Η επανασύνδεση της μεσαίας τάξης με την Κεντροδεξιά

Στο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα χρειάστηκαν 4,5 χρόνια προκειμένου να ανακαλύψει τη μεσαία τάξη. Στον Κυριάκο Μητσοτάκη μόλις μερικές εβδομάδες ώστε να επιτύχει την επανασύνδεση της μεσαίας τάξης με την Κεντροδεξιά.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις της Νέας Δημοκρατίας με τη μεσαία τάξη. Αντιθέτως τα δύσκολα τώρα αρχίζουν προκειμένου να αποκατασταθούν πλήρως οι σχέσεις της παράταξης με τα λαϊκά και μεσαία κοινωνικά στρώματα.

Ο θυμός μπορεί να έχει παρέλθει, αλλά η καχυποψία υπάρχει. Και το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ κατά κύριο λόγο και η Νέα Δημοκρατία λιγότερο, δύο κόμματα που αποτελούν την πολιτική και ιδεολογική έκφραση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, υπήρξαν θύματα του θυμού της δεν μπορεί κανείς να το παραβλέψει. Το ΠΑΣΟΚ, σήμερα Κίνημα Αλλαγής, δεν μπορεί ακόμη να συνέλθει και μάλλον δύσκολα θα μπορέσει να αποτελέσει την κύρια έκφραση της. Ενώ η Νέα Δημοκρατία αν και κλονίστηκε, άντεξε, ανέκαμψε και υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη επαναδιεκδικεί την κύρια πολιτική και κοινωνική εκπροσώπηση της μεσαίας τάξης.

Προφανώς τα συσσωρευμένα προβλήματα μιας-τουλάχιστον- δεκαετίας δεν μπορούν να επιλυθούν σε τρεις μήνες. Εμφανώς, όμως, η κυβέρνηση φαίνεται από την πρώτη μέρα να χτίζει την ανασυγκρότηση της οικονομίας με βάση τη μεσαία τάξη. Το γεγονός ότι η μεσαία τάξη συνεχίζει παρά τις φοροελαφρύνσεις να σηκώνει το βάρος της φορολογίας δεν σημαίνει στρατηγική επιλογή.

Άλλωστε το φιλελεύθερο πλαίσιο εντός του οποίου κινείται σε πολιτικό και οικονομικό πεδίο η κυβέρνηση δεν αφήνει καμία αμφιβολία για τη στοχοπροσήλωσή της. Και αυτή είναι η δραστική μείωση των φόρων.

Το εντυπωσιακό ξεκίνημα της κυβέρνησης δημιούργησε υψηλές προσδοκίες σε βαθμό που δόθηκε η εντύπωση ότι η μεσαία τάξη θα ανακτούσε τα απωλεσθέντα της εισοδήματα αμέσως. Αυτό θα συμβεί σε βάθος χρόνου, αλλά κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ποιοι και με ποιες πολιτικές την οδήγησαν στη φτωχοποίηση, αλλά και τις παθογένειες του κράτους που πρέπει να αντιμετωπιστούν ώστε να καρποφορήσουν οι προσπάθειες της κυβέρνησης. Κι εδώ βρίσκεται το κρίσιμο σημείο για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Πόσο γρήγορα θα αντιμετωπίσει αυτές τις παθογένειες και πόσο αποφασιστικά θα τις εξαλείψει ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τις μεταρρυθμίσεις. Για να το εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται, μειώσεις φόρων και εισφορών δεν μπορούν να εφαρμοστούν σ’ ένα οικονομικό περιβάλλον που είναι προσανατολισμένο σ’ ένα «σοσιαλιστικό» μοντέλο ανάπτυξης.

Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που επαναλαμβάνω ξεκίνησε με εντυπωσιακό τρόπο να καταστήσει σαφές ότι δεν ήρθε για να διαχειριστεί την κατάσταση αλλά για να την αλλάξει, δεν μπορεί να ρίξει στροφές. Και δεν μπορεί φυσικά να μην έχει σύμμαχο σε κάθε περίπτωση τη μεσαία τάξη, η οποία έγειρε την πλάστιγγα και απαλλάχθηκε η χώρα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Γιατί τίποτα δεν έχει τελειώσει, όχι μόνο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσει να προσεταιριστεί τους ψηφοφόρους της, αλλά κυρίως γιατί στο προσεχές διάστημα οι διεθνείς και εσωτερικές εξελίξεις θα είναι τέτοιες που η κυβέρνηση θα χρειαστεί τη στήριξη της μεσαίας τάξης. Γι αυτό και πέραν της ιδεολογικής και πολιτικής ταύτισης, λόγοι τακτικοστρατηγικοί υποχρεώνουν την κυβέρνηση Μητοστάκη να στηρίξει τη μεσαία τάξη ώστε να στηριχθεί από αυτή στα δύσκολα που θα έρθουν. Γιατί αν κάτι πρέπει να έμαθε το πολιτικό σύστημα από την κρίση, είναι ότι δεν πρέπει να θεωρεί δεδομένη τη μεσαία τάξη.