Μαφιόζοι, ζόμπι και Ιζαμπέλ Ιπέρ: Όλες οι ταινίες των φετινών Καννών

Το μεγαλύτερο κινηματογραφικό Φεστιβάλ του κόσμου, κάθε χρόνο το Μάιο, μπορεί συχνά να μην διαθέτει τις ορδές οσκαρικών ονομάτων που βλέπουμε πλέον σε καθημερινή βάση στη Βενετία, όμως λειτουργεί σε περισσότερα επίπεδα από απλώς αυτό. Οι Κάννες, πολύ απλά, δίνουν κάθε χρόνο το στίγμα της επόμενης κινηματογραφικής χρονιάς, δίνοντας τεράστια προβολή και έκθεση σε ταινίες -ιδίως τις μη αγγλόφωνες- με τις οποίες θα ασχολούμαστε τον επόμενο χρόνο. Και για ταινίες δίχως προφανές εμπορικό αντίκρυσμα, αυτό είναι κάτι που μπορεί να κάνει όλη τη διαφορά του κόσμου.

Δείτε ας πούμε το περσινό ρόστερ του Φεστιβάλ, ένα ρόστερ το οποίο να τονίσουμε πως πολύ μεγάλη μερίδα της κριτικής (τόσο στην Αμερική αλλά και στην Ευρώπη και την Ελλάδα) αντιμετώπισε πολύ σκεπτικά, ως μια περίεργη μίξη άγνωστων ονομάτων με προβληματικά μεγάλη απουσία γνωστών δημιουργών και αγγλόφωνων παραγωγών.

Είδαμε πολλά πέρσι λοιπόν στις Κάννες. Είδαμε το “BlacKkKlansman” του Σπάικ Λι, που κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο στο Φεστιβάλ και έφτασε, μήνες αργότερα, να οδηγήσει τον σημαντικό δημιουργό στο πρώτο Όσκαρ της καριέρας του. Είδαμε τον “Ψυχρό Πόλεμο” του Πάβελ Παβλικόσφκι, που επίσης έφτασε ως την υποψηφιότητα Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Είδαμε τους “Κλέφτες Καταστημάτων” του Χιροκάζου Κορε-έντα, μια ταινία που λατρεύτηκε από κοινό και κριτική, πήρε το Χρυσό Φοίνικα, και αποτέλεσε ένα κάποιο καλλιτεχνικό χιτ που χωρίς τη δύναμη των Καννών από πίσω του, δε θα είχε δυστυχώς δει άνθρωπος.

Είδαμε φυσικά το “Burning”, μια από τις πιο λατρεμένες ταινίες του ‘18, το οποίο μπορεί να έφυγε με άδεια χέρια από το Φεστιβάλ αλλά απέκτησε ένα καλτ στάτους που θα το κρατά για πολλά ακόμα χρόνια μέσα σε παντός είδους “καλά, ΠΡΕΠΕΙ να δεις το ‘Burning’” συζητήσεις ανάμεσα σε κάθε είδους θεατές.

Είδαμε ταινίες σαν το “Καπερναούμ”, τον “Ευτυχισμένο Λάζαρο”, το “Μυστικό της Ασημένιας Λίμνης” και πολλές ακόμα ταινίες που διακρίθηκαν και συζητήθηκαν χάρη στις Κάννες και που, υπό άλλες συνθήκες, θα είχαν παραμείνει αρκετά άγνωστες δημιουργίες. Και, περνώντας σε άλλα τμήματα, παρακολουθήσαμε απίθανα φιλμ, από το “Climax” του Γκασπάρ Νοέ και το κουλό σουηδικό τρολ φιλμ “Border” (που κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ!) ως το αριστούργημα “Leave No Trace” της Ντέμπρα Γκράνικ και το αδιανόητο “Long Day’s Journey into Night” του Μπι Γκαν (το ήδη θρυλικό κινέζικο φιλμ με το 3D μονοπλάνο των 50 λεπτών). Και πάλι, ταινίες των οποίων η όποια έκθεση οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην πλατφόρμα που προσφέρουν οι Κάννες.

Αν λοιπόν δεχτούμε πως αυτό το Φεστιβάλ ουσιαστικά δίνει τον τόνο για όλη την επόμενη κινηματογραφική σεζόν, ιδίως όταν μιλάμε για μη αγγλόφωνα φιλμ (αν και φέτος διαθέτει κι ένα στιβαρότατο αμερικάνικό selection που ενδέχεται να εμπλουτιστεί με τη νέα ταινία του Ταραντίνο αν είναι έτοιμη εγκαίρως), έχει νόημα να πάμε να δούμε τι ταινίες θα μας δείξουν φέτος οι Κάννες.

Εμείς θα είμαστε εκεί για να σας φέρνουμε και φέτος καθημερινή ανταπόκριση από τα όσα θα δούμε, από 14 ως 25 Μαϊου. Ως τότε, ρίχνουμε μια ματιά στο φετινό ρόστερ ταινιών και σκηνοθετών.

Pain and Glory” του Πέδρο Αλμοδόβαρ

Μια σειρά συναντήσεων που βιώνει ένας σκηνοθέτης κατά την περίοδο της σωματικής του εξασθένησης. Από τα παιδικά του χρόνια στα ‘60s, τον πρώτο του έρωτα στα ‘80s, ως το μεγάλο εσωτερικό του κενό που δεν τον αφήνει να μπορέσει να δημιουργήσει άλλο. Έχει ενδιαφέρον: Πριν 10 χρόνια στις “Ραγισμένες Αγκαλιές”, ο Πέδρο έγραφε για έναν τυφλό συγγραφέα που προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές του φτάνοντας πίσω στο χρόνο 14 χρόνια, τότε που σκηνοθετούσε την τελευταία του ταινία. Θεματική στην οποία μοιάζει να επιστρέφει μεγαλώνοντας ο αγαπημένος Ισπανός σκηνοθέτης, ο οποίος θυμίζουμε ήταν Πρόεδρος του Φεστιβάλ πριν 2 χρόνια.

The Wild Goose Lake” του Ντιάο Γινάν

Ένας κυνηγημένος γκάνγκστερ αναγκάζεται να θυσιάσει τον εαυτό του για να σώσει την οικογένειά του και μια γυναίκα που γνωρίζει καθώς τρέχει να ξεφύγει. H νέα ταινία από τον βραβευμένο με Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο σκηνοθέτη για τo εξαιρετικό νουάρ “Black Coal, Thin Ice”, για έναν πρώην αστυνομικό που ανοίγει ξανά μια παλιά έρευνα που ουσιαστικά έληξε την καριέρα του, όταν πανομοιότυποι φόνοι κάνουν ξανά την εμφάνισή τους.

“Les Miserables” του Λατζ Λι

Τραβώντας παραλλήλους ανάμεσα στο Παρίσι του σήμερα και την περιοχή που ο Βίκτωρ Ουγκώ έγραψε τους “Άθλιους” το 1862, ο βραβευμένος καλλιτέχνης Λατζ Λι στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο αφηγείται την ιστορία έντασης ανάμεσα σε αντίπαλες συμμορίες μιας περιοχής των προαστίων του Παρισιού, μέσα από τα μάτια μιας ομάδας αστυνομικών που τα βρίσκουν σκούρα στη διάρκεια μιας σύλληψης.

“Sorry We Missed You” του Κεν Λόουτς

Ο Ρίκι κι η οικογένειά του περνάνε το γολγοθά τους όντας σε διαρκές χρέος μετά την κρίση του ‘08. Ο ίδιος όσο κι η σύζυγός του βρίσκουν ευκαιρίες, όμως καθώς κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις η οικογενειακή τους ζωή φτάνει σε κρίσιμη κατάσταση. Ο Κεν Λόουτς κινείται στις γνώριμές του κοινωνικές θεματικές, επιστρέφοντας στο Φεστιβάλ μετά τον Χρυσό Φοίνικα του “Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ”.

“A Hidden Life” του Τέρενς Μάλικ

Ένας αντιρρησίας συνείδησης αρνείται να πολεμήσει για τους Ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εκτελείται το 1943. Η ταινία ακολουθεί τον ίδιο και τη γυναίκα του στη διαδρομή αντίστασής τους, με αφήγηση που πηγάζει μέσα από τα γράμματα που ανταλλάζουν εν καιρώ πολέμου. Η πολυαναμενόμενη ταινία του Τέρενς Μάλικ (Χρυσός Φοίνικας για το “Δέντρο της Ζωής”) της οποία περιμένουμε χρόνια τώρα να εμφανιστεί σε κάποιο Φεστιβάλ και τώρα είναι επιτέλους έτοιμη.

