Τι κάνει σήμερα ο Άντριου ΜακΚάρθι, ο πιο κουλ πρωταγωνιστής στις ταινίες του ’80

Τη δεκαετία του ‘80 ο Άντριου ΜακΚάρθι ήταν στις περισσότερες ταινίες που προβάλλονταν στους κινηματογράφους.

Στο ρομαντικό Pretty in Pink, το σκοτεινό Less than Zero και το διασκεδαστικό Mannequin.

Αποδείχθηκε πως στο 100% δεν ήταν πουθενά. Ούτε μέσα στο κεφάλι του.

Ο ΜακΚάρθι ένιωθε “απατεώνας”

Την εποχή της τεράστιας φήμης του, έπινε πάρα πολύ. Δυσκολευόταν να συνδεθεί και ένιωθε ως imposter, ως απατεώνας, που δεν ήξερε τι έκανε. Ουδέποτε ήταν φιλόδοξος ή ματαιόδοξος. Πάντα ένιωθε ότι κάτι του έλειπε. Οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες έλεγαν τα καλύτερα για εκείνον, αλλά δεν τον έπειθαν.

Ως παιδί υπήρξε ντροπαλός και ανασφαλής. Έχει πει πως η υποκριτική έγινε η διέξοδος του. Εκπαιδεύτηκε από τους καθηγητές που είχαν αναλάβει τον Αλ Πατσίνο και τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, στη σχολή Τεχνών Tisch του NYU.

Η προτεραιότητα του ήταν να αναλαμβάνει ρόλους που θα τον βοηθούν να νιώσει κάτι. Το ντεμπούτο του το έκανε το 1983, δίπλα στη Ζακλίν Μπισέ και τον Ρομπ Λόου.

H πρώτη επιτυχία του ήταν το Saint Elmo’s Fire, της ομάδας αποφοίτων κολεγίου που προσπαθούν να διαχειριστούν την ενηλικίωση. Παρεμπιπτόντως, επαναπροβλήθηκε τον Οκτώβρη στις κινηματογραφικές αίθουσες των ΗΠΑ. Το καστ περιλάμβανε τους Εμίλιο Έστεβεζ, Ρομπ Λόου και Ντέμι Μουρ, μεταξύ άλλων. Όλοι ήταν κάτω των 25 ετών.

Τον Ιούνιο του 1985, το περιοδικό New York δημοσίευσε ένα άρθρο που είχε τίτλο Hollywood’s Brat Pack. Υποτίθεται ότι ήταν ένα προφίλ του Έστεβεζ. Ο αρθρογράφος όμως, έβαλε όλους τους πρωταγωνιστές στον ίδιο “κουβά”, απαξιώνοντας τους. Χρόνια μετά, ο ΜακΚάρθι δήλωσε πως αυτό το άρθρο έμοιαζε με θανατική καταδίκη.

Το 1986 πρωταγωνίστησε δίπλα στη Μόλι Ρίνγκουολντ, στο Pretty in Pink. Ήταν ένας πλούσιος, καθώς πρέπει νεαρός που ερωτεύτηκε ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας. Η ταινία έγινε μεγάλη επιτυχία και ο ΜακΚάρθι έγινε περιζήτητος, ως ο κουλ, ρομαντικός, γλυκός και προσιτός τύπος, που όλοι οι άνδρες ήθελαν για φίλο και οι γυναίκες για σύντροφο.

Στο Less than Zerο έκανε την αλλαγή. Υποδύθηκε έναν έφηβο που πουλούσε κοκαΐνη και εν τέλει, βυθίστηκε στα ναρκωτικά και την αυτοκαταστροφή. Συμπρωταγωνιστής του ήταν ο φίλος του, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ. Την ίδια χρονιά, διάλεξε και τον ρόλο του νέου άνδρα που ερωτεύτηκε ένα μανεκέν πολυκαταστήματος, στο Mannequin. Ήταν άρδην διαφορετικό από το Less than Zero, με τον ΜακΚάρθι να αποδεικνύει πως μπορεί να είναι και διασκεδαστικός.

Οι κριτικοί έχουν γράψει πως σε όλη τη δεκαετία ο ΜακΚάρθι ήταν παντού και στην πραγματικότητα, πουθενά. Δεν ήξερε ποιος ήταν, με την ταμπέλα του Brat Pack να τον σημαδεύει στη ψυχή του.

Τα χρόνια περνούσαν, ο ΜακΚάρθι έπαψε να παραπέμπει σε έφηβο ή νέο ενήλικα. Το Χόλιγουντ, αλλά και ο κόσμος δυσκολεύτηκε να τον δει “κάπως”. Να του βρει τη νέα του “ταυτότητα”. Έκανε κάποιες δοκιμές που ήταν αποτυχημένες, δοκίμασε και πιο “σκληρά” περιεχόμενα, αλλά με τον καιρό οι ρόλοι μίκραιναν.

Το Σαββατοκύριακο στου Μπέρνι (1989) ήταν η εξαίρεση του κανόνα. Ο ΜακΚάρθι έχει εξηγήσει πως το έκανε, γιατί χρειαζόταν τα χρήματα και όχι γιατί πίστευε στο project. Συνέχισε να δουλεύει, αλλά πια δεν ήταν πρωταγωνιστής. Σιγά σιγά σταμάτησαν και οι προτάσεις.

Εγκλωβίστηκε στη χρήση ουσιών που είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα. Εθίστηκε και απειλήθηκε η ζωή του, όταν έπαθε καρδιακό επεισόδιο κατά τη διάρκεια γυρισμάτων.

Μπήκε σε κέντρο αποτοξίνωσης το ‘92, σε ηλικία 29 ετών.

Έκτοτε είναι νηφάλιος.

Ο ΜακΚάρθι ταξίδεψε παντού για να βρει τον εαυτό του

Άρχισε να ταξιδεύει γιατί ένιωθε πως έπρεπε να ξεφύγει, να ξεκολλήσει από το σημείο μηδέν. Άρχισε να γράφει πού θα ήθελε να πάει για να βρει τον εαυτό του και τα “θέλω” του.

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 πέρασε την υποκριτική σε δεύτερο “πλάνο” και έκανε προτεραιότητα μια άλλη αναζήτηση: αυτή της ζωής ως ταξιδιωτικός ρεπόρτερ. Έγραφε όχι μόνο για τα μέρη που επισκεπτόταν, αλλά και για τις προσωπικές του σκέψεις όπως αποφάσιζε το επόμενο ταξίδι, όπου θα μπορούσε να ανακαλύψει το επόμενο “κομμάτι” του.

Έγραψε για το πώς είναι να χάνεσαι, να είσαι μόνος, για το χάσμα μεταξύ αυτού που είσαι και αυτού που νομίζεις πως είσαι.

Έχει εκδώσει και πολλά βιβλία, με κορυφαίο το The Longest Way Home, του 2012. Είναι τα απομνημονεύματα του για το ταξίδι του σε όλο τον κόσμο αναζητώντας κάτι που δεν μπορούσε να ονομάσει.

Έχει διευκρινίσει πως η νέα του καριέρα του έδωσε μια αίσθηση σκοπού που δεν πήρε ποτέ από την υποκριτική «όπου πάντα έπαιζα έναν ρόλο, ώστε να γίνω κάποιος άλλος που ήταν το ζητούμενο μου».

Ασχολήθηκε και με τη σκηνοθεσία (επεισοδίων πολύ δημοφιλών δουλειών όπως τα Gossip Girl, Orange is the New Black, The Blacklist), γιατί «απολαμβάνω τη δουλειά, αλλά όχι το να φαίνομαι».

Κατέληξε στο ότι δεν χρειαζόταν ποτέ να είναι διάσημος. Πάντα ήθελε να νιώθει χρήσιμος.

Στην αυτοβιογραφία που εξέδωσε το 2021, με τίτλο Brat, ήλθε αντιμέτωπος με όλους τους δαίμονες που συνάντησε ποτέ στη ζωή του. Αντί να αναζητήσει μια δραματική αφήγηση λύτρωσης, ο ΜακΚάρθι περιγράφει την ανάρρωσή του ως μια αργή συνειδητοποίηση ότι δεν ήθελε πλέον να ζει όπως ζούσε.

«Δεν τράκαρα, δεν με συνέλαβαν, αλλά έπινα κάθε ημέρα, γιατί ήθελα να μουδιάσω το συναίσθημα πως δεν ήμουν αρκετός.

Το να είσαι διάσημος στα 20 σου, σε κάνει να χάνεις την αίσθηση του εαυτού σου, με τρόπους που είναι δύσκολο να εξηγήσω. Σου λένε πως τα έχεις όλα, αλλά νιώθεις άδειος και αρχίζεις να πιστεύεις ότι εσύ έχεις το πρόβλημα. Ότι όλοι οι άλλοι ξέρουν τι κάνουν.

Το αλκοόλ με βοηθούσε να απαλλαγώ από όλα αυτά, για λίγο».

«Πέρασα το ‘80 ως ξεχωριστός, με αναγνώριζαν παντού. Και ξαφνικά δεν ήμουν. Ένιωθα αόρατος, όχι επειδή οι άνθρωποι δεν ήξεραν ποιος είμαι, αλλά επειδή εγώ δεν ήξερα».

Δεν πήγε για αποτοξίνωση όταν έπιασε πάτο, αλλά «όταν άρχισα να συνειδητοποιώ πως δεν θέλω να ζω με αυτόν τον τρόπο». Ομολόγησε ότι έκανε και θεραπεία που τον βοήθησε να καταλάβει «πόσο λυτρωτικό είναι να μη σε νοιάζει τι λέει ο κόσμος για εσένα.

Το γεγονός ότι έγινα διάσημος, μετά δεν ήμουν και μετά έγινα κάτι άλλο, με δίδαξε πως η ταυτότητα δεν εξαρτάται από την εξωτερική επιβεβαίωση, αλλά από κάπου βαθύτερα.

Το ότι μεγάλωσα ήταν ένα δώρο. Μου έδωσε την άδεια να προσπαθώ να είμαι αυτό που θέλουν οι άλλοι και απλά, να υπάρχω».

Το 2024 έκανε ντοκιμαντέρ με τα μέλη του Brat Pack για το Hulu και αυτήν την περίοδο προωθεί το νέο του βιβλίο με τίτλο «Ποιος χρειάζεται φίλους».

Ο Άντριου ΜακΚάρθι χρειάστηκε να κάνει μια τεράστια διαδρομή για να βρει τον εαυτό του. Άπαξ και τα κατάφερε, απολαμβάνει την κάθε ημέρα στο έπακρο.