Η Νταϊάν Κίτον έφερνε μια απαράμιλλη αίσθηση ζωντάνιας στη μεγάλη οθόνη

Όταν η Νάνσι Μάγιερς είχε ποστάρει πριν λίγα χρόνια μια τυχαία φωτογραφία της Νταϊάν Κίτον που βρήκε σκρολάροντας στο κινητό της, κατάφερε να αποτυπώσει μια παγκόσμια αλήθεια για την λατρεμένη ηθοποιό, κάτι που ελάχιστοι άνθρωποι παγκοσμίως θα μπορούσαν ποτέ να ισχυριστούν.

Πώς η φιγούρα τους είναι τόσο εμβληματικοί που μπορείς να τους αναγνωρίσεις από οποιαδήποτε γωνία. «Ξέρετε ποια είναι αυτή», έγραφε η Μάγιερς στο instagram:

Η Νταϊάν Κίτον έφερνε πράγματι κάτι τρομερά μοναδικό και γεμάτο ζωντάνια στην οθόνη, με ένα ξεχωριστό στυλ γεμάτο τόλμη – ειδικά για την εποχή της. Έφερε στη μεγάλη οθόνη ένα στυλ μοντέρνα ανδρόγυνο και quirky, συνδυάζοντας μια ανάλαφρα παιχνιδιάρικη αύρα με έναν σαφέστατα και αδιαπραγμάτευτα ιντελεκτουέλ χαρακτήρα.

Η παρουσία της ήταν το κλειδί στον θρίαμβο του “Νευρικού Εραστή”, μια ταινία στην οποία έφερε πολλά παραπάνω πράγματα από την ερμηνεία της, ακόμα και πέρα από την φημολογούμενη έμπνευση, στοιχείων από τη σχέση της με τον σκηνοθέτη του φιλμ, Γούντι Άλεν, αλλά και μανερισμούς και αστεία της ίδιας, που ο Άλεν προσέθεσε στο φιλμ. Η γκαρνταρόμπα της, ό,τι φοράει, όπως είναι στιλιζαρισμένη – ξέρεις την στιγμή που εμφανίζεται στο φιλμ στο ρόλο της Άννι, ακριβώς ποια είναι ως χαρακτήρας.

Όταν κέρδισε το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία, η Κίτον ανέβηκε να το παραλάβει φορώντας ένα γκρι λινό σακάκι πάνω από δύο layered πουκάμισα και ένα καφέ φουλάρι – αναμφίβολα, δεν έχει υπάρξει ηθοποιός που έχει παραλάβει ξανά Όσκαρ διατηρώντας μια τέτοια αίσθηση προσωπικού στυλ.

Ο “Νευρικός Εραστής” (“Annie Hall”) ήταν αναμφίβολα το μεγάλο της breakthrough, η ταινία που της έδωσε το Όσκαρ αλλά πιο σημαντικά, ανακοίνωσε την έλευση μιας απόλυτα ιδιοσυγκρασιακής περσόνας στο σινεμά. Μια ηθοποιός που θα μπορούσες απλά να την βάλεις στην οθόνη και ήξερες πως τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους: η ταινία θα είχε χαρακτήρα και θα είχε ζωή. Μια ‘ταινία Νταϊάν Κίτον’ είναι από τα πιο απολαυστικά και λειτουργικά είδη ταινιών εκεί έξω.

Δεν ήταν φυσικά ο πρώτος της ρόλος. Είχε ήδη πρωταγωνιστήσει στο “Νονό” λίγα χρόνια πριν, παίζοντας την Κέι που θα γινόταν η σύζυγος του Μάικλ, που έπαιζε ο Αλ Πατσίνο. Έφερε στο ρόλο μια προσωπικότητα κι ένα βάθος που θα εύχονταν να έχουν οι ορδές αντίστοιχων ‘συζύγων ‘αντιηρώων’ που ακολούθησαν πάνω στο αρχέτυπο της ταινίας του Κόπολα. Μάλιστα είχε δηλώσει πως ο λόγος που συμφώνησε να παίξει και στον “Νονό 2” παρά την αρχική της επιφύλαξη, ήταν πως «όταν διάβασα το σενάριο, ο χαρακτήρας μου φάνηκε πολύ πιο ουσιώδης από ό,τι στο πρώτο φιλμ».

Με τους ρόλους της στους “Νονούς” και τον “Νευρικό Εραστή” θα είχε για πάντα κλεισμένη τη θέση της στο πάνθεον του Νέου Χόλιγουντ, όμως η καριέρα της είχε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά της, βρίσκοντας ξανά το δρόμο της προς τις κωμωδίες (από τις οποίες είχε ξεκινήσει κιόλας) και παίζοντας τεράστιο ρόλο στην θεμελίωση της ώριμης στουντιακής rom com που σήμερα έχει εκλείψει.

Το 1996 πρωταγωνίστησε στο “First Wives Club” μαζί με τη Μπέτι Μίντλερ και τη Γκόλντι Χον, μια τεράστια εμπορική επιτυχία που μας έφερε και την iconic σκηνή χορού στο ρυθμό του You Don’t Own Me – κινηματογραφική χαρά ενσαρκωμένη.

Συνεργάστηκε 4 φορές με την ιέρεια της μπλοκμπάστερ rom com, την Νάνσι Μάγιερς, παίζοντας σε ταινίες που είτε έγραψε είτε σκηνοθέτησε εκείνη. Η πρώτη τέτοια συνεργασία ήταν στο “Baby Boom” του 1987 σε σκηνοθεσία Τσαρλς Σάιερ, όπου η Κίτον παίζει μια σύμβουλο μεγάλης εταιρείας η οποία έξαφνα πρέπει να φροντίσει ένα 14μηνο μωρό.

Η σπουδαιότερη από αυτές τις συνεργασίες ήταν αναμφίβολα το “Something’s Gotta Give” του 2003, η απολαυστική ταινία της Μάγιερς για την οποία η Κίτον προτάθηκε για 4η φορά για Όσκαρ – και έπρεπε να το έχει κερδίσει κιόλας, αν μας ρωτάτε. Εκεί παίζει μια playwright που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ρομαντικούς παρτενέρ, και κατευθύνσεις στη ζωή – τον μουρτζούφλη Τζακ Νίκολσον και τον νεαρό, γοητευτικό γιατρό Κιάνου Ριβς.

Μεγάλη εμπορική επιτυχία συνάντησε ακόμα και με τον “Πατέρα της Νύφης” με τον Στιβ Μάρτιν, επίσης μια ταινία των Μάγιερς-Σάιερ, καθώς και μια πλειάδα ταινιών στο πνεύμα του “First Wives Club” που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, όπως το “Book Club”, αλλά και πιο μελαγχολικές εκδοχές της συνταγής, από το πρόσφατο “Poms” μέχρι το “Hanging Up” σε σκηνοθεσία της ίδιας. (Σκηνοθέτησε μάλιστα και ένα από τα πιο ιδιόμορφα επεισόδια της 2ης σεζόν του “Twin Peaks”.)

Είπαμε – το να βλέπεις την Νταϊάν Κίτον να μοιράζεται κινηματογραφικό χρόνο με 2-3 ακόμα αγαπητές ηθοποιούς καθώς περνάνε τη ζωή γελώντας και διασκεδάζοντας, εξελίχθηκε σε μια ξεχωριστή απόλαυση.

Στο μεταξύ φυσικά, δεν σταμάτησε ποτέ να δίνει εξαιρετικές ερμηνείες σε στιβαρά δραματικά φιλμ, διαμέσου των δεκαετιών, πρωταγωνιστώντας στους “Κόκκινους” του Γουόρεν Μπίτι, στο “Looking for M.r Goodbar” με τον Ρίτσαρντ Γκιρ τη χρονιά του “Νευρικού Εραστή”, και στο “Σταγόνες Αγάπης” (“Marvin’s Room”) το 1996 δίπλα στην Μέριλ Στριπ και τον προ-“Τιτανικού” Λεονάρντο Ντι Κάπριο.

Είναι εξάλλου ένα εντυπωσιακό επίτευγμα το γεγονός πως η Νταϊάν Κίτον έχει προταθεί για ερμηνευτικά Όσκαρ σε 4 διαφορετικές δεκαετίες, κάτι που υπογραμμίζει την απίστευτη διάρκειά της ως σταρ: το 1977 με τον “Νευρικό Εραστή”, το 1981 με τους “Κόκκινους”, το 1996 με τις “Σταγόνες Αγάπης” και το 2003 με το “Something’s Gotta Give”.

Από την κυριαρχία του Νέου Χόλιγουντ των ‘70s μέχρι την την πάντα ολόφρεσκη και γεμάτη ζωντάνια και σπιρτάδα εμφάνισή της τα τελευταία 50+ χρόνια, η Νταϊάν Κίτον χάραξε μια εντελώς δική της πορεία στο αμερικάνικο σινεμά, με ένα στυλ, μια αύρα, ένα ερμηνευτικό ύφος που ανήκαν σε αυτήν και μόνο. Κάθε άνθρωπος όταν φεύγει αφήνει μια τρύπα στον κόσμο, και το κενό που αφήνει η Νταϊάν Κίτον φαίνεται από μακριά πως είναι δικό της. Κανείς άνθρωπος ποτέ δεν μπόρεσε να της μοιάσει.