την καλύτερη υπηρεσία κατασκοπείας του πλανήτη (Μοσάντ), από τη Χαμάς.

Αυτό που περιγράφεται διεθνώς ως «η 11η Σεπτεμβρίου του Ισραήλ» και ως τρίτη Ιντιφάντα αφορά θέματα που απασχολούν τους εμπλεκόμενους εδώ και αιώνες. Και δεν εννοώ μόνο τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους. Που μάλλον δεν είναι ό,τι νομίζεις.

Επειδή ουδείς είναι υποχρεωμένος να θυμάται τα πάντα ή να γνωρίζει την πολυσύνθετη ιστορία της συγκεκριμένης περιοχής του πλανήτη, ακολουθούν κάποιες βασικές διευκρινίσεις επί γεγονότων και όρων που ακούμε διαρκώς τα τελευταία 24ωρα.

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

H «γη της Επαγγελίας», η «η γη του Ισραήλ», οι Άγιοι Τόποι και η Παλαιστίνη είναι το ίδιο και το αυτό. Ή τουλάχιστον ήταν τα πολύ παλιά τα χρόνια.

Η περιοχή που ξέρουμε ως Παλαιστίνη (λέξη που παρεμπιπτόντως, είναι ελληνική -εκ του Philistia, δηλαδή της Φιλιστίας, χώρας των Φιλισταίων που κατέλαβαν μικρό τμήμα στη νότια ακτή το 12ο αιώνα π.Χ.) περιλαμβάνει τμήματα του σύγχρονου Ισραήλ και τα παλαιστινιακά εδάφη της Λωρίδας της Γάζας (κατά μήκος της ακτής της Μεσογείου) και της Δυτικής Όχθης (δυτικά του Ιορδάνη ποταμού).

Ένα μέρος της Παλαιστίνης είναι γνωστό ως Άγιοι Τόποι. Θεωρείται ιερό μεταξύ Εβραίων, Χριστιανών και Μουσουλμάνων.

Μάλιστα, από τον 20ο αιώνα υπήρξε αντικείμενο αντικρουόμενων αξιώσεων εβραϊκών και αραβικών εθνικών κινημάτων και η σύγκρουση οδήγησε σε παρατεταμένη βία και, σε αρκετές περιπτώσεις, σε ανοιχτό πόλεμο.

Απέκτησε το συγκεκριμένο όνομα το 1922, με απόφαση του Winston Churchill που χώρισε ένα ενιαίο κομμάτι γης που ανήκε στους Βρετανούς σε Ιορδανία και Παλαιστίνη.

Οι Άραβες αποτελούσαν το 90% του πληθυσμού.

Οι Εβραίοι που ζούσαν πρωτύτερα εκεί είχαν διαφύγει στην Ευρώπη για να σωθούν.

Όταν όμως, ήταν εκεί αναφέρονταν επίσης ως Παλαιστίνιοι, όρος που δεν ήταν εθνικός, αλλά γεωγραφικός.

Το δε, ‘Ισραηλίτης’ ήταν πολιτικός και αφορούσε πολλές διαφορετικές φυλές, εκ των οποίων κάποιες δεν ήταν καν σημιτικές.

ΣΙΙΣΜΟΣ-ΣΟΥΝΙΣΜΟΣ

Πριν ασχοληθούμε με το σημιτισμό, οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι ο σιισμός και ο σουνισμός είναι οι δυο κύριοι κλάδοι του Ισλάμ, με την αιώνια διαμάχη τους να αφορά το ποιος είναι ο διάδοχος του Μωάμεθ. Το τουλάχιστον 85% των Μουσουλμάνων είναι σουνίτες.

ΣΗΜΙΤΕΣ

Είναι λαοί που κατάγονται απλό τον Σημ, γιο του Νώε. Ο Αβραάμ θεωρούσε τον εαυτό του απόγονο του Σημ. Αυτοί που μιλούν τις σημιτικές γλώσσες και προήλθαν από τη Μέση Ανατολή και την αραβική χερσόνησο (Aραμαίοι -εν συνεχεία Άραβες που είναι η μεγαλύτερη σημιτική εθνότητα-, Εβραίοι, Αιθίοπες, Φοίνικες, Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι κ.α.).

Ο όρος ‘σημίτης’ με φυλετική έννοια επινοήθηκε από μέλη της Ιστορικής Σχολής του Γκέτινγκεν στις αρχές της δεκαετίας του 1770. Η ίδια σχολή έδωσε το ‘καυκάσιος’ τη δεκαετία του 1780.

ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ

Κατά το Britannica είναι η εχθρότητα ή διάκριση εναντίον των Εβραίων ως θρησκευτικής ή φυλετικής ομάδας. Ο όρος επινοήθηκε το 1879 από τον Γερμανό δημοσιογράφος και ταραχοποιό στοιχείο, Wilhelm Marr (Βίλχεμ Μαρ), για να χαρακτηρίσει τις αντιεβραϊκές εκστρατείες που πραγματοποιούνταν στην κεντρική Ευρώπη εκείνη την εποχή.

Ο ναζιστικός αντισημιτισμός, που κορυφώθηκε με το Ολοκαύτωμα, είχε μια ρατσιστική διάσταση: στόχευε τους Εβραίους λόγω των υποτιθέμενων βιολογικών τους χαρακτηριστικών -ακόμη και εκείνων που είχαν προσηλυτιστεί σε άλλες θρησκείες ή των οποίων οι γονείς ήταν προσήλυτοι.

Αυτή η ποικιλία αντιεβραϊκού ρατσισμού χρονολογείται μόνο από την εμφάνιση του λεγόμενου «επιστημονικού ρατσισμού» τον 19ο αιώνα και είναι διαφορετική στη φύση από προηγούμενες αντιεβραϊκές προκαταλήψεις.

ΠΟΓΚΡΟΜ

Μεταξύ των πιο κοινών εκδηλώσεων αντισημιτισμού σε όλη την ιστορία ήταν τα πογκρόμ. Λέξη ρωσικής προέλευσης, που σημαίνει ‘συντρίβω’.

Πρόκειται για μαζική και οργανωμένη επίθεση εναντίον κάποιας συγκεκριμένης ομάδας ατόμων, για λόγους είτε εθνικής καταγωγής είτε θρησκευτικής πεποίθησης, με ταυτόχρονη καταστροφή του περιβάλλοντός τους (σπίτια, επιχειρήσεις, θρησκευτικοί χώροι, κοκ).

Ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί ιστορικά για να δηλώσει τις μαζικές πράξεις βίας, είτε αυθόρμητες είτε προμελετημένες, κατά των μειονοτικών ομάδων.

ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ

Κατά το υλικό που διατίθεται στους φοιτητές του Τμήματος Πολιτικού Επιστημών του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης πρόκειται για πολιτικό κίνημα που προέκυψε τον 19ο αιώνα. Είχε ως σκοπό τη δημιουργία ενός νέου εβραϊκού κράτους, που θα συγκέντρωνε όλους τους Εβραίους της διασποράς, στην περιοχή της Παλαιστίνης.

Διέφερε από τα υπόλοιπα εθνικά κινήματα της εποχής, καθώς οι Εβραίοι είχαν απολέσει σε μεγάλο βαθμό τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους και διατηρούνταν ως έθνος χωρίς πατρίδα.

Το όνομα του κινήματος προέρχεται από το λόφο της Σιών στην Ιερουσαλήμ.

Η εβραϊκή εθνική ιδέα διαμορφώθηκε αρχικά σε δυο φάσεις:

• την πολιτιστική (προσανατολίστηκε στην αποκατάσταση της εθνοτικής τους συνοχής, μέσω της επαναφοράς των εβραϊκών παραδοσιακών αξιών) και
• την πολιτική (υποστήριζε ότι η διάσωση της εθνοτικής συνοχής δεν θα μπορούσε να εκπληρωθεί χωρίς την εξασφάλιση κάποιας εθνικής εστίας, στην Παλαιστίνη).

Στην ευρύτερη αναζωπύρωση της εβραϊκής εθνικής συνείδησης, εντάχθηκε και η τεχνητή αναγέννηση της εβραϊκής γλώσσας, ηλικίας 2.000 χρόνων μεν, αλλά έως τότε υπήρχε μόνο στα ιερά κείμενα.

ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

Το 1897 ο εκ Βιέννης δημοσιογράφος, Theodor Herzl (Θίοντορ Χερτζλ) συγκάλεσε το πρώτο Παγκόσμιο Σιωνιστικό Συνέδριο στη Βασιλεία. Είχε συμπληρωθεί ένας χρόνος από το άρθρο του με τίτλο “Το εβραϊκό κράτος”. Ήταν κάλεσμα για τη δημιουργία ενός εβραϊκού έθνους-κράτους, ως λύση για τη Διασπορά και τον αντισημιτισμό.

Το Συνέδριο είχε την έννοια συμβολικού Κοινοβουλίου, για όσους υποστήριζαν την ιδέα ίδρυσης ενός σιωνιστικού κράτους. Έως το 1901 συγκαλούνταν μια φορά κάθε έτος. Από το 1903 έως το 1939 μια φορά στα δυο χρόνια.

Οι πρώτοι υποστηρικτές του Σιωνισμού τόνιζαν πως ένα εβραϊκό κράτος στο Ισραήλ θα ήταν μια προπαρασκευαστική φάση για τον ερχομό του Μεσσία.

Ο Γερμανοεβραίος φιλόσοφος, Moses Hess (Μόζες Χες) υποστήριξε πως οι Εβραίοι δεν ήταν θρησκευτική ομάδα, αλλά ξεχωριστό έθνος, με μοναδική θρησκεία που έπρεπε να αναγνωριστεί ως τέτοια.

Είχε προτείνει την αναγνώριση του Σιωνισμού ως πολιτικής οργάνωσης των Εβραίων και τη δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, που θα λειτουργούσε ως πνευματικό κέντρο και βάση για πολιτική δράση.

“ΟΥΓΚΑΝΤΑ”

Στο 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο τέθηκε το ζήτημα αν τα εδάφη της Παλαιστίνης ήταν απαραίτητα για την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους. Η πλειοψηφία έκρινε πως ήταν. Έτσι απορρίφθηκε η πρόταση της βρετανικής κυβέρνησης για πατρίδα στην Ουγκάντα.

Πριν το συνέδριο ο Herzl είχε ζητήσει από τη Βρετανία βοήθεια, για την υλοποίηση του πλάνου της ‘εθνικής εστίας’ των Εβραίων. Εκείνη πρότεινε την ίδρυση του εβραϊκού κράτους στην “Ουγκάντα”, όπου είναι σήμερα η Κένυα.

Μετά το συνέδριο του 1897, δημιουργήθηκαν σιωνιστικές οργανώσεις στις περισσότερες χώρες με μεγάλους εβραϊκούς πληθυσμούς και τελικά, το εβραϊκό εθνικό κίνημα «για την προώθηση της μετανάστευσης των Εβραίων στην Παλαιστίνη», κατ’ εξοχήν ιερός τόπος για τους Εβραίους.

Βοηθούσε ότι δεν υπήρχε ξεχωριστό κράτος τότε εκεί -δεν το είχαν ιδρύσει οι Άραβες κάτοικοι της.

Το σιωνιστικό κίνημα άρχισε να χρηματοδοτεί τους εποικισμούς (αλιότ), με το μεγαλύτερο κύμα επιστροφής να καταγράφεται το 1939, όπως οι Εβραίοι προσπαθούσαν να γλιτώσουν από τους Γερμανούς.

Εν αντιθέσει με τους γηγενείς Άραβες, είχαν και χρήματα και έως το 1936 έγιναν η πλειοψηφία. Δώδεκα χρόνια αργότερα (1948), είχαν το δικό τους κράτος: το Ισραήλ.

Στο μεσοδιάστημα, οι Άραβες διαμαρτυρήθηκαν εναντίον των Βρετανών αποικιοκρατών, αρχικά με γενική απεργία, παρακράτηση φόρων και μποϊκοτάζ των εβραϊκών προϊόντων. Οι Βρετανοί κατέστειλαν βάναυσα τις κινητοποιήσεις, που έγιναν πιο έντονες. Τότε η Βρετανία απάντησε με βομβαρδισμούς από αέρος και δολοφονίες, σε συνεργασία με την κοινότητα Εβραίων εποίκων.

Σε τρία χρόνια της εξέγερσης, 5.000 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν, 15.000 έως 20.000 τραυματίστηκαν και 5.600 φυλακίστηκαν.

ΜΠΑΛΦΟΥΡ

Η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία ενδιαφέρονταν για τη μελλοντική διεθνοποίηση της Παλαιστίνης. Οι Βρετανοί εκμεταλλεύτηκαν τον αραβικό εθνικισμό εναντίον των Οθωμανών Τούρκων, με μια προσχεδιασμένη εξέγερση που έγινε το 1917.

Στις 2/11 εκείνου του έτους και ενώ η εξέγερση εξελισσόταν νικηφόρα για τους άραβες που ονειρεύονταν την ανεξαρτησία, ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, Άρθουρ Μπάλφουρ, έγραψε 67 λέξεις σε ένα χαρτί. Η επιστολή αυτή είναι ως παραλήπτη τον Λόρδο Λάιονελ Ουόλτερ Ρότσιλντ, ηγέτη της βρετανικής εβραϊκής και οικονομικής κοινότητας του σιωνιστικού κινήματος.

Ζήτησε να διαβιβάσει στη Διεθνή Σιωνιστική Ομοσπονδία τη δέσμευση της βρετανικής κυβέρνησης να δημιουργήσει στην Παλαιστίνη μια ‘εθνική εστία’ για τον εβραϊκό λαό.

Δηλαδή, μια εβραϊκή πατρίδα. Όχι μια εβραϊκή πολιτεία, αφού το επίσημο Λονδίνο δεν παραδέχθηκε ποτέ πως ο στόχος του ήταν η δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους.

Ο Μπάλφουρ δεσμευόταν και για την διευκόλυνση της κυβέρνησης της χώρας του, ως προς την υλοποίηση του στόχου «με σεβασμό στα δικαιώματα των λαών που ζούσαν ήδη στην περιοχή».

Το κείμενο αυτό έγινε γνωστό ως ‘Διακήρυξη Μπάλφουρ’. Για πρώτη φορά, ευρωπαϊκή δύναμη υποσχέθηκε στο Σιωνιστικό Κίνημα, μια χώρα στο σημείο όπου το 90% των κατοίκων ήταν Παλαιστίνιοι Άραβες.

Ως αντάλλαγμα, ο Μπάλφουρ ζήτησε από την εβραϊκή κοινότητα να ενθαρρύνει τις ΗΠΑ να εισέλθουν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

ΝΑΚΜΠΑ

Έπειτα από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο δημιουργήθηκε η Βρετανική Εντολή γα την Παλαιστίνη, μια γεωπολιτική οντότητα που τερματίστηκε το 1948, όταν ιδρύθηκε το Ισραήλ. Σκοπός ήταν να διαχειριστεί η Κοινωνία των Εθνών τμήματα της ηττημένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Μέση Ανατολή (Παλαιστίνη και Υπερορδανία) «μέχρις ότου είναι σε θέση να παραμείνουν μόνοι».

Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και λίγο πριν λήξει η Εντολή ο νεοσύστατος -τότε- ΟΗΕ είχε προτείνει ένα πλάνο που θα έδινε το 55% της ιστορικής Παλαιστίνης στους Εβραίους και το 42% στους Άραβες, ώστε να δημιουργήσουν τα κράτη τους. Ένα 3% (η Ιερουσαλήμ) θα ήταν υπό διεθνή έλεγχο.

Οι Άραβες δεν δέχθηκαν να παραχωρήσουν τα μέρη στα οποία κατοικούσαν επί αιώνες. Παρεμπιπτόντως, είχαν προηγηθεί και οι βίαιοι διωγμοί τους.

Σιωνιστές παραστρατιωτικοί ξεκίνησαν στρατιωτική επιχείρηση για να καταστρέψουν παλαιστινιακές πόλεις και χωριά, ώστε να επεκτείνουν τα σύνορα του σιωνιστικού κράτους που ήταν εν τη γενέσει του. Πέρασε στην ιστορία ως Νάκμπα (ελληνική ‘καταστροφή’) ή εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης.

Υπολογίζεται πως σκοτώθηκαν 15.000 Παλαιστίνιοι Άραβες και άλλοι 750.000 εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, όπως το σιωνιστικό κίνημα καταλάμβανε το 78% της περιοχής. Το υπόλοιπο 22% χωρίστηκε σε αυτό που είναι τώρα η κατεχόμενη Δυτική Όχθη και η πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζας.

ΛΩΡΙΔΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ

Η περιοχή που βρίσκεται 78 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Ιερουσαλήμ και 71 χιλιόμετρα νότια του Τελ Αβίβ είναι μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του πλανήτη.

Σε έκταση που είναι διπλάσια της πρωτεύουσας των ΗΠΑ (Washington DC) ζουν οι τριπλάσιοι άνθρωποι. Είναι  5.000 ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο.

Μεγάλο μέρος της σύγχρονης πόλης είναι χτισμένο κατά μήκος της πεδιάδας κάτω από το λόφο, ειδικά στα βόρεια και τα ανατολικά, σχηματίζοντας τα προάστια της Γάζας. Η παραλία και το λιμάνι της Γάζας βρίσκονται 3 χιλιόμετρα δυτικά του κέντρου της πόλης και ο χώρος ενδιάμεσα είναι εξ ολοκλήρου χτισμένος σε χαμηλούς λόφους.

Ο πληθυσμός της πόλης της Γάζας εξαρτάται από τα υπόγεια ύδατα ως τη μόνη πηγή για πόση, γεωργική χρήση και οικιακό εφοδιασμό.

Τα περιβαλλοντικά προβλήματα περιλαμβάνουν την ερημοποίηση, αλάτισμα γλυκού νερού. επεξεργασία λυμάτων, ασθένειες που μεταδίδονται με το νερό, υποβάθμιση του εδάφους και εξάντληση και μόλυνση των υπόγειων υδάτινων πόρων.

Στις 15/5 του 1948 ανακοινώθηκε η ίδρυση του Ισραήλ.

Στις 16/5 άρχισε ο πρώτος αραβο-ισραηλινός πόλεμος που τελείωσε το Γενάρη του 1949, με την ανακωχή μεταξύ του Ισραήλ και της Αιγύπτου, του Λιβάνου, της Ιορδανίας και της Συρίας.

Τον Δεκέμβριο του 1948, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ψήφισε το ψήφισμα 194, το οποίο ζητούσε το δικαίωμα επιστροφής για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες.

Στο Ισραήλ ζούσαν ήδη 150.000 Παλαιστίνιοι, υπό αυστηρά ελεγχόμενη στρατιωτική κατοχή. Υπέμειναν αυτό το καθεστώς για σχεδόν 20 χρόνια, πριν πάρουν την ισραηλινή υπηκοότητα.

Η Αίγυπτος κατέλαβε τη Λωρίδα της Γάζας και το 1950, η Ιορδανία άρχισε τη διοικητική κυριαρχία της στη Δυτική Όχθη.

Το 1964 ιδρύθηκε η Παλαιστινιακή Οργάνωση για την Απελευθέρωση (PLO με ηγέτη τον Γιασέρ Αραφάτ) και ένα χρόνο αργότερα ιδρύθηκε το πολιτικό κόμμα Φατάχ.

Στις 5 Ιουνίου 1967, μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, το Ισραήλ κατέλαβε την υπόλοιπη ιστορική Παλαιστίνη, συμπεριλαμβανομένης της Λωρίδας της Γάζας, της Δυτικής Όχθης, της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, των υψωμάτων του Γκολάν της Συρίας και της αιγυπτιακής χερσονήσου του Σινά.

Έκτοτε τελούν υπό ισραηλινή στρατιωτική κατοχή.

Τον Δεκέμβριο του 1967 δημιουργήθηκε το Μαρξιστικό-Λενινιστικό Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Την επόμενη δεκαετία, μια σειρά επιθέσεων και αεροπειρατείας από αριστερές ομάδες επέστησαν την προσοχή του κόσμου στη δεινή κατάσταση των Παλαιστινίων.

Η κατασκευή οικισμών ξεκίνησε στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.

Δημιουργήθηκε ένα σύστημα δύο επιπέδων με Εβραίους εποίκους που παρείχαν όλα τα δικαιώματα και τα προνόμια να είναι Ισραηλινοί πολίτες, ενώ οι Παλαιστίνιοι έπρεπε να ζουν υπό στρατιωτική κατοχή που τους έκανε διακρίσεις και απαγόρευε κάθε μορφή πολιτικής ή πολιτικής έκφρασης.

ΧΑΜΑΣ

Από το 2007 τον έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας (και άρα περισσότερων από 2.300.000 Παλαιστινίων), τον έχει η Χαμάς. Έκτοτε οι Ισραηλινοί έχουν αποκλείσει τη συγκεκριμένη περιοχή από αέρος, γη (συνορεύει με το Ισραήλ) και θάλασσα (συνορεύει με την Αίγυπτο).

Ο όρος Hamas είναι αρκτικόλεξο του Harakat al-Muqawama al-Islamiya («Κίνημα Ισλαμικής Αντίστασης»). Για να αποκτήσει τον έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας, συγκρούστηκε με Παλαιστίνιους Ηγέτες, ενώ κέρδισε και σε εκλογές (2006). Ήταν οι πρώτες και οι τελευταίες.

Ιδρύθηκε από τον Σεΐχη Αχμέντ Γιασίν, έναν Παλαιστίνιο κληρικό, ο οποίος από τα τέλη της δεκαετίας του ‘60 κήρυττε και εκτελούσε φιλανθρωπικό έργο στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα.

Ο Γιασίν ίδρυσε τη Χαμάς, ως τον πολιτικό βραχίονα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη Γάζα τον Δεκέμβριο του 1987, μετά το ξέσπασμα της πρώτης Ιντιφάντα.

Στόχος της οργάνωσης ήταν η καταστροφή του Ισραήλ. Το 2017 άλλαξε σε διάθεση αποδοχής παλαιστινιακού κράτους που θα έπεφτε εντός των συνόρων που υπήρχαν το 1967, αποτελούμενο από τη Δυτική Όχθη, τη Γάζα και όλη την Ιερουσαλήμ.

Πρόταση που απέρριψαν οι Ισραηλινοί.

Στο καταστατικό της Χαμάς οι Παλαιστίνιοι περιγράφονται ως «λαός που έχει απογοητευτεί από έναν κόσμο που αποτυγχάνει να εξασφαλίσει τα δικαιώματά του και να τους αποκαταστήσει ό,τι τους έχει σφετεριστεί.

«Είναι ένας λαός του οποίου η γη συνεχίζει να υφίσταται έναν από τους χειρότερους τύπους κατοχής που υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο».

ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ

Κατά το Council on Foreign Relations η λέξη ‘ιντιφάντα’ είναι αραβική και σημαίνει ‘τίναγμα’. Ευρύτερα είναι γνωστή ως ‘εξέγερση’ και ‘αντίσταση’. Για πρώτη φορά αναφέρθηκε στην εξέγερση εναντίον της βρετανικής αποικιοκρατίας στο Μπαχρέιν, τον Μάρτιο του 1965. Ήταν η March Ιntifada.

Ως First Intifada αναφέρεται αυτή του Δεκέμβρη του 1987 των Παλαιστινίων κατά της ισραηλινής κατοχής της Δυτικής Όχθης, της Γάζας και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ.

Ονομάστηκε ‘πετροπόλεμος’ καθώς οι εξεγερμένοι χρησιμοποιούσαν κυρίως πέτρες. Αιτίες υπήρχαν πολλές. Την αφορμή αποτέλεσε τροχαίο ενός ισραηλινού φορτηγού με όχημα που μετέφερε Παλαιστίνιους εργάτες σε προσφυγικό καταυλισμό.

Η λήξη της δόθηκε στις 20/8 του 1993, με τη συμφωνία του Όσλο μεταξύ του Γιτζάκ Ράμπιν (στρατηγός και τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ) και του Γιασέρ Αραφάτ (Παλαιστίνιος πολιτικός ηγέτης). Αμφότεροι τιμήθηκαν με το Νόμπελ Ειρήνης.

Δημιουργήθηκε η Παλαιστινιακή Αρχή που αποκτούσε περιορισμένο -αρχικά- έλεγχο στη Γάλα και την Ιεριχώ της Δυτικής Όχθης. Προβλεπόταν να αποκτήσει και κρατική υπόσταση, έπειτα από μια πενταετία.

Μετά τη συμφωνία είχε ειπωθεί πως ανοίγει ο δρόμος για τη δημιουργία διεθνώς αναγνωρισμένου παλαιστινιακού κράτους. Κάτι που δεν έγινε ποτέ.

Ειρήσθω εν παρόδω, ο Ράμπιν δολοφονήθηκε στις 4/11 του 1995 από τον Ισραηλινό Γιγκάλ Αμίρ που δεν ήθελε να δώσει τη χώρα του στους Άραβες, όπως είχε πει.

ΑΛ ΑΚΣΑ

Στα χρόνια που ακολούθησαν του Όσλο, επιδεινώθηκε η κοινωνική και οικονομική διαφορά μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστίνιων, όπως δεν έγιναν πράξη τα συμφωνηθέντα.

Η δεύτερη Intifada αποτέλεσε γεγονός μετά την επίσκεψη του αρχηγού της ισραηλινής αντιπολίτευσης, Αριέλ Σαρόν στο τέμενος Αλ Άκσα, τον τρίτο ιερότερο τόπο στο Ισλάμ και τον πιο ιερό στον Ιουδαϊσμό.

Πάνω από 1.000 Ισραηλινοί και πάνω από 2.000 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν στην ταραγμένη περίοδο που έληξε το 2005 μετά τη Σύνοδο Κορυφής του Σαρμ ελ Σέιχ. Οι Ισραηλινοί απέσυραν στρατεύματα και εποίκους.

Το Αλ Άκσα επανήλθε στο επίκεντρο των εξελίξεων τον περασμένο Απρίλιο, όταν ο αρχηγός της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγιε δήλωσε ότι «οι Παλαιστίνιοι δεν θα καθίσουν με σταυρωμένα τα χέρια» μετά την ισραηλινή «επιθετικότητα» κατά του τεμένους.

Η αστυνομία του Ισραήλ είχε δηλώσει τότε πως οι δυνάμεις εισήλθαν στο συγκρότημα αφού οι «ταραχοποιοί» πέταξαν πέτρες και πυροτεχνήματα, μεταξύ άλλων προς το Δυτικό Τείχος, τον ιερό εβραϊκό χώρο κάτω από το Αλ Άκσα. Στις συγκρούσεις είχαν τραυματιστεί 42 άτομα.

ΧΕΖΜΠΟΛΑΧ

Το ‘κόμμα του Θεού’, όπως μεταφράζεται η λέξη Χεζμπολάχ, είναι σιιτική στρατιωτική και πολιτική οργάνωση. Έχει τη βάση της στο Λίβανο. Μαζί με το Ιράν φιλοξένησαν μέλη της Χαμάς και τους δίδαξαν πώς να κατασκευάζουν βόμβες αυτοκτονίας.

Σύμφωνα με την ανάλυση του Ινστιτούτου της Ουάσιγκτον για την Πολιτική της Εγγύς Ανατολής, το Ιράν άρχισε «να στέλνει στην ομάδα έως και 50 εκατομμύρια δολάρια ετησίως». Παρείχε και στρατιωτικό υλικό και δη πυραύλους.

Αξιωματούχοι των ΗΠΑ υποστηρίζουν ότι η άνευ προηγουμένου κλίμακα και η πολυπλοκότητα της πρόσφατης επίθεσης της Χαμάς δείχνουν ότι το Ιράν πιθανότατα έπαιξε σημαντικό ρόλο.

ΜΟΣΑΝΤ

Το Ινστιτούτο Πληροφοριών και Ειδικών Αποστολών του Ισραήλ είναι ό,τι ακριβώς λέει το όνομα του και πολλά παραπάνω. Η κύρια οργάνωση συγκέντρωσης και ανάλυσης πληροφοριών της χώρας έχει παραστρατιωτικές και αντιτρομοκρατικές αρμοδιότητες.

Εκτιμάτια ότι το μπάτζει είναι 2.7 δις δολάρια το χρόνο. Αν και το τελευταίο δεν ελέγχεται από κάπου. Απασχολεί περισσότερα από 7.000 άτομα σε όλον τον κόσμο.

Όλα αυτά κάνουν τη Μοσάντ τη σημαντικότερη οργάνωση κατασκοπείας του πλανήτη.

Δεδομένου ότι είναι απαλλαγμένη από τους συνταγματικούς νόμους του κράτους του Ισραήλ (δεν υπάρχουν κάποιοι που να ορίζουν το σκοπό, τους ρόλους, τις εξουσίες ή ό,τι άλλο), χαρακτηρίζεται ως παρακράτος.

Δύσκολα μπορεί να διαφύγει κάτι της αντίληψης της Μοσάντ. Πόσο μάλλον μια επίθεση σαν και αυτή που εξαπέλυσε η Χαμάς.

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν μαρτυρίες πως οι Παλαιστίνιοι έκαναν τα πάντα επί δυο συναπτά έτη (μετά τις επιθέσεις του 2021, που αποσκοπούσαν στο μπλοκάρισμα του συστήματος αντιαεροπορικής άμυνας) για να μη δώσουν δικαιώματα. Για την ακρίβεια, ό,τι έκαναν έδειχνε πως δεν υπάρχει η παραμικρή διάθεση για αντιπαράθεση.

ΚΙΜΠΟΥΤΣ

Τα κιμπούτς έχουν γίνει ο κύριος στόχος της Χαμάς. Ας δούμε περί τίνος πρόκειται.

Κατά το Jewish Agency for Israel, κibbutz σημαίνει “συγκέντρωση, ομαδοποίηση”. Πρόκειται για παραδοσιακή πολιτιστική κοινότητα στο Ισραήλ. Το πρώτο ιδρύθηκε το 1910.

Ήταν μια επαναστατική ιδέα μιας εθελοντικής κοινωνίας στην οποία οι άνθρωποι ζουν σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο κοινωνικό συμβόλαιο, βασισμένο σε αρχές ισότητας και κοινότητας σε ένα κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο.

Τα κύρια χαρακτηριστικά της ζωής των Κιμπούτς εδραιώθηκαν στην προσήλωση στον συλλογισμό στην ιδιοκτησία παράλληλα με έναν συνεργατικό χαρακτήρα στους τομείς της εκπαίδευσης, του πολιτισμού και της κοινωνικής ζωής. Με αυτό έγινε κατανοητό ότι το μέλος του Κιμπούτς είναι μέρος μιας μονάδας που είναι μεγαλύτερη από τη δική του οικογένεια.

Λειτουργούν με την προϋπόθεση ότι όλο το εισόδημα που δημιουργείται από το Kibbutz και τα μέλη του πηγαίνει σε μια κοινή ομάδα.

Αυτό το εισόδημα χρησιμοποιείται για τη λειτουργία του κάθε κιμπούτς, την πραγματοποίηση επενδύσεων και την εγγύηση της αμοιβαίας και αμοιβαίας βοήθειας και ευθύνης μεταξύ των μελών.

Τα μέλη του κιμπούτς λαμβάνουν τον ίδιο προϋπολογισμό (ανάλογα με το μέγεθος της οικογένειας), ανεξάρτητα από τη δουλειά ή τη θέση τους. Σε ό,τι αφορά την εκπαίδευση, όλα τα παιδιά ξεκινούν ισότιμα ​​και τους δίνονται ίσες ευκαιρίες.