Τράπεζες: Απόφαση κόλαφος για 70.000 δανειολήπτες σε ελβετικό φράγκο

Δυσάρεστα νέα επιφύλασσε για τους δανειολήπτες σε ελβετικό φράγκο το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καθώς την περασμένη Τρίτη απεφάνθη υπέρ των τραπεζών στην μακρόχρονη δικαστική μάχη μεταξύ των δύο πλευρών.

Συγκεκριμένα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάσισε ότι οι δανειολήπτες σε ελβετικό φράγκο θα κληθούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους με βάση την τρέχουσα ισοτιμία και όχι εκείνη που ίσχυε κατά τον χρόνο κατάρτισης της σύμβασης με την τράπεζα.

Ειδικότερα, με απόφασή του το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο την περασμένη Τρίτη επιβεβαίωσε τη θέση της Τράπεζας Πειραιώς ότι ρήτρα σε δανειακή σύμβαση, η οποία απηχεί νομοθετική διάταξη που προβλέπει πληρωμή σε εγχώριο νόμισμα με βάση την τρέχουσα αξία του ξένου νομίσματος, εξαιρείται από το πεδίο εφαρμογής της οδηγίας για την προστασία καταναλωτών (πρόκειται για την κοινοτική οδηγία 93/13).

Τραπεζικές πηγές τόνισαν στο NEWS 24/7 ότι με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου δίνεται οριστικό τέλος, υπέρ των τραπεζών, στην μακρόχρονη δικαστική διαμάχη με τους δανειολήπτες για τα δάνεια του ελβετικού φράγκου.

Η απόφαση που εκδόθηκε στην περίπτωση της διαμάχης της Τράπεζας Πειραιώς με ζευγάρι δανειοληπτών, αφορά διασταλτικά περίπου 65.000- 70.000 δανειολήπτες ελληνικών τραπεζών με δάνεια σε ελβετικό φράγκο, ονομαστικής αξίας περίπου 7 δισ. ευρώ. Με αυτήν, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο βάζει «ταφόπλακα» στο ζητούμενο των δανειοληπτών για επανακαθορισμό των δόσεων και την αποπληρωμή των δανείων τους με βάση την αρχική ισοτιμία του ελβετικού φράγκου με την οποία είχαν συνάψει το δάνειο και τους υποχρεώνει να κάνουν την αποπληρωμή με την τρέχουσα ισοτιμία.

Η ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και το ιστορικό

Απόφαση στην υπόθεση C-243/20: Τράπεζα Πειραιώς. Το Δικαστήριο προσδιορίζει την έκταση της προστασίας των καταναλωτών στο πλαίσιο σύμβασης δανείου που πρέπει να εξοφληθεί σε ξένο νόμισμα.

Το 2004 δύο καταναλωτές συνήψαν με την Τράπεζα Πειραιώς σύμβαση στεγαστικού δανείου, η οποία συνομολογήθηκε αρχικά σε ευρώ. Το 2007 τα μέρη υπέγραψαν δύο πράξεις τροποποίησης της σύμβασης δανείου προκειμένου να μετατρέψουν το νόμισμά της από ευρώ σε ελβετικό φράγκο.

Στις 17 Σεπτεμβρίου 2018 οι δύο καταναλωτές άσκησαν αγωγή ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (Ελλάδα) ζητώντας να αναγνωριστεί η καταχρηστικότητα των ρητρών της σύμβασης οι οποίες όριζαν ότι η εξόφληση του δανείου έπρεπε να γίνει είτε σε ελβετικό φράγκο είτε με το εκφραζόμενο σε ευρώ αντίτιμο του συναλλάγματος με βάση την ισοτιμία κατά την ημερομηνία πληρωμής της δόσης ή του υπολοίπου του δανείου, σε περίπτωση καταγγελίας της σύμβασης.

Η οδηγία για τις καταχρηστικές ρήτρες 1 έχει εφαρμογή, κατ’ αρχήν, σε όλες τις συμβατικές ρήτρες οι οποίες δεν αποτέλεσαν αντικείμενο ατομικής διαπραγμάτευσης. Εντούτοις, η οδηγία δεν εφαρμόζεται στην περίπτωση συμβατικής ρήτρας που απηχεί νομοθετική ή κανονιστική διάταξη αναγκαστικού δικαίου.

Το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών διευκρίνισε, αφενός, ότι ο ελληνικός νόμος 2 που μετέφερε στο εσωτερικό δίκαιο την οδηγία δεν επανέλαβε ρητώς την ως άνω εξαίρεση και, αφετέρου, ότι οι επίδικες ρήτρες απηχούν το περιεχόμενο νομοθετικής διάταξης ενδοτικού δικαίου 3. Επισήμανε ότι υπάρχει διχογνωμία στην ελληνική νομολογία σχετικά με το ζήτημα αν μπορεί να γίνει δεκτό ότι η εν λόγω εξαίρεση έχει μεταφερθεί στο εσωτερικό δίκαιο, με αποτέλεσμα σε μια τέτοια περίπτωση να είναι αδύνατος ο έλεγχος της καταχρηστικότητας ρήτρας σύμβασης δανείου η οποία απλώς επαναλαμβάνει νομοθετική διάταξη ενδοτικού δικαίου.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών υπέβαλε αίτηση προδικαστικής αποφάσεως στο Δικαστήριο.

Με τη σημερινή απόφασή του, το Δικαστήριο υπενθυμίζει κατ’ αρχάς ότι η προβλεπόμενη στην οδηγία εξαίρεση των ρητρών που απηχούν εθνική διάταξη αναγκαστικού δικαίου δικαιολογείται από το γεγονός ότι θεμιτώς τεκμαίρεται κατ’ αρχήν ότι ο εθνικός νομοθέτης καθιέρωσε μια ισορροπία μεταξύ του συνόλου των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων σε ορισμένες συμβάσεις. Το Δικαστήριο επισημαίνει ότι η εξαίρεση αυτή καλύπτει όχι μόνο τις διατάξεις του εθνικού δικαίου που εφαρμόζονται στις σχέσεις μεταξύ των συμβαλλομένων ανεξαρτήτως της επιλογής τους, αλλά επίσης και τις διατάξεις εκείνες που εφαρμόζονται κατ’ αρχήν ελλείψει διαφορετικής συμφωνίας μεταξύ των μερών.

Συνεπώς, το Δικαστήριο κρίνει ότι συμβατική ρήτρα που απηχεί εθνική διάταξη ενδοτικού δικαίου, ήτοι διάταξη που εφαρμόζεται ελλείψει διαφορετικής σχετικής συμφωνίας των συμβαλλομένων, εξαιρείται, σύμφωνα με την οδηγία, από το πεδίο εφαρμογής της, ακόμη και αν δεν έχει αποτελέσει αντικείμενο ατομικής διαπραγμάτευσης.

Το Δικαστήριο εκθέτει εν συνεχεία ότι, αν η διάταξη που ορίζει το πεδίο εφαρμογής της οδηγίας δεν έχει μεταφερθεί τυπικά στην έννομη τάξη του κράτους μέλους, τα εθνικά δικαστήρια δεν μπορούν να κρίνουν ότι η διάταξη αυτή έχει ενσωματωθεί εμμέσως μέσω της μεταφοράς άλλων διατάξεων της οδηγίας οι οποίες δεν έχουν το ίδιο αντικείμενο, όπως οι διατάξεις που αφορούν την έννοια των «καταχρηστικών ρητρών» και την έκταση της εκτίμησης του καταχρηστικού τους χαρακτήρα.

Τέλος, το Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι η οδηγία προβαίνει μόνο σε μερική και κατ’ ελάχιστον εναρμόνιση των εθνικών νομοθεσιών περί καταχρηστικών ρητρών, αφήνοντας στα κράτη μέλη την ευχέρεια να παρέχουν υψηλότερο επίπεδο προστασίας του καταναλωτή σε σχέση με το προβλεπόμενο από την ίδια. Κατά συνέπεια, τα κράτη μέλη μπορούν να διατηρούν ή να θεσπίζουν, στον τομέα που διέπεται από την οδηγία, στον οποίο εμπίπτουν οι ενδεχομένως καταχρηστικές ρήτρες συμβάσεων που συνάπτονται μεταξύ ενός επαγγελματία και ενός καταναλωτή, αυστηρότερους κανόνες σε σύγκριση με εκείνους της οδηγίας, εφόσον οι εθνικοί αυτοί κανόνες έχουν σκοπό να εξασφαλίσουν μεγαλύτερη προστασία του καταναλωτή.

Ωστόσο, το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι οι ρήτρες που εξαιρούνται από το πεδίο εφαρμογής της οδηγίας για τον λόγο ότι απηχούν εθνικές διατάξεις αναγκαστικού δικαίου δεν εμπίπτουν στον τομέα που διέπεται από αυτήν και, ως εκ τούτου, η διάταξη της οδηγίας που αφορά την ως άνω ευχέρεια των κρατών μελών δεν εφαρμόζεται ως προς τις εν λόγω ρήτρες.

Το Δικαστήριο διευκρινίζει πάντως ότι τα κράτη μέλη μπορούν να εφαρμόζουν τις διατάξεις της οδηγίας σε περιπτώσεις οι οποίες δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής της, εφόσον η εφαρμογή αυτή συμβιβάζεται με τους σκοπούς που επιδιώκει η οδηγία και με τις Συνθήκες.

Συνεπώς, το Δικαστήριο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η οδηγία για τις καταχρηστικές ρήτρες δεν αντιτίθεται στη θέσπιση ή διατήρηση διατάξεων του εσωτερικού δικαίου, οι οποίες συνεπάγονται την εφαρμογή του συστήματος προστασίας των καταναλωτών σε ρήτρες που εξαιρούνται από το πεδίο εφαρμογής της επειδή απηχούν εθνικές διατάξεις αναγκαστικού δικαίου.

Υπέρ των τραπεζών και ο Άρειος Πάγος

Για το θέμα είχε ήδη αποφανθεί υπέρ των πιστωτικών ιδρυμάτων και η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου. Με δικαστική του απόφαση το 2019, ο Άρειος Πάγος είχε κρίνει ότι ο όρος των δανειακών συμβάσεων για αποπληρωμή σε ευρώ με βάση την τρέχουσα ισοτιμία του ελβετικού φράγκου με το ευρώ κατά την ημέρα εξόφλησης είναι δηλωτικός όρος και ως εκ τούτου δεν μπορεί καν να ελεγχθεί στο αν είναι καταχρηστικός ή όχι ώστε να μπορεί ακολούθως να ακυρωθεί. Και αυτό (δηλ. η μη δυνατότητα ελέγχου της καταχρηστικότητας) διότι όρος αποπληρωμής στη δανειακή σύμβαση με το συγκεκριμένο περιεχόμενο απλώς επαναλαμβάνει διάταξη του Αστικού Κώδικα (άρθρο 291 Α.Κ.) και ως εκ τούτου δεν μπορεί να ελεγχθεί ως προς τη νομιμότητά του.

Πλέον, και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο συντάσσεται με την απόφαση του Άρειου Πάγου, κλείνοντας μια εκκρεμότητα ετών ανάμεσα σε τράπεζες και δανειολήπτες που είχαν λάβει δάνειο σε ελβετικό φράγκο.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις