Ας αποφασίσουμε πού θέλουμε να ζούμε

Θυμάμαι, τη δεκαετία του ’90 το να φοράς γυαλιά ή “σιδεράκια” ήταν υπεραρκετό για να γνωρίσεις αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως bullying, στο σχολείο. Γινόσουν στόχος τόνων πειραγμάτων, καθημερινώς και αδιαλείπτως, κυρίως κακόβουλων και εξευτελιστικών.

Τώρα τα διαβάζεις αυτά και γελάς. Τότε όμως, αυτή ήταν η πραγματικότητα. Όπως τότε, αν ήσουν παιδί ήταν αγνώστου πατρός, κυκλοφορούσες ως “μπάσταρδο” και η μητέρα σου ως… θυμάσαι πολύ καλά τι. Τώρα, η μονογονεϊκή οικογένεια είναι κάτι το φυσιολογικό. Εννοώ δεν εγείρει αντιδράσεις. Ίσως γιατί τώρα, οι απανταχού οργισμένοι -αυτοί που έχουν το θυμό προς άλλους, για οξυγόνο- τα ‘χουν βάλει με τους ομοφυλόφιλους, τους διεμφυλικούς (ειρήσθω εν παρόδω, δεν είναι το ίδιο πράγμα -do your homework) και την ομογονεϊκότητα. Το τελευταίο, για κάποιους παραμένει… ως η αρχή της διαδρομής που θα οδηγήσει στη συντέλεια. Αλλά ας πάμε παρακάτω.

Το πρώτο “χτύπημα” που δέχθηκαν οι πολέμιοι του διαφορετικού -λες και υπάρχει κάποιος εν γένει φυσιολογικός, τη σήμερον ημέρα- την Τρίτη 10/10 ήταν η (υπερ)ψήφιση του νομοσχεδίου, για την αλλαγή φύλου κατά πλειοψηφία. Παρεμπιπτόντως, πέρασε και η τροπολογία για την τουρκική ένωση Ξάνθης, αλλά μη δίνεις σημασία. Εσύ εκεί, στο… θέμα σου.

Το δεύτερο “χτύπημα” ήταν η νέα διαφήμιση του Jumbo. Σε περίπτωση που δεν σε είχαν όμηρο, κλειδωμένο με υπόγειο, χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο, μπορείς να δεις το video που ακολουθεί.

Πόσα να αντέξει μια ψυχή;

Η εταιρία εξήγησε πως δεν επρόκειτο για κάτι που έτυχε. Απεναντίας, ενημέρωσε ότι ” η πρώτη corporate διαφημιστική καμπάνια “Κοινωνικής Παρέμβασης” είναι γεγονός και έτοιμη να σπάσει κάθε στερεότυπο (κοινωνικό ή ρατσιστικό)… με χιούμορ, τρυφερότητα και αναπάντεχες αλήθειες! Γιατί η έννοια της Δημοκρατίας στις μέρες μας, είναι πιο επίκαιρη και αναγκαία από κάθε άλλη φορά!”. Για να σε προλάβω, ναι είναι η ίδια εταιρία που είχε την αστοχία του “χτύπα σαν άνδρας”, σε παλαιότερη διαφήμιση. Έκτοτε, έχει αποδείξει πως όχι μόνο έμαθε από το λάθος, αλλά και ότι είναι έτοιμη να σε προβληματίσει.

Η δημοκρατία της χαράς

Στο πλαίσιο της καμπάνιας “Κοινωνική Παρέμβαση” έχει για πρωταγωνιστή ενός σποτ κωφό πατέρα, σε άλλο Έλληνα και μετανάστη να ψωνίζουν μαζί και στα υπόλοιπα διαφορετικούς ανθρώπους να έχουν ως κοινό την προτίμηση τους για τα προϊόντα της εταιρίας. Το moto της καμπάνιας είναι “η Δημοκρατία της Χαράς”. Αλλά είπαμε. Μη δίνεις σημασία. Συνέχισε ό,τι κάνεις. Ποιος νοιάζεται για τη χαρά του άλλου, όταν μπορεί να συντηρεί τη δική του μιζέρια -την άρνηση να αφιερώσει τον ίδιο χρόνο που σπαταλά σε οργή προς άλλους, που τελικά δεν επηρεάζουν με κάποιον τρόπο τη ζωή του, στον εαυτό του και να εξελιχθεί, ως άνθρωπος ή έστω να αποκτήσει ηρεμία στη ψυχή του;

Ας κάνουμε διάλογο

Αν είσαι ακόμα σε κατάσταση σοκ, από το video, θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μας τις σκέψεις σου. Να κάνουμε αυτό που ευρύτερα είναι γνωστό, ως “διάλογος”. Ναι, είναι η πρώτη διαφήμιση στην Ελλάδα που έχει μεταξύ των πρωταγωνιστών, ομόφυλο ζευγάρι. Ανθρώπους που έχουν επιλέξει να ζουν τη ζωή τους με διαφορετικό τρόπο από ό,τι εσύ, αλλά αυτό δεν τους κάνει λιγότερο ανθρώπους; Ή δεν τους υποχρεώνει να ζουν μια ζωή στη σκιά όσων ορίζει η κοινωνία. Τώρα που το σκέφτομαι, πραγματικά θα ήθελα να μάθω πώς προέκυψαν αυτοί οι κοινωνικοί… ορισμοί, τα στερεότυπα και πώς καταλήξαμε να θεωρούμε ως αποδεκτό ή φυσιολογικό κάτι, επειδή… το κάνουν οι περισσότεροι.

Πότε έπαψε το διαφορετικό να έχει ενδιαφέρον και τελικά, πότε έπαψε η παιδεία να είναι εκ των βασικών παραμέτρων (μαζί με τη δικαιοσύνη και την οικονομία), για να αλλάξει μια κοινωνία ή αν προτιμάς, να αντανακλά την πραγματικότητα. Αυτή που ζούμε. Όχι εκείνη που ζούσαμε. Παρόντας χρόνος. Όχι αόριστος. Εκτός και αν βολεύει ο αόριστος, οπότε πάω πάσο. Ο καθένας όπου περνά καλύτερα, αρκεί να αναγνωρίζει και την την ελευθερία του άλλου να ζει κάπου αλλού.