“ΦΙΛΟΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ” ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ: ΜΠΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΟΥΣΟΥΛΗ

Έξω βροχή και διαβαίνω την πόρτα γνωστού γυμναστηρίου στα βόρεια προάστια, όπου ενίοτε -εκτός από κοπιώδεις προπονήσεις- γίνονται και… κινηματογραφικά γυρίσματα. Ο χώρος είναι φορτισμένος με αδρεναλίνη, άνθρωποι γυμνάζονται και τεχνικοί κυκλοφορούν βιαστικά. Κάποιοι κάνουν push-ups στον ρυθμό της μουσικής, την ώρα που άλλοι στήνουν φώτα, μετακινούν κάμερες και μπαινοβγαίνουν από την αίθουσα σαν ανυπόμονο μελίσσι που δουλεύει ασταμάτητα για το επόμενο πλάνο.

Σκοπός να μιλήσω με τους συντελεστές της πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους του Κωνσταντίνου Μουσούλη “Φίλοι για Πάντα”, σκηνές της οποίας γυρίζονται στην αίθουσα με τα ποδήλατα, κατά τη διάρκεια του επίπονου και ιλιγγιώδους spinning. Όχι δεν πρόκειται για κάποια αναβίωση του “Perfect” των τιμημένων 80ς με τον Τζον Τραβόλτα και τη Τζέιμι Λι Κέρτις, αλλά για μία ελληνική ρομαντική κωμωδία με πρωταγωνιστές μια παρέα φίλων και τις ιστορίες τους. Μια νύφη, ένας μεθυσμένος γαμπρός και ένας γάμος ξετυλίγει ιστορίες ανατροπών σε μια ταινία που είναι πάνω από όλα… φιλίας πόνημα.

Το να επισκέπτεσαι τους συντελεστές μιας ταινίας στη διάρκεια των γυρισμάτων είναι δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία, έχεις το προνόμιο να βυθιστείς στην καρδιά του δημιουργικού πυρετού, εν τη γενέσει του. Να πλησιάσεις την πηγή, εκεί που ξεκινούν όλα. Εκείνη την πρώτη στιγμή της διαμόρφωσης, που οι χαρακτήρες είναι ακόμα εύθραυστοι και γι αυτό μαγικοί.

Από την άλλη, δυστυχώς, αποκτάς μια τελείως αποσπασματική ματιά. Βλέπεις ένα θραύσμα του συνόλου χωρίς το τελικό αποτέλεσμα. Στην περίπτωση της ταινίας “Φίλοι για Πάντα”, η αίσθηση γίνεται πιο σκόρπια, αφού πρόκειται για μια σπονδυλωτή κωμωδία με ξεχωριστές ιστορίες, οι οποίες συναντιούνται και κορυφώνονται.

Αυτό που είδαμε στο σετ ήταν ένα απειροελάχιστο στιγμιότυπο ενός ευρύτερου μωσαϊκού σχέσεων. Ακόμη κι έτσι, όμως ο πυρήνας ήταν εκεί. Η φιλία – ως αίσθηση και σύνδεση. Αυτό το αόρατο νήμα που ενώνει όχι μόνο τους ήρωες της ταινίας, αλλά και τους συνεργάτες πίσω απ’ αυτήν.

Ανάμεσα στους τεχνικούς, τις κάμερες και τους πελάτες του γυμναστηρίου που συνέχιζαν να σηκώνουν βάρη σαν να μην τρέχει τίποτα, μιλήσαμε για την ταινία “Φίλοι για Πάντα” που βρίσκεται σε στάδιο παραγωγής και αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 19 Φεβρουαρίου του 2026.

Κωνσταντίνος Μουσούλης: “Η ιδέα γεννήθηκε λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία”

Ο Κωνσταντίνος Μουσούλης υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία και είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να μας εξηγήσει τον παλμό της ταινίας.  “Είναι μια κωμωδία που απλώνεται σε πέντε ιστορίες, οι οποίες συναντιούνται στο τέλος σαν κομμάτια που έλκονται φυσικά προς το ίδιο κέντρο” εξηγεί. “Σε καθεμία από αυτές τις ιστορίες, η φιλία μπαίνει σε δοκιμασία μέσα από κωμικές συνθήκες – στιγμές που φωτίζουν πόσο εύθραυστη και, ταυτόχρονα, πόσο ισχυρή μπορεί να γίνει αυτή η σχέση.

Αναφορικά με την επιλογή της κεντρικής ιδέας του σεναρίου μας λέει: “Η φιλία είναι μια έννοια με βαρύτητα, μια σταθερά που διαπερνά εποχές, ηλικίες και χαρακτήρες. Είναι κάτι που όλοι χρειαζόμαστε, κάτι που αναζητάμε για να πατήσουμε σε σταθερό έδαφος. Κι όταν είναι ουσιαστική και αληθινή είναι σαν χρυσάφι.”

O Κωνσταντίνος πήγε σε ηλικία 20 ετών στην Αμερική και έζησε εκεί για δώδεκα χρόνια. Ακριβώς πριν ξεσπάσει η πανδημία πήρε την απόφαση να επιστρέψει στην Ελλάδα και σε αυτό το υπαρξιακό μεταίχμιο φυτεύτηκε ο σπόρος για την ταινία. “Η ιδέα ξεκίνησε από μια εσωτερική ανάγκη. Όταν γύρισα από την Αμερική στην Ελλάδα, ένιωσα την επιθυμία να εξερευνήσω την ελληνική κωμωδία. Έζησα χρόνια στο εξωτερικό και επιστρέφοντας ήθελα να καταλάβω το είδος που εδώ αγαπιέται τόσο, να δω πώς λειτουργεί, πώς μιλάει στο κοινό.

Σιγά σιγά άρχισαν να διαμορφώνονται στο μυαλό μου κάποιες ιστορίες, κάποια θέματα που με τραβούσαν· το καθένα είχε το δικό του βάρος. Η ζωή με οδήγησε σχεδόν φυσικά προς αυτή την κατεύθυνση. Κι έτσι, μία μία, οι ιστορίες γεννήθηκαν και από εκεί ξεκίνησαν όλα.”

Κι ενώ πολλοί ίσως περίμεναν από έναν σκηνοθέτη με διεθνείς προσλαμβάνουσες και γιο της Αγγελικής Νικολούλη να στραφεί σε κάτι πιο “σκοτεινό” ή “αιματοβαμμένο”, εκείνος διάλεξε την κωμωδία – ένα είδος βαθιά αγαπητό στο ελληνικό κοινό, αλλά και απαιτητικό δημιουργικά. “Μπορεί στο μέλλον να κάνω κάτι διαφορετικό, αλλά τώρα μου αρέσει πολύ η κωμωδία. Αντικειμενικά είναι το πιο δύσκολο από όλα τα είδη. Το γέλιο δεν είναι ποτέ δεδομένο. Δεν γελάμε όλοι με τα ίδια πράγματα, δεν λειτουργεί με συνταγές. Επίσης, το χιούμορ αλλάζει από χώρα σε χώρα. Κάθε τόπος έχει τον δικό του τρόπο να αντιλαμβάνεται το αστείο, τον δικό του ρυθμό, το δικό του πολιτισμικό φίλτρο. Γι’ αυτό κι εγώ προσπάθησα το γέλιο να προκύπτει πηγαία από αυθεντικές καταστάσεις που όλοι μας έχουμε ζήσει ή θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Τελικά το γέλιο είναι ένα δώρο προς τον θεατή και ταυτόχρονα περνάμε και εμείς πολύ καλά.”

Στην καρδιά της ταινίας, πέρα από το χιούμορ, υπάρχει και η έννοια της αυτοθυσίας. “Η φιλία έχει να κάνει με την αγάπη — με το να επιλέγεις τον άλλον αντί για τον εαυτό σου, σε μια κρίσιμη στιγμή. Αυτό είναι το κέντρο της ιστορίας μας. Μέσα από το γέλιο, περνάμε και σε πιο βαθιά νερά. Θέλω ο κόσμος να περάσει καλά, να συγκινηθεί”.

Συγκρίνοντας το κινηματογραφικό τοπίο στην Ελλάδα και την Αμερική, είναι ξεκάθαρος: «Οι διαφορές είναι τεράστιες, αλλά υπάρχει κάτι πολύ θετικό εδώ στη χώρα μας: η πρόσβαση στο σινεμά. Είναι μαγικό να βλέπεις την ταινία σου σε μια αίθουσα. Στην Αμερική, η πορεία προς την κινηματογραφική διανομή είναι πολύ πιο δύσκολη, ειδικά μετά την κυριαρχία των πλατφορμών».

Τέλος, αυτό που φαίνεται να τον συγκινεί περισσότερο, είναι οι συνεργάτες του. “Δεν χαίρομαι τόσο επειδή είναι η πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία. Χαίρομαι γιατί έχω δίπλα μου υπέροχους ανθρώπους. Μπροστά και πίσω από την κάμερα, υπάρχει απίστευτη χημεία, επαγγελματισμός, αλλά και αυθεντικότητα. Το σινεμά είναι συλλογική τέχνη – κι εδώ το ζούμε αυτό, με γέλιο, σεβασμό και ενθουσιασμό” μας λέει ο Κωνσταντίνος και χάνεται στο βάθος της αίθουσας για να επιμεληθεί τις επόμενες σκηνές.

Ντορέττα Παπαδημητρίου: “Η φιλία είναι σπουδαία και αναντικατάστατη”

Ντυμένη με κολάν γυμναστικής και ένα πλατύ χαμόγελο, η Ντορέττα Παπαδημητρίου “ζει και αναπνέει” τον ρόλο της Νάντιας – της κουμπάρας του βασικού ζευγαριού. Στο γυμναστήριο έχει έρθει γιατί έχει βάλει στο μάτι τον γυμναστή. “Είναι από τις συνεργασίες που πραγματικά χαίρομαι πάρα πολύ. Η γνωριμία μου με τον Κωνσταντίνο έγινε περίπου έναν χρόνο πριν, όταν είχα παρακολουθήσει ένα δικό του σεμινάριο υποκριτικής. Έτσι ήρθαμε σε επαφή. Και με κάποιο τρόπο, ένα χρόνο μετά, βρεθήκαμε να συνεργαζόμαστε. Νιώθω πολύ τυχερή, γιατί είναι ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης, και – το πιο σημαντικό για μένα – ένας πολύ όμορφος άνθρωπος. Από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου όλα κυλούν ομαλά στο γύρισμα. Υπάρχει ηρεμία, απόλυτη οργάνωση, και μια ξεκάθαρη αντίληψη του τι θέλει να πετύχει. Δεν γίνονται όλα τελευταία στιγμή. Ξέρει το υλικό του απ’ έξω κι ανακατωτά. Και μπροστά και πίσω από την κάμερα υπάρχει σεβασμός, συγκέντρωση και μια συλλογική ταπεινότητα που πηγάζει από το όραμά του.”

Η φιλία, για την Ντορέττα είναι μια πάρα πολύ σπουδαία σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων και, φυσικά, δύσκολη. “Δεν χρησιμοποιώ εύκολα τη λέξη φίλος. Υπάρχουν πολλοί γνωστοί, λίγοι φίλοι. Αν όμως βρεις έναν άνθρωπο που μπορείς πραγματικά να εμπιστευτείς, που θα είναι εκεί για σένα και θα είσαι εκεί για εκείνον, τότε έχεις βρει κάτι σπάνιο. Κάτι πολύτιμο. Η ταινία μας μιλάει για ακριβώς αυτό: για φιλίες που δοκιμάζονται, που δυναμώνουν. Πώς μπορείς, σε στιγμές ανάγκης, να βάλεις τον φίλο σου πάνω από τον εαυτό σου. Νομίζω πως σε κάθε ειλικρινή σχέση, που βασίζεται στην αγάπη, αυτό είναι εφικτό. Αυτή είναι και η καρδιά της ταινίας – μια ιστορία αγάπης μέσα από τη φιλία.”

Αναφορικά με τη συγκεκριμένη σκηνή μας λέει γελώντας: “Στο σημερινό γύρισμα βρισκόμαστε σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα φιλικής αυτοθυσίας. Η Αντωνία (Ματίνα Νικολάου), η φίλη μου στην ταινία, έρχεται κυριολεκτικά να θυσιαστεί για να με βοηθήσει να γνωρίσω έναν άντρα που με ενδιαφέρει. Τη βάζω να ανέβει σε ένα ποδήλατο – πράγμα που δεν έχει ξανακάνει στη ζωή της – να κάνει κάτι απίστευτα απαιτητικό σε ένα ξένο περιβάλλον, μιλώντας αγγλικά που δεν ξέρει. Και το κάνει για μένα. Αυτό είναι φιλία.”

Το μήνυμά της προς το κοινό είναι απλό: να πάει σινεμά και να στηρίξει μια ελληνική ταινία που φτιάχτηκε με αγάπη και πίστη στη δύναμη του storytelling. “Είναι μια ευχάριστη, αισιόδοξη κωμωδία, αλλά και μια ιστορία που μιλάει στην καρδιά. Ειδικά τώρα, χρειαζόμαστε ταινίες που μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα, που μας θυμίζουν τι αξίζει στη ζωή. Και επειδή είναι μία από τις πρώτες ταινίες αυτής της νέας σελίδας που ανοίγει με την Iconic Films, εύχομαι να πάει καλά και αυτή και οι επόμενες. Γιατί όσο περισσότερες ελληνικές ταινίες βλέπει ο κόσμος, τόσο πιο πολύ θα ενισχυθεί το ελληνικό σινεμά. Και το αξίζει. Για όλους όσοι δουλεύουν μπροστά και πίσω από την κάμερα. Η ταινία έχει έξι τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες – και ο καθένας θα βρει κάπου να ταυτιστεί. Θα γελάσει, θα συγκινηθεί και θα στηρίξει κάτι που γεννιέται με πολύ μεράκι και ειλικρίνεια.»

Ματίνα Νικολάου: “Εύχομαι να ανθίσει ο ελληνικός κινηματογράφος, να γυρίζονται ταινίες”

Αντίστοιχα η Ματίνα Νικολάου ντυμένη για βιντεοκασέτα γυμναστικής της Ελ Μακφέρσον μας μιλάει με ενθουσιασμό για την ταινία. “Αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερή, γιατί τον Κωνσταντίνο δεν τον γνώριζα. Τον γνώρισα μέσω της Ντορέττας και από την πρώτη συνάντηση που κάναμε, για να μου μιλήσει για τον ρόλο, έλεγα μέσα μου: μακάρι όλοι οι άνθρωποι να είχαν αυτή την πρώτη επαφή μαζί μας, έτσι θα συνεννοούμασταν αμέσως. Κατάλαβα τι θέλει, κατάλαβα πόσο ευγενικός και πόσο ήρεμος άνθρωπος είναι, και αυτό μου έδωσε τεράστια ασφάλεια και μεγάλη χαρά που τελικά με επέλεξε για αυτόν τον ρόλο.

Με το που διάβασα το σενάριο, λάτρεψα τον ρόλο μου. Μου άρεσε πάρα πολύ και, επειδή με τη Ντορέττα είμαστε φίλες και είμαστε και στην ταινία πολύ κοντά, όλο αυτό έγινε ακόμη πιο όμορφο. Είναι μεγάλη χαρά να συνεργάζομαι με ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ.

Στη δουλειά μας υπάρχουν δύσκολες συνθήκες, αλλά υπάρχουν και εύκολες συνθήκες – και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό για την ψυχολογία μας στο σετ. Είναι ωραίο να θέλεις να δουλεύεις, να μην θες να τελειώσουν τα γυρίσματα.

Είναι η πρώτη μου κινηματογραφική ταινία. Και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Ελπίζω να κάνω κι άλλες, γιατί ο τρόπος που δουλεύει ο Κωνσταντίνος είναι πραγματικά μοναδικός. Υπάρχει μια απόλυτη ηρεμία, όλα κυλάνε ομαλά, φυσιολογικά. Έχουμε ως ηθοποιοι την προσοχή που χρειαζόμαστε, τόσο εντός όσο και εκτός σετ, και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Υπάρχει ευγένεια – και για μένα αυτό είναι το πρώτο συστατικό επιτυχίας. Είμαι σίγουρη πως θα φανεί και στο αποτέλεσμα.”

Αναφορικά με την ταινία τι μπορούμε να αποκαλύψουμε; “Η ταινία στήνεται γύρω από ιστορίες με κεντρικό θέμα τη φιλία, που για μένα είναι πάρα πολύ σημαντική· οι φίλοι είναι αυτοί που πάντα βρίσκονται δίπλα μου στη ζωή. Είναι μια πολύ τρυφερή ταινία, και φυσικά έχει και πολύ χιούμορ. Ο δικός μου ρόλος δεν έχει πάει ποτέ γυμναστήριο είναι η αδέξια. Είναι ωραίο γύρισμα, λίγο δύσκολο, αλλά περνάμε πολύ ωραία.”

Κάτι που επίσης αρέσει στην Ματίνα είναι το θετικό αποτύπωμα στο κοινό. “Είναι ωραίο να φύγει ο θεατής από την αίθουσα και να αισθανθεί λίγο καλύτερα μέσα σε αυτή τη ζωή. Το έχουμε πολύ ανάγκη. Τα τελευταία χρόνια είμαστε όλοι μέσα στον φόβο. Έχουμε πάθει μια κατάθλιψη, αισθανόμαστε άσχημα για τον εαυτό μας, για τους άλλους. Θέλεις να χαρείς και αισθάνεσαι τύψεις γιατί κάποιοι άλλοι δεν μπορούν. Όλο αυτό μας έχει μπερδέψει. Τουλάχιστον, να μπορούμε να βλέπουμε κάτι στο θέατρο ή στον κινηματογράφο που να αλλάζει λίγο τη διάθεση του κόσμου.”

Λίγο πριν ξανα-καβαλήσει το ποδήλατο η Ματίνα κάνει και μια ευχή: “Εύχομαι να ανθίσει μέσα από αυτή την προσπάθεια λίγο και ο ελληνικός κινηματογράφος, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να το κάνουν καλά -είμαι σίγουρη. Και αποδείχτηκε τώρα με τον Κωνσταντίνο. Να πάμε λίγο να το βρούμε κι εμείς, να κάνουμε σινεμά. Γι’ αυτό γίναμε ηθοποιοί, όχι μόνο για το θέατρο.”

Louis Mandylor – Στον ρόλο του Αγαμένονα

Last but not least, ανάμεσα στις σκηνές, τα γέλια και τα ποδήλατα spinning, συναντήσαμε τον Αυστραλό ηθοποιό, (σκηνοθέτη, παραγωγό και σεναριογράφο) Λούις Μάντιλορ (Louis Mandylor). Τα ανοικτόχρωμα μάτια του φωτίζονται όταν μιλάμε για τον ρόλο του στην ταινία και την αξία μιας κωμωδίας για τη φιλία.

Ο Louis Mandylor, γεννημένος στη Μελβούρνη έγινε ευρύτερα γνωστός ως Nick Portokalos, ο ξεκαρδιστικός αδελφός της νύφης στην επιτυχημένη σειρά ταινιών “My Big Fat Greek Wedding“, ενώ έχει πρωταγωνιστήσει και σε παραγωγές δράσης όπως τα The Debt Collector και Rambo: Last Blood. Πριν περάσει στην υποκριτική, είχε αθλητική καριέρα στην Αυστραλία ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και πυγμάχος. Οπότε ο ρόλος του εδώ – ως προπονητής – είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του.

Δηλώνει ενθουσιασμένος που συμμετέχει σε μια παραγωγή που ενώνει το χιούμορ, τη συγκίνηση και τη φιλία – που όπως λέει και ο ίδιος “μπορεί να μας σώσει”, ειδικά σε εποχές σαν τη σημερινή.

“Είμαι πραγματικά χαρούμενος που βρίσκομαι στην Ελλάδα, συμμετέχοντας σε μια ελληνική παραγωγή”, μας λέει. “Έχω ξαναπαίξει σε ελληνική ταινία, αλλά αυτή η συνεργασία είναι ξεχωριστή. Με τον Κωνσταντίνο ήμασταν ήδη συνεργάτες στο ‘Thespians on Camera’, οπότε υπήρχε ήδη επικοινωνία και αμοιβαίος σεβασμός. Όταν μου είπε ότι ετοιμάζει αυτή την πολύ ιδιαίτερη ταινία στην Αθήνα, ήταν τιμή μου να συμμετέχω”.

Ο Μάντιλορ υποδύεται έναν εκπαιδευτή σε μάθημα spinning – με το επικό όνομα “Αγαμέμνονας” – σε μια από τις ιστορίες της σπονδυλωτής κωμωδίας. “Υπάρχει κι ένα ρομαντικό στοιχείο στη σκηνή μου. Είναι μια πολύ όμορφη και αστεία ιστορία. Περνάω υπέροχα εδώ”.

Για τη συνεργασία με τους Έλληνες ηθοποιούς δηλώνει ενθουσιασμένος: “Είναι όλοι φανταστικοί. Είναι εξαιρετικό να δουλεύεις στην Ελλάδα, με ανθρώπους τόσο αφοσιωμένους και δημιουργικούς. Υπάρχει κάτι πολύ αληθινό στο πνεύμα αυτής της ομάδας”. Σχολιάζοντας το βασικό θέμα της ταινίας – τη φιλία – ο Μάντιλορ γίνεται πιο στοχαστικός: “Η φιλία, ειδικά στους δύσκολους καιρούς που ζούμε – όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως – είναι κάτι που μπορεί πραγματικά να μας σώσει. Οι ανθρώπινες σχέσεις, η στήριξη, η εμπιστοσύνη, είναι ουσιώδεις. Όλοι τις χρειαζόμαστε. Ένας φίλος που βρίσκεται εκεί όταν τον χρειάζεσαι, είναι ανεκτίμητο πράγμα”.

Μιλώντας για τη σημασία της κωμωδίας είναι κατηγορηματικός: “Οι κωμωδίες είναι απαραίτητες, ίσως περισσότερο από ποτέ. Ο κόσμος έχει ανάγκη το γέλιο, τη χαρά. Έχω παίξει σε πολλές ταινίες δράσης – συνήθως πυροβολώ, δέρνω ή σκοτώνω κάποιον! Οπότε το να κάνω κάτι κωμικό είναι για μένα αναζωογονητικό, είναι κάτι που αγαπώ βαθιά”.

Όμως δεν ωραιοποιεί την πρόκληση: “Η κωμωδία είναι από τα πιο δύσκολα είδη. Το να κάνεις πραγματικά κάποιον να γελάσει δεν είναι εύκολο. Είναι λεπτοδουλειά. Το να ρίξεις μια γροθιά σε μια σκηνή δράσης είναι πιο απλό. Το να προκαλέσεις αυθεντικό γέλιο — αυτό είναι τέχνη. Και όταν το πετυχαίνεις, δεν υπάρχει καλύτερη ανταμοιβή”.

Το διάλειμμα στο σετ τελειώνει και οι φωνές των τεχνικών καλούν τους πάντες πίσω στις θέσεις τους. Τα φώτα στριφογυρίζουν ξανά προς την ιστορία που περιμένει να ειπωθεί. Κι εμείς αποχωρούμε σκεπτόμενοι πως, σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεις μια ιστορία αλλά ίσως ο πιο γενναιόδωρος είναι μέσα από μια κωμωδία.