Από τη Γάζα στη Eurovision

Ο πασίγνωστος και στην Ελλάδα αρθρογράφος των ΝΥΤ Τόμας Φρίντμαν που έχει κερδίσει τρία βραβεία Πούλιτζερ για τις ανταποκρίσεις του από τη Μέση Ανατολή, γράφει στην εισαγωγή του βραβευμένου βιβλίου του «Από τη Βηρυτό στην Ιερουσαλήμ» ότι η εμπειρία του από την περιοχή μπορεί να συνοψιστεί στην εξής φράση: «Είναι αδύνατον, ακόμα και στους πιο λογικούς και ψύχραιμους ανθρώπους στον πλανήτη, να συζητήσουν για το Μεσανατολικό χωρίς να αρχίσουν να καυγαδίζουν, άγρια, μετά από δύο μόλις λεπτά».

Από τις 7 Οκτωβρίου του 2023, όταν η σφαγή και η απαγωγή Ισραηλινών αμάχων από τη Χαμάς οδήγησε στο νέο πόλεμο στη Γάζα, σκέφτομαι αυτή τη φράση κάθε μέρα, συχνά πολλές φορές μέσα στην ίδια ημέρα.

Αν το αίμα και η οδύνη δεν είχε σκεπάσει τους δύο λαούς, αν τα γεγονοτα δεν είχαν αποθαρρύνει περαιτέρω την αχρεία, ακροδεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου, αν ο τρόπος που γίνεται η συζήτηση στη Δύση δεν είχε προκαλέσει την αναζωπύρωση του Αντισημιτισμού, της ρατσιστικής προκατάληψης που καίει άσβεστη και αδιάκοπα από τους προϊστορικούς ακόμα χρόνους, ομολογώ ότι θα σάρκαζα νυχθημερόν για τις ασυναρτησίες που ακούγονται εκατέρωθεν.

Δεν εμφανίστηκα χθες στην αρθρογραφία, οπότε οι απόψεις μου για το θέμα είναι γνωστές: είμαι αναφανδόν υπέρ της άμεσης ανακήρυξης ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κράτους και της ασφαλούς και για το Ισραήλ γειτονίας μαζί του. Επίσης, στο χώρο του Κέντρου, είμαι από τις δυνατότερες και ενοχλητικότερες φωνές εναντίον της Ακροδεξιάς, όπου Γης, χωρίς να εξαιρώ κανέναν, πόσο μάλλον τον Νετανιάχου.

Από το 2023 όμως, άπειρες φορές έχω βυθιστεί στην απελπισία:

Με την αδιαφορία για τη σφαγή Ισραηλινών αμάχων, τους βιασμούς των Ισραηλινών γυναικών, τους ομήρους που κρατούνταν στα τούνελ.

Με τη διεθνή της αντισημιτικής Ακροδεξιάς που έχει «λατρέψει» το Ισραήλ και αλλαλάζει με αγαλλίαση για τους βομβαρδισμούς στη Γάζα και τις εξωδικαστικές εκτελέσεις στελεχών της Χαμάς.

Όταν έβλεπα κάθε Σάββατο βράδυ εκατοντάδες χιλιάδες Ισραηλινών να κατακλύζουν τους δρόμους της χώρας τους ζητώντας τον άμεσο τερματισμό του πολέμου και κανείς να μην έχει ένα λόγο αλληλεγγύης προς αυτούς.

Φανατικοί, δηλαδή ηλίθιοι υπάρχουν παντού, θα πει κανείς. Σωστά. Μόνο που θα περίμενα από τους νουνεχείς, αυτή η ασύλληπτη τραγωδία να γίνει αφορμή να αλλάξει ο τρόπος που συζητάμε για τη Μέση Ανατολή ώστε η κοινή γνώμη να μάθει περισσότερα για την ιστορία της σύρραξης και το σημαντικότερο: να ασκήσει πίεση και στις δύο πλευρές να σταματήσουν τον πόλεμο.

Περίμενα να υπάρχει πάνδημη και απόλυτη καταδίκη των επιθέσεων σε Εβραίους, ανά τον πλανήτη, που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το Ισραήλ. Όμως όχι. Ακόμα και ο αντισημιτισμός αν δεν δικαιολογείται, πάντως εκλογικεύεται. Ακόμα και οι σοβαρότεροι άνθρωποι συμμετέχουν στην παρανοϊκή «συζήτηση».

Φτάσαμε, εσχάτως, στο σημείο στη Δύση, η συζήτηση να έχει μετατοπιστεί στο διαγωνισμό τραγουδιού της…Γιουροβίζιον τον οποίο βαφτίσαμε… Τέχνη η οποία «δεν πρέπει να μένει σιωπηλή και αμέτοχη όταν διεξάγεται μια γενοκτονία».

Την ίδια στιγμή, οι περισσότεροι από όσους παθιάζονται με την ιδέα να αποκλειστεί το Ισραήλ από τη Eurovision δεν ασχολούνται καθόλου με το τι γίνεται αυτή τη στιγμή στη Μέση Ανατολή. Εφαρμόζεται η εκεχειρία ή συνεχίζονται οι σκοτωμοί; Η ανθρωπιστική βοήθεια περνάει κανονικά στη Γάζα; Οι όμηροι έχουν επιστρέψει; Τι θα γίνει με την ανοικοδόμηση της Γάζας; Θα επιστρέψουν οι Παλαιστίνιοι στις εστίες τους;

Όχι. Το θέμα των ημερών είναι αν θα πρέπει το Ισραήλ να συμμετέχει στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Κι εδώ πρέπει να επισημανθεί ότι αυτή η ερώτηση δεν είναι, βέβαια, καινούργια.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, υπάρχουν διάφοροι που αναρωτιούνται τάχα μου αθώα γιατί να συμμετέχει σε έναν ευρωπαϊκό διαγωνισμό μια χώρα εκτός ευρωπαϊκής ηπείρου, ενώ ξέρουν ότι η Ισραηλινή Τηλεόραση ιδρύθηκε υπό την καθοδήγηση του BBC και είναι μέλος της EBU, της Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Ένωσης. Αλλά είπαμε! «Εβραίοι είναι αυτοί! Κυριαρχούν παντού!» όπως μας ενημερώνουν οι συνομωσιολόγοι.

«Αυτού του επιπέδου ήταν πάντα η συζήτηση για τη Μέση Ανατολή, γιατί σκας;», μου είπε μια φίλη μου προ ημερών. «Μετά από τους χιλιάδες νεκρούς στη Γάζα έχουν το κουράγιο να ασχολούνται με τη Γιουροβίζιον».

Γράφω αυτές τις γραμμές έχοντας απόλυτη επίγνωση και συναίσθηση του τι θα επακολουθήσει. Όμως, όσοι επιμένουμε να πιστεύουμε στην ειρήνη, όσοι έχουμε ακόμα το κουράγιο να επισημαίνουμε ότι σε μια πολυετή σύρραξη, όπως το Μεσανατολικό, οι πλευρές είναι δύο, δεν πρέπει να σιωπήσουμε.

Ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να ασκήσουμε πίεση για τη λύση του Μεσανατολικού είναι να αλλάξουμε τον τρόπο που συζητάμε γι’ αυτό.

Οφείλουμε να καταγγέλλουμε την εγκληματική, ακροδεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου, επιδεικνύοντας αλληλεγγύη στην ισραηλινή αριστερά, στην αντιπολίτευση.

Οφείλουμε να συμπαραστεκόμαστε με κάθε τρόπο στο δράμα του παλαιστινιακού λαού καταγγέλλοντας τη Χαμάς που καταπιέζει και τους ίδιους τους Παλαιστινίους.

Δεν μπορούμε, όμως, να σιωπούμε και μάλιστα από φόβο μην και στεναχωρήσουμε το κοινό της Eurovision.