Η Ελληνική κοινωνία αναζητά ένα πιο δίκαιο μέλλον για όλους

Τα προβλήματα που σχετίζονται με τη φτώχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την οικονομική ανισότητα ήταν πάντα σημαντικά στην Ελλάδα, ακόμη και τα χρόνια πριν από την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης, όταν η ελληνική οικονομία εμφάνιζε υψηλούς θετικούς ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης για σειρά ετών.

Ιδιαίτερα από τα τέλη του 2009 και εξαιτίας συνδυασμού διεθνών και εθνικών συνθηκών, η ελληνική οικονομία ξεκίνησε να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, καθώς είχε το δεύτερο μεγαλύτερο ετήσιο έλλειμμα κρατικού προϋπολογισμού και το δεύτερο μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν και θεωρητικά η χώρα μας το 2020 είχε απεμπλακεί από τα μνημόνια, στην πραγματικότητα παρέμεινε και παραμένει υπό επιτήρηση, ώστε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να διασφαλίσει τη συνέχιση των δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων και τη σταθερότητα του πρωτογενούς πλεονάσματος.

Η χώρα μας μετά από τρία μνημόνια και δέκα χρόνια, έχει προβεί σε πολλαπλές φορολογικές μεταρρυθμίσεις με στόχο να αποσβέσει το δημόσιο χρέος και να καλύψει τα δημοσιονομικά ελλείμματα με την επιβολή φορολογικών πολιτικών για την άντληση εσόδων. Το ξέσπασμα της πανδημίας όμως δημιούργησε νέα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, τα οποία η παγκόσμια πολιτεία κλήθηκε να αντιμετωπίσει με όσους πόρους κατείχε.

Η πανδημική αυτή κρίση επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει αρκετά πολλούς παράγοντες της οικονομίας, όπως ο τουρισμός, η βιομηχανία, η εργασία και οι μεταφορές.

Το Παγκόσμιο χρέος εκτοξεύτηκε όπως και η αύξηση του δανεισμού από τις περισσότερες χώρες. Παράλληλα, η συνεχής εκμετάλλευση και η εξάρτηση από τους φυσικούς πόρους της γης φαίνεται ξεκάθαρα πια να έχει σοβαρές περιβαλλοντικές επιπτώσεις στο οικοσύστημα, ενώ ταυτόχρονα με τη σειρά της έχει συμβάλει και στην ενεργειακή κρίση, που με τις συνεχείς ανατιμήσεις ως απόρροιά της, έχουν οδηγήσει πολίτες και επιχειρήσεις σε απόγνωση.

Η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες εκείνες που η οικονομική κρίση των προηγούμενων ετών, τα μνημόνια, η πανδημία και η ενεργειακή κρίση την εξασθένισαν. Συμμέτοχοι όμως στην εξασθένιση αυτή ήταν και οι λανθασμένοι, αρκετές φορές, κεντρικοί χειρισμοί της όλης κατάστασης. Κι αυτό αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο σαφές αίτημα των πολιτών για καλύτερη λειτουργία της δημοκρατίας, καθώς σύμφωνα με την έρευνα του Ινστιτούτου Έτερον, η μεγάλη πλειοψηφία της τάξεως του 81,7% πιστεύει πως τα αιτήματα και οι ανάγκες του λαού αγνοούνται, ενώ κανένας θεσμός δεν συγκεντρώνει πάνω από 50% στο βαθμό εμπιστοσύνης.

Κι είναι λογικό να συμβαίνει αυτό από τη στιγμή που σύσσωμο το σώμα των πολιτών ζητά, μάταια όμως, ενίσχυση των δημοσίων αγαθών, όπως της υγείας για παράδειγμα, πιστεύοντας κατά 88,1% ότι οι δαπάνες για το ΕΣΥ θα πρέπει να αυξηθούν, ενώ αυτές μειώνονται σε δύσκολες μάλιστα υγειονομικές στιγμές.

Είναι τελικά η Ελλάδα μια άδικη χώρα;

Οι κάτοικοί της κατά 68,3% θεωρούν ότι είναι και πως σήμερα στην Ελλάδα οι αδικίες συνεχώς αυξάνονται. Και προσωπικά συμμερίζομαι την άποψη αυτή.

Το κράτος έχει πάψει εδώ και καιρό να υποστηρίξει έμπρακτα την Υγεία, τη Παιδεία, τις Υποδομές, τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και τον κάθε εργαζόμενο, που στηρίζουν την ελληνική οικογένεια και οικονομία. Το φορολογικό βάρος στην Ελλάδα το σηκώνουν εδώ και χρόνια στις πλάτες τους κυρίως οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι και το βάρος αυτό έχει γίνει ανυπόφορο, εκτός από μη λειτουργικό όπως ήταν φυσικό.

Καθώς η κοινωνία μας, όπως οφείλει, επιτρέπει σε όλους να εκφράζουν τις ανησυχίες τους και να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων, πρέπει επιτέλους προσεκτικά να ακουστούν  οι πραγματικές ανησυχίες των πολιτών και να διερευνήσει τις απόψεις αυτές θέτοντας στο επίκεντρο την οικονομία. Η Ελληνική κοινωνία αναζητά ένα πιο δίκαιο για όλους μέλλον. Μια μη δογματική πολιτική, που θα βελτιώσει τις συνθήκες ζωής των πολιτών σε ατομικό επίπεδο.

Η πλειοψηφία της κοινής γνώμης βλέπει τους χαμηλούς μισθούς ως τον βασικό λόγο για την αύξηση των ανισοτήτων στην Ελλάδα και όχι ως τροφοδότη οικονομικής ανάπτυξης και επενδύσεων, όπως η Κυβέρνηση υποστηρίζει.

Κι εγώ υποστηρίζω πως η νέα γενιά της χώρας είναι η πιο χαμένη κοινωνική ομάδα της οικονομικής κρίσης των τελευταίων χρόνων.

Εν κατακλείδι, για την ευημερία των πολιτών μιας χώρας σαν και τη δική μας, που δοκιμάστηκε οικονομικά όσο καμιά άλλη σε βάθος χρόνου, πρέπει να εξετάσουμε προσεκτικά τις πραγματικές ανάγκες της χώρας.

Είναι πραγματικά ανησυχητικό το 81,7% να πιστεύει τεκμηριωμένα πως τα αιτήματα και οι ανάγκες του λαού αγνοούνται.

Κι αν αυτό δεν ονομάζεται πολιτική αποτυχία, τότε τι είναι;

*Ο Απόστολος Πάνας είναι Βουλευτής Χαλκιδικής του Κινήματος Αλλαγής – ΠΑ.ΣΟ.Κ, υπεύθυνος του Τομέα Ανάπτυξης & Επενδύσεων.

Κατεβάστε όλη την έρευνα εδώ