Η Αννέτα Παπαθανασίου και μία ζωή… σκυλίσια

Δύο αδέρφια, ο Αντώνης και η Στέλλα έρχονται αντιμέτωποι με σοβαρές αποφάσεις που πρέπει να πάρουν για τη ζωή τους, για τις απιστίες, τα διαζύγια, τις αρρώστιες, τις φοβίες, τους έρωτες, την οικογένεια, τη μητέρα, την αγάπη, τον θάνατο. Το έργο πραγματεύεται με ευαισθησία και χιούμορ, την ζωή και τον θάνατο καθώς και το πόσο μπορούμε ή πρέπει να αποφασίζουμε για αυτά.
11 σκηνές με γρήγορες εναλλαγές και ανατροπές περιγράφουν την καθημερινότητα δύο αδερφών, την σχέση τους με την οικογένεια και την αδυναμία αποδοχής του θανάτου. Η συγγραφέας Μάρτα Μπουτσάκα χειρίζεται το δύσκολο θέμα της ευθανασίας, με εξαιρετικό τρόπο, με συγκίνηση, χιούμορ και αρκετή δόση τρέλας.

Ολη μας τη ζωή παλεύουμε, τελικά, να συμφιλιωθούμε με τον θάνατο; Ή με τη ζωή;

Όλη μας τη ζωή παλεύουμε! Και για τη ζωή και για να συμφιλιωθούμε με την ιδέα του θανάτου. Το θέμα είναι να ζούμε με κέφι, να απολαμβάνουμε τη ζωή όπως είναι, με τις δυσκολίες της και τις αναποδιές της, και να ζούμε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία. Σας τα λέω και ταυτόχρονα τα υπενθυμίζω και σε μένα. Η ζωή είναι γεμάτη ομορφιά, αλλά υπάρχει και ο θάνατος, κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να το αποδεχτούμε με τη σιγουριά του αναπόφευκτου.

Πόσο χιούμορ και με ποιον τρόπο χωράει αυτό το θέμα;

Κατά τη γνώμη μου, το χιούμορ χωράει παντού, αρκεί να γίνεται με έξυπνο τρόπο χωρίς υπερβολές και λαϊκισμό. Το χιούμορ της Μπουτσάκα, της συγγραφέως του έργου Σκυλίσια Ζωή, είναι καταλανικό. Έχει αυτή την ιδιαίτερη αίσθηση που μόνο οι Καταλανοί ξέρουν να χειρίζονται. Είναι λυτρωτικό, είναι πνευματώδες. Μας απελευθερώνει και μας ξεμπλοκάρει από τους φόβους μας. Εάν κάτι το σατιρίζουμε, ακόμα κι αν πρόκειται για μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μας, του δίνουμε μια πιο ανάλαφρη διάσταση που μας βοηθάει να το διαχειριστούμε. Ακόμα κι όταν μιλάμε για τον θάνατο.

Πόση αλήθεια έχει το έργο και πόση θεατρικότητα; Θέλω να πω, από όλα τα ζητήματα που πραγματεύεστε και μας αφορούν όλους, σε πόσα από αυτά είστε «κοντά» και είμαστε στην ερμηνεία τους και σε ποια βλέπουμε την ακραία τους προβολή;

Το έργο με τράβηξε και θέλησα να το ανεβάσω γιατί ένιωσα πως είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα, ή τουλάχιστον στη δική μου πραγματικότητα αυτή την εποχή. Ήταν σαν να έβλεπα τον εαυτό μου σαν ηρωίδα του έργου. Θα μπορούσα στη ζωή μου να λέω ατάκες του έργου. Στο Σκυλίσια ζωή οι ήρωες είναι δύο αδέρφια, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, που αντιδρούν ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Οι διάλογοι και οι καβγάδες τους είναι ζωντανοί και πολύ αληθινοί.
Ακόμα και στις πιο ακραίες αποφάσεις των ηρώων, υπάρχει πάντα μια λογική πίσω από αυτές. Η συγγραφέας τις παρουσιάζει με τέτοιο τρόπο που τελικά σε πείθει. Γιατί η αφήγησή της καταιγιστική, έχει συνέπεια και μια πολύ ανθρώπινη λογική.

Πόσο έχει αλλάξει το θέατρο – για εσάς και το κοινό;

Έχει αλλάξει από παλαιότερα. Για εμάς τους ηθοποιούς είναι κερματισμένο σε διήμερα και τριήμερα. Αλλά αυτή είναι η εποχή μας, ακόμα και στον κινηματογράφο δεν βλέπεις πια την ίδια ταινία κάθε μέρα. Κάθε μέρα, κάθε ώρα έχει διαφορετική ταινία.
Υπάρχουν πολλές θεατρικές παραστάσεις, και το ευχάριστο είναι ότι ο κόσμος συνεχίζει να έρχεται. Έρχονται και νέοι άνθρωποι, πράγμα που με συγκινεί, παρόλο που ζούμε σε μια digital εποχή και ο εθισμός στο κινητό είναι γενικευμένος. Ευτυχώς όμως η ζωντανή επαφή δεν έχει χαθεί. Συνεχίζουμε να συναντιόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο. Και αυτό δείχνει ότι το θέατρο, ακόμα και μετά την covid εποχή και ό,τι περάσαμε, είναι ζωντανό και ανθεκτικό. Επιβιώνει.

Οι πρόβες είναι προφανώς η ζωή ενός σκηνοθέτη. Πώς συμπεριφέρεστε, κατόπιν, αφότου δηλαδή ανέβει μία παράσταση;

Όταν έχω σκηνοθετήσει μία παράσταση δεν μπορώ να μην πηγαίνω να την παρακολουθώ κάθε φορά που παίζεται. Κάνω παρατηρήσεις, έχω άγχος, και γενικά δεν μου είναι εύκολο να αποδεσμευτώ. Μου αρέσει να ακούω τα χειροκροτήματα στο τέλος, τα σχόλια και την κριτική του κοινού. Είναι όλα μέρος της παράστασης και της συνέχειάς της.

Τι αγαπάτε περισσότερο στην καθεμία πλευρά όταν βρίσκεστε – υποκριτική και σκηνοθεσία;

Τα αγαπάω και τα δύο πάρα πολύ.
Τώρα μιλάμε για τη σκηνοθεσία μου στο έργο Σκυλίσια Ζωή, αλλά παράλληλα παίζεται για τέταρτη χρονιά και το έργο Αθώος ή Ένοχος στο θέατρο Eliart όπου συμμετέχω ως ηθοποιός.
Η υποκριτική είναι η μεγάλη μου αγάπη. Άλλη μαγεία έχει να παίζω ως ηθοποιός, ή μαγεία είναι διαφορετική. Από την Τετάρτη Δημοτικού ήξερα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός, και δεν έχω σταματήσει να αγαπάω αυτό το επάγγελμα. Αυτή μου η αγάπη για τον ηθοποιό είναι και ο λόγος που όταν σκηνοθετώ, το κάνω με τρόπο που στηρίζει και αναδεικνύει τον κάθε ηθοποιό. Θέλω να φαίνεται η υποκριτική του δύναμη, η προσωπικότητά του, η έκφρασή του.

Η εμπειρία σας στη Νέα Υόρκη. Η ζωή εκεί, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα. Δεν σκεφτήκατε ποτέ να μείνετε εκεί ή να επιστρέψετε;

Η ζωή που έκανα στην Νέα Υόρκη θα μου μείνει αξέχαστη.
Πήγα για σπουδές και προσπάθησα να ζήσω όσο πιο έντονα μπορούσα. Έκανα μαθήματα στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (NYU) στο θεατρικό παιχνίδι, στο παιδικό θέατρο, στο θέατρο στην εκπαίδευση. Πήγα στη δραματική σχολή HB Studio, για να συμπληρώσω αυτά που ένιωθα ότι μου έλειπαν από τη δραματική σχολή στην Ελλάδα. Έκανα μαθήματα χορού, κλακέτες και Jazz στη σχολή Steps, έκανα ιδιαίτερα μαθήματα στο τραγούδι και σεμινάρια στην παντομίμα. Ζούσα μέσα στη ζωή. Συγκατοικούσα με καλλιτέχνες, έκανα παρέα με ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο, ζούσα στο Μανχάταν. Βεβαια ήταν πριν πέσουν οι Δίδυμοι Πύργοι και φυσικά τώρα πια με τον Τραμπ πρόεδρο θα πρέπει να έχει αλλάξει πολύ.

Τελικά χαίρομαι που είμαι στην Ελλάδα. Τώρα η Αμερική, ακόμα και Νέα Υόρκη έχει γίνει πολύ πιο συντηρητική. Εκείνη την εποχή έλεγα χιουμοριστικά πως αν εμφανιζόταν ένας Αρειανός με κεραίες και λαμπάκια στο κεφάλι στη Νέα Υόρκη κανείς δεν θα του έδινε σημασία. Τόση αποδοχή και ανοχή υπήρχε.