Αρετή Πασχάλη: Η εξομολόγηση για την επιλόχειο κατάθλιψη – Δεν είχα καμία σύνδεση με το μωρό

Την Αρετή Πασχάλη υποδέχθηκε στην εκπομπή “Μαμά-δες” της Κυριακής (21/04) η Τζένη Θεωνά με την ηθοποιό να προχωρά σε μία συγκλονιστική εξομολόγηση και να μοιράζεται με τη συνάδελφο και παρουσιάστρια τη μάχη της με την επιλόχειο κατάθλιψη, που αποτελεί κοινό τόπο και πρόβλημα για πολλές νέες μητέρες.

Η ηθοποιός εξήγησε πως θέλει να επικοινωνεί τη συγκεκριμένη εμπειρία της καθώς όπως είπε, “εμπεριέχει τεράστια μοναξιά”.

“Όταν γέννησα, το μωράκι μας έμεινε στο νοσοκομείο γιατί έπρεπε να μείνει στη θερμοκοιτίδα, οπότε εγώ βγαίνοντας από το μαιευτήριο παρέμενα το κορίτσι του Νικορέστη (σ.σ. Χανιωτάκης) και ο Νικορέστης το αγόρι μου, ήμασταν ακόμη δυο. Φαντάσου την επόμενη μέρα που βγήκα από το μαιευτήριο, φόρεσα τα καλά μου, φόρεσα τα τακούνια μου, βάφτηκα, φτιάχτηκα και πήγαμε σε μια πολύ ωραία ταράτσα ενός εστιατορίου για να γιορτάσουμε τον ερχομό του Αλκίνοου. Βεβαίως εγώ σε μία περίεργη κατάσταση γιατί είχα τα ράμματα και το έπαιζα υπέρλαμπρη, πονούσα πολύ αλλά ήθελα να το ζήσω”, είπε αρχικά η ηθοποιός.

Οι ημέρες που ακολούθησαν ήταν “μέρες πάρτι“, όπως είπε χαρακτηριστικά, οι οποίες όμως διαδέχθηκαν μία πάρα πολύ σκοτεινή και δύσκολη περίοδο για εκείνη, όταν ήρθε πια η μέρα να πάρουν το μωρό τους στο σπίτι.

“Έρχεται  η μέρα που έπρεπε επιτέλους να πάρουμε το μωρό στο σπίτι μας. Εκεί ξεκινάει για εμένα μια πάρα πολύ σκοτεινή και δύσκολη περίοδος. Με το που μπαίνω στο σπίτι με το παιδί, κάθομαι στον καναπέ, παίρνω τη μαμά μου και αρχίζω να κλαίω. Της λέω ότι δεν είμαι καλά και ότι τη χρειάζομαι. Αισθανόμουν ότι είμαι το κοριτσάκι που πηγαίνει στο σχολείο, μου συμβαίνει κάτι που δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω, δεν ξέρω πώς να συμπεριφερθώ. Για το μόνο που είμαι βέβαιη είναι ότι θέλω τη μαμά μου να με πάρει αγκαλιά και να φροντίσει αυτό το πλάσμα που εγώ δεν έχω καμία σύνδεση μαζί του, δεν ξέρω τι να το κάνω”, είπε στη συνέχεια.

Στην εξομολόγησή της στην Τζένη Θεωνά, η Αρετή Πασχάλη ανέφερε πως τότε άρχισε να εκδηλώνει μία υποτονική συμπεριφορά, με τη μία μέρα να είναι πιο δύσκολη από την άλλη για εκείνη, καθώς όπως είπε, “δεν μπορούσα να σηκωθώ να πάω από τον καναπέ στο κρεβάτι και το αντίστροφο. Άρχισα να μην έχω διάθεση για τίποτα, δεν μπορούσα να πάρω το παιδί στην αγκαλιά μου, δεν μπορούσα να χαρώ, δεν μπορούσα να χαρώ τον Νικορέστη, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για το παιδί, ήθελα μόνο να κλαίω και δεν μπορούσα να βρω χαρά και νόημα στη ζωή μου“.

Περιγράφοντας τα συναισθήματά της από εκείνη την περίοδο, η Αρετή Πασχάλη ανέφερε πως “αισθανόμουν ότι τελειώνει η ζωή μου, ότι τελειώνω ως επαγγελματίας, ως γυναίκα και ότι τι είναι αυτό που έκανα; Γιατί έφερα στον κόσμο ένα παιδί”.

Τότε ήταν που συνειδητοποίησε ότι αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα και ζήτησε μετά από τρεις μήνες, να πάει σε ψυχίατρο και σε ψυχολόγο. “Πήγα σε ψυχίατρο με βοήθησε με αγωγή και παράλληλα έκανα και ψυχοθεραπεία. Φυσικά, η αγωγή δεν σε πιάνει αμέσως, ούτε λειτουργεί αμέσως και η ψυχοθραπεία. Και σε αυτό το κομμάτι ήμουν τυχερή γιατί είχα ένα πολύ υποστηρικτικό πλαίσιο, που ήταν ο Νικορέστης, οι γονείς μου, οι φίλοι μου και οι γονείς του συντρόφου μου που ζήσαμε μαζί τους για ένα διάστημα γιατί εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ήθελα μόνο να είμαι ξαπλωμένη και να κλαίω”, είπε με δάκρια στα μάτια.