Όσα (δεν) είπε ο Κύπριος πρόεδρος στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ

Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Χριστοδουλίδης στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (24/9/2025), εγκάλεσε τον πρόεδρο της Τουρκίας για “επιλεκτική ευαισθησία και υποκρισία υψίστης μορφής” διότι ο ομόλογός του εμφανίστηκε ως διαπρύσιος κήρυκας της διεθνούς νομιμότητας και ειρήνης ως προς το Παλαιστινιακό και τη σφαγή στη Γάζα. Την ίδια στιγμή, ο ίδιος ο Ερτογάν κυβερνά κράτος που κατέχει παρανόμως αλλοδαπή επικράτεια και έχει de facto προσαρτήσει.

Ως εδώ καλά. Απολύτως πειστικό το επιχείρημα. Και όντως, είναι εντελώς double standards να κατέχεις παρανόμως επικράτεια και να συνηγορείς εναντίον της κατοχής τρίτου κράτους σε άλλη επικράτεια. Έστω κι αν ο χρόνος είναι με το μέρος σου διότι πάει μισός αιώνας από την εισβολή.

Υποκριτής ο Ερντογάν λοιπόν. Πάμε όμως παρακάτω.

Αν αυτό είναι υποκρισία, πείτε μου ποια είναι η στάση της κυπριακής κυβέρνησης απέναντι στο Παλαιστινιακό εδώ και μερικά χρόνια και ειδικά σήμερα. Ειλικρινά, δεν ξέρω ποια λέξη να χρησιμοποιήσω… Να κατέχεσαι από ένα κράτος και όταν δίπλα σου ένα τρίτο κράτος, το Ισραήλ, κατέχει παρανόμως τα εδάφη ενός λαού τον οποίο εξανδραποδίζει, να αδιαφορείς ή – χειρότερα ακόμη – να το υπερασπίζεσαι μόνο και μόνο επειδή είναι σε διένεξη με την Τουρκία.

Αυτό κάνει η Κύπρος.

Ας γίνει σαφές σε Αθήνα και Λευκωσία: περισσότερο από ποτέ σήμερα, το τρίγωνο “Ισραήλ, Κύπρος, Ελλάδα” ως αντιτουρκικός άξονας αποσαθρώνει πλήρως τα νομικώς ορθά ελληνικά και κυπριακά επιχειρήματα με τα οποία γαλουχήθηκαν ήδη δύο γενιές ανθρώπων σχετικά με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

Αν είναι όντως υποκρισία να υπερασπίζεσαι τους κατεχόμενους Παλαιστινίους και να συνηγορείς υπέρ της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, όπως κάνει ο Ερντογάν, τι είναι αλήθεια το αντίστροφο; Αυτό που κάνει συστηματικά ο πρόεδρος της Κύπρου σε συνέχεια του προκατόχου του. Και μάλιστα, όχι το 1975 αλλά 50 χρόνια αργότερα, όταν με το ζόρι η διεθνής κοινότητα ασχολείται με το κυπριακό…

Εδώ πλέον δεν συζητάμε για υποκρισία αλλά για ανόητη –στον κυνισμό της–αυτοϋπονόμευση. Για ιδανική αυτοχειρία της κυπριακής υπόθεσης.

“Illegality cannot yield legality” είπε ο Πρόεδρος: “η παρανομία δεν μπορεί να παράξει νομιμότητα“. Ορθά. Στην Παλαιστίνη δεν ισχύει αυτό; Μόνο την Κύπρο αφορά; Ή την Ουκρανία; Το μόνο που ο Κύπριος Πρόεδρος βρήκε να πει για την Παλαιστίνη είναι ότι “η βάρβαρη τρομοκρατική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, και η συνεχιζόμενη ανθρωπιστική τραγωδία στη Γάζα, αποτελούν ένα ακόμη ζοφερό παράδειγμα της αποτυχίας μας να προασπίσουμε τις θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς συστήματος”. Ούτε καν τους αυτουργούς της “ανθρωπιστικής τραγωδίας” δεν είχε το σθένος να αναφέρει…

Την ίδια στιγμή υπογράμμισε ότι “η αλληλεγγύη μας προς την Ουκρανία είναι αδιαπραγμάτευτη. Δεν είναι μόνο θέμα αρχών· είναι και προσωπική μας εμπειρία. Η Κύπρος υπήρξε το θύμα εισβολής, κατοχής και συνεχιζόμενης παραβίασης της κυριαρχίας και της εδαφικής της ακεραιότητας, εδώ και πέντε δεκαετίες”. Γιατί αλήθεια να είναι μόνο έναντι της Ουκρανίας αδιαπραγμάτευτη η κυπριακή αλληλεγγύη και όχι στους Παλαιστίνιους;

Δεν βλέπει ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ότι κανείς πλέον, από τον μικρότερο ως τον μεγαλύτερο, δεν πρόκειται να πάρει στα σοβαρά το δικό του τραύμα; Και αλήθεια, τι να περιμένει η Κύπρος από ένα κράτος-παρία σαν το Ισραήλ; Να βοηθήσει σε τί; Να βγαίνει ο Νετανιάχου και να λέει πόσο άδικο είναι που η Τουρκία κατέχει την Κύπρο; Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει νοήμον ον στην υφήλιο που θα το αντέξει αυτό έστω για μια στιγμή;

Η Κύπρος, λυπούμαι που το λέω, είναι υπεύθυνη της ηθικής ανυποληψίας της. Και ο Πρόεδρός της μοιραίος προσωπικά διότι αυτός την εκφράζει σε αυτήν τη φοβερή συγκυρία της παλαιστινιακής σφαγής. Και είναι επώδυνο να το αντιλαμβανόμαστε πρωτίστως όσοι γαλουχηθήκαμε με το τραύμα της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο. Για εμάς το “Δεν ξεχνώ” έγινε το αποτύπωμα των πρώτων χρόνων στο σχολείο. Κοινωνικοποιηθήκαμε με το “Δεν ξεχνώ”. Και τώρα έρχεται ο κύριος Χριστοδουλίδης να μας πει να συνεχίζουμε να μην ξεχνάμε αυτό που έγινε πενήντα χρόνια πίσω στην Κύπρο, αλλά αυτός να ξεχνά την μεγαλύτερη ηθική δοκιμασία της ανθρωπότητας που γίνεται έξω από την πόρτα του.

Αξιότιμε Πρόεδρε της Κυπριακής Δημοκρατίας, αν μου επιτρέπεται ή έχει νόημα να σας απευθυνθώ προσωπικά:

Πραγματικά πιθανώς τα προηγούμενα να σας φαίνονται ως κενολογίες ηθικιστικού περιεχομένου. Μη νομίσετε πάρα ταύτα, πως είμαι κάποιος αφελής που δεν γνωρίζει πόσο σημασία έχουν πρωτίστως τα συμφέροντα και όχι οι αρχές στην διεθνή πολιτική. Μια χαρά το ξέρω.

Αλλά σας εγκαλώ διότι ούτε τα συμφέροντα της πατρίδας σας υπερασπίζεστε. Και, σε τελευταία ανάλυση, και κάπου φτάνει με τη δικιά σας υποκρισία… Με την κυνικά απερίσκεπτη πολιτική σας καταφέρατε να υπονομεύετε και τη διεθνή νομιμότητα – πού τόσο ζωτική ανάγκη έχετε – και τα εθνικά σας συμφέροντα. Ομολογουμένως σπάνιο επίτευγμα.

Ξέρετε, όταν η ανθρωπότητα σας ακούει να απευθύνεστε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ λέγοντας πόσο η “η Κύπρος έχει αποδείξει ότι είναι ένας αξιόπιστος και υπεύθυνος συνομιλητής” καταλήγοντας πως το “κάλεσμα για ευθύνη είναι το υψηλότερο για τη χώρα μου”, πλέον ελάχιστοι ενθυμούνται τον Ιούλη του 1974. Σκέφτονται πόσο εύκολα ξεπουλάτε τη διεθνή νομιμότητα και απορούν με την υστερόβουλη απερισκεψία σας.

Συνεχίστε λοιπόν να φτιάχνετε ουρανοξύστες στη Λεμεσό για τους πλούσιους Άραβες, Ρώσους και Κινέζους που αγοράζουν την ιθαγένειά σας και αφήστε εμάς να μελαγχολούμε με το γεγονός ότι υπήρξατε ο πρώτος ηγέτης κράτους κατεχομένου που διαλέξατε να ταχθείτε με δυνάμεις κατοχής στον 21ο αιώνα και μάλιστα μπροστά στην πόρτα σας.

Ολική ματαίωση και διάψευση μαζί.

Το έγραψε ο Βάρναλης: “Αχ πού ‘σαι, νιότη, που ‘δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος”… Αλίμονο στην Κύπρο και στην Ελλάδα.