Η Κατερίνα Φώτη ζει στην κουζίνα της και χορεύει έναν trance χορό

Με φόντο πυρωμένα σίδερα, τσιγάρα και καροτσάκια λαϊκής, το The Kitchen Dance: A House Trance Vocabulary, σε σύλληψη, χορογραφία και ερμηνεία Κατερίνας Φώτη, αντλεί έμπνευση από τους πυρήνες αντίστασης του καταπιεσμένου γυναικείου σώματος και τη διαδρομή του προς την πολυπόθητη απελευθέρωση.

Η Καίτη είναι μια γυναίκα που ζει σχεδόν αποκλειστικά στην κουζίνα της. Εκεί, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της περνούν μπροστά από τα μάτια της με τρόπο συνειρμικό, μετατρέποντας το προσωπικό της βίωμα σε μια οικουμενική και συλλογική γυναικεία αφήγηση. Μέσα από τη ρουτίνα της οικιακής εργασίας, το σώμα της ξεδιπλώνει την ουσία της γυναικείας ύπαρξης, που παλεύει να ορθωθεί, να κερδίσει τη ζωή.

“H παράσταση αφηγείται μια μέρα στην κουζίνα της ηρωίδας μας, της κυρίας Καίτης. Πρόκειται για μια γυναίκα που ζει σχεδόν αποκλειστικά στην κουζίνα της, στον χώρο δηλαδή που οι κοινωνικοί κανόνες της επιτρέπουν να ζει. Η κουζίνα αποτελεί τον πυρηνικό τόπο στον οποίο μια γυναίκα ζει φυλακισμένη και καταδικασμένη στην εκπλήρωση του κοινωνικού ρόλου που της επιβάλλουν, αλλά ταυτόχρονα εκεί χτίζει την απελευθέρωση της” αναφέρει η Κατερίνα Φώτη στο NEWS 24/7.

Και συνεχίζει: “Παρακολουθούμε λοιπόν την πορεία της ηρωίδας μας που ξετυλίγεται μέσα από μια σειρά επαναληπτικών κινήσεων και επαναλαμβανόμενων δράσεων τις οποίες συναντάμε συχνά στην καθημερινή ζωή μιας γυναίκας σε μια κουζίνα αλλά εδώ η θέαση γίνεται σχεδόν μέσα από μια κλειδαρότρυπα – γινόμαστε μάρτυρες ενός χορού που φανερώνει όλα τα σημάδια πατριαρχικής καταπίεσης που έχει βιώσει το σώμα της ηρωίδας μας αλλά και της ανάγκης αυτού του κορμιού να δραπετεύσει προς το φως της αυτοδιάθεσης του. Ένας trance “κουζινοχορός” για το αυτοδιάθετο γυναικείο σώμα που φέρει πάνω του όλα τα τραύματα της έμφυλης καταπίεσης του”.

Οι ενοχές και τα βάρη της σύγχρονης γυναίκας

Πόσο, όμως, η σύγχρονη γυναίκα είναι ακόμη φορτωμένη με ενοχές και βάρη προηγούμενων γενεών;
“Η σύγχρονη γυναίκα είναι φορτωμένη με ενοχές και βάρη όχι μόνο του παρελθόντος, αλλά και του παρόντος. Όλες οι γυναίκες κουβαλάμε τραύματα που προέρχονται από την πατριαρχική λειτουργία της κοινωνίας. Από πολύ μικρές καλούμαστε να επιτελέσουμε ρόλους που δεν έχουμε ερωτηθεί αν θέλουμε να το πράξουμε, γιατί πάντα υπάρχει πάνω μας ένα μάτι που ορίζει το τρόπο ζωής και συμπεριφοράς μας.

Υπάρχει μακρύς δρόμος για την πλήρη απαλλαγή μια γυναίκας από τα βάρη της, γιατί πολλά από αυτά είναι αδιόρατα – δεν είναι μόνο η σχεδόν πλήρης επιφόρτισή της με την οικιακή εργασία και τη φροντίδα, δεν είναι μόνο η διαρκής μάχη να παραμείνει ενεργή επαγγελματικά όταν γίνεται μητέρα, αυτά είναι τα προγενέστερα παραδείγματα.

Παράλληλα, μια γυναίκα αντιμετωπίζει συνεχόμενα μια σειρά λεκτικής και εμπεδωμένης πατριαρχικής της αντιμετώπισης που τη φέρνει συνέχεια σε θέση άμυνας και επίθεσης προκειμένου να επιβιώσει. Καμία γυναίκα δεν διστάζει να μοιραστεί, άλλωστε αυτό είναι κάτι που έχει μάθει να κάνει με τις φίλες της για να απαλύνει το τραύμα.

Η κοινωνία διστάζει και αρνείται να απαλλαγεί από τις έμφυλες στρεβλώσεις της και να επιτρέψει στις γυναίκες την ισότιμη ύπαρξη. Μαγικές συνταγές δυστυχώς δεν υπάρχουν και χρειάζεται από όλες και όλους να βαδίσουμε σε δρόμους που σπάνε τις εξουσιαστικές σχέσεις και τις σχέσεις εκμετάλλευσης, ώστε να καταφέρουμε κάθε μέρα που ξημερώνει να μας φέρνει πιο κοντά στη λείανση των αντιθέσεων και άρα στην απάλειψη (και) των έμφυλων ανισοτήτων”.

Από πού αντλήσατε υλικό για την παράσταση αυτη;
“Το υλικό της παράστασης αντλήθηκε από πολλές πηγές. Κυρίαρχες ήταν οι αφηγήσεις γυναικών μέσα από συνεντεύξεις που πήρα στο πρώτο στάδιο της έρευνας, καθώς το έργο έχει παρουσιαστεί σε σύντομη εκδοχή στον καλλιτεχνικό προγραμματισμό της 2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, ως καρπός του προγράμματος Μυστήριο 59 Ακαδημία Χορογραφίας U(r)TOPIAS, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Πατρίσιας Απέργη και της ομάδας σύγχρονου χορού Αερίτες – το οποίο παρακολούθησα ως resident choreographer μεταξύ των ετών 2021-2023.

Εκείνες οι πρώτες συνεντεύξεις που πήρα από γυναίκες των πολιτιστικών συλλόγων της Ελευσίνας έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να καταλήξω στην απόφαση της χορογραφικής διαπραγμάτευσης του χώρου της κουζίνας ως τόπου τόσο φυλακής όσο και απελευθέρωσης, όπως προανέφερα παραπάνω. Συλλέγοντας στη συνέχεια υλικό από την καθημερινή κίνηση και τον τρόπο με τον οποίο αυτή μπορεί να αφηγηθεί βουβά μια κατάσταση, άρχισα σταδιακά να χτίζω τα πρώτα μοτίβα. Στη συνέχεια, άρχισα να χτίζω και την ηρωίδα μου – η ηλικία της, η κοινωνική της θέση, η οικογενειακή της κατάσταση, το παρελθόν και το παρόν της ήταν πράγματα που απάντησα μέσα μου για αυτή προκειμένου να συνδεθεί με τις γυναίκες με τρόπο οικουμενικό και συλλογικό”.

Πώς όλο αυτό το υλικό μετατράπηκε σε χορό…κουζίνας;
“Η χορογραφική διαδικασία που κατέληξε στο αποτέλεσμα που θα δείτε επί σκηνής είναι μακρά. Η ίδια μας η καθημερινότητα είναι χορός κι έτσι έχει στηθεί μια σκηνική αφήγηση που πατάει πάνω σε γνώριμα μοτίβα, ιδωμένα μέσα από ένα σώμα που ρέπει προς την κατάρρευση αλλά ανασυγκροτείται και απελευθερώνεται”.