Κωνσταντίνος Αγγελίδης: Απίστευτο παιχνίδι της μοίρας – Η μητέρα του ήταν σε κώμα για 14 χρόνια μετά από τροχαίο

Σε καταστολή συνεχίζει να νοσηλεύεται στο Ασκληπιείο ο Κωνσταντίνος Αγγελίδης, με τα επόμενα 24ωρα να κρίνονται εξαιρετικά κρίσιμα, καθώς οι γιατροί θα προσπαθήσουν να τον ξυπνήσουν προκειμένου να δουν πως ανταποκρίνεται και να αξιολογήσουν εκ νέου της υγείας του.

Ο πρώην παρουσιαστής του “Mega Star” υποβλήθηκε σε πολύωρο χειρουργείο στο κεφάλι, ύστερα από το σοβαρό τροχαίο που είχε με την μοτοσικλέτα του τα ξημερώματα της Κυριακής. Στο πλευρό του βρίσκονται πάντα η σύζυγός του, η οικογένεια και οι φίλοι του, ενώ η περιπέτειά του έχει προκαλέσει μεγάλη συγκίνηση στην κοινή γνώμη.

Συγκλονίζει επιπλέον η τραγική και μοιραία σύμπτωση από το παρελθόν του, για την οποία είχε ο ίδιος μιλήσει το 2011, στην εκπομπή “Μίλα” της Τατιάνας Στεφανίδου.

Μιλώντας στην εκπομπή, ο ίδιος είχε αποκαλύψει τις δύσκολες στιγμές που πέρασε με την μητέρα του, η οποία ήταν σε κώμα για 14 χρόνια ύστερα από τροχαίο: ” Κάτα τη διάρκεια των διακοπών της στην Κέρκυρα, έπεσε από ένα μηχανάκι και χτύπησε το κεφάλι της. Η έλλειψη γιατρών και η 20ωρη καθυστέρηση στο να μεταφερθεί σε νοσοκομείο της Αθήνας είχαν ως συνέπεια να νεκρωθούν όλα τα κύτταρα του εγκεφάλου της… Έπι έξι μήνες ήταν στην ενταντική, υποστηριζόμενη από ιατρικά μηχανήματα, και για τα επόμενα 14 χρόνια παρέμεινε στο σπίτι σε κωματώδη κατάσταση”, είχε αναφέρει.

Για το πως περάσαν αυτά τα 14 χρόνια, εξομολογήθηκε: “Δεν είχε επικοινωνία με το περιβάλλον, απλώς κάποιες στιγμές αισθανόμαστε ότι ίσως μας καταλαβαίνει. Πολύ συχνά, την πήγαινα στη θάλασσα, γιατί ένιωθα ότι της έκανε καλό…Μέσα από δικές μου γνωριμίες, τόσο στην Αμερική όσο και στην Γερμανία μίλησα με πάρα πολλούς γιατρούς. Όλοι μου ανέφεραν ότι η επιστήμη δεν είχε φτάσει ακόμη στη δυνατότητα μεταμόσχευσεις εγκεφάλου και πως μόνο ο Θεός μπορούσε να αποφασίσει για το μέλλον της. Είχε πλήρη αναπηρία”.

Είχε επίσης παραδεχθεί ότι σε όλη αυτή την περίοδο της μιλούσε: “Πολλές φορές. Και πίστευα ότι, κοιτώντας τη στα μάτια, της έδινα ερεθίσματα για να μπορέσει να επανέλθει. Χωρίς να το ξέρω, αισθανόμουν ότι ένιωθε όσα τις έλεγα”.