Λάικ – ντισλάικ: Από το ντελίριο με τον Λεξ έως το Ισπανικό Zero Day

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε από τον χαμό που γίνεται με τον ΛΕΞ έως το ισπανικό μπλακ άουτ που θύμισε το Zero Day στο Netflix.

ΛΑΪΚ

Ο Πάπας και τα παπούτσια του για τη Μία Κόλλια

Τα φθαρμένα παπούτσια του Πάπα, με τα οποία είχε ζητήσει ο ίδιος να ταφεί διότι με αυτά είχε κάνει τα περισσότερα χιλιόμετρα για να επισκεφθεί φτωχούς και κατατρεγμένος. Πολύ “ιταλικό”, πολύ “stylish” και πολύ ουσιώδες παρότι αφορά το φαίνεσθαι.

ΛΕΞ, Τζιόβας, παύλοβα, Μαρμαρινός και Κουτσομπολιό για τη Γεωργία Οικονόμου

Το κινητό μου γνώρισε μεγάλες δόξες τη μέρα που ο ΛΕΞ ανακοίνωσε τη μεγάλη του συναυλία στο ΟΑΚΑ. Φίλοι και γνωστοί με καλούσαν για να τους βρω μία πρόσκληση ή ένα εισιτήριο γιατί είχαν μπροστά τους χιλιάδες άτομα στην διαδικτυακή πλατφόρμα πώλησης εισιτηρίων. Με πήραν ακόμη και άτομα που δε φανταζόμουν. Ωραιο να γίνεται μόδα η φωνή της νέας γενιάς. Άλλωστε το ραπ, κατά πολλούς προέρχεται από την λέξη “ραψωδία” που σημαίνει “ράπτειν τα ωδάς”.   Η σύγχρονη ποίηση λοιπόν στο προσκήνιο γράφει ιστορία και κάνει χαμό! Τέλειο;

Λάικ στον Ορέστη Τζιόβα που έδωσε τον καλύτερό του εαυτό στο “Όσα παίρνει ο Άνεμος” που σκηνοθετεί η Ιόλη Ανδρεάδη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. ΕΙδικά η στιγμή που τραγουδά το “The House of The Rising Sun” είναι υπέροχη.

Ωραία και ανακουφιστική η επιλογή του Μιχαήλ Μαρμαρινού για την καλλιτεχνική διεύθυνση του Φεστιβάλ Αθηνών. Και προπάντων έγκαιρη. Δε ζήσαμε τα του Εθνικού που έμεινε ακόμη και ακέφαλο, λόγω της κωλυσιεργίας του ΥΠΠΟ.

Δεν μπορώ να μη μοιραστώ αυτή την πληροφορία. Έφαγα την ωραιότερη παύλοβα της ζωής μου στο “Μαρέγκα από Σπιτι” στη Σκουφά στο Κολωνάκι. Το μόνο κακό είναι ότι το καλοκαίρι φτάνει και εγώ θα πάρω 200 κιλά γιατί έπαθα εθισμό.

Η Ιστορία του Κουτσομπολιού του Θεοδόση Πελεγρίνη (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα) είναι ένα βιβλίο γεμάτο ζωντάνια και χιούμορ, που σε κρατά από την πρώτη ως την τελευταία του σελίδα. Ο συγγραφέας «κουτσομπολεύει» με δεξιοτεχνία, αναδεικνύοντας κρυφές στιγμές και προσωπικότητες από διάφορες ιστορικές περιόδους – από στρατηλάτες και πολιτικούς μέχρι καλλιτέχνες και επιστήμονες. Οι σύντομες, δυναμικές ιστορίες δεν περιορίζονται στην ψυχαγωγία, αλλά αγγίζουν και φιλοσοφικά ερωτήματα, προκαλώντας γέλιο και βαθύ προβληματισμό. Διαβάζεται απνευστί, αποκαλύπτοντας έναν εντελώς νέο τρόπο να βλέπεις την ιστορία.

ΛΕΞ αντι-ποζεριά, Massive Attack για Γάζα και ένα μυστήριο graffiti για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

ΛΕΞ sold-out σε λίγες ώρες, το εισιτήριο το πήραμε και ακολούθησαν τα πάσης φύσεως σχόλια. Γιατί φυσικά και μια μύγα να πετάξει “λάθος” στην Κουάλα Λουμπούρ, έχουμε άποψη ΚΑΙ για αυτό! Αυτοί που ξέρουν καλά τον ΛΕΞ -και τον ακολουθούσαν από τότε που φορούσε πάνες και ράπαρε κατά του συστήματος στην κούνια – δικαιούνται δια να ομιλούν, ενώ οι υπόλοιποι απλά βγάζουν εισιτήριο για τη φάση και είναι ποζεράδες. Θα έλεγα σε ένα πλαίσιο συμπερίληψης – λέξη χτυπημένη από τους ανέμους – να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε κάποιο τσολιά στα… πορτοφόλια και στις προτιμήσεις μας, ο κόσμος θα βγάζει εισιτήριο και θα πηγαίνει όπου του κάνει κέφι. Και θα ανακαλύπτει καλλιτέχνες, στίχους και “ατμόσφαιρες” όπου και όποτε γουστάρει… είτε τον ήξευρε τον ΛΕΞ είτε δεν τον ήξευρε…

Respect στους Massive Attack που στάθηκαν στο πλευρό των Kneecap οι οποίοι στήριξαν Παλαιστίνη στο Coachella, γιατί φίλε μου … δεν είναι οι Kneecap το θέμα μας, η Γάζα είναι το θέμα μας, η γενοκτονία είναι το θέμα μας… τα παιδιά που πεινάνε και αιμορραγούν είναι το θέμα μας. Οι Massive Attack έχουν εκφράσει πολλάκις την υποστήριξή τους προς την Παλαιστίνη (θυμήσου και τα όσα έγιναν στο Release σε μια συναυλία-γροθιά στο στομάχι) και έχουν από το 1999 μποϊκοτάρει τις εμφανίσεις τους στο Ισραήλ. «Οι Kneecap δεν είναι το θέμα», λένε οι Massive Attack: «Εάν πολιτικοί δεν μπορούν να βρουν ούτε τον χρόνο ούτε τα λόγια για να καταδικάσουν, ας πούμε, τη δολοφονία δεκαπέντε εθελοντών ανθρωπιστικών οργανώσεων στη Γάζα ή την παράνομη λιμοκτονία ενός άμαχου πληθυσμού ως μέθοδο πολέμου ή τη δολοφονία χιλιάδων παιδιών στην ίδια περιοχή, από ένα κράτος που κατέχει τα όπλα υψηλότερης ακρίβειας στον κόσμο, πόση σημασία θα πρέπει να δώσει ένα μουσικό φεστιβάλ στις ηθικές συμβουλές τους (των πολιτικών) σχετικά με το κλείσιμο παραστάσεων;»

 

Την ίδια στιγμή, ηγετικά πρόσωπα από τα κορυφαία πανεπιστήμια της Αμερικής έχουν σχηματίσει μια ιδιωτική συλλογικότητα για να αμυνθούν στις επιθέσεις της κυβέρνησης Τραμπ. Η συλλογικότητα, όπως διαβάζουμε σε ξένα Μέσα, αποτελείται διακεκριμένες προσωπικότητες – καθηγητές, ακαδημαϊκούς – από περίπου 10 πανεπιστήμια. Ο Τραμπ έχει ορκιστεί “να διεκδικήσει τα άλλοτε σπουδαία αμερικανικά εκπαιδευτικά ιδρύματα από τη “ριζοσπαστική Αριστερά”” και έχει προχωρήσει στη διάλυση του υπουργείου Παιδείας. Τι θα απογίνουμε με αυτόν τον “πορτοκαλί” τύπο που θρονιάστηκε στον Λευκό Οίκο…;

Κυκλοφόρησε το τρέιλερ για το ντοκιμαντέρ “Bono: Stories of Surrender” – που είναι η προσωπική ιστορία του frontman των U2: “Λαχταρούσα την προσοχή του πατέρα μου, και γι αυτό τραγουδούσα δυνατά, όλο και πιο δυνατά”. Είχε κι ο Μπόνο τα θέματά του…

Με ένα.. ενδιαφέρον graffiti “μάρκαραν” άγνωστοι την πυλωτή της πολυκατοικίας μου, και με έκανε να αναρωτηθώ τι να ‘ναι πάλι αυτό. Ξαφνικά εκτός από τον Νέο Κόσμο, άρχισα να το βλέπω στην Ερμού, στην Πλάκα, στο Θησείο και φίλοι το είδαν και στη Θεσσαλονίκη. Στο Reddit δεν έβγαλα άκρη, αλλά στα social κάποιοι το συνέδεσαν (για ευνόητους λόγους) με το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά – “Άγρια ορχιδέα”.

Αν είναι σύμβολο ιλουμινάτι, σαϊεντολογίας, εξτρεμιστών ή κάποιο ταντρικό υπονοούμενο αέναης ερωτικής ορμής που όλα τα “βλέπει”… δυστυχώς… ο διαχειριστής της πολυκατοικίας το ασβέστωσε! To be continued…

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Αποψάρες και Ελληνάρες για τη Μια Κόλλια

Οι Ελληνάρες που και πάλι έχουν αποψάρα και γράφουν στο Facebook κατά της μυθοποίησης του Πάπα Φραγκίσκου διότι εκείνοι ξέρουν “το κουμάσι ήταν”. Κι εγώ, όπως πάντα, λέω “Ας ήταν. Βοήθησε; Αλλαξε μυαλά; Δεν πειράζει. Κάντε κι εσείς τέτοιο έργο και ας ανήκετε στο άθλιο κονκλάβιο”. Σαν να ψάχνω να βρω για τη συγχωρεμένη Βαρδινογιάννη κάτι να τη λασπώσω. Μου φτάνει που ζουν τόσα παιδιά εξαιτίας της. Αντε τώρα.

Ισπανικό Zero Day, Αστερομάτα και Πολιτικές για τη Γεωργία Οικονόμου

To ότι από τύχη ζούμε και φωτιζόμαστε και γενικά όλα από τύχη γίνονται το έχουμε καταλάβει. Και το καταλάβαμε ακόμη περισσότερο όταν βυθίστηκε στο σκοτάδι η Ισπανία και η Πορτγαλία. Και βέβαια όλοι όσοι είχαμε δει το Zero Day με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο ανατρέξαμε σε αυτό. Αλήθεια τι θα γίνει αν ο πλανήτης βυθιστεί στο σκοτάδι; Θα ξυπνήσουν τα αρχέγονα ένστικτά μου;

Θα την πω την “αμαρτία” μου. Δε μου αρέσει η “Αστερομάτα” της Klavdia. Βαριέμαι και μόνο που το ακούω αυτό το τραγούδι. Η σύνθεση του τραγουδιού, αν και έχει σύγχρονη παραγωγή, αποπνέει περισσότερο έναν αέρα υποκρισίας αντί για καλλιτεχνική εκφραστικότητα. Απορώ ποιος ξένος θα συγκινηθεί.

Ο Μητσοτάκης στο TikTok για την Πρωτομαγιά, με το «15 πολιτικές για την εργασία σε λιγότερο από ένα λεπτό», φαίνεται να νομίζει ότι μπορεί να «σερβίρει» τις λύσεις του όπως ένα viral βίντεο. Ενώ όμως η ακρίβεια μας «στραγγαλίζει» και τα ενοίκια φτάνουν στα ύψη, αυτός διαφημίζει τις «πολιτικές» του που ίσως να λειτουργούν καλύτερα στην επικοινωνιακή στρατηγική παρά στην πραγματικότητα. Το ότι το «όλα καλά» του δεν συμβαδίζει με τη ζωή μας είναι ξεκάθαρο, αλλά μάλλον εκείνος συνεχίζει να βλέπει το παραμύθι της «ανάπτυξης» από τη δική του πλατφόρμα.

Υπερπροστασία στα έργα τέχνης και ΑI Jethro Tull για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Εδώ ο κόσμος χάνεται και σε Μουσείο του Ρότερνταμ γίνεται χαμούλης γιατί ένα παιδάκι έξυσε με τα νυχάκια του έναν πανάκριβο πίνακα του Rothko (κοστίζει κάτι παραπάνω από 50 εκατομμύρια, από τους φτηνούς!). Οι γονείς άφησαν το παιδί χωρίς επιτήρηση, οι εργαζόμενοι άφησαν τον πίνακα χωρίς επιτήρηση και τα δύο σύμπαντα συναντήθηκαν. Και τώρα σκέφτονται νέους τρόπους προστασίας των έργων… όχι από τα ανήλικα, από όλους μας. Με τούτα και με ‘κείνα θα φτάσει μια μέρα που θα βλέπουμε τα έργα τέχνης με το… κυάλι ή μόνο με μάσκα AI.

Α… τα ελληνικά “βανδαλισμένα” έργα τέχνης επιστρέφουν στην Πινακοθήκη στις 5 Μαΐου… καρφωμένα με 400 καρφιά στον τοίχο και 20 κάμερες από πάνω και μπούμπι τραπς τριγύρω (;) ποιος να ξέρει…

Είπα AI και θυμήθηκα πρόσφατη συνέντευξη μέσω ζουμ με Ίαν Άντερσον των Jethro Tull και τη δολοφονική ματιά του όταν τον ρώτησα τι προτίθεται να κάνει αν κυκλοφορήσει τραγούδι του που έχει παραχθεί με τεχνητή νοημοσύνη. “Over my dead body” και το τραγούδι να το βάλουν στον … απαυτό τους (είπε τη λέξη)! Τα ίδια περίπου έχει πει και ο Nick Cave, τεράστιος θαυμαστής των Jethro Tull και του Ιαν προσωπικά. Κι άμα είναι “dead body” – έχει αφήσει, λέει, οδηγίες στους κληρονόμους του!