Λάικ και ντισλάικ της εβδομάδας: Από Βλάχο και Τέιλορ Σουίφτ μέχρι τη Λιόλιου που Νοικιάστηκε

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρήσαμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Άλλωστε κατά μία έννοια όλα πολιτισμός δεν είναι;

Λάικ

Χέστηδες, κόπρανα και ποίηση για τη Γεωργία Οικονόμου

Υπέροχοι οι δύο “Χέστηδες“, Θέμης Πάνου και Γιώργος Γλάστρας, που σκηνοθετεί ο Βασίλης Παπαβασιλείου στο Θέατρο Τέχνης στη Φρυνίχου. Οι δύο έμπειροι ηθοποιοί δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας, με τον πρώτο να εκπλήσσει με την κωμικότητά του και τον δεύτερο να μας χαρίζει εξαίσιες στιγμές τρέμοντας ολόκληρος από το τρακ στη θέα της κοπέλας που αγαπά. Το βοντβίλ στα καλύτερά του.

Στο “Σαλό” που σκηνοθετεί ο Αρης Μπινιάρης στην Εναλλακτική της Λυρικής, πιο πολύ σοκάρει η ουρολαγνική και κοπρολαγνική σκηνή που αφηγείται η συγκλονιστική Ιωάννα Μαυρέα, παρά τα κόπρανα που βγαίνουν επί σκηνής και τα “τρώνε” οι άτυχοι νέοι- έρμαια στα χέρια των ισχυρών. Η φαντασία που ενεργοποιήθηκε, έπλασε πολύ πιο τρομακτικά τέρατα…

Τι όμορφη η στιγμή που ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγούδησε στο θέατρο Βέμπο το ποιητικό “Πού είσαι” σε στίχους του Τάσου Λειβαδίτη και μουσική του Γιώργου Τσαγκάρη. 

Πολύ ενδιαφέρον το νέο single του Die Arkitekt, “Mirkhel”, ειδικά στο σημείο που ακούγεται η Λένα Πλάτωνος να αναρωτιέται: “Ο κόσμος μικραίνει, η Τέχνη πεθαίνει;”

Ουίσκι σε καταφύγιο κάτω από την Αθήνα και τα sold-out του Θανάση για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Από ένα γύρισμα της τύχης βρέθηκα σε μία μάζωξη ενός ουίσκι φόρουμ στο Jameson Shelter, ένα μέρος που δεν φανταζόμουν καν ότι υπήρχε στην Αθήνα. Κάτω από την πιτσαρία Mozzart ένα πραγματικό καταφύγιο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έχει μετατραπεί σε κλειστό κλαμπ (speakeasy τα λένε), όπως αυτά της δεκαετίας του 20’ στις ΗΠΑ της ποτοαπαγόρευσης. Κοκτέιλ, (τσάμπα) pizza και Depeche μέσα σε ένα μεταλλικό καταφύγιο, και στο πίσω δωμάτιο “στρογγυλή τράπεζα” αλά Λάνσελοτ.

Στο “The Doctor” με τη Σ. Γουλιώτη κάψαμε εγκέφαλο σκεπτόμενοι ταυτόχρονα όλες τις “ταμπέλες” που κάνουν παιχνίδι στη σύγχρονη κοινωνία. Το σκηνοθετικό εύρημα να ανακαλύπτεις από τα συμφραζόμενα ποιος είναι άντρας-γυναίκα-μαύρος-λευκός έπαιξε ευχάριστα με το μυαλό μας. Έντονες οι συζητήσεις στο διάλειμμα για το τι είναι ηθικό και τι όχι, η σύγκρουση επιστήμης και θρησκείας, τα φύλα και ο αυτοπροσδιορισμός της ταυτότητας.

Τι ταινιάρα ήταν αυτή! “Τα Παιδιά του Χειμώνα” (The Holdovers) του Αλεξάντερ Πέιν ήταν μία μικρή όαση απλών, μεστών, βαθιά ανθρώπινων νοημάτων. H σκηνή που o Πολ Τζιαμάτι φτύνει μια γουλιά από το πανάκριβο ουίσκι του διαπλεκόμενου που τον απέλυσε είναι τοπ. Μια κλισέ ιστορία γυρισμένη με καταπληκτικά ανθρώπινο τρόπο. Για να δούμε και στα Όσκαρ!

Αν έχεις δει την καταπληκτική παράσταση ο “Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού” και έχεις έστω και λίγο παρακολουθήσει την πορεία του Πάνου Βλάχου θα κατάλαβες ίσως ότι με το τραγούδι και τους στίχους του δεν εννοούσε να βρούμε ένα ευρύχωρο σακί και μέσα να στριμώξουμε όπως-όπως τα δύο γνωστά πρόσωπα που αναφέρθηκαν. Χρησιμοποιήθηκε μεταφορικά, όπως τόσα άλλα και σε τόσες άλλες περιπτώσεις. Λάικ στον Πάνο που αντέχει να λέει αυτό που πιστεύει – και άμα βρεις εισιτήριο να δεις τον Αναρχικό, γράψε μου.

Προπώληση για τις πέντε μοναδικές συναυλίες του Θανάση (με Φριντζήλα) το ερχόμενο καλοκαίρι και μόλις άνοιξε η more έγινε ένας πανικούλης. Τα early bird πετάνε σαν πουλιά και για Λυκαβηττό-Θέατρο Βράχων ίσα που προλαβαίνεις. Κατά τα άλλα φαίνεται ότι το Urbanum κυρίως θα το ακούσουν στα εξωτερικά, που θα το ταξιδέψει περιοδεία. Πολύ ωραίο και το art work της αφίσας.

Στα της “αλλοδαπής”: οι AC/DC ξεκινούν ευρωπαϊκή περιοδεία, οι Pearl Jam έβγαλαν νέο κομμάτι (έτσι κι έτσι) – επίσης θα κάνουν περιοδεία – και κάποιος ας (ξανα) φέρει τους Tool στην Ελλάδα.

Τέιλορ Σουίφτ και τα χρώματα του Apoteka για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Συνεχίζοντας τη saga γύρω από το Super Bowl, πρέπει να ομολογήσω κάπως σοκαρισμένος ότι τα vibes του όλου πανηγυριού της Τέιλορ Σουίφτ με το αγόρι της που κατέκτησε (και φέτος) το πρωτάθλημα, είναι απρόσμενα θετικά. Εδώ χορεύουν στο afterparty ενώ παίζει το remix ενός κομματιού της και η κάμερα γυρνά αργά για να αποκαλύψει πως ο περίεργος αδερφός του αγοριού, είναι δίπλα στον DJ φορώντας μια μάσκα παλαιστή, για κάποιο λόγο. Δεν ξέρω, το διασκεδάζω πολύ.

Η Τέιλορ Σουίφτ τώρα πάει να συνεχίσει το παγκόσμιο μαραθώνιο τουρ της. Ούτε 5 μήνες ακόμα μέχρι να την δω κι εγώ για να γυρίσω να σας τα πω από πρώτο χέρι.

Στο μεταξύ τον τελικό τον παρακολουθήσαμε μια εκτεταμένη παρέα σε ένα έκτακτο μεταμεσονύκτιο event του Po’Boys στο Μοναστηράκι, το οποίο έτσι κι αλλιώς τιμούσα συχνά-πυκνά (στιβαρά κρέατα) αλλά ξέρετε πώς είναι αυτά, άλλη σχέση αποκτάς με ένα μαγαζί αν έχεις δει Super Bowl σε αυτό.

Επίσης, άσχετο αλλά μην το ξεχάσω πάλι: Λατρεύω τα χρώματα στον εσωτερικό χώρο του Apoteka στη Δεριγνύ. Δεν υπάρχει σημείο μέσα σε αυτό το μαγαζί που να μην δίνει ωραία vibes για να πιεις το ποτό σου.

Το Madame Web είναι άλλη μια πολύ κακή υπερηρωική ταινία από το πρόσφατο «βγάλτε το είδος από τη δυστυχία του» σερί, αλλά θα έχουμε για πάντα το Press tour της μαγικής Ντακότα Τζόνσον η οποία διασκεδάζει πολύ το γεγονός πως δεν έχει ιδέα γιατί είναι εκεί:

Σε κάτι πιο σοβαρό, σημαντική κίνηση ορισμένων εργαζομένων στο φεστιβάλ Βερολίνου που ζητάνε η διοργάνωση να πάρει θέση υπέρ εκεχειρίας στην Γάζα. Το φεστιβάλ πριν ένα μήνα είχε εκδώσει μια ανακοίνωση όπου αναφερόταν πολύ αδύναμα στα θύματα «των ανθρωπιστικών κρίσεων στη Μέση Ανατολή και αλλού». Η διοργάνωση μόλις ξεκίνησε με τρεις ανεξάρτητες μεταξύ τους διαμαρτυρίες(!) πριν την τελετή έναρξης (στην οποία είχαν αρχικά προσκληθεί και μετέπειτα ξε-προσκληθεί δύο μέλη της γερμανικής ακροδεξιάς), οπότε θα υπάρξει σίγουρα κάποια ένταση τις επόμενες μέρες.

«Όποιος άνθρωπος δεν ξέρει πώς να συνυπάρχει, θα πρέπει επιτέλους να μάθει», λέει ο Άντριου Σκοτ στη συνέντευξη στον Λουκά Κατσίκα με την αφορμή της κυκλοφορίας του “Άγνωστοι Μεταξύ Μας”. (Η ταινία δεν μου άρεσε, αλλά ο Σκοτ είναι πολύ καλός ηθοποιός και εξαιρετικά συμπαθής γενικότερα.), μιλώντας για το θέμα του γάμου των ομοφύλων στην Ελλάδα.

Και μιλώντας για καλούς ηθοποιούς, περιμέντε απλά να δείτε τον Κότζι Γιακούσο, πρωταγωνιστή του τρομερά γλυκού “Υπέροχες Μέρες” του Βιμ Βέντερς, που κυκλοφορεί την επόμενη εβδομάδα. Σε ένα onem-show λιγοστών λέξεων και αμέτρητων βλεμμάτων. Θυμηθείτε το. Προς το παρόν, ψάξτε το “Ο Διάβολος Δεν Υπάρχει” στις αίθουσες: Είναι η νέα ταινία του οσκαρικού σκηνοθέτη του “Drive My Car” που πιθανώς να χαθεί αυτή την εβδομάδα λόγω του πολύ μεγαλύτερου hype του “Άγνωστοι Μεταξύ Μας”.

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Απαγορευμένα κλικ, M. Αλέξανδρος και Πορτοσάλτε για τη Γεωργία Οικονόμου

Είναι πραγματικά τόσο δυσάρεστο να πρέπει να σου καλύψουν την κάμερα του κινητού μόνο και μόνο επειδή είναι σίγουρο πως κάποιοι θεατές θα τραβήξουν με το “έτσι θέλω” φωτογραφία στη διάρκεια μιας παράστασης. Αυτό έγινε στο “Σαλό” στη Λυρική και πάλι καλά που το σκέφτηκαν οι ιθύνοντες και προστάτευσαν έτσι τους ηθοποιούς στις γυμνές τους σκηνές.

Αισθάνθηκα λίγο αμήχανα όταν ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε με χαρά πως “περιμένει τους Coldplay” και καθυχήσασε τον ελληνικό λαό πως το ΟΑΚΑ θα είναι έτοιμο, ενώ τα θύματα των Τεμπών ακόμη ζητούν δικαίωση. Όπως και κάπως μου ζάλισε τον… έρωτα ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου η Λίνα Μενδώνη, που την έπιασε μανία με τον Μέγα Αλέξανδρο και βάλθηκε να διορθώνει το Netflix με απανωτά mail. Σε άλλα νέα, οι συζητήσεις για τον δανεισμό των κλεμμένων Γλυπτών του Παρθενώνα συνεχίζονται και οι Αμερικανοί θα χαίρονται τις 161 Κυκλαδικές αρχαιότητες τουλάχιστον για 50 χρόνια.

Άδωνις Γεωργιάδης και Άρης Πορτοσάλτε τα έβαλαν με τον στίχο του Πάνου Βλάχου “Μέσα σ΄ ένα σάκο βάλτε Άδωνι και Πορτοσάλτε” που μάλιστα λέει εδώ και ένα χρόνο. Ο Πορτοσάλτε προσέφυγε μάλιστα στη Δικαιοσύνη αντιλαμβανόμενος τον στίχο αυτό ως “προτροπή σε φόνο” και όχι ως σάτιρα. Εδώ, σχόλιο δε χωρά. Δύσκολοι και επικίνδυνοι οι καιροί και η λογοκρισία καραδοκεί…

Μετανιωμένος ρόκερ και τα “ζώα” μιας παράστασης για την Χριστίνα Τσατσαράγκου

Συμπονούμε την Κατερίνα Λιόλιου που έφαγε κάτι στο κεφάλι πάνω στη σκηνή και μαύρισε το μάτι της, αλλά… δυστυχώς αυτό δεν αλλάζει τη γνώμη μας για το νέο βίντεο του τραγουδιού “Νοικιάστηκε”. Ξεκάθαρα θυμίζει Pink με ολίγη από “Elastic Heart” της Sia. Άσε που την προτιμούμε σε πιο ροκ κομμάτια και όχι τέντα λαϊκά. 

Υποτιμητικά σχόλια από θεατή στην παράσταση “Terror” στο Θέατρο Βασιλάκου με έκαναν να σκεφτώ ότι ο basic σεβασμός στην άποψη του διπλανού είναι εξωτικό φρούτο, άγνωστο σε πολλούς. Στην παράσταση υπάρχει φανερή ψηφοφορία για το αν ο πρωταγωνιστής είναι αθώος ή ένοχος για ένα έγκλημα υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Βγαίνοντας από την αίθουσα ένας θεατής μας αποκάλεσε “ζώα” γιατί ψηφίσαμε… αυτό που ψηφίσαμε! Μήπως θέλετε και να μη μιλάμε;

Ένας ρόκερ που μετανιώνει είναι πολύ σπουδαίο πράγμα, όμως κύριε Bruce Dickinson των Iron Maiden, που σε συνέντευξη στον Σάκη Φράγκο (είδηση την οποία διαβάσαμε και στο ΝΜΕ!) παραδεχτήκατε ότι κακώς βρίσατε τον τύπο με το καπνογόνο στο ΟΑΚΑ… κάνατε ένα φάουλ. Η τσαντίλα σας μας κόστισε το “Number of The Beast” σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, κάτι που περιμέναμε από τη στιγμή που χρυσοπληρώσαμε το εισιτήριο. Χάθηκε μια στιγμή στο χρόνο, που… δεν θα ξαναρθεί!

Μπήκε η Χρονιά του Δράκου αλλά δεν ξαναπάω σε κινέζικο εστιατόριο την ημέρα της Κινέζικης Πρωτοχρονιάς. Έχουν όλοι την ίδια ιδέα και στον μπουφέ παίζουμε την σκηνή με την επιδρομή στα φαγητά, από τις “Θαλασσιές Χάντρες”.

Μπομπ Μάρλεϊ και ταινίες που διαγράφονται για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Τι χρονιά έχουμε; Και έχουμε ακόμα βιογραφικά φιλμ τύπου “Bob Marley: One Love”;; Θυμάστε την κλασική σκηνή της κωμωδίας “Walk Hard”; Ας την θυμηθούμε μαζί:

Συνεχίζοντας να ακολουθούμε όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο καταρρέον μιντιακό τοπίο της ύστερης καπιταλιστικής ασυδοσίας, έχουμε το τελευταίο εξοργιστικό παράδειγμα: Ο κατάπτυστος Ντέιβιντ Ζάσλαβ, δηλαδή το αφεντικό της Warner Bros / Discovery, απέρριψε προσφορές για να εξαγοραστεί από άλλο στούντιο η (ολοκληρωμένη!) ταινία κινουμένων σχεδίων / love action “Coyote vs. ACME” (βασικά ο μπιπ μπιπ εναντίον του κογιότ) και αντ’αυτού θα την ακυρώσει, δεν θα την κυκλοφορήσει σε καμία μορφή και θα την διαγράψει δια παντός προκειμένου να έχει κάποιες δεκάδες εκατομμύρια επιστροφή φόρου λόγου ζημίας.

Είναι ένα καταπληκτικό σύστημα που λειτουργεί εξαιρετικά, και ελπίζω να το χαίρεστε όλοι! Μια επιπλέον σημείωση: Η ταινία είναι το δεύτερο σενάριο της Σάμι Μπερτς. Το πρώτο; Είναι το υποψήφιο για Όσκαρ “May December”. Ναι, το follow up ενός οσκαρικού ντεμπούτου, αυτή τη στιγμή πρόκειται να πάει στο recycle bin κάποιου μεγα-υπολογιστή (συγγνώμη, εννοούσα στο Ρισάικλ Μπιν) για να πάρει λεφτά από την εφορία μια μεγα-πολυεθνική. Κανένα πρόβλημα! Καταπληκτικό σύστημα.

Ντισλάικ και από εμένα στον Πορτοσάλτε, στον Άδωνι και στην Μανδώνη. Καμία έκπληξη, είναι πάγια τακτική το «α! α! κοιτάξτε εκεί! κάποιος είπε κάτι που πρέπει να κάνει έξαλλο εσένα, ναι, συγκεκριμένα εσένα» που εξαπολύεται αδιάκοπα σαν μόνιμος αντιπερισπασμός.