Το προσφυγικό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας και σίγουρα όχι τα σουβλάκια

Το προσφυγικό- μεταναστευτικό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας και της Ευρώπης.

Η μόνιμη ύφεση και λιτότητα, οι οικονομικές ανισότητες, το αυξανόμενο ποσοστό φτώχειας, το έλλειμμα δημοκρατικής αντιπροσώπευσης, η αμφισβήτηση εργασιακών δικαιωμάτων, ο κίνδυνος κατάρρευσης του ασφαλιστικού, η περίθαλψη, η αβεβαιότητα της νέας γενιάς για το μέλλον, αυτά είναι τα πραγματικά μεγάλα προβλήματα.

Αυτά για τα οποία δε θέλουν να μιλήσουν οι πολιτικοί που φωνασκούν για το προσφυγικό- μεταναστευτικό, χωρίς ποτέ να προτείνουν τίποτα ρεαλιστικό. Αυτά για τα οποία δε μιλούν και άλλοι πολιτικοί διαφόρων αποχρώσεων, που βλέπουν μετά αμήχανοι την ακροδεξιά να βάζει την ατζέντα ή περιορίζονται σε κηρύγματα κατά του φασισμού και υπέρ του ανθρωπισμού. Αυτά τα οποία αγνοούν δυστυχώς και πολλοί πολίτες, που αδυνατούν να διεκδικήσουν και απλώς στρέφουν την οργή τους σε κάποιον πιο αδύναμο.

Το προσφυγικό- μεταναστευτικό είναι ένα υπαρκτό ζήτημα. Αλλά σε μία οικονομία ανάπτυξης και σε μία κοινωνία με πραγματική συνοχή, δε θα ήταν πρόβλημα. Η απουσία εναλλακτικών και η απροθυμία αναγνώρισης καταρχήν του ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα, στρώνει πρόσφορο το έδαφος για να παίξουν οι λαϊκιστές με το θυμικό αυτών που δεν έχουν θάρρος.

Η ακροδεξιά βάζει την ατζέντα με την ανοχή πολλών, που δε θέλουν να μιλήσουν για τα πραγματικά ζητήματα, και το πιο επικίνδυνο είναι ότι δε μπορούμε να συνεννοηθούμε ούτε για τα βασικά. Όπως για παράδειγμα για το ότι ένα οργανωμένο κάλεσμα σε μία γιορτή μίσους έξω από προσφυγικές δομές είναι μία ρατσιστική γελοιότητα. Ότι το να ψήνεις επιδεικτικά και να τρως δίπλα σε πεινασμένους δείχνει μηδενική ενσυναίσθηση. Δεν είναι θέμα σεβασμού στη θρησκεία, είναι θέμα σεβασμού στον άνθρωπο. Δεν είναι θέμα ποινικά κολάσιμου, είναι ζήτημα κινδύνου νέας ανόδου της ακροδεξιάς που είναι απολύτως επικίνδυνη για τη χώρα και δεν προτείνει λύσεις ποτέ και για τίποτε, παρά μόνο τρέφει και τρέφεται από μία αδιέξοδη οργή.

Πολλοί βουλευτές βέβαια ενδιαφέρονται για ένα και μόνο πράγμα: Για την επανεκλογή τους. Δεν ενδιαφέρονται για τη χώρα, για ιδεολογία, ούτε καν για την παράταξη τους. Αλλά ξεχνούν πως στην πραγματικότητα μία κυβέρνηση κρίνεται στην οικονομία, όχι από το πόσα σουβλάκια έψησαν κάποιοι μπροστά σε πεινασμένους και δυστυχισμένους ανθρώπους, οι οποίοι για να έχουν μεταφερθεί στην ενδοχώρα είναι πρόσφυγες με τη βούλα- όχι πως θα ήταν λιγότερο απάνθρωπο και ρατσιστικό να κάνει κάποιος τέτοια επίδειξη σε μετανάστες.

Είναι αδιανόητο να νομίζει κανείς ότι κάνει κάποιου είδους αντίσταση ψήνοντας σουβλάκια. Είναι αφελές τουλάχιστον να πιστεύει ότι οποιοσδήποτε πολιτικός, ακόμη και ο πιο βλαξ, ζήτησε να απαγορευθεί η γουρνοπούλα. Είναι λάθος να αποκαλεί κανείς “τοπικές κοινωνίες” δέκα τύπους που πίστεψαν ένα hoax και μπέρδεψαν Ελληνίδες ηλικιωμένες μανδηλοφορούσες κυρίες με πρόσφυγες. Είναι αστείο να θεωρεί κανείς ότι ένας πρόσφυγας ανά εκατό κατοίκους συνιστά “αλλοίωση πληθυσμού”. Κι είναι εξίσου επικίνδυνο κάποιοι να ποντάρουν στο να πέσει η κυβέρνηση εκ δεξιών.

Αλλά οι κυβερνήσεις κρίνονται στην οικονομία. Και στο τέλος κερδισμένος θα είναι αυτός που θα μιλήσει για τα πραγματικά προβλήματα, για την ανάπτυξη πραγματικά για όλους, για δημιουργία θέσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης και δικαιωμάτων.

Ομως σε μία δημοκρατία δεν φέρουν την ευθύνη μόνο οι κυβερνώντες. Αλλά και αυτοί που χάφτουν ψέματα ότι δήθεν πληρώνουμε τους πρόσφυγες (η διαχείριση του προσφυγικού χρηματοδοτείται από κοινοτικά κονδύλια) ή ότι δήθεν πάνε οι πρόσφυγες στα νοσοκομεία και μένουν οι Έλληνες απ’ έξω (ουδέν αναληθέστερον τούτου- χώρια που όποιος έχει στοιχειώδες μυαλό θα πρέπει να απαιτεί την υγειονομική περίθαλψη και έλεγχο όσων έρχονται στην Ελλάδα, όχι να την εμποδίζει).

Το προσφυγικό- μεταναστευτικό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας και της Ευρώπης. Ο φασισμός που εμποδίζει τη συζήτηση για τα πραγματικά κρίσιμα ίσως όμως είναι.