The Traitor” του Μάρκο Μπελόκιο

Η αληθινή ιστορία του Τομάσο Μπουσέτα, του πρώτου πληροφοριοδότη της Μαφίας, στη Σικελία των ‘80s.

“Parasite” του Μπονγκ Τζουν-χο

Νέο οικογενειακό θρίλερ από τον σκηνοθέτη του “The Host”, ο οποίος πριν δυο χρόνια σήκωσε τις Κάννες στο πόδι με το φανταστικό του “Okja”, την πρώτη ταινία που έστειλε ποτέ το Netflix στο Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ. Το “Okja” ζει στη streaming πλατφόρμα (και αξίζει να το δείτε), η φιλμογραφία του Μπονγκ παραμένει αψεγάδιαστη, το Netflix προς το παρόν παραμένει αποκλεισμένο από το Φεστιβάλ, και η νέα ταινία του Μπονγκ είναι φυσικά από τις πιο πολυαναμενόμενες της χρονιάς.

“Nighthawk” των Κλέμπερ Μεντόντσα Φίλο και Ζουλιάνο Ντορνέλες

Ένας σκηνοθέτης αποφασίζει να ταξιδέψει σε ένα χωριό στα βάθη της Βραζιλίας για να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ. Σταδιακά αρχίζει να ανακαλύπτει πως οι ντόπιοι δεν είναι αυτό ακριβώς που περιμένει και κρύβουν επικίνδυνα μυστικά. Ο σκηνοθέτης του φανταστικού “Aquarius” επιστρέφει, και το απολαυστικό κουτσομπολιό στην περίπτωσή του είναι πως όταν παλιότερα δούλευε ως κριτικός κινηματογράφου είχε ξεσκίσει το “Birdman” του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου, ο οποίος φέτος είναι Πρόεδρος της Επιτροπής στις Κάννες. Οπότε αυτό θα είναι σίγουρα διασκεδαστικό.

Young Ahmed” των Ζαν-Πιερ & Λικ Νταρντέν

Διπλά βραβευμένοι με Χρυσό Φοίνικα (“Ροζέτα”, “Το Παιδί”), οι Βέλγοι επιστρέφουν όπως πάντα στις Κάννες με μια ταινία που ήδη προκαλεί συζητήσεις βάσει του θέματός της. Στο σημερινό Βέλγιο, ο 13χρονος Άχμεντ βρίσκεται ανάσα στα ιδανικά αγνότητος του ιμάμη του και στις προκλήσεις της ζωής. Αγαπά τη ζωή, αλλά έχει την επιθυμία να την αφαιρέσει από άλλους. Είναι βέβαιο πως θα συζητηθεί όσο λίγες ταινίες στο φετινό Φεστιβάλ.

“Oh Mercy!” του Αρνό Ντεπλεσάν

Τη βραδιά Χριστουγέννων στο Ρουμπαί, μια ομάδα αστυνομικών κυκλοφορεί στην πόλη και αναλαμβάνουν την υπόθεση της δολοφονίας μιας γηραιάς γυναίκας. Οι γειτόνισσές της συλλαμβάνονται- ένα ζευγάρι εθισμένων νέων γυναικών. Ο έμπειρος διοικητής κι ένας νέος, αμήχανος ακόμα νέος αστυνομικός θα βρεθούν αντιμέτωποι με πολλά διλήμματα. Παίζει η Λέα Σεϊντού.

Atlantics” της Ματί Ντιοπ

Στην ακτή του Ατλαντικού σε ένα φουτουριστικό ουρανοξύστη που πρόκειται να εγκανιαστεί σε ένα προάστιο του Ντακάρ, μια 17χρονη κοπέλα ερωτεύεται έναν εργάτη, παρότι είναι λογοδοσμένη σε έναν άλλο άντρα. Οι εργάτες φεύγουν στη θάλασσα, όμως λίγες μέρες αργότερα μια φωτιά καταστρέφει τη δεξίωση γάμου της κοπέλας και ένας μυστηριώδης πυρετός αρχίζει να εξαπλώνεται. Μπορεί το αγόρι να γυρίσει πίσω για εκείνη; Πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο φιλμ από την ηθοποιό του “35 Rhums” της Κλερ Ντενί, για τα μικρού μήκους έργα της οποίας έχουν μιλήσει με ενθουσιασμό σκηνοθέτες όπως ο Μπάρι Τζένκινς, η Άβα Ντουβερνέ και η ίδια η Κλερ Ντενί. H Ντιόπ είναι η πρώτη μαύρη γυναίκα σκηνοθέτης στην ιστορία του Διαγωνιστικού των Καννών. Το οποίο είναι ένα από αυτά τα “δε μπορεί προφανώς να ισχύει…;” στατιστικά που προκύπτουν συχνά πυκνά για τις Κάννες, και γενικότερα για τους Δυτικούς κινηματογραφικούς θεσμούς. Περιμένουμε την ταινία της με τεράστιο ενδιαφέρον.

