ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΑ ΣΙΝΕΜΑ

Διαλέγουμε ταινίες, από Μποντ και Αλμοδόβαρ μέχρι Pixar και Marvel, που παίζονται αυτή τη στιγμή στις αίθουσες και αξίζει να κάνεις μια επίσκεψη.

Πώς αποδρά κανείς στα σινεμά αυτή τη στιγμή; Ευτυχώς, υπάρχουν στις αίθουσες ταινίες για κάθε γούστο και διάθεση, από φεστιβαλικά βραβευμένα των τελευταίων μηνών μέχρι πολύωρα μπλοκμπάστερ, κι από οικογενειακά animation μέχρι αγαπημένα κοινού και κριτικής που έχουν απομείνει στις αίθουσες μήνες μετά την πρεμιέρα τους.

Εμείς κοιτάξαμε τι παίζεται στις αίθουσες και ξεχωρίσαμε κάτι παραπάνω από μια ντουζίνα επιλογές. Από το σίκουελ του Venom μέχρι τα περσινά υποψήφια για μη αγγλόφωνο Όσκαρ, κι από τον νέο Μποντ μέχρι τον νέο Αλμοδόβαρ (και τον νέο Γκοντάρ!). Όταν λέμε για κάθε γούστο, το εννοούμε.

Παραλληλες Μητερες

Σκηνή από την νέα ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ "Παράλληλες μητέρες" /



Τι είναι:
Δύο γυναίκες διαφορετικής ηλικίας και κοινωνικού background γνωρίζονται στο μαιευτήριο και γεννούν την ίδια στιγμή. Στη συνέχεια χάνονται ξανά, όμως η ζωή τους επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις.

Γιατί αξίζει: Αυτό που φαινομενικά είναι ένα απολαυστικό οικογενειακό σασπένς δράμα με πασπάλισμα τελενοβέλας, κρύβει από κάτω του την εξερεύνηση της συλλογικής μας αναζήτησης για την αλήθεια και για τα όσα σημαίνει η -πολιτιστική, κοινωνική, όσο και οικογενειακή- κληρονομιά. Ο Αλμοδόβαρ συνδέει το προσωπικό με το πολιτικό με έναν τρόπο πραγματικά αναπάντεχο και σχεδόν ένοχα απολαυστικό, μέχρι την κορύφωση της ταινίας σε ένα ανατριχιαστικό φινάλε που, σε δεύτερη ανάλυση, δεν έρχεται τελικά και τόσο ξαφνικά. Βραβείο ερμηνείας για την φανταστική κι εδώ Πενέλοπε Κρουζ, στην όγδοη συνεργασία της με τον Ισπανό σκηνοθέτη, ο οποίος παραδίδει μια από τις καλύτερες ταινίες της καριέρας του.

Ατυχες Πηδημα ή Παλαβο Πορνο



Τι είναι:
Η Έμι, μια δασκάλα σχολείου, βλέπει την καριέρα της να κινδυνεύει και την υπόληψή της να γκρεμίζεται όταν μια ιδιωτική της σεξουαλική στιγμή διακινείται στο ίντερνετ κι ο σύλλογος γονέων ζητά την απομάκρυνσή της. Όμως η Έμι είναι αποφασισμένη να μην ενδώσει στις πιέσεις τους.

Γιατί αξίζει να το δεις: Χρυσή Άρκτος του Βερολίνου σε μια ταινία γυρισμένη μες στην καρδιά της πανδημίας με έναν ορμητικό όσο και διαλεκτικό τρόπο που την κάνει σχεδόν ιστορικό κειμήλιο από τη στιγμή κιόλας της σύλληψής της. Tο φιλμ σπάει σε τρεις πράξεις, με τη μία να λαμβάνει χώρα αναγνωρίσιμα στον κόσμο μας κι η οποία θέτει σε κίνηση την κεντρική ιδέα, και μία (ως επίλυση) στημένη περίπου ως μονόπρακτο με την καθηγήτρια να αμύνεται κάθε πιθανής επίθεσης. Ένα θέατρο ηθικής και παραλόγου επηρεασμένο από την ονλάιν κουλτούρα όσο κι από τους μεγάλους σουρεαλιστές, με μια μεσαία πράξη να αποτελείται από ένα σερί από βινιέτες με σκέψεις, εικόνες και τσιτάτα πάνω στο σήμερα, το χτες και το πάντοτε.

ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ο Ράντου Ζούντε πιστεύει πως το σινεμά χάνει το παιχνίδι

Η Τελευταια Μονομαχια



Τι είναι:
Στη Γαλλία του 14ου αιώνα, ο ιππότης Ζαν ντε Καρούζ (Ματ Ντέιμον) επιστρέφει από τον πόλεμο για να μάθει πως ο πάλαι ποτέ φίλος του και νυν άσπονδος εχθρός του, Ζακ λε Γκρι (Άνταμ Ντράιβερ) έχει βιάσει τη σύζυγό του, Μαργκερίτ. Ζητά λοιπόν από τον βασιλιά να λύσουν αυτό το ζήτημα τιμής με μια μονομαχία. Αν όμως τα πράγματα δεν συνέβησαν ακριβώς έτσι; Για παράδειγμα, μπορεί η ιστορία να περιγραφεί αλλιώς: Παθιασμένος για την Μαργκερίτ, ο Ζακ κάνει έρωτα μαζί της και βλέπει έκπληκτος μετά να τον κατηγορούν για βιασμό. Σίγουρα, θα φταίει το γεγονός πως ο Ζαν τον μισεί και θέλει να τον καταστρέψει. Ή, μήπως, ας δοκιμάσουμε άλλη μία φορά: Η Μαργκερίτ βιάζεται και βλέπει δύο άντρες να μάχονται, σαν η φρικιαστική πράξη να αφορά εκείνους κι όχι την ίδια.

Γιατί αξίζει να το δεις: Ήδη η πιο υποτιμημένη ταινία της σεζόν, μια εμπορική αποτυχία στο δρόμο του μελλοντικού classic και, ταυτόχρονα, το πρώτο #MeToo Dad Movie στην ιστορία. Ο Ρίντλεϊ Σκοτ λειτουργεί με οδηγό ένα εξαιρετικά δομημένο σενάριο από τους Μπεν Άφλεκ, Ματ Ντέιμον και -κυριότερα- της Νικόλ Χολοφσένερ πάνω στο πώς το παράπλευρο θύμα της εγωιστικής μονομαχίας ήταν η Μαργκερίτ, παιγμένη εντυπωσιακά από την Τζόντι Κόμερ. Η κόντρα των δύο ιπποτών παρουσιάζεται ρασομονικά μέσα από τρεις οπτικές, της τρίτης εκ των οποίων τη φροντίδα έχει αναλάβει η Χολοφσένερ, κι η οποία υποσκάπτει σε επίπεδο τονικό και θεματικό ό,τι ως τότε παρουσιαζόταν ως αλήθεια των δύο αντρών. Η ταινία παίζεται λογικά για τελευταία εβδομάδα- κάντε στον εαυτό σας ένα κινηματογραφικό δώρο.

Dune

Σκηνή από την πρόσφατη ταινία του Ντενί Βιλνέβ Warner Bros



Τι είναι:
Δύο πανίσχυροι οίκοι μάχονται για τον έλεγχο ενός πλανήτη που παράγει ένα μπαχαρικό το οποίο λόγω της ενεργειακής του αξίας δίνει τεράστια δύναμη σε όποιον το ελέγχει. Πετρέλαιο στη Μέση Ανατολή, σα να λέμε. Όπως λένε σε ένα voice over στην αρχή της ταινίας οι ντόπιοι αυτού του πλανήτη «περιμένουμε να μάθουμε ποιος θα μας εκμεταλλευτεί μετά». Ο γόνος των Ατρειδών, θα πρέπει να πάρει πάνω του την αποστολή την προστασίας αυτού του σημαντικού στοιχείου, όταν ύστερα από μια μεγάλη προδοσία, η οικογένειά του θα βρεθεί κυνηγημένη.

Γιατί αξίζει να το δεις: Βασισμένος στο έπος του Φρανκ Χέρμπερτ, ο Ντενί Βιλνέβ του “Arrival” και του “Blade Runner 2049” δημιουργεί μια κινηματογραφική μεταφορά που αν μη τι άλλο αποτελεί μια εμπειρία που σε περικυκλώνει. Ο Βιλνέβ σκηνοθετεί τους κεντρικούς τους χαρακτήρες σε ηρωικές ακίνητες πόζες χαμένες σαν λεπτομέρειες μπροστά από αχανή τοπία κι από γιγαντώδεις, μπρουταλιστικές δομές, σε μια ταινία-στήσιμο σκηνικού για το σίκουελ που ήδη ανακοινώθηκε. Είτε εντυπωσιαστεί κανείς είτε παραμείνει σε απόσταση, τίποτα δεν αναιρεί το γεγονός πως πρόκειται για μια εμβυθιστική εμπειρία που αξίζει να βιώσεις στη μεγάλη οθόνη.

Κολεκτιβ



Τι είναι:
Μια φωτιά σε μια συναυλία αφήνει κόσμο να νοσηλεύεται στο νοσοκομείο, όταν όμως αρκετοί πεθαίνουν κατά το επόμενο διάστημα, μια ομάδα ρεπόρτερ αρχίζουν να ερευνούν τα πραγματικά αίτια, πετυχαίνοντας έναν λαβύρινθο διαπλοκής.


Γιατί αξίζει να το δεις: Ένα καθηλωτικό ερευνητικό procedural που καμία πένα δε θα μπορούσε να έχει στα αλήθεια γράψει. Διπλή οσκαρική υποψηφιότητα (Ντοκιμαντέρ και Διεθνές Φιλμ) και τολμηρό σινεμά που εισχωρεί με υπομονή και προσήλωση εκεί όπου πόρτες μοιάζουν κλειστές. Δίχως κορώνες, δίχως συντομεύσεις, δίχως συναισθηματικές ευκολίες.

No Time to Die

Ο Ντάνιελ Κρεγκ AP



Τι είναι:
Η νέα, και τελευταία, περιπέτεια του Τζέιμς Μποντ με τον Ντάνιελ Κρεγκ στο ρόλο. Πέντε χρόνια μετά τα γεγονότα του Spectre ο Μποντ έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση μέχρι που ο παλιός του φίλος και συνεργάτης, ο Φίλιξ Λάιτερ της CIA τον προσεγγίζει με μια περίεργη πρόταση: Να βοηθήσει στην μεταφορά ενός επιστήμονα ο οποίος εμπλέκεται σε ένα πρότζεκτ που απειλεί να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Και πρέπει να το κάνει πριν καταφέρει να τον πάρει στα χέρια της η MI6, δηλαδή η νέα 007 .

Γιατί αξίζει να το δεις: Ταινία άνετη με το πόσο υπερφορτωμένη είναι σε πλοκή και σε μυθολογία, παίρνει τον εαυτό του σοβαρά, αλλά ταυτόχρονα χτίζει πάνω στην σαπουνοπερατική σαχλαμάρα του Spectre. Περιλαμβάνει πολύ καλές σκηνές δράσης καθώς ο Κάρι Φουκουνάγκα έχει φανταστική αίσθηση του χώρου και του πώς να καδράρει τη δράση χωρίς ποτέ να επαναλαμβάνεται, ενώ το κομμάτι της Άνα ΝτεΆρμας είναι απολαυστικό highlight. Και παράλληλα, αφιερώνει άπλετο χρόνο στο συναισθηματικό δράμα του Μποντ. Είναι μια μελοδραματική, παραφουσκωμένη, χορταστική αποχώριση για τον 007 του Ντάνιελ Κρεγκ. Με τα καλά του και με τα κακά του, ένα άξιο, αντιπροσωπευτικό φινάλε για αυτή την εποχή του ήρωα.

Κβο Βαντις, Αιντα;



Τι είναι:
Όταν τα Σέρβικα στρατεύματα καταλαμβάνουν μια μικρή πόλη της Σρεμπρένιτσα, μια μεταφράστρια προσπαθεί να φέρει την οικογένειά της στην ασφάλεια ενός στρατοπέδου των Ηνωμένων Εθνών.

Γιατί αξίζει να το δεις: Όχι απλά μια ματιά στην φρίκη του πολέμου από μια συντριπτική διπλή οπτική (και από το επίπεδο του άμαχου πληθυσμού αλλά και από το επίπεδο του εξωτερικού παρατηρητή), αλλά και ένα άκρως προσωπικό θρίλερ μέσα στα γρανάζια μιας εκτός τόπου και χρόνου, δυστοπικά απάνθρωπης γραφειοκρατίας. Φιλμ-διάλυση, άξια υποψήφιο για Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας.

H Νύχτα με τις Μάσκες 2



Τι είναι:
Σίκουελ της ταινίας τρόμου του 2018 στο οποίο η δράση συνεχίζεται ακριβώς από το σημείο που την αφήσαμε. Ο Μάικλ Μάγιερς είναι ακόμα ζωντανός (φυσικά) και σπέρνει τρόμο και αίμα στο Χάντονφιλντ την ώρα που η Λόρι Στρόουντ βρίσκεται καθηλωμένη στο νοσοκομείο ύστερα από την αναμέτρησή τους.

Γιατί αξίζει να το δεις: Διχαστικό, θεματικά τολμηρό σίκουελ στο οποίο ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν δένει παρελθόν και παρόν υπό μια νέα κατεύθυνση, διερωτώμενος για την επίδραση του κακού πάνω μας. Η λεπτότητα ή η χάρη δεν συγκαταλέγεται στα προτερήματά της, όμως οι ιδέες που φέρνει αξίζουν συζήτησης την ώρα που παραμένει μια slasher ταινία που δεν λυπάται καθόλου τους σκοτωμούς (και τους ήρωές της).

Ασπρο Πατο

DRUK Henrik Ohsten



Τι είναι:
O Μάρτιν είναι καθηγητής γυμνασίου με οικογενειακή ζωή κολλημένη, επαγγελματική ζωή σε ρουτίνα, προσωπική ζωή στο πουθενά. Στη διάρκεια δείπνου για τα 40ά γενέθλια ενός φίλου και συναδέλφου, ο Μάρτιν ξεσπά έχοντας πιει ένα ποτήρι παραπάνω. Στην κουβέντα που ακολουθεί, η παρέα των τεσσάρων ανδρών συζητά τη θεωρία, πως κάθε άνθρωπος λειτουργεί πιο χαλαρά και πιο αποτελεσματικά στην καθημερινότητα αν διατηρεί μονίμως ένα συγκεκριμένο επίπεδο αλκοόλ στο αίμα. Πάνω στην συλλογική θλίψη που τελικά μοιράζονται, οι φίλοι αποφασίζουν να πειραματιστούν και να αρχίσουν να πίνουν στη διάρκεια της μέρας. Κοντρολαρισμένα, στην αρχή. Στο όνομα της έρευνας.

Γιατί αξίζει να το δεις: Μια από τις σινεφίλ επιτυχίες του περασμένου καλοκαιριού που βρίσκεις ακόμα στις αίθουσες, και αναμενόμενα βραβευμένη με το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας. Ο Τόμας Βίντερμπεργκ (“Οικογενειακή Γιορτή”) εκμεταλλεύεται το στιβαρό σενάριο και χτίζει πάνω στον τεράστιου κινηματογραφικού εύρους πρωταγωνιστή του (πληγωμένος Διόνυσος ο Μαντς Μίκελσεν) μια σπουδή χαρακτήρων δίχως να φοβάται τη σωματικότητα της ιστορίας του, συνδέοντας το σώμα με το νου και φτάνοντας στο φινάλε σε μια ήδη κλασική, σκηνή ανθολογίας.

Venom 2



Τι είναι:
Ο ρεπόρτερ Έντι Μπροκ (Τομ Χάρντι) ετοιμάζεται για τη συνέντευξη που θα αναστήσει την καριέρα του (στον ρόλο του κακού ο Γούντι Χάρελσον βρίσκεται σε διαβολεμένα κέφια). Ο εξωγήινος συμβιωτής Venom όμως έχει παράπονα από αυτόν και το «συζυγικό» τους καβγαδάκι θα έχει έξαλλα αποτελέσματα.

Γιατί αξίζει να το δεις: Σίκουελ της προ τριετίας τεράστιας εμπορικής επιτυχίας που εντελώς αναπολογητικά ακουμπά περισσότερο στις αυθεντικά καρτουνίστικες πτυχές εκείνης της ταινίας, απαλλαγμένο από κάθε υπόνοια αυστηρά δομημένης πλοκής. Η σχέση του Έντι με τον Venom παίρνει διαστάσεις συζυγικής ρομαντικής κομεντί, σε ένα φιλμ απολαυστικό σε κάθε περίπτωση ως κωμωδία περήφανα β’ διαλογής.

Δεν Υπάρχει Κακό



Τι είναι:
Τέσσερις ιστορίες γύρω από τη θανατική ποινή και τις, συχνά σοκαριστικά απρόσμενες, συνδέσεις διαφόρων ανθρώπων με την -κρατικά θεσμοθετημένη- αφαίρεση μιας ζωής.

Γιατί αξίζει να το δεις: Δυνατό Ιρανικό σπονδυλωτό δράμα που τιμήθηκε με τη Χρυσή Άρκτο στο περσινό Φεστιβάλ Βερολίνου. Συγκλονιστικές ιστορίες όπου η προσωπική ηθική συγκρούεται με τον κοινωνικό ρεαλισμό, σε μια ταινία που θα δώσει υλικό συζήτησης για ώρες και μέρες. Από τη στιγμή που φτάνει η τελική αποκάλυψη της πρώτης ιστορίας, είναι αδύνατον να μείνει θεατής ασυγκίνητος.

Digger



Τι είναι:
Ο Νικήτας μένει μόνος του στην κορυφή ενός ορεινού δάσους, έχοντας επαφή μόνο με τους ανθρώπους που συνθέτουν αυτή την μικρή, απομακρυσμένη κοινωνία. Η επίθεση που θα δεχτεί τώρα είναι διπλή. Από τη μία, μια βιομηχανία επεκτείνεται δίχως έγνοια για το φυσικό τοπίο, κάνοντας τα πάντα για να βάλει χέρι στην ιδιοκτησία του. Και ταυτόχρονα, ο γιος του έρχεται να τον συναντήσει ύστερα από 20 χρόνια, διεκδικώντας μερίδιο του κτήματος, μετά τον θάνατο της μητέρας του. Με φόντο ένα φυσικό τοπίο διαρκώς απειλούμενο, οι δύο άντρες θα έρθουν σε κατά μέτωπο σύγκρουση, αρνούμενοι να κάνουν πίσω.

