Καληνύχτα Αϊλάν, αυτός ο κόσμος δεν άλλαξε ούτε φέτος

Μετά τα… επικοινωνιακά δάκρυα για τους πρόσφυγες, πληθαίνουν οι φράχτες και ποδοπατούνται τα “ευρωπαϊκά κεκτημένα”

Δεν πέρασαν ούτε τέσσερις μήνες από τότε που τα κύματα του Αιγαίου ξέβρασαν στις ακτές της Αλικαρνασσού το κορμάκι του Αϊλάν. Στα τρία χρόνια που κατάφερε να ζήσει είχε προλάβει να γνωρίσει την πείνα, τον φόβο, τα πογκρόμ, τον πόλεμο. Αυτό που αποκαλούν “συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα”.

Ο πλανήτης δάκρυσε. Απ’ άκρη σ’ άκρη. Αλλά δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός για να καταλάβουμε ότι άλλα είναι τα πραγματικά δάκρυα, τα δάκρυα των απλών ανθρώπων, και άλλα τα επικοινωνιακά, τα δάκρυα αυτών που κρατούν τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους.

Είπαν πολλά αυτοί που χαράζουν τις πολιτικές που μας έφεραν εδώ, όπου πλέον δεν γνωρίζουμε τι θα μας ξημερώσει. Μίλησαν για την ανθρωπιά μας που δοκιμάζεται. Για την αλληλεγγύη που πρέπει να δείξουμε. Για τις υποδομές που πρέπει να δημιουργήσουμε. Σαν να είμαστε εμείς που παίρνουμε τις αποφάσεις. Ή σαν να ενδιαφέρονται ποια είναι η γνώμη μας για αυτά που τραβάμε.

Μετά, όπως πάντα, συνέχισαν, στον δρόμο που ήδη είχαν σχεδιάσει. Αντί για υποδομές, φράχτες και σύρματα παντού. Κι αντί για ανθρωπιά και αλληλεγγύη, ξύλο και σφαίρες σ’ αυτούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Υπό αίρεση πλέον και τα δικαιώματα, παρά τα φληναφήματα για το κουρελιασμένο πλέον ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Τότε, για παράδειγμα, ο Μανουέλ Βαλς… τιτίβιζε ότι το αδικοχαμένο παιδάκι “Είχε όνομα. Αϊλάν Κουρντί. Επείγουσα μια ευρωπαϊκή κινητοποίηση”. Τώρα, ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, αντί για την κινητοποίηση ευαισθησίας που υποσχόταν, πατώντας πάνω στο μακελειό στο Παρίσι, θέτει υπό αμφισβήτηση την διπλή υπηκοότητα 3,5 εκατομμυρίων συμπατριωτών του και μονιμοποιεί το καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
Μαύρα κι άραχνα τα νεοφιλελεύθερα Χριστούγεννα. Με την κυβέρνηση της πολιτισμένης Δανίας να θέλει να… απαλλοτριώσει τα τιμαλφή των προσφύγων που δέχεται στο έδαφός της, ώστε να μην ζημιωθεί η… οικονομία της από την πολλή αλληλεγγύη! Γιατί ο Φρίντμαν μπορεί να πέθανε αλλά οι φριντμανιακοί ζουν ανάμεσά μας.

Ο Αϊλάν, ο αδελφός του ο Γκαλίπ, η μητέρα τους, και χιλιάδες άλλοι που χάθηκαν στον δρόμο για τον “παράδεισο”, θα ζούσαν σήμερα εάν είχαν εγκαίρως καταγραφεί ως πρόσφυγες από την συνομιλήτρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης Τουρκία και είχαν τη δυνατότητα ασφαλούς διέλευσης. Αλλά δεν καταγράφτηκαν. Και οι λωρίδες ασφαλούς διέλευσης απομακρύνονται. Γιατί πώς αλλιώς θα θησαυρίζουν τα κυκλώματα και θα εγκαθιδρύεται, ένθεν κακείθεν, ο φόβος;

Σκληρά και τα φετινά Χριστούγεννα. Το μόνο που τα απαλύνει είναι οι εθελοντές που καταθέτουν το περίσσευμα της ψυχής τους ανοίγοντας “αγκαλιές” για τους ανήμπορους και τους κυνηγημένους.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας