ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΙΓΑΛΗΣ: ΚΑΠΟΙΟΙ ΞΕΝΕΡΩΣΑΝ ΜΕ ΤΑ ΛΑΪΚΑ. ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΕΚΑΝΑ ΠΑΝΤΑ Ο,ΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΑ

Δεν μπήκα καν στον κόπο να ψάξω τη “Μικρή μου Μέλισσα”, ξέρω ότι την είχα στο δημοτικό, σίγουρα και στο γυμνάσιο αλλά από εκεί και μετά δεν έχω ιδέα τι απέγινε αυτή η κασέτα. Την είχα ψάξει παλιότερα και ακόμα (πιο;) παλιότερα και πάλι δεν την είχα βρει και έτσι έχει πια καταχωρηθεί οριστικά στα αντικείμενα της πρώτης νιότης που κάνουν πια παρέα στον Χριστούλη.

Δεν πήγα πάντως με άδεια χέρια στο σπίτι του Κώστα Μπίγαλη, ένας φίλος με φόρτωσε με τους δίσκους του, κι έτσι ο μαρκαδόρος του δεν έμεινες αχρησιμοποίητος. Υπέγραψε, αφιέρωσε και προηγουμένως θυμήθηκε και διηγήθηκε.

Και ξεκίνησε μιλώντας για την οικογένεια του (απ’ τη μεριά του πατέρα του) που “είχαν έρθει όλοι το ‘22 απ’ τον Μαρμαρά. Αυτό το σπίτι είναι απ’ το ‘39, είναι το πατρικό μου. Απ’ τη μητέρα μου έχω την άλλη καταγωγή απ’ τη Ρούμελη, το χωριό μας λέγεται Λευκαδίτι και είναι στους πρόποδες της Γκιώνας”. 

Και πηγαίνατε και στα πανηγύρια τους;
Βέβαια, χαμός. Μια θεία μου μου ‘πε το εξής το οποίο εξηγεί διάφορα πράγματα. Τότε γινόταν ένα πανηγύρι την ημέρα της Αναλήψεως. Εγώ γενικά ήμουν πολύ ζωηρό παιδί, έτρεχα πάνω κάτω, μαζί με τα άλλα παιδάκια. Και κάποια στιγμή ξεκινάνε τα κλαρίνα και αφήνω εγώ τα παιδάκια και πάω να ακούσω τη μουσική… Αλλά πήγα πάρα πολύ κοντά, τόσο κοντά που η μητέρα μου ανησύχησε και λέει της θείας μου “πήγαινε πάρτο αυτό από εκεί, θα κουφαθεί”. Έρχεται και με πιάνει απ’ το χέρι να με τραβήξει και της κάνω “σσσσ… Τώρα ακούω”. Ήμουν 7-8 χρονών, δεν ήθελα να με διακόψουν, ήμουν τελείως απορροφημένος.

Ίσως αυτό να εξηγεί και τα παραδοσιακά στοιχεία που έβαλα μετά στα δικά μου τα τραγούδια.

Αυτά τα στοιχεία τα βάζατε μέσα και κάπως με την κιθάρα, με τα σολάκια…
Ναι, αλλά όχι εγώ. Ο Άκης και ο Αντώνης Τουρκογιώργης. 

Οπότε εσείς είχατε αυτά τα ακούσματα και θέλατε να βάλετε μέσα αυτές τις κιθάρες. Τι κάνατε; Τους το ζητούσατε ή το έκαναν από μόνοι τους;
Κοίταξε, εγώ έφτιαχνα όλη τη βάση.

Γιατί και οι Socrates είχαν το παραδοσιακό στοιχείο στη μουσική τους.
Όχι, εμένα μου βγήκε αυθόρμητα γιατί γενικά μ’ αρέσει να παντρεύω πράγματα, δηλαδή διαφορετικές μουσικές κουλτούρες.

Απλώς είχα τη μεγάλη τύχη να μπλέξω με την καλή έννοια με τον μεγάλο Αντώνη και τον Άκη, οι οποίοι για μένα μαζί με τον Γιάννη Σπάθα είναι οι τρεις κορυφαίοι κιθαρίστες που έχουμε -από πλευράς ταυτότητας και προσωπικότητας.

Εγώ ήμουν φαν των Socrates από παιδάκι, πριν καν γνωριστούμε με τον Αντώνη. Πήγαινα στις συναυλίες τους. 

Η ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

Τον Τουρκογιώργη πώς τον γνωρίσατε;
Είχα τη μεγάλη τύχη, γιατί πρόκειται για έναν εκπληκτικό μουσικό και άνθρωπο, για μένα είναι ιδιοφυία. 

Εκτός απ’ το θέμα του μουσικού ταιριάσματος το οποίο ήταν ακαριαίο, κολλήσαμε και σαν άνθρωποι, είχαμε κοινούς κώδικες χιούμορ. Λένε ότι το γέλιο μακραίνει τη ζωή, εγώ τα υπόλοιπα χρόνια που έχω να ζήσω τα χρωστάω σε αυτόν διότι το γέλιο που έχουμε κάνει μαζί, και μετά την περιπέτεια της υγείας του, δεν υπάρχει. 

Γνωριστήκαμε το ‘88 όταν γύρισα από την Αμερική. Εκεί τραβιόμουν για κανά δυο τρία χρόνια για να μπορέσω να κάνω δισκογραφία. Την τελευταία στιγμή όμως πάγωσε μια συμφωνία που είχα κάνει με τη CBS για δύο LP. Αυτό έγινε από κάποια βλακεία του Αμερικανού μάνατζερ μου. Σκέψου είχα υπογράψει μέχρι και προσύμφωνο.

Τι ακριβώς συνέβη δηλαδή;
Είχαν συμφωνήσει να βγάλω ένα single αλλά του είπαν ότι επειδή θα έπαιρνε χρόνο στην Αμερική, να πάει στη Γερμανία να πληρώσουν αυτοί την παραγωγή, να βγει πρώτα στην Ευρώπη και μετά να το φέρουν και στις ΗΠΑ ως έτοιμη παραγωγή. Για να μην καθυστερήσουμε.

Οι Γερμανοί όμως, παρότι τους άρεσε η δουλειά μου, κατάλαβαν ότι το υλικό μου είναι αμερικάνικο και σου λέει “γιατί τον φέρανε εδώ;”. 

Αυτό ήταν μια λάθος κίνηση και επειδή εκεί πρέπει να συμφωνήσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι, δεν συμφώνησαν, ανεξάρτητα που το τραγούδι τους άρεσε. Σκέφτηκαν “πώς να το πουλήσουμε εμείς εδώ;”.

Ποιο τραγούδι ήταν;
“End of the line”, λεγόταν. Θα υπάρχει στον δεύτερο δίσκο Big Alice που θα το βγάλω τώρα τον Απρίλιο. Ήταν να βγει τότε, το ‘86-’87, αλλά δεν βγήκε ποτέ γιατί έφυγα για Αμερική.

Θα είναι αγγλόφωνος και θα έχει τον τίτλο “Second time around”. 

Ακούγεται λίγο διαφορετική η φωνή σας το ‘84.
Είχαν τρέξει την ταχύτητα στο στούντιο, γι’ αυτό.

Μαζί με τη Μαριάννα Ευστρατίου θα είναι και τώρα;
Όχι, μόνος μου τελικά.

Αυτό το τραγούδι που τελικά δεν προχώρησε έξω, δεν μπήκατε στον πειρασμό τα επόμενα χρόνια να το κάνετε στα ελληνικά για εδώ;
Όχι γιατί θεωρούσα ότι και ελληνικά να του βάλεις ότι θα ήταν ξένο για την ελληνική πραγματικότητα. Και όντως έκανα άλλα κομμάτια όπως το “Ρίνα Κατερίνα” τα οποία ήταν πιο μέσα στην ελληνική πραγματικότητα και δικαιώθηκα.

Όταν γνωριστήκατε με τον Τουρκογιώργη δεν είπε κάτι του στιλ “φίλε, εγώ έπαιζα ροκ, είχα πουλήσει 200.000 με το Phos, είχα παίξει έξω, εσύ παίζεις ποπ”… Να υποτιμήσει κάπως…
Όχι, δεν μου είπε τίποτα απ’ αυτά, είναι ένας άνθρωπος πολύ χαμηλών τόνων. Απλά του ‘βαλα τα κομμάτια και ξεκίνησε και επαιζε, δεν κάναμε τέτοιες συζητήσεις, οτι “εγώ είμαι ο έτσι ο αλλιώς”…

Καλά, μουσικά δεν το συζητάμε, ήμουν συνέχεια γονατιστός μπροστά του, και του ‘λεγα “ρε φίλε, μου κάνεις τιμή και παίζεις μαζί μου”.

Εμένα με συγκινεί που σας βλέπω να φοράτε πάντα μπλουζάκια με εκείνον.
Μόνο αυτόν φοράω εδώ και τρία τέσσερα χρόνια και δεν πρόκειται να τη βγάλω ποτέ γιατί είναι ο αδερφός που δεν είχα… ”Tony Power” γράφει. 

“ΔΕΝ ΜΕ ΕΠΑΙΖΑΝ ΓΙΑΤΙ ΗΜΟΥΝ ΑΠΟ ΜΙΚΡΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ”

Βγαίνει, λοιπόν, το “Με τον ήλιο στους ιχθείς”, το οποίο όμως αργεί έναν χρόνο περίπου να πάρει μπρος και εκεί διάβασα μια ιστορία του Άγγελου Σφακιανάκη ότι έκανε μια μαϊμουδιά για να αρχίσει να πουλάει.
Κοίταξε, αυτό το έμαθα κι εγώ μετά. Εγώ ήξερα ότι έναν χρόνο δεν πούλησε τίποτα γιατί ήμουν από μια μικρή εταιρεία και όλα τα ραδιόφωνα στην Αθήνα τον σνόμπαραν τον δίσκο.

Μπορεί η Lyra να ήταν μικρή αλλά ήταν πολύ ιστορική.
Δεν έχει σημασία, στη μερίδα της πίτας οι πολυεθνικές είχαν κατακυριεύσει τα ραδιόφωνα. Και αυτό το οποίο ήταν περίεργο είναι ότι ο δίσκος ήρθε στα χέρια τους το ‘89 και εγώ 3-4 χρόνια πριν είχα κάνει το νούμερο 1 της χρονιάς με το “I miss you”.

Πώς είναι δυνατόν κάποιος που έχει νούμερο 1 της χρονιάς πριν μερικά χρόνια να αντιμετωπίζεται έτσι επειδή είναι από μια μικρή εταιρεία; 

Κάποιοι μου ζήτησαν και συγγνώμη αργότερα, όπως πχ ο Μικρούτσικος, προς τιμήν του.

Αυτό το διάστημα που δεν πούλησε τίποτα εσείς παίζατε σε διάφορους χώρους για να το προωθήσετε;
Όχι, δεν το ‘παιξα καθόλου. Ίσα ίσα που τότε τον χειμώνα έκανα κάτι εμφανίσεις με έναν μαέστρο που μας πήγε στα “Μπουρμπούλια” στην Πάτρα και ενώ είχα ήδη βγάλει τον δίσκο, δεν είπα ούτε ένα τραγούδι δικό μου. Ο δίσκος μου ήταν άγνωστος, έλεγα “να βγω τώρα να παίζω τι;”. Ήμουν και λίγο μετρημένος από τότε.

Όσον αφορά αυτήν την ιστορία που λες… Βγαίνει ο δίσκος, περνάει κάποιο χρονικό διάστημα, και κάποια στιγμή πήραν τηλέφωνο από κάποιο δισκάδικο στην εταιρεία και τους λένε “μήπως έχετε ένα τραγούδι που λέγεται ‘Τέσσερα-Δεκατέσσερα;’”. 

Και έτσι κατάλαβαν ότι το κομμάτι είχε τσιμπήσει, αν και το έπαιζαν μόνο κάτι περιφερειακά ραδιόφωνα. Και αποφάσισαν τότε και έκαναν μια τοποθέτηση 1.500 κομμάτια στα δισκάδικα για να πουληθούν.

Μέχρι τότε πόσα είχαν δώσει;
Δεν ξέρω, μπορεί να μην είχαν δώσει και τίποτα. Αλλά τότε είχαν κάνει μια συμφωνία οι εταιρείες δίσκων, είχαν φτιάξει ένα Top 20 μεταξύ τους, και όποιος έστω και με τοποθέτηση έμπαινε μέσα στο Top, είχε τη δυνατότητα να κάνει ένα δωρεάν βιντεοκλίπ. Οπότε μόλις είδαν στην εταιρεία ότι τσιμπάει, σου λέει “να τον βοηθήσουμε κι εμείς”.

Νομίζω μπήκα στη θέση 18 και τότε έκανα βιντεοκλίπ το “Ρίνα Κατερίνα”, ένα πάμφθηνο, με μπάτζετ κάτω απ’ το μηδέν.

Έχω ακούσει που λέτε μια ιστορία ότι σας έριχναν νερό με το λάστιχο.
Ναι, ο σκηνοθέτης… Του λέω “φίλε, θα μας πάρουνε χαμπάρι”, “όχι, μου λέει, θα το σώσω στο μοντάζ. Εσύ κοίτα πάνω, κάνε ότι βρέχεσαι και τέτοια”. Ήταν ένα πολύ αυθόρμητο κλιπ στην παραλία του Σχινιά. 

Και αυτό ήταν. Άρχισε να παίζεται το κλιπ στην τηλεόραση και συνέδεσε ο κόσμος το πρόσωπο μου και το όνομά μου με το τραγούδι. Γιατί τότε ακουγόταν -όσο παίχτηκε τέλος πάντων- αλλά δεν ήξεραν ποιος το ‘λεγε. Με μπέρδευαν με τον Δάντη, γίνονταν διάφορα.

Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Μετά έγινε χρυσός ο δίσκος…

Όταν σας είδαν εκεί, σας συνέδεσαν με τον Big Alice ή επειδή εκεί είχατε τα μούσια…
Α, όχι, δεν με συνέδεσαν. Κάποια στιγμή αργότερα έγινε αυτό.  

Απ’ τη μια είχατε αυτό το βιντεοκλίπ που σας έριχναν νερό και απ’ την άλλη είχατε αυτό απ’ το ‘83-’84, το οποίο όμως υποτίθεται ήταν το πρώτο ελληνικό βιντεοκλίπ.
Ναι δυο βιντεοκλίπς έγιναν, ήταν το “I miss you” και ένα άλλο κομμάτι που λεγόταν “There’s a fire burning”, τα οποία τα είχε σκηνοθετήσει και τα δύο ο Νίκος Μαστοράκης. Ήταν τα δύο πρώτα μουσικά βιντεοκλίπς που έχουν γίνει στην Ελλάδα.

Και το “Big Alice”, αυτό το λογοπαίγνιο με το επώνυμό μου, εκείνος το σκέφτηκε.

ΕΝΑΣ ΠΙΕΣΤΙΚΟΣ ΝΤΙΛΕΡ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

Άσχετο αλλά από πάθη τι είχατε; Πίνατε; Καπνίζατε;
Δεν έχω καπνίσει και δεν έχω πιει ποτέ στη ζωή μου.

Ούτε άλλα πράγματα;
Εννοείται… (γελάει). Εδώ δεν έχω καπνίσει, θα πήγαινα κατευθείαν στα άλλα;

Θυμάμαι μια φορά στην Αμερική που με είχε προσεγγίσει ένας Ελληνοαμερικανός ο οποίος πούλαγε κόκα και ήταν πολύ πιεστικός. Δεκαετία του ‘80 τώρα αυτό. Μου λέει “εσύ να γράφεις τέτοια μουσική (έγραφα κάτι ροκ τότε) και να μην κάνεις και λίγο;”. Του λέω “καταρχάς, εγώ δεν πιστεύω ότι κάποιος που παίρνει οποιαδήποτε ναρκωτικό σαν μπουστάρισμα, σαν σπρώξιμο ότι θα κάνει καλύτερη μουσική, ότι θα ‘χει μεγαλύτερη έμπνευση απ’ αυτό που είναι η προδιαγραφή του. Το πιθανότερο είναι να παπαριάσει το μυαλό του και να μη γράφει και αυτά που ήταν να κάνει.

Αλλά άντε και να μπω στη δική σου τη λογική, ότι αν έπαιρνα κάτι θα ‘γραφα καλύτερα. Δεν θέλω γιατί αν παρέμβω με κάτι απ’ έξω για να γράψω καλύτερα, θα ’ναι σαν να παίζω ένα παιχνίδι και να κλέβω. Εγώ θέλω ό, τι γράφω να το γράφω όπως με γέννησε η μάνα μου, η φυσική μου προδιαγραφή”. Και μου κάνει “ουάου”. Εξαφανίστηκε. Κατάλαβε ότι δεν έχει καμιά ελπίδα.

Τα ναρκωτικά είναι ένα παιχνίδι που κερδίζεις μόνο όταν δεν παίζεις.

1973: Η ΠΡΩΤΗ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ

Πιο πριν, το 1973, είχατε πάρει μέρος σε έναν διαγωνισμό και είχε βγει ένας δίσκος τότε που θεωρείται σπάνιος.
Ναι, είναι το Pop Festival.

Καταρχάς να πούμε ότι ήσασταν 20 χρονών τότε.
19. Ήμασταν ένα συγκρότημα από παιδικούς φίλους εδώ στη γειτονιά που παίζαμε στη φιλαρμονική -εγώ έπαιζα τύμπανο. 

Και τότε έγινε ένας πανελλήνιος διαγωνισμός ερασιτεχνικών συγκροτημάτων από την ΕΜΙ και είπαμε να πάρουμε μέρος. Και για να καταλάβεις πόσο ερασιτέχνες ήμασταν, κάναμε τρεις μήνες πρόβα ένα τραγούδι και δεν ξέραμε άλλο. Και τελευταία στιγμή αλλάζω γνώμη γιατί είχα γράψει ένα άλλο τραγούδι εν τω μεταξύ που μ’ άρεσε περισσότερο και τους λέω “παιδιά, αλλάζουμε τραγούδι”. “Οχιιιι, μη μας το κάνεις αυτό”… Πάθανε σοκ. (γελάει).

Ήταν όμως όντως καλύτερο και τελικά πήρε και βραβείο.

Τι βραβείο πήρε;
Είχε διάφορες κατηγορίες, εμείς βγήκαμε δεύτεροι, νομίζω δεύτερη καλύτερη σύνθεση. Το κομμάτι λεγόταν “Θα ‘θελα να φωνάξω”. 

Εν τω μεταξύ υπήρχε ένα στούντιο τότε στη Σταδίου, ιστορικό, το “Era”, σε μια υπόγα ήταν και πάμε να ηχογραφήσουμε. Εμείς ήμασταν πέντε πιτσιρίκια τα οποία δεν είχαμε ακούσει ποτέ ηχογραφημένη τη μουσική μας. Σε κάτι δωμάτια παίζαμε μέχρι τότε. 

Και μόλις τελειώσαμε την ηχογράφηση, θυμάμαι ακόμα την αίσθηση… Είχε μια μοκέτα κάτω το στούντιο, καθόμαστε και είχε κάτι ηχεία τεράστια απέναντι μας και μόλις πατάει play ο ηχολήπτης το κομμάτι μας, πάθαμε σοκ. (σ.σ. δείχνει πως έμειναν με ανοιχτό το στόμα). 

Οπότε φαντάζομαι αυτό σας έδωσε και λίγη ώθηση στο να αποφασίσετε ότι αυτό θέλετε να κάνετε στη ζωή σας.
Ναι, εννοείται. Μετά περιμέναμε την τελική επιλογή γιατί είχαν λάβει μέρος περίπου 150 συγκροτήματα από όλη την Ελλάδα και στο τέλος θα έμεναν 13. Είχαμε μαζευτεί σε ένα σπίτι εδώ στη γειτονιά και περιμέναμε να ανακοινωθούν τα αποτελέσματα απ’ το ραδιόφωνο. Και μόλις ακούμε ότι είμαστε μέσα, έγινε πανικός… 

Και κάποιοι απ’ τους υπόλοιπους που μπήκαν στον δίσκο, νομίζω έκαναν καριέρα μετά…
Ναι, ήταν διάφοροι, όπως ο Ρακιντζής και βγήκαν και αρκετοί μουσικοί από εκεί. Εν πάσει περιπτώσει γίνεται αυτή η ιστορία στην τηλεόραση τότε, παίζονται τα κομμάτια, παίρνουμε εμείς ένα απ’ τα βραβεία…

Αλλά φαντάζομαι το καλύτερο βραβείο είναι ότι επιλεχθήκατε από 150 συγκροτήματα…
Το μεγαλύτερο βραβείο, η μεγαλύτερη αναγνώριση αν θέλεις για μένα είναι ότι μετά με παίρνουν τηλέφωνο απ’ την EMI και μου λένε “μας ενδιαφέρεις εσύ, να σε υπογράψουμε σαν τραγουδιστή και συνθέτη αλλά δεν θέλουμε το συγκρότημα. Αυτό κράτα το να παίζεις στα λάιβ σου κτλ”.

Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ τότε γιατί εμείς ονειρευόμασταν διάφορα, ξέρεις, αλλά τι να ‘κανα; Δεν δέχονταν με τίποτα κι έπρεπε να προχωρήσω. 

Και επειδή ήμουν 19 χρονών και το όριο ενηλικίωσης ήταν τα 21, ο πατέρας μου, ένας έκπληκτος Γιώργος Μπίγαλης, έπρεπε να υπογράψει για μένα. Και πήγε στη μεγαλύτερη εταιρεία τότε στην Ελλάδα να υπογράψει συμβόλαιο για τον κανακάρη του.

Βγήκε μετά άλλος δίσκος, προχωρήσατε από εκεί;
Έκανα κάποια κομμάτια, τα οποία τα έχουν βρει οι φανς, αλλά δεν ξεκίνησα να κάνω δισκογραφία κατευθείαν με δικά μου κομμάτια.

Αυτά που βγάλατε με το όνομα “Άλεξης”;
Όχι, αυτά τα είχα γράψει εγώ. Πριν απ’ τον “Αλέξη” είχα κανά δυο άλλα, άλλων συνθετών, τα οποία φαινόταν ότι δεν μου ταίριαζαν.

Και τελικά το ‘76 ο φίλος μου ο Τέρενς Κουίκ, ο οποίος ανέλαβε τότε παραγωγός στην ΕΜΙ, μου λέει “εγώ θέλω να ακούσω δικά σου τραγούδια”. Του άρεσαν και μου λέει “αυτά θα κάνουμε”. Και κάναμε το “Ξένοιαστη ζωή”, ένα 45αρι και επειδή τότε υπήρχε η μόδα με τα μονολεκτικά ονόματα (Δάκης, Πασχάλης κλπ), μου λέει “θα σε πω ‘Αλέξη’”. Εγώ τότε πάνω στην τρέλα μου προκειμένου να κάνω δικά μου κομμάτια, λέω “δεν βαριέσαι”.

Και θυμάμαι εδώ στη γειτονιά όταν είχα ξαναγυρίσει πια στο “Κώστας Μπίγαλης” -γιατί αυτό κράτησε λίγο, κανά χρόνο- ήταν ένας εδώ που πέρναγε και πουλούσε αυγά και επί χρόνια όποτε με έβλεπε μου ‘λεγε “γεια σου, Αλέξη”.

Για πλάκα ή του ‘χε μείνει;
Του ‘χε μείνει… (γελάει)

Πάμε λίγο πάλι στον πρώτο δίσκο. Αρχίζει και πουλάει. Τι γίνεται τότε; Αρχίζετε και παίζετε σε μαγαζιά;
Όχι, αμέσως. Πρώτα με πήρε μαζί του ο Κώστας Τουρνάς και του άνοιγα το πρόγραμμα σε διάφορα μέρη το καλοκαίρι. 

Και τον μεθεπόμενο χειμώνα ήμουν με τον αείμνηστο τον Αντώνη Βαρδή, του οποίου είμαι και μεγάλος φαν, σε ένα μαγαζί στην παραλία, το “Ροδόλφο”.

Και μου λέει αργότερα στην πορεία των εμφανίσεων ότι “θα σε είχα φωνάξει από πέρσι γιατί γούσταρα το υλικό σου, αλλά κάποιος μου ‘χε πει ότι είσαι τρελός να πούμε και ότι θα τσακωθούμε. Και εγώ σε βλέπω και ήρεμο και δεν έχω και κανένα πρόβλημα”.

Έμαθα ποιος του το ‘πε, ήταν και φίλος μου αυτός ο άνθρωπος αλλά τέλος πάντων… 

Αυτά δεν πρέπει να γίνονται γιατί εγώ κιόλας εκείνο τον καιρό δεν ήμουν και τόσο καλά οικονομικά, και ψιλοπείνασα. Θα μπορούσε να με είχε φωνάξει απ’ τη προηγούμενη χρονιά, κατάλαβες;

Αυτόν τον χρόνο που δεν πουλούσε ο δίσκος, πώς ζούσατε;
Τι να σου πω, ζούσα στα όρια. Οι γονείς μου με βοηθούσαν, είχα χωρίσει κιόλας, είχα κι ένα παιδί. Προσπαθούσα από δω και από εκεί με κάτι δουλίτσες, όπως τα “Μπουρμπούλια” που σου είπα προηγουμένως.

Σας πάω συνέχεια μπρος πίσω αλλά με το “I miss you”, βγάλατε λεφτά;
Όχι, παρόλο που έγινε νούμερο 1 της χρονιάς, που κυκλοφόρησε σε 18 χώρες κτλ. 

Πόσο πούλησε;
Για βινύλιο είχε πουλήσει πάρα πολλά, δεν ξέρω τώρα… Δέκα χιλιάδες; Είκοσι χιλιάδες; Ήταν νούμερο 1 της χρονιάς στα singles, δηλαδή έβλεπα τα ονόματα που ήταν από κάτω και ντρεπόμουν -και ξένα ονόματα.

ΣΕ ΜΙΑ ΝΤΙΣΚΟΤΕΚ ΣΤΗΝ ΠΑΤΗΣΙΩΝ

Πού παίζατε τότε, σε ποια μαγαζιά;
Σε διάφορες ντισκοτέκ, όπως στη Station One του φίλου μου του θρυλικού dj Leo. Ήταν μια υπόγα εκεί στην Πατησίων στην Κολιάτσου. Και μάλιστα υπάρχει και μια αστεία ιστορία… Εγώ όταν βγήκε ο δίσκος των Big Alice ήμουν πολύ ανασφαλής κι έλεγα “ποιος θα τ’ ακούσει τώρα αυτό”…

Και με παίρνει μετά από κανά μήνα τηλέφωνο ο dj Leo και μου λέει “το κομμάτι είναι επιτυχία”. Του λέω “έλα, άστα αυτά τώρα, θες να με φτιάξεις να πούμε”. Νόμιζα με πείραζε. “Όχι ρε μου λέει, σήκω κι έλα τώρα εδώ και θα στο αποδείξω”. Και φεύγω και πάω στη ντισκοτέκ.

Μου λέει “λοιπόν, θα παίξω κάτι απ’ αυτά που βάζω συνήθως και μετά θα βάλω το δικό σου και θα δεις”. Και πραγματικά εκεί που χορεύανε στην πίστα 30-40 άτομα, βάζει το “I miss you” και γίνεται το αδιαχώρητο. Ανέβηκε όλος ο κόσμος πάνω. 

Και εκείνη τη στιγμή λέω στον εαυτό μου “έκανα επιτυχία;;;”.

Εν τω μεταξύ το πιο αστείο από όλα είναι ότι εκείνη την ημέρα ήταν στην ντισκοτέκ ένας ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ που λεγόταν Χατζηιωαννίδης, ένα σέντερ φορ, ένας τεράστιος τύπος, και για τον οποίο μου λέει ο Leo “έχει τρελαθεί με το κομμάτι σου, μου το ζητάει δέκα φορές κάθε βράδυ. Έλα να σε συστήσω, θα πάθει πλάκα”. 

Και θυμάμαι ότι πάμε (γελάει), στέκεται μπροστά μου -μιλάμε τώρα για δυο κεφάλια πιο ψηλός- και με κοιτάζει με ένα ύφος περίεργο… “Να σου πω, μου λέει, εσύ έχεις γράψει αυτό το τραγούδι;”. Δεν του γέμιζα το μάτι. Του λέω “ναι”. Μου λέει “για τραγούδα λίγο απ’ το ρεφρέν να δω”…. (γελάμε δυνατά)

Δεν το πίστευε με τίποτα.
Δεν υπάρχει ο τύπος… Σου λέει δεν μπορεί αυτός να έχει γράψει αυτό το ρεφρέν, μπορεί να με φανταζόταν σαν αυτόν, δύο μέτρα.

ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΤΑ ΜΠΛΟΥΖ

Ωραία, βγαίνει μετά ο δεύτερος δίσκος, “Του Αιγαίου τα μπλουζ”. Το βίντεο για το ομώνυμο κομμάτι είναι στον Σχινιά και αυτό;
Όχι, στο Λαύριο με 0 βαθμούς Κελσίου. Κρύο φίλε, μιλάμε για αρκούδες.

Αυτό είναι το αγαπημένο σας τραγούδι;
Είναι το τραγούδι που για να είμαι ειλικρινής μ’ αρέσει να το τραγουδάω περισσότερο στα λάιβ, γιατί γίνεται και χαμός.

Έπιασε αμέσως;
Αρχικά με την εταιρεία δεν ξέραμε ποιο κομμάτι απ’ τον δίσκο να βγάλουμε πρώτο. Κι εγώ ήμουνα μπερδεμένος γιατί μου άρεσε πολύ αλλά θεωρούσα ότι δεν ήταν και τόσο εμπορικό. 

Και κάποια στιγμή πάω στην κόρη μου που τότε ήταν 15 χρονών, δηλαδή σε μια ηλικία στην οποία απευθυνόμουν, της δίνω τον δίσκο και της λέω: “άκουσέ τον, πάρε τον χρόνο σου και μετά πες μου ποιο τραγούδι σ’ αρέσει”. 

Και μετά από δυο μέρες μου λέει “Του Αιγαίου τα μπλουζ”. Και λέω στην εταιρεία “με αυτό θα ξεκινήσουμε”. Και όντως η κόρη μου είχε ένστικτο. 

Και τώρα πια φαντάζομαι ότι η αντιμετώπιση από ραδιόφωνα, από εταρείες κλπ ήταν εντελώς διαφορετική.
Εννοείται, αφού είχα κάνει πια επιτυχία. Και με το νέο άλμπουμ έγινε χαμός. 

Πόσο πούλησε περίπου;
Άγνωστο. Έγινε πλατινένιος αλλά τώρα πόσο πιο πάνω δεν ξέρω, γιατί είχαν γίνει και κάτι περίεργα τότε με την εταιρεία. 

Όταν κάποια στιγμή έφτασε τις 46 χιλιάδες πωλήσεις, έρχεται ένας της εταιρείας και μου λέει “σε 4 χιλιάδες, θα σου κάνουμε απονομή πλατινένιου”. 

Και ενώ περίμενα, έρχεται πάλι ο ίδιος και μου λέει “κάναμε λάθος, δεν είναι 46 χιλιάδες οι πωλήσεις, είναι 36 χιλιάδες”.

Λέω “δέκα χιλιάδες κάτω; Πάλι απ’ την αρχή δηλαδή; Πώς έγινε αυτό;”. Και επειδή μου τα μάσαγε, πάω στον διευθυντή της αποθήκης και μου λέει “ξέρω τι ήρθαν και σου είπαν. Άκου αγόρι μου, μου λέει, εγώ τα πουλάω και ξέρω. 46 χιλιάδες έχεις πουλήσει”. Του λέω “σοβαρά μιλάς;”. Πάμε μαζί στον διευθυντή, του λέει “γιατί λέτε ότι δεν έχει πουλήσει 46 χιλιάδες το άλμπουμ;”. Κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό αυτός.

Σε μια εβδομάδα τον απέλυσαν. Πήγε για μένα ο άνθρωπος αυτός και είπε την αλήθεια και τον απέλυσαν. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ όσο ζω. Κώστας Λιάγκας το όνομά του.

Αυτοί τι θα κέρδιζαν με το ψέμα τους; Θα γλίτωναν λεφτά αν δεν γινόταν πλατινένιος;
Δεν ξέρω, αυτό είναι ένα μυστήριο. 

ΕΝΑΣ ΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΣΤΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ

Οπότε εκείνη τη χρονιά τι κάνατε, παίξατε σε καλύτερα μαγαζιά; Ανοίγατε πρόγραμμα σε μπουζούκια;
Ξεκίνησα να παίζω σε νυχτερινά μαγαζιά. Το ‘92 ήμουν με την Ελένη Δήμου θυμάμαι, την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τον Μητσιά…

Εκεί δεν νιώθατε λίγο σαν ψάρι εκτός νερού;
Τελείως, ναι. Και το ‘93 που έβγαλα τη “Μέλισσα” που έγινε διπλά πλατινένιος, εκεί ήμουν σε ένα σχήμα με τον αείμνηστο τον Μητροπάνο, τη Λίτσα Διαμάντη και την Αλέκα Κανελλίδου. 

Και κάποια στιγμή κάνουμε πρόβα τζενεράλε και ο επιχειρηματίας έχει φρικάρει, γιατί είναι πολύ μεγάλο το πρόγραμμα και μας λέει “πρέπει να κόψουμε”.

Εγώ εν τω μεταξύ έλεγα μόνο τέσσερα τραγούδια, δεν ήταν από μένα το πρόβλημα. Και κάνουμε ένα μίτινγκ και επειδή είδα ότι τραβάει το πράγμα κάνω το απονενοημένο διάβημα -γιατί δεν καταλαβαίνω κι εγώ, ντάξει, είμαι λίγο στον κόσμο μου- και τους λέω “παιδιά, άμα κόψω τα δύο τραγούδια, είμαστε ΟΚ;”. Συμφωνούν, λέω “ευχαριστώ” και φεύγω.

Κι έτσι έλεγα δύο τραγούδια εκείνη τη σεζόν. Και επειδή οι μοντέρνοι βγαίναμε πρώτοι, ξεκίναγα στις 11.30 και στις 11.40 έφευγα απ’ το μαγαζί! 

Δεν σας έκοψαν λεφτά;
Όχι, τα ίδια πήρα! Την επόμενη χρονιά όμως δούλευα σε ένα άλλο μαγαζί με τον Τερλέγκα και έρχεται μία παρέα για μένα και μου λέει ένας απ’ αυτούς: “Κώστα, όπου παίζεις ερχόμαστε και σε βλέπουμε αλλά έχουμε ένα παράπονο. Ήρθαμε πέρσι 12 παρά στα ‘Νέα Δειλινά’ και μας είπαν ότι είχες φύγει”.

Και εκείνη την ώρα συνειδητοποιώ ότι δεν είναι τόσο απλό το θέμα, δεν είχα καταλάβει ότι κάποιοι μπορεί να έρχονταν κυρίως για μένα. 

Είπα όμως τότε στον εαυτό μου ότι δεν είναι σωστό, δεν μπορείς να σηκώνεσαι να φεύγεις. Και λέω “παιδιά, ό, τι πάρετε απόψε είναι από μένα”.

Οπότε εκεί σκεφτήκατε ότι “εγώ μπορεί να το κάνω αγγαρεία αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που έρχονται για μένα και εγώ τους απογοήτευσα”.
Κοίταξε, εγώ αγγαρεία δεν το έκανα γιατί τα έδινα όλα, αυτό το ξεκαθαρίζω. Αλλά γενικώς, επειδή μου είπες πριν αν ένιωθα σαν ξένο σώμα, θέλω να σου πω ότι εγώ δεν είχα την τάση να ανταγωνιστώ, να διεκδικήσω… Μπορεί να ήταν και λάθος μου αυτό κάποιες στιγμές γιατί συνέβη και σε άλλα προγράμματα… Δεν με ενδιέφεραν οι θέσεις στις αφίσες κλπ, γιατί εγώ πάντοτε θεωρούσα ότι είμαι προσωρινός.

Γιατί;
Γιατί ήθελα να φύγω στο εξωτερικό.

Ήσασταν μονίμως σε μια φάση “να τα μαζέψω να φύγω”;
Ναι, θεωρούσα ότι εντάξει μου ‘κατσε τώρα μία επιτυχία, να μαζέψω κάποια λεφτά να πάω έξω να κάνω αυτό που γουστάρω γιατί απ’ την αρχή ήμουν αγγλόφωνος.

Αλλά η μία επιτυχία ερχόταν μετά την άλλη και μετά έμπλεξα με συναυλίες, με μαγαζιά, με δίσκους, είχα υπογράψει και συμβόλαια, είχα πάρει προκαταβολές, δηλαδή έμπλεξα λόγω του μεγέθους της επιτυχίας.

Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ

Πώς θυμάστε αυτήν την περίοδο του ‘93-’94 που ήσασταν στο peak σας ως προς τη δημοσιότητα.
Πιεσμένος πολύ, φίλε. Το απολάμβανα κιόλας αλλά πιεζόμουν γιατί δεν είχα χρόνο, τίποτα.

Να, καλή ώρα σαν τη συνέντευξη τώρα. Κάθε μέρα και από μία και το βράδυ δουλειά, συναυλίες…

Δεν λέγατε “όχι” σε συνεντεύξεις;
Δεν το έκανα γιατί ένιωθα ότι ο άλλος με τιμάει με το να έρχεται και να μου ζητάει. 

Εκτός από κάτι τύπους που γράψανε κάτι βλακείες…

Δηλαδή τι γράψανε;
Γράψανε πράγματα που δεν ίσχυαν, μια εντελώς φανταστική ιστορία με μια κοπέλα που είχαμε σχέση… Κάτι τρελά. Και τον πιάνω αυτόν που το έγραψε, δούλευε σε ένα απ’ αυτά τα περιοδικά τα κουτσομπολίστικα, μικρό παιδί ήταν, και του λέω “πώς σου κατέβηκαν όλα αυτά;”. Σκύβει το κεφάλι και μου λέει “κύριε Μπίγαλη, θα είμαι ειλικρινής. Είμαι πάρα πολύ πιεσμένος”. “Τι συμβαίνει”, του λέω. “Αν δεν έβρισκα κάτι να γράψω θα με έδιωχναν απ’ το περιοδικό. Σας ζητάω και συγγνώμη”. Του ‘πα “ντάξει, φίλε μου, το καταλαβαίνω”. Το λυπήθηκα το παιδί.

Από όλα αυτά τα τραγούδια που έχετε γράψει, ποιο έχει την πιο ωραία αληθινή ιστορία από πίσω;
Το “I miss you”. Και γενικά αυτά που λέει ο στίχος μέσα ότι χτύπησε το τηλέφωνο (“καλησπέρα μου ‘πε κάποια φωνή, και έχω μείνει μ’ ανοιχτή τη γραμμή”) είναι πραγματικότητα. Και ότι δεν είχα το θάρρος να πω αυτά που ήθελα, να εκφραστώ.

Αργότερα εκείνη το άκουσε το τραγούδι; Σας βρήκε πχ μετά από χρόνια να σας το πει;
Όχι μωρέ, το ήξερε γιατί όταν το ‘κανα ήμασταν πάλι μαζί, είχαμε σχέση. Το ‘γραψα στο ενδιάμεσο το τραγούδι… Το ‘χε ακούσει στο στούντιο γιατί είναι και αυτή του χώρου, είναι η Μαριάννα Ευστρατίου, μπορώ να στο πω πια αυτό, που ήμασταν μαζί στους Big Alice. Αυτή είναι η έμπνευση.

ΟΤΑΝ ΤΟ ΓΥΡΙΣΕ ΣΤΑ ΛΑΪΚΑ

Υπήρξε μια περίοδος απ’ το ‘89 έως το ‘95 που ήσασταν στην κορυφή. Το σκεφτόσασταν όμως ότι αυτό μπορεί να μην κρατήσει; Ότι μπορεί να γυρίσει η μόδα, ο κόσμος να θέλει άλλα πράγματα… Ή πιστεύατε ότι δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό;
Κοίταξε, εγώ καταρχάς ήμουν προσγειωμένος πολύ με αυτήν την ιστορία λόγω χαρακτήρα.  Άλλωστε, επειδή πάντοτε ο στόχος μου ήταν να κάνω κάτι στο εξωτερικό το θεωρούσα αυτό εδώ σαν κάτι το προσωρινό. 

Όταν ήρθε η μεγάλη επιτυχία έβλεπα τον εαυτό μου σαν τρίτος, δηλαδή είχα απομακρυνθεί και έβλεπα τον εαυτό μου απ’ έξω. Και πραγματικά δεν ψωνίστηκα ποτέ, όχι από μετριοφροσύνη, αλλά επειδή είναι και αυτό που λες, ότι αυτό ισχύει σήμερα αλλά θα δούμε πόσο θα κρατήσει. 

Το βίωνα και μου άρεσε και κυρίως γιατί ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έβγαζα χρήματα. Εγώ ήμουν καλλιτέχνης αέρα πατέρα…

Αφού όταν άρχισα να βγάζω λεφτά ο πατέρας μου ο συγχωρεμένος δεν το πίστευε! 

Με στήριξαν πάντως απ’ την πρώτη στιγμή οι γονείς μου, ξέχασα να στο πω αυτό και είναι σημαντικό. Ο Γιώργος και η Βιολέτα. 

Το λέω αυτό γιατί μετά το ‘95 άλλαξε κάπως η μουσική και ξαφνικά έγινε όλη η Ελλάδα ένα τεράστιο ελληνάδικο, όλοι θέλανε λαϊκά τραγούδια. Οπότε πολλοί καλλιτέχνες της γενιάς σας αρχίσατε να μην πουλάτε το ίδιο.
Αναγκάστηκα κι εγώ να προσαρμοστώ. Όλοι έκαναν λαϊκά, οι πάντες. Και έκανα τον “Μύθο”. Χαμός.

Από την εταιρεία σας είπαν ότι “κοίτα να δεις Κώστα έχει αλλάξει η κατάσταση τώρα, πουλάνε άλλα πράγματα, πρέπει να κάνεις κι εσύ λαϊκά. Αν δεν θες υπάρχουν κι άλλες εταιρείες, να πας εκεί”.
Κοίταξε, θα μπορούσα να πω “όχι, εγώ θα κάνω αυτά που έχω να κάνω” αλλά με επηρέασε και ο μάνατζερ γιατί εγώ ζούσα απ’ αυτό, και με φόβισε κάπως… “Πώς θα πάω να σε βάλω σε μαγαζιά αν δεν γράψεις λαϊκά”, μου είπε. 

Στις εταιρείες έτσι κι αλλιώς περίμεναν να τους πάω τραγούδια. Τώρα είτε ήταν λαϊκά είτε ήταν μοντέρνα δεν τους ένοιαζε, να πουλήσουν ήθελαν αυτοί. 

Αλλά να σου πω κάτι; Τα λαϊκά εγώ τα γουστάρω.

Είμαι μια περίεργη ιστορία γιατί ενώ μεγάλωσα αγγλόφωνος με δυτική μουσική κουλτούρα μεγάλωσα στην Ελλάδα και επομένως μ’ αρέσουν και αυτά. Είμαι τεράστιος θαυμαστής του Στέλιου Καζαντζίδη, και το ‘χε μάθει. Του ‘χα αφιερώσει ένα τραγούδι σε έναν δίσκο και είχε πει “να, και τα νέα τα παιδιά εκτιμάνε και εμάς τους παλιότερους”. 

Θέλω να σου πω ότι μου άρεσαν τα λαϊκά, οπότε όταν μου δόθηκε η ευκαιρία και έκανα τον “Μύθο”, μια χαρά ένιωσα… Ξέρεις πώς μου βγήκε; Νεράκι. Και μετά έκανα κι άλλα.

Όμως κάποιοι δικοί μου ξενέρωσαν. Αλλά εγώ έκανα πάντα ό, τι γούσταρα.

Δεν αναγκαστήκατε δηλαδή τότε. Εγώ εκεί επιμένω.
Όχι. Και μπήκα με ενδιαφέρον μέσα.

Με τις “11 Χανούμισσες” τι ακριβώς είχε γίνει;
Αυτό ήταν λάθος μου που το έκανα. Αυτό το τραγούδι το είχε γράψει άλλος και ήθελε να το τραγουδήσω για να δω αν μου πάει. Του λέω “θα στο τραγουδήσω λίγο για να δεις πως τραγουδάω λαϊκά αλλά με αυτόν τον στίχο δεν θα βγει. Θα τον αλλάξεις”. Και τελικά πήγε και το ‘βγαλε έτσι. Και με κράξανε απ’ την ΑΕΚ και έπρεπε εγώ να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας.

Τέλος πάντων. Ας πρόσεχα. 

ΟΙ ΣΟΦΙΣΤΙΚΕ ΣΤΙΧΟΙ

Εντάξει, εδώ δεν ήταν δικός σας ο στίχος αλλά γενικά πάντως δεν φοβόσασταν να χρησιμοποιήσετε ασυνήθιστες λέξεις, εκφράσεις…
Έκανα νεολεξίες πολλές, δεν ήταν απλά ποπ τραγούδια. Δηλαδή όταν λες πχ “να πάρεις απ’ τη γύρη μου της έκστασης εσύ το πανηγύρι μου”, δεν είναι στίχος τόσο απλός. Αυτό άρεσε και σε πιο ιντελεξουέλ στιχουργούς.

Όπως;
Η Νικολακοπούλου μου ‘χει πει ότι της άρεσαν οι στίχοι μου, γενικά, όχι αυτός ο συγκεκριμένος. Και είναι πολύ τιμητικό να στο πει εκείνη αυτό.

Α, είδα σε ένα τραγούδι, στο “Ζηλεύω”, που είχατε τον στίχο “τριγωνάκια του Ίψεν”. Εντάξει, για τον Ίψεν δεν έχουν πει στα τραγούδια τους ούτε οι έντεχνοι.
(γελάει) Το ιψενικό τρίγωνο το γνωστό, αυτό του άντρα, της γυναίκας και του εραστή… Εντάξει, τολμώ να πω ότι είμαι πιο σοφιστικέ από ό, τι φαίνεται προς τα έξω, απλώς εγκλωβίστηκα στην εικόνα του Έλληνα ποπ τραγουδιστή. 

Αλλά εγώ είμαι δημιουργός. Βλέπεις τι γίνεται γύρω μου (σ.σ. μου δείχνει τους υπολογιστές και τα όργανά του). Εγώ είμαι studio rat που λένε. 

Η τηλεόραση το έκανε όλο αυτό το κόλπο με την εικόνα μου. 

Τη δεκαετία του 2000 τι κάνατε;
Ασχολήθηκα κυρίως με τα αγγλόφωνα και το εξωτερικό, ήταν να βγει ένας δίσκος το 2004 στη Γερμανία που είχε και το “The light in our soul”. Αυτό με την εκτέλεση της Παπαρίζου έφτασε νούμερο 2 στα singles στη Σουηδία και αν δεν ήταν το “You are beautiful” του James Blunt, θα πήγαινε πρώτο.

ΑΕΚ

Στο γήπεδο πάτε;
Πέρσι είχα διαρκείας αλλά τώρα δεν πήρα γιατί πρέπει να προσέχω τη φωνή μου, έχει κρύο το γήπεδο και φοβάμαι ότι θα κρυώσω και δεν θα μπορώ να τραγουδήσω. 

Χάρηκα πάρα πολύ με το γήπεδο γιατί είμαι και εν ενεργεία αντιδήμαρχος αθλητισμού τώρα με τον Βούρο. Και γίναμε διοίκηση γιατί θέλαμε να βοηθήσουμε και στην αποπεράτωση του γηπέδου και το πετύχαμε και πραγματικά είναι ένα απίστευτο γήπεδο, σε πιάνει δέος.

Ήσασταν στο πρώτο παιχνίδι;
Και στα εγκαίνια και στο πρώτο παιχνίδι που έβαλε το γκολ ο Γκατσίνοβιτς.

Είχα δει κάπου λέγατε ότι καθόσασταν μαζί με τον Μίμη Παπαϊωάννου και βλέπατε μπάλα.
Είχαμε γνωριστεί μέσω των παλαιμάχων γιατί εγώ τους ξέρω σχεδόν όλους και ειδικά εκείνους που είναι οι ποδοσφαιρικοί ήρωες των παιδικών μου χρόνων.

Και μια φορά καθόμασταν δίπλα δίπλα στον καναπέ -εγώ καθόμουν δεξιά οπότε κοιτώντας αριστερά έβλεπα το αριστερό του πόδι, το οποίο ήταν ένα πόδι απίστευτα ακριβές, είχε τρομερή τεχνική ο Μίμης. Και όπως βλέπαμε την ΑΕΚ γυρίζω ξαφνικά τον κοιτάω, έτσι πολύ σοβαρά, του πιάνω το πόδι και του λέω “τι έχει κάνει αυτό το πόδι ρε; (γελάει δυνατά).

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΦΕΤΟΣ

Θα εμφανιστείτε και στο θέατρο φέτος με το “Σλουθ”. Πότε θα ανέβει;
Η πρεμιέρα είναι προγραμματισμένη για την Τρίτη 14 Νοεμβρίου. Τώρα ξεκινήσαμε πρόβες, με τον Βύρωνα Κολάση και τον σκηνοθέτη μας, τον Τάσο Λέρτα.

Το “Σλουθ” είναι ένα κλασικό έργο, ένα αγγλικό θρίλερ, το οποίο εμείς βέβαια θα το προσαρμόσουμε στην ελληνικ;h πραγματικότητα.

Για μένα το θέατρο είναι ψυχοθεραπευτικό.

Είναι περισσότερο ψυχοθεραπευτικό να παίζετε ή να βλέπετε;
Και τα δύο αλλά περισσότερο να παίζω, είναι φοβερή ανακούφιση.

Και επιλέξαμε το “Σλουθ” γιατί είναι μια πρόκληση υποκριτικά, και γενικά θέλω το έργο να είναι ζουμερό, δεν μ’ αρέσει να παίζω πράγματα επιφανειακά. 

Οι περισσότεροι θεατρόφιλοι την ξέρουν την παράσταση αλλά πάνε να δουν την εκδοχή, πώς οι ηθοποιοί την εξυπηρετούν.

Πριν από μερικά χρόνια με τον καλό μου φίλο τον Αλμπέρτο Εσκενάζι είχαμε ανεβάσει και το “Εκείνος και Εκείνος”, το κλασικό έργο του Μουρσελά. Καταπληκτική παράσταση αλλά δεν είχε την τύχη που θα θέλαμε για διάφορους λόγους.

ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ

Πολιτικά πού κινείστε;
Προσπαθώ να ζω χωρίς να δηλώνω ούτε αριστερός ούτε χριστιανός γιατί δεν μ’ αρέσουν οι ταμπέλες αλλά ζω με αρχές όπως η αλληλεγγύη και η ενσυναίσθηση. Είμαι του “εμείς”, όχι του “εγώ”. Πιστεύω ότι αν επικρατήσουν οι παρτάκηδες, η ανθρωπότητα θα καταστραφεί. 

Έχω ασχοληθεί και με τα κοινά. Ήμουν υποψήφιος βουλευτής το 2012 με την Λούκα Κατσέλη που για μένα αυτήν τη γυναίκα έπρεπε να την πάρουν στους ώμους και να τη βάλουν στη Βουλή. Γιατί ο νόμος Κατσέλη έσωσε χιλιάδες και έφερε δικαιοσύνη σε πολύ κόσμο. 

Η Κατσέλη είναι μια “ρομαντική τεχνοκράτισσα”, όσο οξύμωρος κι αν είναι αυτός ο τίτλος. Τη θαυμάζω γιατί η πολιτική της είναι βαθιά ανθρωποκεντρική ενώ ταυτόχρονα είναι μια τεράστια οικονομολόγος. 

Τις εσωκομματικές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ τις παρακολουθείτε (σ.σ. Η συνέντευξη έγινε τρεις ημέρες πριν τις δεύτερες εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού)
Μ’ αρέσει ο Κασσελάκης είναι όμως τραγικό που τον χτυπάνε για την προσωπική του ζωή. Έδειξε μεγάλη μαγκιά και είπε “παιδιά, αυτή είναι η προσωπική μου ζωή. Αυτός είναι ο σύντροφός μου”.

Με ενόχλησαν πολύ κάποιες ομοφοβικές επιθέσεις εναντίον του. Απαράδεκτες. Πρόκειται για τοξικούς ανθρώπους.

Είναι ένας άνθρωπος που έχει έναν άλλον σεξουαλικό προσανατολισμό και πρέπει να το αποδεχτούμε αυτό. Είναι η φύση αυτών των ανθρώπων έτσι, δεν είναι κάποια επιλογή τους. Και για μένα αν βγει πρωθυπουργός θα ‘ναι η απόδειξη ότι επιτέλους αυτή η κοινωνία απελευθερώθηκε. Γιατί η Ελλάδα είναι μια απολύτως συντηρητική χώρα.

Και γενικά δεν γουστάρω το μπούλινγκ. Όπως και την Αχτσιόγλου που τη χτύπησαν, που τις έκαναν απαράδεκτες σεξιστικές επιθέσεις. Είναι μία κοπέλα αξιοπρεπέστατη, έξυπνη…

Τη θεωρώ σπουδαία αλλά αυτός ο άνθρωπος έχει ρεύμα, τον πιστεύω, με έχει κερδίσει. Επειδή έχω ζήσει την Αμερική, βλέπω ότι είναι απ’ την καλή πάστα, έτσι είναι άνθρωποι εκεί, λένε πέντε κουβέντες και αρκούν. 

Για να υπάρξει ξανά συσπείρωση του προοδευτικού κόσμου χρειάζεται κάποια προσωπικότητα. Και ο Τσίπρας έτσι δεν ενέπνευσε τον κόσμο;

Εγώ θα τους έβλεπα μαζί γιατί πραγματικά πιστεύω ότι μπορούν να κάνουν πολλά.

Ο “ΧΑΜΕΝΟΣ” ΔΙΣΚΟΣ ΤΩΝ SOCRATES

Ο δίσκος των Socrates ποτέ κυκλοφορεί;
Επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας από την ΕΜΙ είναι στις 29 Σεπτεμβρίου.

Σε αυτόν τον δίσκο είναι όσο υλικό είχε προλάβει να ηχογραφηθεί, μέχρι τον Απρίλιο του 2010 που συνέβη το πρόβλημα υγείας του Αντώνη. 

Κάποια στιγμή ο αείμνηστος ο Γιάννης Σπάθας πήγε στη γυναίκα του Τουρκογιώργη και της λέει “ο, τι είχαμε προλάβει να ηχογραφήσουμε μέχρι τότε είναι σ’ αυτόν τον σκληρό δίσκο”. Εκείνη το ‘δωσε σε μένα πριν από δύο χρόνια περίπου και εγώ το έδωσα σε έναν φίλο μουσικό, το Δημήτρη Μπέλλο, που έχει παίξει και session με τους Socrates και που ήξερε καλά από υπολογιστές για να δει τα αρχεία μέσα, αν υπάρχουν κάποια τραγούδια εν πάσει περιπτώσει.

Και με παίρνει μετά από δυο μέρες και μου λέει “όχι, απλά υπάρχει δίσκος… Υπάρχει και γαμ@#$%”. Επί λέξη. 

Έκανε το preproduction που λέμε και μετά εγώ έκανα τη μίξη και πολλά άλλα πράγματα για να μπορέσω αυτό το υλικό να το αναστήσω και να φτάσει στα αυτιά του κόσμου. Έκανα το μάστερινγκ και το παρέδωσα έτοιμο στην εταιρία. 

Χρειάστηκε να προστεθούν όργανα, καινούργια πράγματα;
Τίποτα. Ο, τι παίχτηκε απ’ αυτούς τους δύο και τον ντράμερ, τον Μάκη Γιούλη. Ενδιαφέρθηκαν κάποιοι να βάλουν φωνές κλπ και είπα “όχι”… Από καλό το ζήτησαν οι άνθρωποι, να μη λέμε ονόματα τώρα.

Ένιωσα μεγάλη ευθύνη. Και πρόσεξα πάρα πολύ τη φωνή του Τόνι μου.

Στον Τουρκογιώργη το πηγαίνατε βήμα βήμα, του λέγατε “άκου εδώ πως το έκανα;”
Όχι. Τα άκουσε όλα μαζί. Μια μέρα τον πήγαινα στη Νέα Μάκρη και καθώς του είχα πει ότι τον φτιάχνω τον δίσκο, του λέω “Τόνι μου, να το ακούσουμε;”. Και το βάζω μέσα στο αυτοκίνητο. Δεν υπάρχει τι είχα πάθει εκείνη την ώρα… 

Το άκουγε με προσοχή και κατάλαβα ότι κάποια κομμάτια που τα είχε γράψει ο ίδιος ήταν σαν να τα άκουγε πρώτη φορά. Δεν τα θυμόταν. Θυμόταν μόνο δυο τρία κομμάτια που τα έπαιζαν και ζωντανά. 

Συγκινηθήκατε πολύ από ό, τι καταλαβαίνω.
Έκλαψα, φόραγα και μαύρα γυαλιά και δεν φαινόταν. Εκείνος όχι. Εκείνος άκουγε.