Το μάθημα που όλοι πρέπει να πάρουμε από τη Χαρούλα Αλεξίου

Το μάθημα που όλοι πρέπει να πάρουμε από τη Χαρούλα Αλεξίου
Η Χάρις Αλεξίου Ιωάννα Χατζηανδρέου

Το τραγούδι, το θέατρο και το τηλεοπτικό «Maestro». Η επανεκκίνηση μίας εμβληματικής καλλιτέχνιδας που καθόρισε το μουσικό τοπίο της χώρας τον τελευταίο μισό αιώνα.

Τη θυμάμαι το 2016 στο “Χειρόγραφο” στο θέατρο Βασιλάκου σε μία γενναία εξομολόγηση, χωρίς φτιασιδώματα, σταριλίκια και μαρκίζες. Ήθελε απλώς να είναι ο εαυτός της. Μόνη της, σε μια άδεια σκοτεινή σκηνή, με μαύρα ρούχα και τον σκηνοθετικό προβολέα του Γιώργου Νανούρη να είναι στραμμένος στην ψυχή της απ’ όπου έβγαιναν διαμάντια: λόγια, συναισθήματα, αναμνήσεις μιας ζωής, εξηγήσεις, ερμηνείες, εμπειρίες.

Στην παράσταση αυτή, η Χάρις Αλεξίου τα είπε πραγματικά όλα. Άνοιξε τα μύχια της ψυχής της και μας ταξίδεψε στα παιδικά της χρόνια στην Θήβα, στον πατέρα της που έχασε τόσο πρόωρα, στη μάνα της, στον γιο της και βέβαια στον Μάνο Λοΐζο. Άνοιξε φυλαγμένα γράμματα, σημειώματα, ζωντάνεψε εφιάλτες, μίλησε για τους έρωτές της, τις συναυλίες και τα ταξίδια της. Γέλια, μνήμες, χαρές, αλλά και λύπες, αρρώστιες, συγκίνηση. Σαν να είναι φίλη μας από παλιά, αποκάλυψε πράγματα που εμείς οι ίδιοι μπορεί και να μην είχαμε τη δύναμη να εκμυστηρευτούμε σε κανέναν.

Εκεί, συνειδητοποίησα το ψυχικό μεγαλείο της γυναίκας αυτής που δε δίστασε να τσαλακωθεί, να εκτεθεί και να ξεδιπλώσει τα μύχια της ψυχής της. Εκεί, το μεγαλείο της ήταν σχεδόν κρυστάλλινο. Εκεί, σε ένα μικρό σκοτεινό θέατρο, όχι στις πρότερες γεμάτες λαμπρότητα συναυλίες της που είχα την τύχη να έχω παρακολουθήσει ούτε ακούγοντας την επική της δισκογραφία.

Μία τελεία…

Η Χάρις Αλεξίου στο "Maestro" MEGA

Τέσσερα χρόνια μετά, στα 69 της πλέον χρόνια, η Χάρις Αλεξίου ανακοίνωσε το τέλος της καριέρας της. «Δεν με “ακούει” η φωνή μου πια, είναι καλύτερο να σταματήσω. Δεν μπορώ να τραγουδήσω όπως παλιά και δεν καταδέχομαι να συνεχίσω αν δεν μπορώ να το κάνω καλά» είπε και όλοι πάγωσαν. Ακόμη και όσοι γνώριζαν το πρόβλημα στη φωνή της, ακόμη και όσοι το είχαν διακρίνει στις τελευταίες ζωντανές της εμφανίσεις. Η δήλωση αυτή σήμαινε πως θα σιγούσε μία από τις πιο σημαντικές φωνή των τελευταίων 50 ετών στην Ελλάδα. Και αυτό ήταν σίγουρα ένα τέλος εποχής.

Έτσι απλά, ατρόμητα σχεδόν, έβαλε μία τελεία στη ζωή της, στο τραγούδι. Πόσο εύκολο είναι αυτό για έναν άνθρωπο με μία τέτοια παρακαταθήκη; Πόσο εύκολο είναι να παραδεχτεί κάποιος την αδυναμία του στην ίδια του την Τέχνη; Σπάνια η αυτογνωσία και η αυτοκριτική, πόσο μάλλον στους καλλιτέχνες.

Η Χαρούλα Αλέξιου ήταν αυτή που βρήκε τη δύναμη και το έκανε. Παρ’ όλο που ήξερε πως όσο κι αν συνέχιζε να τραγουδάει, ο κόσμος θα ήταν εκεί και θα την αποθέωνε. Γιατί ήταν η δική του Χαρούλα.

Έκθεση η ζωογόνος

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου - Ιφιγένεια Papadakis Press

Την ίδια στιγμή είχε κάνει αθόρυβα μεν, αισθητή δε την παρουσία της στο θέατρο. Σαν να αναγεννιόταν από τις ίδιες της τις στάχτες, σαν να είχε ανάγκη το κοινό της, τη ζωογόνο αυτή έκθεση μπροστά του. Πάντα όμως με τον δικό της τρόπο.

Έτσι, ένα χρόνο μετά το εξομολογητικό “Χειρόγραφο”, έπαιξε στην “Οπερέτα” του Νίκου Καραθάνου στο Εθνικό Θέατρο. Και στάθηκε πάνω στη σκηνή πραγματικά εξαιρετικά. Ακολούθησε το 2020 η “Μεταμφίεση”, ένας μικρός μονόλογος του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη στο Μικρό Παλλάς και μετά ήλθε η Επίδαυρος με την «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Γιώργου Νανούρη. Η ίδια κράτησε τον ρόλο της Αθηνάς. Τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε, επίσης, συμπρωταγωνίστησε με την Όλια Λαζαρίδου στη θεατροποιημένη συγκινητικη σκηνική παρουσίαση του κειμένου του Φώτη Κόντογλου «Το Αϊβαλί η Πατρίδα μου».

Και όλα αυτά χωρίς ουδέποτε να δηλώσει ηθοποιός. Όπως άλλωστε έχει δηλώσει σε συνεντεύξεις της πολλές φορές, δεν της αρέσουν οι ιδιότητες. Της αρέσει η ελευθερία.

Τώρα, στο Maestro του Χριστόφορου Παπακαλιάτη δίνει άλλη μία σπουδαία ερμηνεία. Όχι τόσο σαν ηθοποιός, αλλά σαν άνθρωπος. Βλέποντάς την, δεν μπορώ να τη διαχωρίσω από τον ρόλο της. Νιώθω σαν να βλέπω τη Χαρούλα που έβλεπα στο Χειρόγραφο. Τη νιώθω να παίζει και πάλι τον εαυτό της. Σαν ο ρόλος να είναι γραμμένος πάνω στα δικά της βιώματα. “Έχετε ωραία φωνή” της λέει ο Χ. Παπακαλιάτης και αυτή απαντά με ανατριχιαστική έμφαση “είχα”. Νομίζω πως αυτή η αλήθεια που βγαίνει από μέσα της είναι και αυτή που συγκλονίζει τόσο βαθιά.

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου - Ιφιγένεια Papadakis Press

Κάθε τέλος μία καινούργια αρχή, λοιπόν, και αυτό η μεγάλη αυτή καλλιτέχνιδα το γνωρίζει καλά. Αυτό της το μήνυμα είναι και το μεγαλύτερο μάθημα.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα