Φθορά και αβεβαιότητα απειλούν τον Μητσοτάκη…

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται στη μέση της δεύτερης θητείας της και (επαίρεται ότι) καταγράφει τη μία επιτυχία μετά την άλλη: η οικονομία «πετάει», οι «μεταρρυθμίσεις» είναι «το άλφα και το ωμέγα» της πολιτικής της και στα  εθνικά θέματα «σκίζουμε». Κάπως έτσι περιγράφουν τη σημερινή εικόνα της Ελλάδας η κυβερνητική προπαγάνδα και οι πολυάριθμοι ιμάντες της  στα μέσα ενημέρωσης.

Όμως,  φαίνεται ότι ψηφοφόροι έχουν διαφορετική γνώμη. Το έδειξαν για πρώτη φορά όταν το ποσοστό της ΝΔ στις ευρωεκλογές του 2024 έπεσε στο ανέλπιστο 28%. Μέχρι τότε όλες οι «σίγουρες» προβλέψεις τής έδιναν αυτό που προσδοκούσε, δηλαδή το 33%, το οποίο θα συνέχιζε να την κρατάει απόλυτη κυρίαρχο. Η «βεβαιότητα» αυτή κατέρρευσε και έκτοτε η δημοσκοπική της καταγραφή είναι ίδια και χειρότερη, γεγονός που καθιστά το μέλλον πολύ αβέβαιο. Η αυτοδυναμία θεωρείται πλέον χαμένη υπόθεση και με αυτή τη βεβαιότητα γίνονται όλοι οι υπολογισμοί για την «επόμενη μέρα».

Η ζωή της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού γίνεται κάθε μέρα και πιο απρόβλεπτη. Η μία  δύσκολη υπόθεση (Τέμπη) διαδέχεται την άλλη (σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ) και δεν τους αφήνουν να σηκώσουν κεφάλι. Όμως, η πιο μεγάλη δυσκολία προέρχεται από τη ζώσα πραγματικότητα.  Η καθημερινή ζωή της μεγάλη πλειονότητας των πολιτών είναι αντιμέτωπη με το πρωτοφανές κύμα ακρίβειας, που εξανεμίζει(ιδιαίτερα τα χαμηλά και μεσαία) εισοδήματα. Η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων βρίσκεται στον πάτο της Ευρώπης, ελάχιστα πιο πάνω από την τελευταία χώρα, τη Βουλγαρία. Αν σ’ αυτό προστεθεί η κρίση της στέγης, που αφορά ένα καθόλου ευκαταφρόνητο τμήμα του πληθυσμού, τότε η εικόνα με τα φωτεινά χρώματα, την οποία φιλοτεχνεί η κυβερνητική προπαγάνδα,  γίνεται γκρίζα με τάση προς το μαύρο.

Η πραγματική ζωή, λοιπόν, είναι αυτή που δεν αφήνει τα ποσοστά της ΝΔ να πάρουν την ανηφόρα, ώστε να αντιστραφεί το κλίμα και να έχει ελπίδες ο Κυριάκος Μητσοτάκης να διεκδικήσει το ρεκόρ της τρίτης συνεχόμενης θητείας. Αν αυτό δεν αλλάξει σύντομα-και τέτοιες ενδείξεις δεν υπάρχουν- οι επόμενες εκλογές θα θυμίζουν το σκηνικό του 2012, όταν κανένα κόμμα δεν ξεπέρασε το 30% και χρειάστηκε να σχηματισθεί κυβέρνηση συνεργασίας.

Το ενδεχόμενο αυτό ανησυχεί τον κ. Μητσοτάκη και τους συν αυτώ, καθώς από απόλυτα κυρίαρχοι με την αυτοδυναμία θα πέσουν στην ανάγκη να ψάχνουν συνεταίρους. Γι’ αυτό προσπαθούν να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη. Και το κάνουν με δύο τρόπους.

Από τη μια θέλουν να συντηρήσουν το σημερινό σκηνικό, το οποίο τους βολεύει, καθώς δεν έχουν απέναντί τους κανένα υπολογίσιμο κόμμα και αρχηγό που να απειλεί την πρωτιά τους. Έτσι, έχουν το κεφάλι τους  ήσυχο .

Από την άλλη προσπαθούν να απαξιώσουν εκ των προτέρων οποιαδήποτε κίνηση που μπορεί να ταράξει  τα λιμνάζοντα ύδατα στην αντιπολίτευση, όπως θα ήταν η επανεμφάνιση του Αλέξη  Τσίπρα  σε πρώτο ρόλο. Μπορεί η κυβερνητική προπαγάνδα να λέει ότι  ο πρώην πρωθυπουργός θα είναι εύκολος αντίπαλος λόγω παρελθόντος, αλλά η επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον τις προάλλες ο κ. Μητσοτάκης προδίδει ανησυχία. Διότι αυτό το παρελθόν(2015) είναι πλέον μακρινό και δεν λειτουργεί σαν μπαμπούλας. Αντίθετα, έχει πλέον εξαετές κυβερνητικό παρελθόν και η ΝΔ, το οποίο δεν βαθμολογείται με καλό βαθμό από τους ψηφοφόρους.

Έτσι, ο κ. Μητσοτάκης και οι δικοί του βρίσκονται μπροστά σε δύο αστάθμητους παράγοντες. Το παρελθόν των άλλων δεν αντισταθμίζει τη σημερινή δική τους φθορά. Και είναι πολύ αμφίβολο αν στις επόμενες εκλογές οι ψηφοφόροι  στην κάλπη θα έχουν  στο νου τους τι έγινε το 2015 και όχι πώς είναι η ζωή τους στο παρόν. Επιπλέον, αν οποιαδήποτε κίνηση (πχ του κ. Τσίπρα) αναταράξει την σημερινή ακινησία στο χώρο της αντιπολίτευσης, ο κ. Μητσοτάκης δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το πώς θα επιδράσει συνολικά στο πολιτικό και εκλογικό σκηνικό.

Την απογοήτευση από περσινό 28% των ευρωεκλογών διαδέχτηκε η αβεβαιότητα για το αύριο. Η αυτοδυναμία μοιάζει πλέον με χίμαιρα και η περιπέτεια της αναζήτησης συνεταίρων, δηλαδή το μοίρασμα της απόλυτης εξουσίας, δεν ταιριάζει στον κ. Μητσοτάκη.

Γι’ αυτό, σύμφωνα και με τη ρήση του Σκωτσέζου ποιητή Ρόμπερτ Μαρνς, «η αβεβαιότητα είναι χειρότερη από την απογοήτευση»…