Πόσο θράσος χρειάζεται για να… είσαι δεύτερος;

Με αφορμή την οργισμένη αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ στα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για τη Μόρια, αναρωτιέται κανείς πόσο θράσος αναλογεί σε 1650 ημέρες(πλην αργιών) διακυβέρνησης από την πρώτη φορά Αριστερά.

Είναι προφανές ότι η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι αμετανόητη. Και αυτό την εμποδίζει να κάνει την επιβεβλημένη αυτοκριτική, έστω και για λόγους τακτικής. Για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις «φυλές» του όλα ήταν καλώς καμωμένα. Από το τρίτο μνημόνιο και τα capital controls μέχρι την διαχείριση του μεταναστευτικού- προσφυγικού και την υπόθεση της Novartis, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κινείται σε μια διχαστική λογική που εκ του αποτελέσματος παράγει αθλιότητα.

Στην προκειμένη περίπτωση, όπως αυτή του κολαστήριου της Μόριας, οι δηλώσεις φανερώνουν πέραν όλων των άλλων και περιορισμένη αίσθηση σοβαρότητας. Γιατί δεν είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι πιστεύει κανείς πως το πρόβλημα δημιουργήθηκε από την κυβέρνηση τους τελευταίους δύο μήνες. Είναι προφανές ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται σ’ ένα συγκεκριμένο κοινό και κυρίως στις «φυλές» των ιδεοληπτικών που δημιούργησαν το πρόβλημα.

Είναι τουλάχιστον αστείο να ασκούν κριτική στην κυβέρνηση για το μεταναστευτικό αυτοί οι οποίοι ευθύνονται για τη διαχείριση του. Και δεν είναι μόνο το μεταναστευτικό που δείχνει ότι στο ΣΥΡΙΖΑ έχουν χάσει κάθε αίσθηση του μέτρου. Το χάλι της ΔΕΗ, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε σχεδόν χρεοκοπημένη στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση θράσους. Εγκαλείται ο Χατζηδάκης γιατί όπως λένε στην Κουμουνδούρου «κατασκεύασε» το κακό χάλι της ΔΕΗ προκειμένου να την δώσει όσο- όσο στα ιδιωτικά συμφέροντα! Και δεν σκέφτονται ότι ο ισχυρισμός τους πέραν του ότι είναι γελοίος, αφού και να το είχε σχεδιάσει θα ήταν ανθρωπίνως αδύνατον να υλοποιήσει το… καταχθόνιο σχέδιο του- αποκαλύπτει και την πολιτική αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να αρθρώσει μια έστω υποτυπώδη πρόταση για το μέλλον της επιχείρησης.

Κι εδώ η απουσία της αυτοκριτικής οδηγεί το ΣΥΡΙΖΑ σε τραγελαφικές καταστάσεις. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον για ένα κόμμα που έγινε κυβέρνηση γι αυτό που ήταν και θέλει να μείνει έτσι όπως ήταν γιατί έτσι το θέλει το κοινό του. Συνεπώς όσοι τυχόν ανησύχησαν ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα φέρει έναν… αέρα Κόμο στην Κουμουνδούρου, δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να προβληματίζονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα κι αν αλλάξει όνομα θα μείνει… ΣΥΡΙΖΑ. Θα συνεχίσει να τροφοδοτεί με αναχρονιστικές αντιλήψεις και στερεότυπα το κοινό του, αγνοώντας προκλητικά τους λόγους που τον οδήγησαν στην ήττα και το κυριότερο στη διάρρηξη των σχέσεων του με την κοινωνία.

Εν ολίγοις ο ΣΥΡΙΖΑ θα… μείνει ΣΥΡΙΖΑ και όσο συνεχίζει να αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση με όρους «αλτσχάιμερ» τόσο θα μοιάζει με κάποια κουρασμένα παλικάρια τύπου Κόρμπιν. Αυτό ειδικά ο Αλέξης Τσίπρας, μια και «κουβαλάει» τα ίδια μυαλά με τον ηγέτη των Εργατικών, θα πρέπει να το κοιτάξει σοβαρά. Όχι βέβαια ότι απασχολεί κανέναν τι θα απογίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί έχει σημασία για τη δική του υστεροφημία να αντιληφθεί γιατί αδυνατεί ο Κόρμπιν να πείσει απέναντι σ’ έναν κλόουν λαϊκιστή όπως είναι ο Μπόρις Τζόνσον. Γιατί έτσι μόνο θα καταλάβει τι του επιφυλάσσει το μέλλον με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Στη χειρότερη περίπτωση μερικά χρόνια στην αντιπολίτευση και στην καλύτερη δεύτερος.