Ο “φανταστικός” κύριος Γιούνκερ

Δεν ξέρω ποιές είναι οι οικείες φάτσες, που θα ήθελε να βλέπει γενικώς μπροστά του ο κύριος Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Πιθανώς οι κύριοι της Amazon και του Skype, που τώρα παραδέχτηκε ότι τους συνάντησε στο Λουξεμβούργο, όταν ήταν ακόμα πρωθυπουργός, αλλά συζήτησαν “περί ανέμων και υδάτων” και όχι -όπως διατείνεται- για το πώς θα τους παράσχει κάποιες διευκολύνσεις στις πολυεθνικές τους, ώστε να μπορούν να φοροαποφεύγουν.

Ο πρόεδρος της Κομισιόν παραδέχτηκε ότι έγιναν λάθη στο θέμα της φορολογικής πολιτικής επί της πρωθυπουργίας του, μετά τις αποκαλύψεις των περιβόητων LuxLeaks, αλλά τώρα είναι σε άλλο πόστο και δεν έχει νόημα να μιλά για το παρελθόν και έτσι ξεμπέρδεψε. Ο πολιτικός, που η σύγχρονη μνημομνιακή μυθολογία μας χρειάτηκε να μας παρουσιάσει ως φανατικό φιλέλληνα αποφάσισε να στηρίξει τώρα την κυβέρνηση που ξέρει… και εμπιστεύεται. Ισως επειδή ξέρει πόσο άσχημο είναι να πέφτεις… πριν την ώρα σου, όπως συνέβη και με τον ίδιο το 2013, όταν και πάλι με μισόλογα πίστεψε ότι μπορεί να ξεμπερδέψει με το σκάνδαλο κατασκοπείας, που συντάραξε το μικρό χαρούμενο Δουκάτο του και για το οποίο αποδεδειγμένα είχε γνώση αλλά έκανε την “πάπια”. Η κυβέρνηση του κατέρρευσε, όμως το σκάνδαλο δεν διαλευκάνθηκε ποτέ, όπως προφανώς θα συγκαλυφθούν τώρα και οι ευθύνες του για την υπόθεση της φοροαποφυγής, που κοστίζει άγνωστο ακριβώς πόσα δισεκατομύρια στις κοινωνίες της Ευρώπης.

Ο άνθρωπος, που κάποιοι αποκαλούν “Μακιαβελιστή” αλλά ο ίδιος φρόντισε να καλλιεργεί πάντα το προφίλ του “ευρωπαϊστή” έχει -είναι η αλήθεια- μια περίεργη σχέση με την αλήθεια. Πριν από ένα κρίσιμο Γιούρογκρουπ είχε πει κάποτε “όταν ζορίζουν τα πράγματα λέμε και κανένα ψεματάκι”. Οταν πάλι τον είχαν ρωτήσει τι θα γίνει αν αρνηθούν οι Γάλλοι το “Ευρωσύνταγμα” την εποχή του σχετικού τους δημοψηφίσματος το 2005, είχε απαντήσει κυνικά: “Αν ψηφίσουν Ναι θα πούμε ότι προχωράμε, αν ψηφίσουν Οχι θα πούμε ότι συνεχίζουμε”. Ολα αυτά είναι ενδεικτικά προφανώς των απόψεων που έχει για αυτό που οι “αφελείς” αποκαλούν “λαϊκή βούληση”.

Το πρόβλημα του κυρίου Γιούνκερ είναι λοιπόν ότι προφανώς υποτιμά τους πολίτες και την κρίση τους, ενώ θεωρεί ότι ο ίδιος δεν χρειάζεται να απολογηθεί ποτέ και για τίποτα. Αντίθετα οι πολίτες είναι αυτοί που πρέπει να κληθούν σε απολογία (θα υπάρξει άραγε και τιμωρία;) αν αποφασίσουν να ψηφίσουν ενάντια στα γούστα του. Αλλά μια και μιλάμε για γούστα. Ο πολιτικός καθωσπρεπισμός απαγόρευε μέχρι τώρα να μιλάει κανείς για τη συνήθεια του να πίνει και κανένα ποτηράκι παραπάνω. Μόνο κάποιοι κυνικοί Αγγλοσάξωνες έχουν κατά καιρούς τολμήσει ανοικτά να αναφερθούν στο πρόβλημα του.

“Don’t Drink & Drive the Euro Zone” του είχε γράψει ειρωνικά πριν από ένα χρόνο περίπου η Wall Street Journal, ενώ η Daily Telegraph αναφερόταν στον προβληματισμό αρκετών ευρωπαίων ηγετών να τοποθετήσουν στο τιμόνι της Κομισιόν έναν άνθρωπο, που ξεκινάει “με κονιάκ για πρωινό”, αναγκάζοντας τον να δηλώσει δημόσια “δεν έχω πρόβλημα με το αλκοόλ”. Οποιος θυμάται πάντως την εμφάνιση του στο τηλεοπτικό ντιμπέιτ του Euronews πριν τις Ευρωεκλογές, μάλλον δικαιούται να έχει αμφιβολίες για αυτή τη δήλωση. Εκεί ο εκλεκτός της Χριστιανοδημοκρατίας είχε όλες αυτές τις χαρακτηριστικές αντιδράσεις του ανθρώπου, που δεν είναι και τόσο νηφάλιος, έχει αρχίσει να …χαλαρώνει και θυμίζει τα super slow motion, που απολαμβάνουμε σε βραδιές Champions League. Αλλά βεβαίως κανείς από τους αντιπάλους του δεν τόλμησε ποτέ να αναφερθεί ανοιχτά στο πρόβλημα. Μόνο του διαδόχου του στην ηγεσία του Γιούρογκρουπ, του Ολλανδού Γερούν Ντάιζελμπλομ του είχε ξεφύγει κάποτε η φράση ότι ο “κ.Γιούνκερ είναι γερός καπνιστής και πότης”. Aλλά και τότε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έσπευσε να τον υποστηρίξει, λέγοντας ότι δεν τον έχει δει ποτέ μεθυσμένο. “Ο καλός ο φίλος στη φουρτούνα φαίνεται” που λέει και η παροιμία…

Αυτός είναι ο πολιτικός κ.Γιούνκερ. Ενας άνθρωπος, που προφανώς έχει αρκετές αδυναμίες, και γκρίζες σελίδες στο πολιτικό του παρελθόν, που γεννούν την υποψία ότι είναι μάλλον ευάλωτος σε πιέσεις, ειδικά τώρα που έχει παρουσιάσει ένα “επενδυτικό πρόγραμμα” για την Ευρώπη που στηρίζεται σε υποθέσεις, εικασίες και μπόλικη καλή θέληση κάποιων ισχυρών. Ενας πολιτικός που του άρεσε πάντα να βλέπει “οικεία” πρόσωπα τραπεζιτών, λομπιστών, εκπροσώπων πολυεθνικών και γενικώς όλων αυτών, που έχουν αναγάγει σε επιστήμη τη ρήση που κάποτε ξεκίνησε σαν ανέκδοτο “όταν οι ενέργειες μας δεν αρέσουν στο λαό, τότε κάτι θα πρέπει να αλλάξουμε: το λαό”.

ΥΓ. Ως τώρα, μια φορά στην ιστορία έτυχε να παραιτηθεί πρόωρα μια ολόκληρη Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μετά από αποκαλύψεις για ένα δίκτυο διαπλοκής, κακοδιαχείρισης, διασπάθισης χρήματος και νεποτισμού. Κατά σύμπτωση πρόεδρος της ήταν ο Ζακ Σαντέρ, ο οποίος προηγουμένως είχε διατελέσει πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου.

*Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος κι έχει βραβευτεί για το δημοσιογραφικό του έργο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, αναδεικνύοντας κυρίως ευρωπαϊκά θέματα.