Εκτός συζήτησης η προσφυγή στη Χάγη, ακριβώς λόγω της συμφωνίας Τουρκίας – Λιβύης

“Να πάει κανείς στη Χάγη ή να μην πάει;” είναι το ερώτημα που τίθεται στο δημόσιο διάλογο υπό το πρίσμα της συμφωνίας Τουρκίας- Λιβύης. Όμως το ζήτημα είναι πως δεν αρκεί να θέλει η ελληνική πλευρά, αλλά πρέπει να υπογραφεί συνυποσχετικό με την Άγκυρα, η οποία κάθε άλλο παρά διάθεση αποκλιμάκωσης δείχνει.

Η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Ντόρα Μπακογιάννη έβαλε το θέμα “στο τραπέζι”, εκφράζοντας την άποψη ότι χώρα μας πρέπει να επιδιώξει συνυποσχετικό με την Τουρκία για να πάμε στο δικαστήριο της Χάγης, καθώς “στην εξωτερική πολιτική, το κάθε πέρσι και καλύτερα είναι μια πραγματικότητα”.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας πάντως ερωτηθείς σχετικά στο πλαίσιο του briefing, υπενθύμισε ότι το ερώτημα αυτό απασχολεί την Ελλάδα επί δεκαετίες, επισήμανε πως η χώρα μας δεν είναι αυτή που τορπιλίζει κάθε δυνατότητα διαλόγου και σχολίασε χαρακτηριστικά πως είναι άλλο να χρησιμοποιήσει κανείς το δικαστήριο της Χάγης και άλλο να έχει απέναντι την τουρκική προκλητικότητα, την οποία καλείται να αντιμετωπίσει.

Με άλλα λόγια, πως να γίνει συζήτηση με την Τουρκία για ένα συνυποσχετικό με το οποίο οι δύο χώρες θα συμφωνούν στην ατζέντα και τη δικαιοδοσία του δικαστηρίου, την ώρα που η Άγκυρα όχι μονο προχωρά σε ένα μνημονιο σε παραβίαση του διεθνούς δικαίου, αλλα απειλεί να βγάλει πλοία για έρευνες ή και γεωτρήσεις στην περιοχή που ορίζει η συμφωνία με τη Λιβύη νοτίως της Κρήτης;

Ως εκ τούτου, σύμφωνα με πληροφορίες, είναι εκτός συζήτησης για το Μαξίμου κάτι τέτοιο αυτή τη στιγμή, παρότι θεωρητικά είναι στις επιλογές της χώρας, καθώς εξάλλου και η κ.Μπακογιάννη τόνισε ότι προϋπόθεση αποτελεί ένα συνυποσχετικό με την Τουρκία, η οποία δεν αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης.

Υπενθυμίζεται ότι η Ελλάδα προσδιορίζει ως πιθανό θέμα προσφυγής στη Χάγη διαχρονικά μόνο την υφαλοκρηπίδα, η οποία βεβαίως όμως συνδέεται με το θέμα της ΑΟΖ, καθώς για να λυθεί το δεύτερο πρέπει να έχει λυθεί το πρώτο.

Γιατί η Ντόρα άνοιξε συζήτηση για Χάγη

Και η κ.Μπακογιάννη βέβαια στην πραγματικότητα δε θεωρεί πιθανό η Τουρκία να συμφωνήσεηι αυτή τη στιγμή στη δικαιοδοσία της Χάγης. Ωστόσο έχει την άποψη πως ακριβώς σε περιόδους έντασης, πρέπει να μπαίνει κανείς στη διαδικασία να συζητήσει. Έστω και στο πλαίσιο μίας τακτικής περαιτέρω διπλωματικής απομόνωσης της Τουρκίας: Δηλαδή προκειμένου να καταδείξει η Αθήνα ακόμη πιο έντονα πως από τη δική της πλευρά δεν έχει τίποτε να φοβηθεί γιατί δεν είναι εκείνη που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, αλλά η Άγκυρα. Άρα η Ελλάδα να καλεί την Τουρκία στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, ακριβώς για να ξεγυμνώσει ακόμη περισσότερο την τουρκική παραβατικότητα.

Δεν πρόκειται πάντως για μία νέα άποψη της κ.Μπακογιάννη, καθώς η πρώην υπουργός Εξωτερικών διαχρονικά υποστήριζε αυτή την τακτική. Συγκαταλέγεται στους λίγους Έλληνες πολιτικούς που το έχουν υποστηρίξει μάλιστα. Την άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει να διεκδικήσει, ειδικά αυτή την περίοδο, την επίλυση του θέματος της υφαλοκρηπίδας στη Χάγη έχουν υποστηρίξει το τελευταίο διάστημα (αλλά και παλιότερα) ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, αλλά και ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος.

Ο κ.Σημίτης με αρθρογραφία του το τελευταίο διάστημα προειδοποίησε για τον κίνδυνο νέων Ιμίων και εξέφρασε την άποψη ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να προτιμήσει λύσεις όχι απαραίτητα ευχάριστες. Ενώ ο κ.Βενιζέλος με πρόσφατο άρθρο του στην «Καθημερινή» υποστήριξε ότι η Ελλάδα πρέπει να επιδιώξει προσφυγή στη Χάγη, αρκεί να είναι έτοιμη να αποδεχτεί την απόφαση, ενώ έκανε λόγο για “πραγματικό” και “ρητορικό” πατριωτισμό.

Η προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης υπάρχει εξάλλου πάντα ως σενάριο στο διπλωματικό οπλοστάσιο της Ελλάδας, θεωρείται όμως από πολλούς δίκοπο μαχαίρι: Η Χάγη πιθανόν να μην έχει μόνο κέρδη. Οι υποστηρικτές της προσφυγής σε αυτή όμως “ζυγίζουν” ως πιο σημαντικό το γεγονός ότι θα κλείσει ανοιχτά μέτωπα.

Στην εξωτερική πολιτική βέβαια υπάρχουν δύο σχολές: Η μία υποστηρίζει ότι είναι καλύτερο να αφήνει κανείς επώδυνα θέματα στην άκρη για να μην κάνει δυσάρεστους συμβιβασμούς, με τον κίνδυνο όμως τα πράγματα να γίνουν χειρότερα με την πάροδο των χρόνων, όπως στο Κυπριακό. Η άλλη άποψη, υποστηρίζει ότι είναι προτιμότερο να λύνει κανείς τα “ζόρικα” θέματα άμεσα, αλλά με το κόστος που ένας συμβιβασμός πάντοτε συνεπάγεται. Και βέβαια δεν μπορεί εύκολα ένας πολιτικός να μιλήσει για συνεκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών της Ανατολικής Μεσογείου με την Τουρκία όπως είχε κάνει τον περασμένο Αύγουστο ο μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης…

Πολλώ δε μάλλον μία κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία κατηγορούσε την προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ότι έστρωνε το χαλί για συνεκμετάλλευση με αφορμή παλαιότερες δηλώσεις του πρώην υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά πως η Ελλάδα δεν πρέπει να είναι “μοναχοφάης” στην Ανατολική Μεσόγειο.

Όμως ούτως ή άλλως, όπως εξαρχής αναφέρθηκε, η συζήτηση αυτή φαίνεται πως προσκρούει στη μηδενική διάθεση της Αγκυρας για διάλογο. Στην Αθήνα υπάρχει η ανησυχία ότι η Τουρκία θα επιδιώξει έρευνες ή και γεωτρήσεις για να προκαλέσει επεισόδιο. Όμως η ελληνική κυβέρνηση δε θα μπορούσε παρά να απαντήσει σε αυτό πως η Ελλάδα θα κάνει ό,τι χρειαστεί, όπως είπε και ο κ.Πέτσας.