Γιατί αξίζει να το δεις: Μια γνώριμα ανθρώπινη δυναμική πατέρα-γιου-κοινωνίας τοποθετείται μέσα σε ένα κόσμο τέτοιας αμόλυντης φυσικότητας που μοιάζει με κάτι το σχεδόν μουσειακό. Μια ιστορία για πατεράδες και γιους και για ανείπωτους οικογενειακούς πόνους και εντάσεις, όσο και μια ιστορία για τη γη που χάνουμε- κι όλα όσα βυθίζονται μαζί της. Με τη συνδρομή ενός εξαιρετικού καστ (ο Μουρίκης σε μια από τις μεστά ανθρώπινες και πονεμές ερμηνείες της καριέρας του, ο Πανταζάρας γεμάτος περιέργεια και θυμό, η Κόκκαλη σαν τοπικό πνεύμα), ο Γρηγοράκης δημιουργεί μια ψυχωμένη περιπέτεια στα σύνορα του βιομηχανικού πολιτισμού. Η επίσημη πρόταση της Ελλάδας στα Όσκαρ και ταινία που θριάμβευσε στα φετινά βραβεία Ίρις.

Λούκα



Τι είναι:
Σε μια παραθαλάσσια πόλη της ιταλικής Ριβιέρα, δύο μικρά αγόρια περνούν ένα ξέγνοιαστο καλοκαίρι γεμάτο περιπέτεια, ανακάλυψη και πολλά παγωτά, Αλλά αυτό που κανείς δεν ξέρει είναι πως τα δύο παιδιά μοιράζονται κι ένα μυστικό: Είναι στην πραγματικότητα θαλάσσια πλάσματα, που παίρνουν τη μορφή ανθρώπων.

Γιατί αξίζει να τη δεις: Η πιο αβίαστα τρυφερή ταινία της Pixar εδώ και χρόνια, δίχως κανένα εξεζητημένο concept, δίχως αχανείς κατασκευαστικούς μηχανισμούς πλοκής και τετραγωνισμένης αλληγορίας. Ξέγνοιαστο, ευχάριστο, πανάλαφρο, ακομπλεξάριστα ασήμαντο, ένα γλυκύτατο στόρι ενηλικίωσης που φυσικά και διαβάζεται με queer προεκτάσεις, αλλά χωρά στην αγκαλιά του (ή, υποθέτουμε, στα πλοκάμια του) κάθε παιδί που νιώθει να ανακαλύπτει κάτι νέο στη διάρκεια κάποιων διακοπών που έζησε κάποτε.

Το Βιβλίο της Εικόνας



Τι είναι:
Στη νέα του ταινία, ο Γκοντάρ ενώνει μεταξύ τους κατά κύριο λόγο φιλμικές εικόνες από το Σαλό και τον Φελίνι μέχρι τον Μάικλ Μπέι, το Syriana και εικόνες δελτίων ειδήσεων, αποχρωματίζει, καίει, σταματά και ξαναρχίζει την εικόνα εξερευνώντας τους τρόπους με τους οποίους αυτή ενισχύει, αλλάζει, καλύπτει, υποκαθιστά τα λόγια ως μέσο μετάδοσης ιδεών. Μιλά για τη μετάβαση από το γραπτό λόγο στην εικόνα ως κυρίαρχη μορφή τέχνης αλλά και μορφής σκέψης, ως γλώσσας.

Γιατί αξίζει να το δεις: Φιλμικό δοκίμιο για πολύ σκληρούς λύτες, το έργο του Γκοντάρ (που βραβεύτηκε στις Κάννες) μιλά πεσιμιστικά για τις αποτυχημένες επαναστάσεις και την διαρκή κοινωνική ήττα στα χέρια του καπιταλισμού («είμαι πάντα με τους φτωχούς, γιατί έχουν χάσει») μέσα από χρωματικά κορεσμένες εικόνες όπου τα οπτικά στοιχεία ενός φιλμικά ένδοξου όσο και παρηκμασμένου 20ου αιώνα αποτυπώνονται σε αποχρώσεις μπλε, κόκκινου και λευκού, αλλά και για τη σχέση Δύσης και αραβικού κόσμου – πάντα σε συνάρτηση με την εικόνα.Είναι τρομερά απαισιόδοξος και καταδικαστικός και εξωφρενικά βίαιος στις ιδέες του, όμως χρησιμοποιεί το στάτους του και τη φιλμική γλώσσα με έναν τρόπο που κανείς δεν τολμά.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα