Τι συμβαίνει όταν ένας ηθοποιός δεν μπορεί να βγάλει τη μάσκα του;

Η Αγγελίνα Λάτση και ο Σταύρος Μόσχης σκηνοθετούν την Τέλεση, ένα έργο βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Φώτη Δούσου. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ για τις δυνάμεις της δημιουργίας και της καταστροφής που κρύβουμε μέσα μας.

Ο Άρης, σε μία αλλιώτικη παρτίδα σκάκι, ανοίγει την αυλαία πραγματοποιώντας το όνειρο της ζωής του: να παίξει στον Οθέλλο του Σαίξπηρ σε μια μεγάλη παραγωγή. Όμως τα πράγματα ζορίζουν, γιατί πρέπει να παίξει φορώντας μια θεατρική μάσκα και του είναι αδύνατον να ενσαρκώσει το ρόλο. Σε κατάσταση κρίσης αποφασίζει να κολλήσει τη μάσκα πάνω στο πρόσωπό του με ισχυρές κόλλες. Όσο η μάσκα κολλά πάνω του, ο Ιάγος τον καταπίνει και η μεταμόρφωση τον φέρνει αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό.

Μπάμπης Συμεωνίδης: Ο ηθοποιός δεν υποδύεται απλώς… γίνεται.

Ο Μπάμπης Συμεωνίδης που έχει κάνει τη διασκευή του έργου με την Αγγελίνα Λάτση αναφέρει στο NEWS 24/7: “Η Τέλεση του Φώτη Δούσου δεν είναι απλώς μια θεατρική παράσταση· είναι μια βαθιά εμπειρία μετάβασης και ψυχολογικής αναμέτρησης. Η ιστορία ακολουθεί έναν νεαρό ηθοποιό που πραγματοποιεί το όνειρο της ζωής του, όταν προσλαμβάνεται σε μια σημαντική παραγωγή. Όμως, τα πράγματα δυσκολεύουν όταν πρέπει να παίξει φορώντας θεατρική μάσκα — και ανακαλύπτει πως δεν μπορεί να «βγάλει» τον ρόλο.

Σε μια κρίσιμη στιγμή αποφασίζει να κολλήσει τη μάσκα στο πρόσωπό του με ισχυρές κόλλες, πιστεύοντας πως σε λίγες μέρες θα την απομακρύνει. Η μάσκα όμως δεν πέφτει. Αρχίζει έτσι ένα ψυχολογικό θρίλερ, όπου η γραμμή ανάμεσα στη δημιουργία και την καταστροφή, ανάμεσα στο θέατρο και την πραγματικότητα, γίνεται αχνή και επικίνδυνη.

Ο ηθοποιός δεν υποδύεται απλώς… γίνεται. Βουτά στο αβέβαιο, εγκαταλείπει τις βεβαιότητες και περνά σε μια περιοχή όπου η ταυτότητα γίνεται ρευστή. Εκεί, το «παίζω» και το «είμαι» μπλέκονται, χωρίς διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ψευδαίσθηση και την αλήθεια. Η μάσκα, σύμβολο των ρόλων και των μηχανισμών προστασίας που υιοθετούμε για να μην εκτεθούμε, τώρα γίνεται φυλακή και προέκταση του εαυτού του.

Στο βάθος της ψυχής του, κουβαλά μια βαθιά ουλή — μια πληγή που θυμίζει την απόρριψη και την έλλειψη αποδοχής, τη σκιά ενός πατέρα που ποτέ δεν τον είδε πραγματικά. Η φωνή μέσα του ψιθυρίζει: «Δεν είσαι αρκετός». Μπορεί η πραγματική ουλή να είναι κρυμμένη πίσω από τη μάσκα, όμως οι πραγματικές πληγές ξεχειλίζουν όταν ο πρωταγωνιστής καλείται να αντιμετωπίσει όσα η πράξη του φέρει.
Η Τέλεση του Φώτη Δούσου δεν απευθύνεται μόνο σε ηθοποιούς ή ανθρώπους του θεάτρου. Μιλά για τον εγκλωβισμό σε ρόλους που αναλαμβάνουμε σε όλες τις σχέσεις και τους χώρους, για τα κομμάτια του εαυτού που θυσιάζουμε στον βωμό ενός ονείρου, και για τον έρωτα — εκεί όπου κάποιος μας βλέπει αληθινά, χωρίς υποκρισία”.

Η σκηνή έχει τον δικό της τρόπο να ξεγυμνώνει όσα κρύβουμε και να μας τα επιστρέφει πιο αληθινά

Το σκηνοθετικό δίδυμο, Αγγελίνα Λάτση και Σταύρο Μόσχης, σημειώνουν για την παράσταση: “Στη σκηνή, οι ηθοποιοί κινούνται ανάμεσα σε δύο κόσμους: εκείνον που κουβαλούν από την καθημερινότητά τους και εκείνον που ανασαίνει μπροστά στα μάτια του κοινού. Για εμάς, που ακόμη μαθαίνουμε να περπατάμε σε αυτό το εύθραυστο έδαφος, τα κείμενα του Φώτη Δούσου έγιναν καθρέφτες — αντανακλάσεις κομματιών της δικής μας αλήθειας μέσα στον άλλοτε γοητευτικό κι άλλοτε γεμάτο πληγές χώρο του θεάτρου. Υπάρχουν μέρες που ούτε εμείς ξέρουμε ποια κομμάτια μας, ποια μάσκα φοράμε για να αντέξουμε, κι ούτε πότε ξεπεράστηκε εκείνη η θολή γραμμή και χάθηκε ο εαυτός μας.

«Πρέπει να σπάσεις» μας λέει ο Φώτης Δούσος — κι αυτό θα δείτε: μικρά κομμάτια ανθρώπων που προσπαθούν να ζήσουν ταυτόχρονα εντός κι εκτός σκηνής. Η κακοποίηση που μας παγιδεύει στην ευαλωτότητα του ρόλου μας ως ηθοποιοί. Όταν προσπαθούμε να βρούμε το δικό μας κομμάτι γης στον χώρο του θεάτρου, είναι ένα ζήτημα που μας απασχολεί και θα μας απασχολεί. Όλες εκείνες οι φιγούρες —δάσκαλοι, σκηνοθέτες, συνάδελφοι— που κάποτε μας είπαν «δεν αξίζετε» γίνονται σκιές που μας ακολουθούν, ακόμη κι όταν τα φώτα ανάβουν.

Κάθε φορά που πατάμε στο σανίδι, πλάθουμε αφηγήσεις: κάποιες δανεικές, άλλες φτιαγμένες από μνήμες δικές μας, κρυμμένες μέσα στις σιωπές και στις παύσεις. Σιγά σιγά, η γραμμή ανάμεσα στο «εγώ» και στον ρόλο ξεθωριάζει. Οι πρόβες αφήνουν σημάδια που δεν ξεπλένονται με το σβήσιμο των φώτων. Υπάρχουν στιγμές που η ένταση μάς κατακλύζει, που το ίδιο το υλικό μάς κοιτάζει κατάματα — κι όμως, στεκόμαστε εκεί. Γιατί η σκηνή έχει τον δικό της τρόπο να ξεγυμνώνει όσα κρύβουμε και να μας τα επιστρέφει πιο αληθινά”.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Διασκευή: Αγγελίνα Λάτση και Μπάμπης Συμεωνίδης
Σκηνοθεσία: Αγγελίνα Λάτση και Σταύρος Μόσχης
Μουσική: Νικόλας Ξένος
Φωτισμοί: Θωμάς Οικονομάκος
Κατασκευή μάσκας: Χρήστος Κόλλιας
Φωτογραφίες/Βίντεο: Γιώργος Βλαχονικολός
Ηθοποιοί: Άχμεντ Αμπντελαζίζ, Αγγελίνα Λάτση, Σάντυ Μακροπούλου, Μελισσάνθη Μαυρίδου, Μπάμπης Συμεωνίδης