Αγαπητά τρολ, ποια είναι η αμοιβή σας;

Υπάρχει κάτι σάπιο στο Βασίλειο της πελατειακής Ελλάδας, της χώρας της κακιάς ώρας, της χώρας που το έγκλημα μεταφράζεται σε θυσία, κι αυτό δεν είναι άλλο από τον στρατό των τρολ που κατακλύζουν καθημερινά τα κοινωνικά δίκτυα. Δεν μιλάμε απλώς για τυχαίους χρήστες· μιλάμε για μια οργανωμένη, συστηματική και επαναλαμβανόμενη τακτική: ψεύτικα προφίλ, αλυσίδες υβριστικών σχολίων που στήνονται μεθοδικά κάτω από κάθε ανάρτηση που αγγίζει το έγκλημα στα Τέμπη.

Την ώρα που μια ολόκληρη κοινωνία θρηνεί, ζητά απαντήσεις και απαιτεί δικαιοσύνη για 57 χαμένες ζωές, εμφανίζεστε εσείς. Ειρωνεύεστε, προσβάλλετε, βρίζετε γονείς και συγγενείς που έχασαν τους ανθρώπους τους. Προσπαθείτε να κουκουλώσετε την αλήθεια με λάσπη, να σπείρετε διχόνοια, να γυρίσετε αλλού τη συζήτηση. Είστε το μακρύ χέρι μιας εξουσίας που φοβάται την αλήθεια.

Στο στόχαστρο βρίσκονται όσοι δεν σιωπούν. Η Μαρία Καρυστιανού, ο Πάνος Ρούτσι, συγγενείς θυμάτων που τόλμησαν να σταθούν μπροστά και να απαιτήσουν λογοδοσία, γίνονται καθημερινά αποδέκτες μιας πρωτοφανούς, απάνθρωπης επίθεσης. Γιατί; Επειδή θυμίζουν ότι οι ευθύνες δεν μπορούν να ξεχαστούν. Επειδή αρνούνται να επιτρέψουν να θαφτεί η αλήθεια μαζί με τα παιδιά τους. Αλλά ας μη γελιόμαστε: το δηλητήριο των τρολ δεν στρέφεται μόνο εναντίον τους. Στο τέλος, στοχοποιείται ολόκληρη η υγιής κοινωνία που ζητά να μη συγκαλυφθεί η τραγωδία.

Χθες ο κόσμος βγήκε και πάλι στις πλατείες. Φώναξε, έκλαψε, απαίτησε. Γονείς με φωτογραφίες των νεκρών παιδιών, νέοι που θα μπορούσαν να είναι οι ίδιοι στο τρένο του θάνατου, άνθρωποι κάθε ηλικίας που αρνούνται να συνηθίσουν την αδικία. Αυτός ο κόσμος βγαίνει στις πλατείες. Και θα ξαναβγεί. Όσες φορές κι αν χρειαστεί. Όσα τρολ κι αν επιστρατευθούν, όσα σχόλια κι αν γραφτούν, οι πλατείες θα γεμίζουν. Γιατί οι πλατείες δεν τρολάρονται. Οι πλατείες μιλούν τη γλώσσα της δικαιοσύνης.

Κι εδώ έρχεται ένα εύλογο ερώτημα: τρολ, ποια είναι η αμοιβή σας; Τι κερδίζετε από αυτόν τον καθημερινό κατήφορο; Είναι το μεροκάματο; Είναι το κομματικό καθήκον; Είναι η ψευδαίσθηση ότι υπηρετείτε κάτι «μεγαλύτερο»; Ό,τι κι αν είναι, είστε συνένοχοι. Γιατί η δουλειά σας δεν είναι απλώς να υβρίζετε. Είναι να χτίζετε ένα τείχος συγκάλυψης. Να προστατεύετε την εξουσία που ευθύνεται, να θάβετε (ανεπιτυχώς) την κοινωνική οργή, να κάνετε τους πολίτες να νιώθουν μόνοι και αδύναμοι.

Η τακτική σας είναι γνωστή και βρώμικη. Να στοχοποιείτε ανθρώπους αντί για ευθύνες. Να βαφτίζετε «γραφικούς» όσους ζητούν δικαιοσύνη. Να στήνετε ψεύτικες αντιπαραθέσεις για να ξεχαστεί η ουσία. Όμως ξεχνάτε κάτι θεμελιώδες: η κοινωνία έχει μνήμη. Οι πολίτες βλέπουν, νιώθουν, έχουν καρδιά. Και ξέρουν ότι πίσω από τις δικές σας ύβρεις υπάρχει μια εντολή: «μη μιλάτε άλλο για τα Τέμπη». Μόνο που αυτή η εντολή δεν περνάει.

Όσα πληκτρολόγια κι αν επιστρατεύσετε, δεν μπορείτε να διαγράψετε τα γεγονότα: 57 άνθρωποι χάθηκαν με τρόπο που φωνάζει εγκληματική αμέλεια. Υπάρχουν πολιτικές ευθύνες που δεν σβήνονται με ούτε ένα εκατομμύριο σχόλια. Και η κοινωνία το ξέρει. Το ξέρει, γιατί βιώνει καθημερινά την ατιμωρησία. Δεν μπορείτε, λοιπόν, να κάνετε την κοινωνία να ξεχάσει πως η τραγωδία δεν ήταν απλώς «ανθρώπινο λάθος», αλλά έγκλημα με ενόχους και μεθοδευμένη συγκάλυψη.

Αγαπητά τρολ, όση κι αν είναι η αμοιβή σας -σε χρήμα, σε «γραμμές», σε μικροεξουσία- το τίμημα που πληρώνετε εσείς είναι μεγαλύτερο. Γιατί όταν περάσει ο θόρυβος, όταν θα έχετε ξεχαστεί, θα μείνει η ντροπή της συμμετοχής σας. Και να ξέρετε: δεν θα μπορείτε να κρύβεστε για πάντα πίσω από ψεύτικες φωτογραφίες προφίλ και ανώνυμα πληκτρολόγια.

Η κοινωνία δεν θα σωπάσει. Όσες στρατιές τρολ κι αν επιστρατευθούν, όσες καμπάνιες αποπροσανατολισμού κι αν στηθούν, οι πλατείες της οργής θα γεμίζουν ξανά. Και στο τέλος, η φωνή της αλήθειας θα νικήσει τον θόρυβο της συγκάλυψης.