ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΕΝΙΟΣ: “ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΕ 50 ΧΡΟΝΙΑ”

Όποιον Κύπριο κι αν ρωτήσεις, τον γνωρίζει. Κι αυτό, γιατί ο Γιώργος Ζένιος αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς και αγαπητούς ηθοποιούς του νησιού, έχοντας υποδυθεί δεκάδες ρόλους σε τηλεοπτικές σειρές τα τελευταία 25 περίπου χρόνια. Συστήθηκε, όμως, και στο κοινό της Ελλάδας, μέσα από την ελληνοκυπριακή δραματική σειρά “Μπρούσκο” – ως Διαμαντής Νικολάου – η οποία είχε προβληθεί και εδώ, την περίοδο 2013 – 2017, σε σενάριο Βάνας Δημητρίου και σκηνοθεσία Ανδρέα Γεωργίου.

Σήμερα, στα 84 του χρόνια, συνεργάζεται ξανά με το επιτυχημένο δίδυμο (που πλέον είναι τρίδυμο, μαζί με τον Κούλλη Νικολάου) στην σειρά “Famagusta”, που προβάλλεται μέσα από τη συχνότητα του MEGA. Μια σειρά εμπνευσμένη από τα τραγικά γεγονότα της Κύπρου, η οποία δημιουργήθηκε με αφορμή τη συμπλήρωση των 50 χρόνων από την τουρκική εισβολή. Ο Γιώργος Ζένιος υποδύεται τον παππού Παύλο Σέκερη, πρόσφυγα από την Αμμόχωστο, ο οποίος απομακρύνθηκε βίαια από το σπίτι του. Κλήθηκε να κρατήσει “όρθια” την οικογένειά του μετά την εισβολή, ξεκινώντας από το μηδέν, με μια κόρη και έναν γαμπρό που θρηνούσαν τον χαμένο γιο τους: τον εγγονό του, που 50 χρόνια μετά παραμένει αγνοούμενος.

Ο αγαπημένος ηθοποιός γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου και έφυγε σε ηλικία 6 χρονών για την Αγγλία. Εκεί ξεκίνησε την καριέρα του στην υποκριτική και συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα, όπως ο Σον Κόνερι, η Τζίνα Λολομπρίτζιτα, ο Μάικλ Κέιν, ο Σάιμον Τέμπλαρ, ο Ρότζερ Μουρ και ο Ομάρ Σαρίφ. Έπειτα από αρκετά χρόνια επέστρεψε στην Κύπρο και οι ομορφιές της, ανάμεσά τους και οι χρυσές αμμουδιές της Αμμοχώστου, τον έκαναν να πάρει την απόφαση να εγκατασταθεί εκεί. Όλα αυτά, όμως, πριν από την τουρκική εισβολή, που άλλαξε τα πάντα.

Για τα όσα θυμάται από εκείνη την περίοδο, για την πληγή της Κύπρου που παραμένει ανοιχτή, για τη σειρά και το πόσο σημαντικό είναι που ξυπνάει ξανά τις μνήμες, μιλά ο Γιώργος Ζένιος στο The Magazine του NEWS 24/7.

Τι σας έκανε να πείτε το “ναι” στη σειρά “Famagusta”;

Είπα το “ναι” όταν διάβασα το πρώτο σενάριο, ήταν καταπληκτικό. Με πήγε πίσω, πριν από πολλά χρόνια, όταν δούλευα στην Αγγλία στο BBC. Πιστεύω είναι το πρώτο επαγγελματικό τηλεοπτικό σενάριο που πήρα στα χέρια μου, εδώ και πολλά χρόνια. Η ιστορία με τράβηξε, γιατί είναι γεγονότα τα οποία τα πέρασα κι εγώ. Έχω ζήσει την εμπειρία, δυστυχώς.

Ποια στοιχεία της σειράς σας αρέσουν;

Είναι μια πλούσια και προσεγμένη παραγωγή. Έχουμε σκηνές στο Λονδίνο, στην Ελλάδα, στην Κύπρο, παντού. Είναι μια πολύ καλή δουλειά και από φωτογραφία και από ήχο και από υποκριτική, από μοντάζ και σκηνοθεσία. Εύχομαι αυτή η παραγωγή να πάει στο Netflix. Όταν κάναμε την πρεμιέρα, ήρθε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, και είπε πως αυτό έπρεπε να γίνεται πιο συχνά. Και είναι αλήθεια γιατί ο χρόνος είναι εναντίον μας. Όσο περνούν τα χρόνια, ξεχνιέται το Κυπριακό.

Η σειρά δημιουργήθηκε και προβάλλεται με αφορμή τα 50 χρόνια χρόνια από την τουρκική εισβολή. Άρα θεωρείτε ότι αργήσαμε για ένα τέτοιο project;

Ναι, δεν ξέρω γιατί το άφησαν 50 χρόνια. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε, ούτε να το ξεχνάμε, ότι χάσαμε την μισή Κύπρο. Έπρεπε εδώ και χρόνια να γίνει αυτό και μπράβο στον Ανδρέα Γεωργίου και στον Κούλλη Νικολάου που το έφεραν στη επιφάνεια. Τουλάχιστον, μίλησαν για το Βαρώσι, θυμήθηκαν ότι υπάρχει η Αμμόχωστος. Εγώ τους θαυμάζω και τους λέω ένα μεγάλο “μπράβο” που ξέθαψαν αυτό το θέμα. Γιατί το είχαμε θάψει, το ξεχάσαμε. Χαίρομαι τουλάχιστον που το ξανασυζητάνε. Υπάρχει μια μικρή ελπίδα.

Υπήρξαν και κάποιες αντιδράσεις για τη σειρά, από Κύπριους. Πώς τις κρίνετε;

Όντως, μερικοί κάνουν παράπονα, λένε “γιατί μας το θυμίσατε;”, Τι ήθελαν δηλαδή; Εγώ έζησα μεγάλο μέρος της ζωής μου στο Λονδίνο, τα τελευταία 37 χρόνια ζω στην Κύπρο. Κι όμως, δεν θέλω να ξεχάσω και δεν μπορώ να περάσω στην άλλη πλευρά. Μόνο και μόνο που το σκέφτομαι, με πειράζει.

Έχω την εντύπωση ότι οι περισσότερες προέρχονται από Αμμοχωστιανούς και Βαρωσιώτες.

Ισχύει αυτό. Αλλά δεν ξέρω τον λόγο. Αντί να έρθουν να πουν ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στον Ανδρέα και στον Κούλλη, που τα έβγαλαν τώρα στην φόρα, 50 χρόνια μετά. Γιατί ο χρόνος είναι εναντίον μας… Περάσανε τρεις γενιές, η τέταρτη γενιά θα ξεχάσει. Παιδιά 15 -16 χρονών, που μιλάω μαζί τους και τους ρωτάω, λένε «όχι, δεν θέλω να πάω στο Βαρώσι. Εγώ γεννήθηκα στη Λεμεσό και η μητέρα μου γεννήθηκε στη Λεμεσό». Ξεχνούν. Ίσως αυτό ήθελαν και οι Τούρκοι, να περάσει χρόνος, να ξεχαστεί, και να κάνουν τα μέρη αυτά ιδιοκτησία τους. Και οι γονείς τους, αυτοί που γεννήθηκαν στη Λεμεσό ή στην Πάφο, για παράδειγμα, “έχτισαν” τη ζωή τους εκεί. Γιατί να πάνε στο Βαρώσι;

Τι θυμάστε από την περίοδο που ζήσατε στην Κύπρο, πριν από την εισβολή;

Εγώ θυμάμαι την πρώτη φορά που ήρθα στην Κύπρο. Έφυγα 6 χρονών και ήρθα το 1970. Όταν έφυγα θυμόμουν ένα χωριό. Κι όταν γύρισα είπα «μα αυτή είναι η Κύπρος;». Θυμάμαι ότι μου άρεσε τόσο πολύ. Γύρισα γιατί είχα πρόταση να κάνω την πρώτη πανελλήνια σειρά. Τότε, είχαμε break δύο ώρες το μεσημέρι. Εγώ είχα έρθει στην Κύπρο με ένα σπορ αμάξι και θυμάμαι ότι στα διαλείμματα πηγαίναμε μ’ αυτό στο Βαρώσι, κάναμε μπάνιο στη θάλασσα, και γυρίζαμε πίσω. Κάποτε σκέφτομαι ότι εκείνο το Βαρώσι έπαιξε ρόλο στη ζωή μου και στην απόφασή μου να μείνω στην Κύπρο. Επίσης, θυμάμαι ότι μέχρι το 1974, γυρίσαμε με το θέατρο όλες τις περιοχές Κερύνεια, Μόρφου, Ριζοκάρπασο, τα πάντα.

Και τώρα, πώς αισθάνεστε;

Είναι λυπηρό αυτό που θα πω, αλλά, έμεινα γιατί μου άρεσε τόσο πολύ η Κύπρος, και το μετάνιωσα που έμεινα. Αν ήξερα πώς θα καταντούσε η Κύπρος, θα συνέχιζα την ζωή μου στο Λονδίνο. Γιατί είχα αρχίσει να κάνω μια καλή καριέρα εκεί. Κι όμως, η Κύπρος με τράβηξε. Με τράβηξε ο κόσμος. Εδώ βρήκα φιλοξενία. Πηγαίναμε με το θέατρο σε ένα καφενείο, τσακώνονταν ποιος θα μας κεράσει. Αυτό χάθηκε τώρα, άλλαξε ο κόσμος μετά την εισβολή.

Έχετε πάει στα Κατεχόμενα από την εισβολή και μετά;

Όχι, δεν μπορώ. Πήγα μόνο μία φορά, πριν από περίπου 28 χρόνια. Πριν πεθάνει η μητέρα μου, ήταν επιθυμία της να την πάω στον Απόστολο Ανδρέα. Δεν ήθελα να πάω. «Σε παρακαλώ γιε μου, πήγαινέ με» μου έλεγε. Την πήγα, προσκύνησε και γυρίσαμε πίσω, ούτε δεξιά κοίταξα, ούτε αριστερά. Όταν είδα τι έχτισαν εκεί, ορκίστηκα να μην ξαναπάω, να μην ξαναπατήσω πουθενά. Όταν πλησιάζω στην Λευκωσία, βλέπω στον Πενταδάχτυλο την τουρκική σημαία… Είναι λυπηρό. Δεν ξέρω, μήπως τώρα στα γεράματά μου φύγω. Αλλά όταν έχεις εγγόνια, είναι πολύ δύσκολο. Αλλά τους είπα, όταν φύγω από αυτό τον κόσμο, να τα πουλήσουν όλα και να φύγουν, αν μείνει έτσι.

Στη “Famagusta” υποδύεστε τον Παύλο Σέκερη, πείτε μου λίγα λόγια για τον ρόλο σας. 

Υποδύομαι έναν παππού, από την Αμμόχωστο. Είμαι ο πρώτος από την οικογένεια, εγώ πολέμησα, εγώ έζησα έντονα την εισβολή. Προσπαθώ να τους πω ιστορίες, να τους πω πώς ήταν ο κόσμος τότε και πώς έγινε τώρα. Έχασα το εγγόνι μου στην εισβολή, κάτι το οποίο δεν μπορείς να το ξεχάσεις. Γι’ αυτό και τώρα σκέφτομαι αυτούς που αντιδρούν και λέω, δεν έχασαν έναν πατέρα, ένα εγγόνι, κάποιον; Μπορείς να ξεχάσεις τον δικό σου άνθρωπο; Και δεν ξέρεις καν πού είναι θαμμένος. Μπορείς να ξεχάσεις την πατρίδα σου;

Υπάρχει συναισθηματική φόρτιση στα γυρίσματα;

Οι σκηνές είναι πολύ φορτισμένες.  Τώρα είμαι στο σπίτι μου, στο γραφείο μου, και διαβάζω για να μάθω τα λόγια μου. Σχεδόν τα έμαθα όλα, θέλω να είμαι έτοιμος. Μελετώ την κατάσταση, τα αισθήματα. Σ’ αυτή τη σειρά υπάρχουν πολλά αισθήματα. Είναι κάποιες σκηνές, στις οποίες ο ήρωας θυμάται τα παλιά, που είναι πολύ έντονες. Ακόμη και τώρα που σου μιλώ, υπάρχει ένας κόμπος. Τρέχουν δάκρυα απ’ τα μάτια μου.

Η σειρά έχει, πάντως, ένα πλούσιο καστ. Πώς είναι η συνεργασία σας με τους άλλους ηθοποιούς;

Στο 99% των γυρισμάτων συνεργάζομαι με Ελλαδίτες. Πάντα η συνεργασία μου με τους Ελλαδίτες είναι εξαιρετική. Είναι λίγο πιο επαγγελματίες από εμάς τους Κύπριους. Μακάρι να έπαιζα πάντα με αυτούς τους ανθρώπους. Είναι εξαιρετικοί συνεργάτες, πάντα διαβασμένοι. Οι συνάδελφοί μου είναι καταπληκτικοί. Αλλά έχουμε κι έναν καταπληκτικό σκηνοθέτη, όπως και η σεναριογράφος μας.

Πάντως, είχε γίνει άλλη μία σειρά σχετική με την Κύπρο, η “Βασιλική”. Προβλήθηκε το 2005-06 και είχατε παίξει κι εσείς. Βέβαια, ήταν αρκετά διαφορετική. Αλλά τότε δεν υπήρχαν αντιδράσεις, σωστά;

Δεν είχαμε δώσει τόση βάση στην εισβολή τότε, ενώ τώρα δείχνει καθαρά την εισβολή. Όντως δεν υπήρχαν αντιδράσεις τότε, τώρα έχουμε. Ο Ανδρέας αναβίωσε πράγματι την εισβολή, με διάφορα πλάνα, αποτύπωσε την φυγή από το Βαρώσι. Είναι πολλές σκηνές, που χωρίς να το θέλω, νιώθω ότι τρέχουν δάκρυα απ’ τα μάτια μου και τα σκουπίζω. Γιατί τα θυμάμαι.

Από τα χρόνια στην Αγγλία και τις δουλειές σας εκεί, τι θυμάστε;

Είχα φύγει ξανά για Αγγλία, αφότου είχα επιστρέψει στην Κύπρο. Πήγα τα παιδιά μου εκεί το 1980, τους έβγαλα έξω από την Κύπρο, όταν ήταν 10 χρονών. Ήθελα να σπουδάσουν. Και έμεινα μαζί τους μέχρι το 1995. Δούλευα σε μικρούς ρόλους στο BBC. Θυμάμαι το 1994 με φώναξε η ατζέντισσά μου για ένα ρόλο στη Γιουγκοσκλαβία με τον Ομάρ Σαρίφ. Μου είπε ότι δεν θα με πληρώσει, ότι θα μου δώσει 1/3 γιατί δεν είχα πληρώσει την συνδρομή μου. Θα το κάνω της λέω. Έχω παίξει, επίσης, με την Τζίνα Λολομπριτζίτα, με τον Σον Κόνερι, κάναμε το πρώτο του έργο με το οποίο ήθελε να ξεφύγει από τον Τζέιμς Μποντ. Κάναμε γυρίσματα στη Μαγιόρκα. Με τον Μάικλ Κέιν, επίσης. Είναι τελείως διαφορετικό το κλίμα και τα γυρίσματα, από ό,τι εδώ στην Κύπρο. Εκεί αμείβεσαι. Κάνεις ένα φιλμ, 5 μέρες γυρίσματα, 15.000 λίρες. Αλλά, εδώ είναι η γλώσσα, η θρησκεία μου.

Να περιμένουμε κορύφωση στα επόμενα επεισόδια της “Famagusta”;

Το “Famagusta” όσο συνεχίζεται, θα δυναμώσει. Στο τέλος θα δικαιωθεί ο Ανδρέας και η Βάνα. Μακάρι να έκαναν στην Κύπρο παραγωγές τέτοιες. Περιμένουμε μεγάλη κορύφωση, Διαβάζω το επεισόδιο 24 και μου σηκώνεται η τρίχα. Πρέπει να κάνουμε κάτι. Δεν μπορούμε να αφήσουμε την χώρα μας να χαθεί.

Πιστεύετε ότι θα βρεθεί μια λύση για το Κυπριακό; Ελπίζετε;

Πιστεύω ότι θα βρεθεί μία λύση, δεν γίνεται να μη βρεθεί. Γιατί αν δεν βρεθεί, θα χαθεί η Κύπρος. Στην Αγγλία υπάρχουν 3 κόμματα, κι εδώ έχουμε 13. Ο καθένας προσπαθεί να μείνει στην “καρέκλα”. Δεν είναι σωστά αυτά τα πράγματα. Κάποτε τους λέω, αν ο Θεός ζωντάνευε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για την Κύπρο, και μας έβλεπαν τώρα, θα μας σκότωναν όλους. Είμαστε ένας λαός που ξεχάσαμε την εισβολή σε 50 χρόνια. Φαντάσου μετά από ακόμα 50 χρόνια. Αν από τώρα ξεχάσαμε…

Μετά από τόσα χρόνια που δουλεύετε ως ηθοποιός, ποια είναι η μεγαλύτερη αμοιβή; 

Τώρα που μεγάλωσα συνειδητοποίησα το πόσο με αγαπά ο κόσμος. Ίσως είχα χάσει την εμπιστοσύνη μου. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αμοιβή, για μένα τουλάχιστον. Η αγάπη είναι παραπάνω από τα χρήματα.