Μ. Τρυφωνίδη: Καλοί οι σχολικοί φύλακες και οι καθαρίστριες αλλά εδώ πεθαίνουν παιδιά. Χρειαζόμαστε γιατρούς

Μπαίνοντας στο κτίριο της οδού Αιγίου 6 στο Γουδί τα χρώματα από τις ζωγραφιές και τις χειροτεχνίες που πλημμυρίζουν το χώρο σε κάνουν να ξεχνάς το δύσκολο θέμα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι φιλοξενούμενοί του.  Βρισκόμαστε στο παιδικό σπίτι του Συλλόγου Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια– Φλόγα, όπου φιλοξενούνται 23 παιδιά που νοσούν με καρκίνο. Εδώ βρίσκουν καταφύγιο οικογένειες από την επαρχία για όσο διάστημα διαρκούν οι θεραπείες των παιδιών, είναι το σπίτι τους για έξι μήνες, για ένα χρόνο, για όσο χρειαστεί. Εδώ τα παιδιά συνεχίζουν κανονικά τα μαθήματά τους, έχουν ιατρική και ψυχολογική φροντίδα, παίζουν, ζωγραφίζουν, τραγουδάνε μαζί με τους δασκάλους και τους εθελοντές που τα απασχολούν δημιουργικά.

«Υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ, το ξέρεις, το αισθάνεσαι, μην τα παρατάς, προσπάθησε».

Το παραπάνω μήνυμα  είναι ακριβές, τα ποσοστά ίασης έχουν αυξηθεί θεαματικά, μας εξηγεί η «ξεναγός» μας Μαρία Τρυφωνίδη, πρόεδρος της Φλόγας. Αρκεί να διασφαλιστεί η πρόσβαση στα όπλα που μας δίνει η επιστήμη: «Πριν από 34 χρόνια που ιδρύθηκε η Φλόγα γινόταν ένας αγώνας να ανοίξουν ογκολογικά τμήματα. Τα παιδιά πέθαιναν πριν φτάσουν καν στη διάγνωση. Πλέον 1 στα 4 φεύγει. Γίνεται όμως ένας αγώνας για να λειτουργήσουν σωστά τα ογκολογικά τμήματα. Η επιστήμη έχει προχωρήσει πάρα πολύ και μας δίνει όπλα να κάνουμε τα παιδιά καλά. Αυτά τα όπλα πρέπει να τα εξασφαλίσει κανονικά η πολιτεία αλλά η πολιτεία αδυνατεί και εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να καλύψουμε τις τρομερές ελλείψεις στο δημόσιο σύστημα Υγείας. Ξέρετε, όταν πάει ένα παιδί στο νοσοκομείο και δεν υπάρχει γιατρός, διαμαρτύρεσαι, φωνάζεις, αλλά το παιδί σήμερα είναι άρρωστο, σήμερα πρέπει να βρει γιατρό».

Η κυρία Τρυφωνίδη μπήκε στη Φλόγα όταν αρρώστησε η κόρη της, το 1984. «Μου άρεσε να είμαι με άλλους γονείς, να με στηρίζουν. Θεωρώ ότι μιλάμε μεταξύ μας έναν άλλο κώδικα. Στην πορεία βρέθηκα εγώ σε θέση να μπορώ να βοηθώ τους επόμενους, έτσι γίνεται μια αλυσίδα. Είμαστε εθελοντές μα πάνω απ’ όλα είμαστε γονείς.

»Η κόρη μου χάθηκε αλλά νιώθω  ότι κάνω κάτι για εκείνη κάθε μέρα».

Είναι πρωί και ο παιδότοπος είναι σχεδόν άδειος. «Τα περισσότερα λείπουν γιατί πάνε στα νοσοκομεία να κάνουν τη θεραπεία ή τις εξετάσεις τους, κάποια ανεβάζουν πυρετό… Το απόγευμα γίνεται χαμός εδώ πέρα. Μας βοηθά μια ομάδα εθελοντών, νέα παιδιά, χαρούμενα, δάσκαλοι, νηπιαγωγοί, ψυχολόγοι. Τα παιδάκια παίζουν, τραγουδάνε χορεύουν…

»Να και η τραγουδίστρια της ορχήστρας μας! Γεια σου τραγουδίστρια, θα πεις ένα τραγούδι στην κυρία;»

Ανεβαίνουμε στην κουζίνα της Φλόγας όπου μερικές μαμάδες μαγειρεύουν. Όπως μας εξηγεί η κυρία Τρυφωνίδη η κουζίνα και το σαλόνι είναι κοινόχρηστα, ενώ κάθε γονιός έχει ένα δωμάτιο με ιδιωτικό μπάνιο. «Συνήθως μαζί με το παιδί μένει η μητέρα αλλά πολλές φορές πρέπει να μείνει και ο πατέρας. Όταν είναι μωρό χρειάζεται δύο άτομα ή όταν είναι δύσκολη περίοδος με χειρουργεία, τότε μένουν και οι πατεράδες. Τα περισσότερα παιδιά πρέπει να παραμείνουν για ένα εξάμηνο τουλάχιστον. Πολλά μένουν και για έναν χρόνο, αν κάτι δεν πάει καλά, αν υπάρξει υποτροπή, αν παρατείνονται οι θεραπείες. Κάθε παιδί έχει το δικό του δρόμο, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι μεγάλο το διάστημα που μένουν εδώ. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να συνεχίζουν τα μαθήματά τους, να έχουν χώρους δημιουργικής απασχόλησης. Τώρα θα μου πείτε, εδώ κινδυνεύει η ζωή του παιδιού, τι σημασία έχει το σχολείο; Δεν είναι το σχολείο, είναι η δημιουργική απασχόληση. Η αίσθηση και μόνο ότι συνεχίζουν τα μαθήματα είναι σημαντική για την ψυχολογία τους. Οι καθηγητές και οι εθελοντές μας κάνουν εξαιρετική δουλειά. Το βράδυ θα τα πάνε σινεμά, θα τα πάνε για ψώνια, έχουν γυρίσει όλα τα μουσεία. Μετά, όσο πιο μεγάλο είναι το παιδί, τόσο πιο στενή είναι η σχέση του με τους καθηγητές».

Για την κυρία Τρυφωνίδη, οι καθηγητές που έχει διαθέσει το υπουργείο Παιδείας για το σχολείο της Φλόγας είναι και η μόνη συνεισφορά της πολιτείας στο σύλλογο. «Έχουμε μια δασκάλα για το δημοτικό και δύο καθηγητές για το γυμνάσιο και το λύκειο. Άλλο τίποτα δεν έχει κάνει η πολιτεία για εμάς. Κάνουμε εμείς για την πολιτεία. Την τελευταία πενταετία έχουμε δώσει πάνω από 4 εκατομμύρια στο δημόσιο σε εξοπλισμούς και γιατρούς. Οι γιατροί μόνο μας στοιχίζουν 250.000 το χρόνο. Ο αξονικός τομογράφος που αγοράσαμε για το Νοσοκομείο Αγία Σοφία, ο μοναδικός που υπάρχει στο λεκανοπέδιο, έκανε 500.000 ευρώ. Και πληρώνουμε και ΦΠΑ!»

Χορηγοί αγάπης

Όταν τη ρωτάμε πώς διασφαλίζουν τη χρηματοδότηση μας εξηγεί ότι παλιότερα υπήρχαν πολλές εταιρίες που συνεισφέρανε σταθερά αλλά σήμερα έχουν εκλείψει. «Πλέον έχουμε σταθερά το ίδρυμα Νιάρχου που είναι μεγάλος ευεργέτης γι’ αυτή τη χώρα, τον ΟΤΕ, το Stoiximan που είναι σταθερά δίπλα μας με καλή χορηγία τα τελευταία χρόνια. Μάλιστα ο Διευθύνων Σύμβουλος του Stoiximan, ο κύριος Σπανουδάκης, μας στηρίζει από όταν ήταν Διευθύνων Σύμβουλος στον ΟΠΑΠ, μας είχε προωθήσει αξονικό τομογράφο και είχε χορηγήσει τεράστια ποσά για το ακτινοθεραπευτικό. Τον ευχαριστούμε γιατί εξακολουθεί να είναι δίπλα μας κάθε χρόνο, όπως και όλους τους χορηγούς μας, που είναι αναρτημένοι στην ιστοσελίδα μας. Άλλωστε είναι σημαντικές και οι επισκέψεις των μεγάλων συλλόγων όπως του Ολυμπιακού στο ποδόσφαιρο και του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ, που έχουν μεγάλο χορηγό το Stoiximan, γιατί δίνουν χαρά στα παιδιά.

»Επιπλέον, μας στηρίζουν ιδιώτες. Για παράδειγμα, η πολυκατοικία απέναντι είναι χορηγία μιας κυρίας, μιας εξαιρετικής γυναίκας, που δεν ζει πλούσια. Τι να πεις γι’ αυτή τη γυναίκα; Θα μπορούσε να τα κάνει χίλια πράγματα αυτά τα χρήματα, αλλά τα διέθεσε για να αγοράσει το κτίριο και να το διαθέσει στη Φλόγα. Εκεί ετοιμάζουμε 9 καινούρια διαμερίσματα για παιδάκια που έχουν κάνει μεταμόσχευση και πρέπει να είναι σε απομόνωση τουλάχιστον για ένα μήνα μετά το χειρουργείο. Παράλληλα, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που μας στηρίζουν οικονομικά με ό,τι μπορούνε, 10-20-50 ευρώ, αν δεν υπήρχαν αυτοί δεν θα κάναμε τίποτα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι κι αυτοί εθελοντές μας. Κάνουμε και διάφορες εκδηλώσεις μέσω των οποίων απευθυνόμαστε στον κόσμο, όπως οι Δημοπρασίες Αγάπης».

Οι Δημοπρασίες Αγάπης που πραγματοποιήθηκαν για 5η συνεχόμενη χρονιά από την 24Media ολοκληρώθηκαν με επιτυχία και απροσδόκητη ανταπόκριση από τον κόσμο, καθώς μέσα σε 5 ημέρες δημοπρατήθηκαν 28 προϊόντα και συγκεντρώθηκε το ποσό των 14.618 ευρώ που διατέθηκαν στη Φλόγα. «Ο κόσμος μας αγαπάει και μας στηρίζει. Διότι είμαστε συνεπείς, σεβόμαστε τα χρήματα που παίρνουμε και τα αξιοποιούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Γιατί είμαστε εθελοντές, με την πλήρη  έννοια του όρου, το κινητό μας εμείς το πληρώνουμε, δεν δηλώνουμε εθελοντές είμαστε εθελοντές χωρίς καμιά υλική απολαβή, τονίζω τη λέξη υλική. Διότι ο εθελοντισμός έχει μεγάλες απολαβές γενικότερα. Είναι μεγάλη ιστορία ο εθελοντισμός, παρεξηγημένος εν μέρει, αλλά τα θετικά παραδείγματα ανοίγουν το δρόμο νομίζω» σημειώνει η κυρία Τρυφωνίδη.

Ζητούνται γιατροί

Ποια είναι όμως η μεγαλύτερη πρόκληση για την Φλόγα σήμερα; Κατά την κυρία Τρυφωνίδη, ο σύλλογος μπορεί να ανταπεξέλθει σε ένα βαθμό στις συνεχείς ανάγκες για ανανέωση του εξοπλισμού, αδυνατεί όμως να καλύψει τις ελλείψεις στο προσωπικό. «Πρέπει να λυθεί αυτό το θέμα με τους γιατρούς, πρέπει να γίνουν προσλήψεις. Για εμάς είναι το νούμερο ένα θέμα τελικά. Και ο εξοπλισμός χρειάζεται συνεχείς αλλαγές, η τεχνολογία τρέχει και αν δεν στηριχτείς στην τεχνολογία δε μπορείς να κάνεις τα παιδιά καλά. Η έγκαιρη διάγνωση είναι το παν, ειδικά η διάγνωση της υποτροπής, αν δεν έχεις μηχάνημα πώς θα δεις την υποτροπή; Επομένως το θέμα του εξοπλισμού δεν τελειώνει. Ωστόσο εκεί βοηθάμε και ελπίζω και μελλοντικά να μπορούμε να καλύπτουμε τις ανάγκες. Δεν μπορούμε όμως να πληρώνουμε και το προσωπικό, φεύγουν συνέχεια γιατροί και δεν γίνονται προσλήψεις, πού θα πάει αυτή η ιστορία; Το κόστος του προσωπικού δεν είναι εφάπαξ, είναι διαρκείας και έχει και μια διαδικασία. Εμείς πληρώνουμε την ιατρική σχολή, η οποία κάνει την προκήρυξη και την πρόσληψη και κρατάει και το ποσοστό της. Με το να προσλαμβάνονται όμως επικουρικοί γιατροί που οι συμβάσεις τους λήγουν σε ένα χρόνο δεν λύνεται το πρόβλημα. Η ιατρική δεν είναι απλή επιστήμη, πρέπει να δουλέψει ο νέος μια σειρά ετών δίπλα στον παλιό, να μεταδώσει ο παλιός τη γνώση στο νέο. Όταν οι επικουρικοί έρχονται για ένα χρόνο και φεύγουν δημιουργείται ένα κενό. Αύριο όσους και να προσλάβουν δεν θα έχουν εμπειρία. Η πολιτεία πρέπει να δώσει προτεραιότητα στην Υγεία. Αφού κάνεις ορισμένες προσλήψεις, κάνε τις στην Υγεία.

»Καλοί και οι σχολικοί φύλακες, καλές και οι καθαρίστριες αλλά εδώ πεθαίνουν παιδιά!

Όλοι καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν δυσκολίες και δεν θα γίνουν όλες οι προσλήψεις, αλλά ας κάνουν τις βασικές. Είναι κοντόφθαλμη η πολιτική τους. Δεν ξέρω… Δεν ξέρω ποιος παίρνει αποφάσεις, γιατί τις παίρνει, αλλά είναι απαράδεκτοι. Τα λέμε, τα λέμε, αλλά τι θα κάνουμε; Να ναι καλά ο κόσμος που μας στηρίζει».

*Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson