Η γέννηση της ελληνικής poorgeoisie

Δεν είναι απλά μία τάση των καιρών. Είναι μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων, μία νέα τάξη αν προτιμάτε, που έχει το χρέος να ανοικοδομήσει τη χώρα. Ναι, με τους λίγους πόρους που διαθέτει.

Ο όρος “poorgeoisie” δεν είναι φυσικά δικός μου. Είναι ένας όρος που ξεκίνησε να ακούγεται το 2009 στην Αμερική, παραφράζοντας τον όρο “bourgeoisie”, για να περιγράψει τη γενιά εκείνων των 20άρηδων μεσοαστών που παλεύουν να διατηρήσουν το βιωτικό επίπεδο του παρελθόντος, εν μέσω κρίσης.

Στην Ελλάδα των υπερχρεωμένων πιστωτικών και των πολυτελών τζιπ, ο όρος “poorgeoisie” είναι κάτι παραπάνω από δόκιμος. Αλλά δεν περιορίζεται μόνο σε αυτή την τάξη και την ηλικιακή ομάδα.

Η Γαλλική bourgeosie και η μεταστροφή της σε poorgeoisie

Ιστορικά, ο όρος bourgeosie, χρησιμοποιείται για την περιγραφή εκείνης της – αστικής κυρίως – τάξης των εχόντων. Μία κάστα της οποία τα μέλη καθορίζονταν από τον πλούτο και την εργασία και όχι από την καταγωγή ή την κτήση γης. Γνωστότερη όλων η Γαλλική μπουρζουαζί, η αστική τάξη των Γαλλικών πόλεων που έβαλε κατά του φεουδαρχικού συστήματος και της οικονομικής κρίσης, κατά τη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης.

230 χρόνια μετά, μία άλλη κρίση, της οικονομίας όσο και του συστήματος, γεννά τον όρο poorgeoisie. Κι ακόμα κι αν αυτός ο όρος δεν πρόκειται να μείνει στα βιβλία της ιστορίας, ακόμα κι αν περιοριστεί στις ιλουστρασιόν σελίδες των περιοδικών, δεν παύει να περιγράφει μια κατάσταση. Την ύπαρξη μιας τάξης ανθρώπων που καλείται να “ψαλιδίσει” το βιωτικό του επίπεδο στις απαιτήσεις των καιρών. Μια τάξη, όπως και η bourgeoisie, έτοιμη για επανάσταση.

Το ελληνικό παράδειγμα

Στη χώρα μας, η γέννηση της poorgeoisie ήταν αναμενόμενη. Και δεν αφορά μόνο τους μεγαλοαστούς ή τους μικροαστούς αυτής της χώρας. Τους βολεμένους και τους αβόλευτους. Τους υπαλλήλους του δημοσίου ή εκείνους του ιδιωτικού τομέα. Μιας και ο καθένας από εμάς αναγκάστηκε να περιορίσει τις δαπάνες του. Είτε επειδή έχασε τη δουλειά του, είτε επειδή η αγορά δεν τον βοηθά να αναπτύξει την επιχείρηματικότητά του, είτε επειδή κλήθηκε να πληρώσει τα σπασμένα ενός ολόκληρου κράτους.

Η ελληνική poorgeoisie είναι μακράν μεγαλύτερη από εκείνη που περιγράφουν στην Αμερική. Πολύ πιο ευρεία από τους μεγαλοαστούς της Νέας Υόρκης που πέταξαν τα ακριβά κουστούμια και αποχωρίστηκαν τα SUVs τους.

Σε μια χώρα, όπως η δική μας, που έμαθε να πλουτίζει πάνω στον αέρα, που πάντα καταναλώναμε περισσότερα απ’ όσα είχαμε, που χρεώναμε κινητά, βενζίνες και πολυτέλειες σε πιστωτικές κάρτες, που ανακαλύπταμε ένα δάνειο σε κάθε μας εικονική ανάγκη, ο όρος poorgeoisie μάς καλύπτει όλους.

Το χρέος της ελληνικής poorgeoisie

Πρώτη υποχρέωση η παραδοχή. Το να συνειδητοποιήσουμε σαν κοινωνία και σαν μονάδες ότι ανήκουμε σε αυτή την ευρύτατη κοινωνική ομάδα. Ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να ανοικοδομήσουμε το βιωτικό μας επίπεδο, αυτό το επίπεδο στο οποίο έχει συνηθίσει ο καθένας από εμάς, υψηλό ή χαμηλό, με λιγότερους πόρους.

Έχει χρέος αυτή η γενιά που γεννήθηκε στην κρίση, να βγάλει τη χώρα από την κρίση και να της μάθει να χτίζει με τις δικές της δυνάμεις και όχι με την ανώφελη βοήθεια τρίτων. Να οικοδομήσει σε γερές βάσεις. Όχι για χάρη των επόμενων γενεών, όπως λένε διάφοροι πολιτικάντηδες. Αλλά για τη δική μας τη γενιά που έχει ακόμα πολλά να δώσει (και να πάρει).

Έχουμε χρέος να χτίσουμε από το τίποτα. Αυτό το τίποτα με το οποίο μας κληροδότησαν οι προηγούμενες γενιές. Γιατί όπως έχει πει και ο μεγάλος Bob Dylan “when you got nothing, you got nothing to lose”.

Έτσι κι εμείς δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Μόνο να κερδίσουμε.

* Ο Χρήστος Χατζηιωάννου σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών πριν μεταβεί στο Λονδίνο για μεταπτυχιακές σπουδές στις Διεθνείς Σχέσεις και την Σύγχρονη Πολιτική Θεωρία. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2011 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο Oneman.gr.