Οι 500.000 συνένοχοι των ναζιστικών εγκλημάτων στην Ελλάδα

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η ετυμηγορία του δικαστηρίου στη δίκη της Χρυσής Αυγής δεν είναι ακόμη γνωστή.

Πέρα όμως από το ποινικό-νομικό σκέλος της υπόθεσης, υπάρχει πάντα και το αμιγώς πολιτικό. Το πολιτικό υποκείμενο που άκουγε στο όνομα Χρυσή Αυγή εξέφρασε κάποιον κόσμο, πολύ κόσμο για την ακρίβεια, και από τις μάζες αυτές η εγκληματική οργάνωση επιχείρησε να αντλήσει “νομιμότητα” για να προχωρήσει στη δράση της που φυσικά μόνο νόμιμη δεν ήταν, όπως αποδείχθηκε περίτρανα όχι μόνο με τον ωμό φόνο του Παύλου Φύσσα αλλά και από άλλους φόνους (η ΧΑ δεν σκότωσε μόνο τον Παύλο).

Γεννάται, αυτομάτως, το ερώτημα “μα καλά οι 500.000 Ελληνας που ψήφισαν Χρυσή Αυγή το 2012, εγκρίνουν τη νεοναζιστική ιδεολογία, τους φόνους, τα τάγματα εφόδου και τα μπραβιλίκια του Μιχαλολιάκου και της λούμπεν παρέας του;” Λυπόμαστε, αλλά η απάντηση είναι ναι. Ξεκάθαρο ναι. Δυστυχώς ναι. Μισό εκατομμύριο Ελληνες, ακόμα και αυτή τη στιγμή που διαβάζετε, θα σκότωναν για την επιβίωσή τους ή για μία “ιδέα” όπως αποτυπωνόταν αυτή στο μυαλό τους.

Ειδικά δε κάτω από τις κοινωνικοικονομικές συνθήκες που επικρατούσαν στη χώρα το 2013 (τη χρονιά-καμπή κατά την οποία δολοφονήθηκε ο Φύσσας και άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι των αποκαλύψεων) οι όποιες επιφυλάξεις υποχωρούσαν και το χέρι οπλιζόταν πιο εύκολα.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Ρουπακιά, τον άνθρωπο που με περισσή ψυχραιμία έμπηξε το μαχαίρι του στην καρδιά και τον πνεύμονα του Παύλου. Ηταν κάποιος σίριαλ κίλερ, γεννημένος να σκοτώνει; Οχι. Ηταν κάτι πιο επικίνδυνο. Ενας ασήμαντος μικροαστός, στο όριο του λούμπεν, ο οποίος με την κρίση πιέστηκε αφόρηρα με συνέπεια να πιστέψει στα προγονικά παραμύθια της Χρυσής Αυγής και τις φυλετικές χυδαιότητες.

Δεν θέλει πολύ ένας μικρός εγκέφαλος για να καεί… Και του Ρουπακιά ο εγκέφαλος φαίνεται ότι κάηκε εντελώς. Ο άνθρωπος νόμιζε ότι σκοτώνοντας, οι σύντροφοί του θα τον έπαιρναν περισσότερα στα σοβαρά (άσχετα αν στη συνέχεια ο ένας κάρφωνε το άλλον με χαρακτηριστική άνεση). Εψαχνε την αναγνώριση που ίσως δεν είχε ποτέ απολαύσει ποτέ στη ζωή του.

Η ιστορία με την άνοδο και την πτώση (;) της Χρυσής Αυγής μας βοηθάει να καταπολεμήσουμε τις όποιες αυταπάτες μας. Οι άνθρωποι γύρω μας αποκτηνώνονται. Η κρίση ειδικά έκανε πολύ μεγάλη ζημιά σ’ αυτό το κομμάτι. Αναζητήθηκαν οι εύκολες λύσεις. Οταν το εισόδημά σου περικόπτεται βία, είναι πανεύκολο να ρίξεις την ευθύνη στο μετανάστη, το φτωχό, το δημόσιο υπάλληλο. Ποτέ όμως στην ελίτ και τις αποφάσεις της.

Και όμως, ο φασισμός, ας μην γελιόμαστε, δεν πολεμάει τις ελίτ, ποτέ δεν το έκανε. Σύμμαχος των ελίτ είναι και η δήθεν αντισυστημικότητα είναι απλώς μία μάσκα για να ξεγελιούνται οι ευκολόπιστοι που ονειρεύονται να κατακτήσουν την Κωνσταντινούπολη και την Αγια Σοφιά.

Ο Μουσολίνι έπεισε τον ιταλικό λαό ότι διέθετε όλες τις μαγικές λύσεις για τα προβλήματά του. Το ιταλικό κεφάλαιο πήδησε από τη χαρά του με δαύτον. Ο Χίτλερ υποσχέθηκε μία νέα, δυνατή Γερμανία και δουλειά για όλους τους Γερμανούς. Η αφρόκρεμα των Γερμανών βιομηχάνων (η οικογένεια Κρουπ για παράδειγμα) τον στήριξε μέχρι τελικής πτώσεως και μέσα στον πόλεμο αύξησε τα κέρδη της.

Ολοι χάνουν στηρίζοντας τους φασίστες εκτός από το πολύ μεγάλο κεφάλαιο. Και οι εξαπατημένοι φτωχοί και άθλιοι που φόρεσαν την πανοπλία τους και κατάπιαν τις αθλιότητες για να φάνε μία μπουκιά πικρό ψωμί, ακόμα και σκοτώνοντας; Παραμένουν διψασμένοι για αίμα μέχρι να εντοπίσουν τον επόμενο μεσσία που θα τους υποσχεθεί τον ουρανό με τ’ άστρα. Και εν τω μεταξύ, η εξαθλίωσή τους (οικονομική, πολιτική και πολιτιστική) επιταχύνεται.

Μην έχετε καμία αμφιβολία. Οι Ρουπακιάδες γύρω μας είναι χιλιάδες. Δεν θα σκοτώσουν διότι δεν θα βρουν την κατάλληλη ευκαιρία. Αν την έβρισκαν, θα το έκαναν.

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, η απάντηση στο “αν ήξεραν τι ψήφισαν οι 500.000 Ελληνες που προτίμησαν τη Χρυσή Αυγή σε προηγούμενες εκλογές” η απάντηση είναι: δυστυχώς ναι. Ηξεραν. Και γι’ αυτό είναι συνένοχοι των αποτρόπαιων εγκλημάτων. Ας μην μιλάμε άλλο για κόσμο που παρασύρεται.