Matthias and Maxine” του Ξαβιέ Ντολάν

Ο Ματ κι ο Μαξ, δύο παιδικοί φίλοι που φτάνουν τα 30, πάνε σε ένα πάρτυ για να γιορτάσουν πριν ο Μαξ φύγει για ένα ταξίδι 2 ετών. Ένα φιλί από το πουθενά θα αλλάξει τα πάντα. Το τρομερό παιδί του γαλλικού σινεμά, ο Ξαβιέ Ντολάν, επιστρέφει στις Κάννες, ύστερα από δύο διαδοχικές ταινίες προβληματικής ιστορίας: Το “Ακριβώς το Τέλος του Κόσμου” βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ αλλά απορρίφθηκε πλήρως από κοινό και κριτική (προσωπικά το λατρεύω) ενώ η “Ζωη κι ο Θάνατος του Τζον Ντόνοβαν” με τον Κιτ Χάρινγκτον είναι μια ταινία ήδη χαμένη στα κιτάπια του χρόνου. Τελευταία επιτυχία του Ντολάν είναι το (επίσης αμφιλεγόμενο) “Mommy” αλλά σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ένα σκηνοθέτη που πάντα θα απασχολεί, με τον οποιοδήποτε τρόπο.

“The Whistlers” του Κορνέλιου Πορομπόιου

Ένας αστυνομικός επιθεωρητής από το Βουκουρέστι που παίζει και στις δύο πλευρές του νόμου, επιχειρεί μια ληστεία και θα πρέπει να διαχειριστεί κάθε απρόσμενη ανατροπή και προδοσία. Μια κρυφή γλώσσα σφυριγμάτων(!) που ομιλείται σε ένα Ισπανικό νησί μπορεί να αποδειχθεί το κλειδί της επιχείρησης. Ο φοβερός Ρουμάνος σκηνοθέτης του “Police, Adjective” βοήθησε να αλλάξει το σινεμά μιας χώρας, και επιστρέφει τώρα στις Κάννες. Από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες του Φεστιβάλ.

“Frankie” του Άιρα Σακς

Στη διάρκεια μιας μέρας διακοπών σε μια ιστορική πόλη της Πορτογαλίας, τρεις γενιές ανθρώπων θα έρθουν αντιμέτωπες με καθοριστικά γεγονότα που θα αλλάξουν τις ζωές τους. Ο σκηνοθέτης του γλυκύτατου “Love is Strange” έρχεται στις Κάννες με πρωταγωνίστρια της Ιζαμπέλ Ιπέρ. Διαγωνιστικό Καννών με Ιπέρ > Διαγωνιστικό Καννών χωρίς Ιπέρ, οπότε χαιρόμαστε για την προσθήκη της ταινίας ακόμα κι αν δεν περιμένουμε πως θα είναι κάτι συνταρακτικό.

“Portrait of a Lady on Fire” της Σελίν Σιαμά

Αν είχαμε παίξει στοίχημα για την παρουσία μίας ταινίας στο Διαγωνιστικό, θα ήταν ετούτη. Μια από τις σημαντικότερες και ποτέ επαναλαμβανόμενες φωνές του σύγχρονου γαλλικού σινεμά, η Σελίν Σιαμά (του σπουδαίου “Girlhood”, με τα κορίτσια να χορεύουν Ριάνα μια από τις ωραιότερες κινηματογραφικές σκηνές της δεκαετίας)…

…φτάνει επιτέλους στις Κάννες με μια ταινία εποχής. Στη Γαλλία του 1760 μια ζωγράφος προσλαμβάνεται για να ζωγραφίσει το γαμήλιο πορτρέτο μιας νεαρής κοπέλας που έχει μόλις φύγει από το μοναστήρι και βασίζει αβέβαια προς έναν προαποφασισμένο γάμο. Η ζωγράφος την παρατηρεί στη διάρκεια της μέρας και τη ζωγραφίζει κρυφά τη νύχτα. Ανυπομονούμε.

“It Must be Heaven” του Ελία Σουλεϊμάν

Ο Ελία Σουλεϊμάν αποδρά από την Παλαιστίνη αναζητώντας μια άλλη πατρίδα, αλλά όπου κι αν πηγαίνει, βλέπει πράγματα που του θυμίζουν αυτό από το οποίο ξέφυγε. Από το Παρίσι ως τη Νέα Υόρκη, ο ρατσισμός, τα σύνορα, ο αστυνομικό έλεγχος είναι πάντα εκεί. Ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης αναρωτιέται τι μπορούμε να αποκαλούμε στα αλήθεια σπίτι μέσα από ένα έπος που εξερευνά την ταυτότητα και την εθνικότητα μέσα από χιούμορ και τραγωδία. Πολιτικά καίριο ως προς το θέμα του, με τον Σουλεϊμάν να είναι πάντα μια συναρπαστική φωνή του σημερινού σινεμά. Το περιμένουμε με ενδιαφέρον.

The Dead Don’t Die” του Τζιμ Τζάρμους

Σε μια φιλήσυχη κωμόπολη οι νεκροί σηκώνονται από τους τάφους τους και οι ειρηνικοί κάτοικοι πρέπει τώρα να έρθουν αντιμέτωπη με τις ορδές των ζόμπι. Αν αυτό δεν ακούγεται καθόλου μα καθόλου ως ‘ταινία των Καννών’, τότε πιθανότατα δε θα είναι κιόλας έτσι όπως ακριβώς διαβάζεται από την περιγραφή, μιας και σκηνοθέτης είναι ο Τζιμ Τζάρμους (“Πάτερσον”, “Only Lovers Left Alive”). Πρωταγωνιστεί ένα παρανοϊκό καστ με Άνταμ Ντράιβερ, Μπιλ Μάρεϊ, Τίλντα Σουίντον, Σελίνα Γκόμεζ. Ταινία έναρξης του Φεστιβάλ.

“Sibyl” της Ζαστίν Τριέ

Μια ψυχοθεραπεύτρια επιστρέφει στο αληθινό της πάθος: το γράψιμο. Η νέα της ασθενής, μια προβληματική ανερχόμενη ηθοποιός, αποδεικνύεται τόσο έντονη πηγή έμπνευσης, που η γιατρός δε μπορεί να αντισταθεί. Παθιάζεται μαζί της σε βαθμό εμμονής, μπλέκεται στην εκρηκτική της καθημερινότητα και ζει μαζί της βίαιες αναμνήσεις από το παρελθόν της. Αν υπήρχε κάποια αμφιβολία αυτή είναι μια ταινία από τη Γαλλία. Από τη σκηνοθέτη της “Victoria”.

“Little Joe” της Τζέσικα Χάουσνερ

Μια single μητέρα δουλεύει σε μια εταιρεία που αναπτύσσει νέα είδη. Έχει κατασκευάσει ένα νέο πορφυρό λουλούδι, αξιοσημείωτο όχι μόνο για την ομορφιά αλλά και για τη θεραπευτική του αξία. Στην ιδανική του κατάσταση, το λουλούδι μπορεί να κάνει το αφεντικό του πραγματικά χαρούμενο. Ενάντια στην πολιτική της εταιρείας, η γυναίκα παίρνει ένα λουλούδι σπίτι ως δώρο για τον έφηβο γιο της, Τζο. Καθώς όμως το λουλούδι μεγαλώνει, η γυναίκα υποπτεύεται πως μπορεί τελικά να μην είναι τόσο άκακο. Από τα πιο ενδιαφέροντα high concepts του φετινού Φεστιβάλ.

(Πηγές: Περιγραφές ταινιών mubi, εικόνες film stage)

*Το 72ο Φεστιβάλ των Καννών θα διεξαχθεί από 14-25 Μαϊου και το NEWS247 θα σας μεταφέρει καθημερινά ό,τι συμβαίνει σε αυτό.